Forumi Horizont (http://www.forumihorizont.com/index.php3)
- Ditari (http://www.forumihorizont.com/forumdisplay.php3?forumid=179)
-- Odeonet (http://www.forumihorizont.com/showthread.php3?threadid=10777)

Ja tek u ktheva nga malet perseri, mbase keto dite kam menduar qe bukuria madheshtia, lartesia e nje mali eshte qe ta shikosh nga lugina me thelle qe gjendet ne bazen e tij. Gjithsesi une mendoj se i perkas majes se malit pasi me pelqen qe gjithcka dhe gjithkund perqark tij ta mbizoteroj me mire se natyra.

Dito.

Nuk eshte pershkruar mbase kaq mire sa sot nje Odeon qe preferon me shume nga te tjerat ngjyrat e pyllit dhe lulet e vjeshtes qe po vdes e zverdhelluar, sepse keto ngjyra tregojne dicka me te bukur nga ajo qe mund te tregoje natyra, qe une nen deget e medha plot gjethe te arrave ndihem si ne shtepine time, ketu ne mal mbase une provoj gezimin me te madh. Kur takohem me keto liqene te vegjel te vecuar prej te cileve duket sikur vetmia vete me shikon me syte e saj, qe une e dashuroj kete qetesi te hirte te perendimit te mjegullt. C`do shkemb I hirte ketu eshte si nje deshmitar I mbijetuar nga e shkuara, I etur per te folur.
Po dicka nga nje Odeon eshte pershkruar sigurisht ne keto qe folem por pasqyra e natyres nuk thote asgje mbi faktin qe po ky Odeon me gjithe ndjeshmerine e tij idilike (dhe jo “pavarsisht nga ajo”) mund te jete pa dashuri, kurnac e fodull.
Qe marr vesh nga keto gjera, kam vene ndienjen me te ngrohte per jeten e fushes ne gojen e ne shpirtin e nje romantiku.


Dito.

Duhet te flasesh kur nuk hesht dot me.
Une ndodhem perseri I ulur ketu midis barit te larte ne kte maje mali, ndjej se qetesia e shpirtit tim varet vetem nga lartesia. Mendoj shpesh mbi kte obsesion qe natyra me fal, me duket sikur ne te fle dicka spirituale qe une sjam I zoti ta kuptoj dhe them qe kurre skam per te kuptuar gjithe magjine qe fshihet ne shpirtin e natyres. Per here te pare mesova edhe une kete te folur eremiti nga e cila marrin vesh vetem te heshturit dhe te vetmuarit. Ketu lart miqte e mi mbreteron ekulibri, qetesia, mirenjohja per jeten, ketu mbizoteron nje vullnet I ashper, krenar vazhdimisht I zgjuar per te mbrojtur jeten nga kerpurdhat e helmatisuaraqe shfaqen pas shiut, qe duan ta helmojne ate.

Dito.

Erdha perseri pas nje dite rraskapitese. Mbase sbej mire qe shkruaj kur jam i lodhur por shpirti me shtyn ne ngasje. Eshte pikerisht ky shpirt rrebel qe sdo te njohe gjunjezim nga lodhja nga fjalet e thashethemet e njerezve pa vlere qe mundohen cdo cast te heqin qofte edhe nje gram vlere qe ti posedon, gjithsesi une nuk vras mendjen shume per llomotitjet, Une fluturoj lart prane shkembinjeve prane diellit prane furtunes, sepse keshtu dine te jetojne furtunat. Keshtu jemi ndertuar ne Odeonet te ashper!


Dito.

Jam ketu o njerez jam ketu midis akujve te ftohte qe meshire s`kane per askend jam midis qellimit te egzistences dhe mos egzistences sime, sepse artikulimi jete e bukur tashme nuk egziston pervecse ne librat e bukur te mendjeve jashte realitetit. Prandaj une sot i uleras, i qelloj, i flak, cdo akti miresie qe te udheheq veten time drejt mbinjeriut qe askush prej jush s`ka nderin ta njohe. Une premtoj qe gjithmone do ngjitem lart pa pasur frike se do rrezohem nga maja e ndritshme ku jam duke shkuar. Jetoj Cdo cast qe me jepet por leshoj gjithcka qe smund ta kem.

