Po jeta ime, ti je ditari im, ti je libri im, faqet e tua mbajne emrin tim, me vjen turp kur mendoj qe shume flete i ke te nxira.....kam frike ti prek le më ti lexoj....cte lexoj xhanem....mjafton te prek nje numer dite dhe ne mendje vizatohet ajo qe kam jetuar.....
kopertina eshte dita e lindjes, nje engjell pa krahe, i hedhur ne nje bote te shemtuar me njerez te shemtuar...dalengadale ditet u mbushen me mendime, ndjenja, vepra, te mira, te keqia....
ehh....c'them dhe une...perse kaq pesimiste?
e pse mos te jem jeta ime, kur shume dite jane vizatuar nga deshperimi per "ate", ate qe ma nxiu jeten me heshtjen e tij...o zot sa e urrej dhe e dua njekohesisht...
Ja..prit pak...po lexoj kete faqen ketu....625......shkurt 1996....
"Ate e pashe sot...eh..si u ndjeva....si nje gonxhe qe ka frike te hape krahet te mbeshtjelle ajrin qe e ushqen, qe ka frike te mbeshtjelle dashurine...ate qe e rrit, i jep shprese.....
te dy u shkembyem pa i folur njeri-tjetrit...si dy te huaj,
Dita ime sot, eshte e djeshme, dita ime ka karakter perhere te djeshem.....deri kur...???
hemm, tani jam ne realitet....
Ai, tashme eshte me mua, per mua, nga mua, ................deri......ne vdekje.....
PS.
shpresoj...
