Ashtu si dhe shume te tjere une ndjej mall e nje dhimbje ne zemer per Shqiperine, por me lind "dyshimi"... Atdhe quhet ai qe te mban fort e te ben te jetosh i lumtur ne dheun tend, dhe jo nje atdhe qe te ve shkelmin me zorr sepse as nivelin e pare te lumturise nuk arrin dot(s'po kerkoj per nivele te larta te lumturise). Kur je larg tij s'ka vend me te dashur se ai, kur ishim atje na punonte mendja si te iknim se s'na u shtynte atje... eshte nje dileme qe me gerricen koken. Prandaj, keq ketu...keq atje...kaçurrel muhabeti. Ketu nga çfare po lexoj asnje s'eshte i lumtur duke jetuar jashte, por atehere pse nuk kthehemi te gjithe?!(pyetje retorike) Jemi qe s'jemi te lumtur le te rrojme ne vendin tone te pakten.
(eh, shqiptari shkrete)Keni ndonje keshille, qe ja vlen ta lexosh?