Dito.

Ka nje ishull ne det-eshte ishulli i bekuar i odeonit mbi te cilin pareshtur tymos nje vullkan. Te gjithe thone se ai qendron, bllok shkembor, para deres se ferrit: rruga e perhumbur, qe neper kete porta zbret ne ferr, kalon nga vullkani.
Ne kohen kur une jetoja ne ishullin e bekuar ndodhi qe nje anije te leshonte spirancen e saj prane ishullit ne te cilin lartohet nga mali tymues, dhe nje zane (rreze dielli) zbriti per te gjuajtur prene e vet. Mendova, “erdhi koha! Eshte casti I duhur”: por kur kjo rreze dielli kaloi ngjitur prane meje vura re qe ish vetem nje hije qe turrej drejt vullkanit.

Dito.

Ndersa shtrihesha I pergjumur, nje dele me hengri kuroren e dafinave ne koke, e hengri dhe tha: “Odeoni nuk eshte me I talentuar”.
Tha keshtu, dhe shkoi e pa turpshme dhe provokuese. Kete ma tregoi nje femije.
Me deshire atje shtrihem, atje ku luajne femijet, nen murin e shkaterruar, nder lulekuqe, nder karafile. Per femijet, per lulekuqet, per trendafilet, jam akoma I talentuar.
Ata jane te pa-fajshem, madje edhe ne ligesine e tyre. Por sjam me i tille per vajzat e rritura, keshtu deshiroi fati im- dhe i bekuar qofte! Sepse kjo eshte e vertete, braktisa shtepine e dashurise, dhe madje perplasa dhe deren pas vetes. Per nje kohe shume te gjate une u ula prane tyre por shpirti im I uritur nuk u ngop kurre.
Une dashuroj lirine, atmosferen mbi token e fresket: me mire preferoj te fle mbi lekure bualli sesa mbi dinjetin dhe respektin e tyre te shtirur.


Dito.

Shume i nxehte, shume i djegur jam nga mendimet e mija. Shpesh ato me marrin frymen dhe me duhet te dal ne ajer te paster, me duhet te largohem nga nga dhomat e pluhrosura.
Sot une miqte e mi do ti shkruaj henes meqe dola ketu ne veranden e ketij sokaku. E pashe sapo lindi dhe mu duk sikur lindi nje diell, aq e madhe, aq me barre, m`u shfaq ajo ne horizont.
Por ajo me mashtronte me barren qe shfaqte dhe une preferoj ta besoj henen me shume per ate qe ka burrerore, sesa famerore. Megjithate, sa pak burreri ka kjo enderrimtare, sa ndergjegje te vrare ka ajo, kur baret siper cative. Sepse I mbushur plot epsh dhe xhelozi eshte murgu lunatik, me epsh per token dhe per te gjithe gezimet e dashnoreve. Kete parabole po ju dhuroj, o hipokrite “me zemer” o hipokrite te “dashurise se panjolle”. Ku ka pafajesi? Atje tek hena ku shpirti ka dashire, vullnet per te gjeneruar. Dhe kush deshiron te krijoje dicka mbi veten per mua ka deshiren, vullnetin me te paster. Ku ka bukuri? Atje tek hena, atje ku une duhet te dua me gjithe shpirt: ku une dua te dashuroj dhe perendoj, qe nje enderr mos mbetet vetem enderr. Pra une isha odeoni ju me pate miqte e mi, njohet ashpersine time me hipokrizine, dashurine time me engjejt e atmosferes, ajrin, eren, boren, furtunen, diellin, acarin,
Mbase une po mbush ciklin tim dhe per kete mbase me takon te largohem, ti leme rradhe nje tjeter shpirti te shfryje vrullshem meditimin e tij ne keto faqe te magjishme.
__________________
Odeonet