S'e di vallë, a të gëzohem
apo të hidherohem!
Diçka më thotë po,
pastaj kthehet e më thotë jo.
S'i të bindem që tash më s'të kam,
e kjo jetë e poshtër çfarë më duhet?
Me ty gjithçka isha, e tash një hiç jam,
dhembje që s'përshkruhet!
Zemra brenda më qan dhe hesht,
mundohem t'ia them një fjalë..
Oh! një fjalë, një urim nga unë ai pret,
o zot më jep forcë diçka nga goja ime të dal..?
Tani më e di,
që edhe ai ka dikë si unë..
Kështu s'desha të marr fund, por ndodhi,
mungesa, malli për të më vret edhe më shumë.
Se kisha lehtë t'i tregoj,
sepse as ai këtë ndarje se dëshironte.
Gjithë kohën u mundua t'më qetsoj,
dhe bashkë me mua qante..
Më dukej se qielli po më binte mbi kry,
atë natë e luta zotin të më marrë,
nuk munda as lotët t'ia fshija në sy,
më mirë ishte të shkoja në varrë.!
O shpirt, më tha shpirti bardhë,
ti e dinë se përherë do të dua..
Gjithmonë për ty do të kam mallë,
do jesh shpirti im përjetë, për mua.
Ti e dinë, së ne gjithmonë do të duhemi,
por fati mesë nesh fitoi.
Ne dy, edhe nëpër heshtje do të puthemi,
edhe pse koha për ne këtu ndaloi.
Më vjen një vaj,
ooooooo dua të qaj,
të bërtas, zemra t'më pëlcas o zot,
por s'dua edhe më shumë ta hidhëroj.
Mundohem sa kam fuqi t'i ndali këta lotë,
jooo, s'dua kohën e hidhur më ta kujtoj.
Më dashurove si i çmendur aq shumë,
ajo dashuri s'kishte stop, as kufi.
Të dashurova po ashtu edhe unë,
sikur po shkonim për në parajsë, unë dhe ti..
Më fal, që sa të dua s'të thash,
çka ndjeja për ty e mohova shumë herë,
veten më mirë ta vrassss,
pa ty s'më duhet drita, më mirë të shkoj në ferrë.
Më fal, nëse prapë të lëndoj,
por s'mundem të mos shkruaj,
ti e di se gjithmonë do të dashuroj,
edhe pse tërë jetën do të vuaj..
O zot i madhi zot,
kam shumë çka të shkuaj,
por s'më len i vjetri lotë,
kam shumë mall s'e di s'i ta shuaj!?
