Forumi Horizont (http://www.forumihorizont.com/index.php3)
- Ditari (http://www.forumihorizont.com/forumdisplay.php3?forumid=179)
-- Monstra ne shpirtin tim (http://www.forumihorizont.com/showthread.php3?threadid=9518)

Cupka, ma ke shtuar tej mase kuriozitetin. Ma merrte mendja qe iliriusa eshte nje shkrimtare e shkelqyer, por tani, me ke shtuar oreksin. Se iliriusa jo vetem qe eshte nje shkrimtare e shkelqyer, por edhe shuuume modeste.

Iliriusa, kam nevoje per ndihmen tende. Nuk e dija qe mund te blinim edhe ne kendej.

Re: Monstra ne shpirtin tim

Citim:

---

Po citoj ato që tha iliriusa
Monstrat ne shpirtin tim

Sy monstrash me veshtrojne ne sy.
E dhembet gjigant me kafshojne.
une prap e shoh monstrin ne sy
sado thelle dhembet meshojne.

Sy monstrash me veshtrojne ne sy
e aviten fshhtas nen retinen e zeze
reshkasin nen te mite sy
e une marre fryme, edhe vetem pres.

Sy monstrash me veshtrojne ne sy
e une ndjej putra qe thelle me cajne
me rrjedhin lot nga te mite sy
kerkojne shpirtin te ma perlajne.

Sy monstrash me veshtrojne ne sy
e monstrat renkojne, befas kelthasin
rrezellin nje e qeshur ne te mite sy
ne shpirtin tim, monstrat humbasin!

---

Re: Re: Monstra ne shpirtin tim

Citim:

---

Po citoj ato që tha Eric Darven


Sa me perfqeson sot kjo Poezi......

Faleminderit Moter....

ps,kam shume nevoj per ty ne keto Momente.....

---

Ka momente ne jete kur kupton se diku brenda teje, ne nje thellesi te erret, te kerrusur, ku rrallehere arrin prekja e dikujt rrine fshehur ndjenja qe as ikin e as vijne. Edhe mermerisin ngadale e ti arrin ti degjosh vetem atehere kur s'e pret. Edhe te habisin, sepse levrijne si mendime qe s'jane te tuat edhe pse linden tek ty; sepse jane mendime qe shuajne ngadal te tjera mendime edhe te mbeshtjellin ne nje heshtje te semure e te vetmuar, e gjithecka tjeter zbehet ngadal e perpire nga ajri i ftohte...
Edhe nuk e di c'te besh me materialin e gjalle qe gjen aty brenda teje. Nuk e di si ta shpjegosh, si ta zbulosh, si ta trajtosh...e ngadale procesi i perhershem fillon zhvillohet serish. Mjergulla e imet mbulon shtresen perpelitese te atyre ndjenjave te huaja edhe ti fillon harron, e gjithecka humbet deri ne ato momente kur shfaqet edhe ti e gjen veteveten edhe njehere te habitur... akoma pre' te atyre ndjenjave qe mbeten serish vecese veze qe mbartin jete se brendshmi e nga momenti ne moment foshnje monstrash do te zgjasin thonjet e ta grryejne nga brenda...edhe ti e kupton me se fundmi pse monstrat nuk vdesin kurre...

Citim:

---

Po citoj ato që tha iliriusa
Cudi se si nje moment i shkurter ndryshon gjithecka. Te rrit kaq shume. Edhe pse intriga te huaja te rishfaqen para syve edhe ti sheh nje tjeter njeri brenda syve te dikujt qe mendoje se e njihje, cuditerisht zhgenjimi nuk te dobeson. Perkundrazi, rrigjen force ne shpirtin tend te drobitur, te lodhur, te shkundur e rrezuar e trazuar nga ererat edhe stuhit e cmendura. Gjen force edhe te buzeqeshesh. Sepse zhgenjimi me nuk te vret. Te kalon shkarazi. Te godet... pastaj humbet. Cudi se si nje moment te ben te rritesh kaq shume. Edhe e sheh boten serish, lakuriqe, te piset..., te zhgryer ne jashteshqitjet e saj e serish shemtia e saj nuk ta shqyen shpresen prej shpirtit. Nuk te helmon. Thjesht ndjen pak keqardhje qe nje tjeter iluzion u fik. U shua. Humbi....edhe asgje me teper...

Jeta fillon serish. Ti je po ajo qe ishe dje. Vetem pak me e rritur. Me nje grimcez njohuri me teper...

Shpirti eshte i njejti. I imi shpirt qe i reziston gjitheckaje...

