Kohet e fundit nuk e kam vene re qe une kam ndryshuar akoma me shume ,eshte kaq interesante, nuk e shpjegoj dot ne menyrat psikologjike qe mendoja se i dija. Eh, nuk i di keto gjera aspak. Por fakti qe tingelloj gjithmone kaq optimiste me njerezit qe takoj, vetem se fundmi e kam vene re qe ka nje efekt te cuditshem tek ta:ata mendojne se une mburrem.(dhe une habitem nga kjo) Dhe duke qene se perfshihem shume ne boten,ndjenjat dhe prekshmerine time nuk e kam vene re qe optimizmi im ndoshta i shprehur ne menyre jo aq te zgjuar, lind pasoja negative( c'paradoks! Po si ta ndaloj? Nuk ka mundesi gjithsesi, vjen kaq natyrshem te jem e gezuar, kaq natyrshem ti perballoj sfidat me qetesi.
Ne mes te nje rrebeshi sfidash qe dalin si xhonglere duke vertitur birilat ne ajer, kaq papritur, une nuk vrapoj ti kap ,nuk i parandaloj te bien ne toke,nuk rend si e marre qe cdo gje te rrije pezull.
Nuk do kisha as fuqine ta beja ate gje,do skermitja veten, nervat e mia si tela violine do terhiqeshin shume dhe pasojat kush e di si do dilnin...
Po ndodh krejt e kunderta, nje qetesi totale, nje gezim dhe riperteritje qe vjen prej Zotit qe njoh. Ketij reflektimi s'di c'ti shtoj tjeter pervec se nje pasazhi nga shkrimtarja Becky Tirabassi tek libri Women of Character.
'Just as the specific details of how i met my spouse describe to others how my life changed direction when i met someone significant ,so my description of knowing God is my record of our relationship. It is not a figment of my imagination ,but an explanation of my encounter with someone who has physically,emotionally and spiritually changed my life.'
Njohja me nje person te rendesishem ne jeten tende ndryshon shume tek ty, imagjino sa shume mund te ndryshosh kur ke njohur Zotin.
Because i am getting to know him and tasting his goodness my cup overflows to abundance and i fall in love again and again. as simple as that.