Shpresat jane aty. Te mijat shpresa qe nuk shuhen kurre...

Xixellonja te arta qe shendrrijne ne sy...

Jeta eshte e bukur edhe pse dhimbja eshte ende aty.... perjetesisht....

---

Nqs do te mund te thosha dy fjale, e do te mund te me degjonin sic duhej....

"Verberia e njeanshme njerzore te ndjek hap pas hapi si degeza gjithe gjemba qe te gjakosin ne cdo hap. Verberia e njeaneshme njerezore krijon viktima qe as i njeh e as i sheron, vetem i plagos. Verberia e njeanshme njerezore ushqen shurdherine e njeanshme gjithashtu. Ndaj , teksa ndjej sot ne shpirt zemerimin e nje viktime te pafajshme edhe e shoh kete verberi e shurdheri mizore, vetem marr fryme edhe lutem per viktimat qe krijon, per viktimat qe dhunon, per viktimat qe i gjykon por kurre s'e mori mundimin ta shikonte se si kishin rene nga qielli tyre i paster e ishin zhgryer ne kenetat me balte."

Citim:

---

Po citoj ato që tha Enya


Pershendetje Iliriusa.
Zgjodha fjalet e shpirtit tend imagjinar-qe per cudi hyne ne folene
e shpirtit tim,(momentalisht).
Shkruan aq bukur, sa thjeshtesia e fjaleve te tua deperton thelle
ne mendjet njerezore qe ndjejne, vertet ndjejne...
pashim yllo

---

U zgjova e mbytur ne djerse. Mu duk sikur erdha prej nje tjeter bote, sikur u ktheva nga nje shtegetim i larget prej nje vend qe s'e njoh por qe me mbajti te burgosur disa dite rresht. U zgjova edhe ende me dhimbte truri nen kafken time. Ende me dhimbte shpirti nen brinje. Ende me dhimbte jeta ne vena. U zgjova edhe pse kesaj here vertet mendova se nuk do te zgjohesha serish. Dola ne siperfaqe e mora fryme. Papritur e kuptova se ajri kishte tjeter shije, se kisha kaluar nje prag i cili shenonte nje shenje me vete...
U zgjova e mbytur ne djerse, e mbytur ne ndjenjat e mia, e mbytur ne dhimbje... u zgjova serish edhe pse disa here i kam premtuar vetevetes mos te zgjohem serish ashtu, as mos te fle me te tilla mendime ne koke. Edhe e rigjej veteveten pre te ligesise se kesaj bote. E rigjej veteveten te gjakosur, gjymtyre perdredhur, te thyher...e serish rizgjohem...marr fryme e peshperise ngadale : Ka Zot!
Pshertima ime mbush dhomen e pastaj... paqe...

Me theve flatrat serish...
E me krise shpirtin cepave por mos mendo kurre se do te ma thyhesh te gjithe, s'te le as ty e askend tjeter te hyje aq thelle. E flatrat me jane thyher me mijra here e s'kam mundur ta shoh me qiellin per dite me rradhe, por kockat me jane ngjitur serish, e dhimbja me eshte kthyher ne fuqi, e plaget ne jete.
Mi theve flatrat serish, e une nuk e di persen, e ndoshta s'do ta di kurre perse... perse ndjell shpirtra te grisht drejt te timit shpirt... te kem valle vete te tille shpirt?
Mi theve flatrat serish e per nje moment te urreva me gjithe shpirt sepse ndjeva sesi vete gishtrinjte e tu u zgjaten e me perthyhen kockat, sepse degjova kercitjen e tyre teksa me hyne thelle ne mish....
Mi theve flatrat serish e ti ndoshta kurre s'do ta dish dhimbjen qe me shkakton ama kurre s'ke per te me pare duke u zhgrryer pertoke, flatrat e mia i kane rrenjet ne shpirt e engjejt i ushqejne me lot.... as nje dore njerzore s'mundet ti arrij... as ti!

Keto shkronjat e tua iliriusa jane te arta,ndricojne edhe ne nje dite te vranet ku dielli eshte fshehur pas reve.Te japin force , te falin jete.Nje shoqja e imja me thoshte nje dite qe dhimbja eshte bekim e dashur.Eshte! Eshte force, eshte jete!
Eshte ajo pjese qe njeriun e ndan nga qeniet e tjera, ose e ben te dallueshem nga njerezit e tjere.
Sa bukur. Urime per cdo fjale te formuar nga shkronja te arta. Jane nje optimizem ne thellesi.