Forumi Horizont (http://www.forumihorizont.com/index.php3)
- Ditari (http://www.forumihorizont.com/forumdisplay.php3?forumid=179)
-- Monstra ne shpirtin tim (http://www.forumihorizont.com/showthread.php3?threadid=9518)

I thurr fjalet ngadal... buzet blebezojne... s'munden ti permbushin fjalite...e di qe dua te them dicka...por s'e di se cfare. Shpirti e mban te fshehur diku aty ne thellesine e tij, por e ndjej tek perpelitet e renkon ngadal... ajo fjalia qe do te dali ne drite... ato pak fjale qe duan te ndihen...
I thurr ngadal si ti kisha fije te errta mes gishtrinjve e i perdredh e shperdredh ne gersheta e motive qe dua te kene nje kuptim por s'mundem t'ua gjej kuptimin gjekundi.
Dreq!! Pse perpelitesh ashtu, aq dhimbshem, aq pamundesisht, aq e pandihmuar prej askujt? Ti fjali e vyshkur qe humbet ne shpirtin tim e ai te mban te burgosur..., e ti thyhen flatrat... e ta merr kuptimin pak nga pak.
Gishtrinjte levizin me shpejtesi te verber teksa une mbyll syte e perpiqem te degjoj peshperimat e largeta, edhe thurrin e cthurrin fijeza te tera mendimesh te paperfunduara... kepusin fjalet e druajtura gishtrinjte e mi... e me fjalet e keputura riformojne te tjera fjale... me te fuqishme... me te pastra....
Aq te pastra sa shakaktojne frike edhe tek mua qe i vete-formova....
Edhe tani qe me ne fund ia gjeta kuptimin atyre fjaleve te shkeputura, te krisura e te thyhera brenda meje, serish blebezoj...
Ndoshta edhe une vete qe i krijova s'kam kurajon e duhur ti shfaq ne kete bote..., edhe prej buzeve i shtyje serish ne brendesi... i gelltis ne gurmaz e i burgos aty thelle ne shpirtin tim. I degjoj tek renkojne... perpeliten... edhe kuptimi i tyre me rreh mbi vetulla si cekan... gjithesesi...e kap kohen prej flokesh edhe e detyroj ti braktisi ato fjale per tani... ndoshta neser... neser ndoshta do te mundem ti leviz buzet po aq ngadal sa sot e ti them ato fjale qe aq shume me munduan. Ndoshta neser bota do te jete jo aq e verbuar, ndoshta neser bota do te mund ta kuptoj pastertine e fuqishme qe mbartin ato pak fjale.
Ndoshta neser une vete do te jem aq e fuqishme sa ti a zhvas syte e verber kesaj bote... e ta mesoj...pak nga pak te hedhi hapa te vegjel... por te shohi te verteten ne sy.
Ndoshta neser...
Per sot...sot ka vetem perpelitje...renkime fjalesh te keputura...

iliriusa
Per shum njerez siperfaqesor shkrimet e tua behen ta padukshme,por per kush jeton ne konfliktin... mes ndergjegjes se paster dhe rinovimit te mendimi ,shkrimet tuaja jane shum domethenese.



Urimet e mia te sinqerta per shpirtin dhe talentin tuaj.

SHKODRANI I QESHUR, faleminderit per urimet tuaja si gjithemon, jeni shume i sjellshem.
Faleminderit qe gjeni kohen ti lexon edhe fjalite e mija mes gjithe krijimeve te tjera ne kete forum.
Respektet e mia!

Si nje perbindesh gojemadh bota ngul dhembet ne shpirtin tim....
Me cahen kockat...,thyhen ngadal, e une i degjoj tek kercasin edhe qetesia e nates thyhet....por prap bota eshte ne qetesi.... syte jane mbyllur e s'eshte askush aty. Te me shohi brinjet e thyhera, te degjoj shpirtin tek perplaset pertoke, zvarritet, zhgrryhet ne pamundesi per te marre fryme....
S'eshte askush aty.....
Edhe une... njeriu qe askurre nuk pati nevoje per dike, qe kurre si a kishte friken vetmis sot arratisem prej saj me gjymtyret e mi te lodhur, te gryerr nga toka e ashper e te zhgrryer ne lot te hidhur....
Perse valle aviten endrrat lehtazi, pa i ndjere ti aspak, si flutura te bardha luhaten para teje, e ti ngadal humbet ne magjine e tyre, ne flatrat e ndritura te endrres edhe e gjen veten pezull ne ajer, e me majen e gishtrinjve prek rete..., i trazon me duar... i shperhap e i mbledh serish.... gelltit copa resh.... e ndjen shpresen qe te mbush mushkrit......
Dhe krejt papritur nje mendim i zi te kujton se je ne qiell... veshtrimi rreshket poshte e perplasesh pertoke me force mizore......
Bota te pret me gojen e saj prej perbindshi, te mbllacit e te vervit ne dhemballet e saj me gjuhen e saj te trash... te bluan ngadal... e shpirti te renkon...blebezon ngadal ky shpirti i vockel.... kaq i vockel......kaq temerresisht i vockel per te te dhembur kaq shume.....
Dhe s'eshte askush aty......vec vetmis se kobshme......erresires indiferente e brinjeve te thyhera prej te cilave shpirti doli e u perplas pertoke.......

Citim:

---

Po citoj ato që tha iliriusa
Si nje perbindesh gojemadh bota ngul dhembet ne shpirtin tim....
Me cahen kockat...,thyhen ngadal, e une i degjoj tek kercasin edhe qetesia e nates thyhet....por prap bota eshte ne qetesi.... syte jane mbyllur e s'eshte askush aty. Te me shohi brinjet e thyhera, te degjoj shpirtin tek perplaset pertoke, zvarritet, zhgrryhet ne pamundesi per te marre fryme....
S'eshte askush aty.....
Edhe une... njeriu qe askurre nuk pati nevoje per dike, qe kurre si a kishte friken vetmis sot arratisem prej saj me gjymtyret e mi te lodhur, te gryerr nga toka e ashper e te zhgrryer ne lot te hidhur....
Perse valle aviten endrrat lehtazi, pa i ndjere ti aspak, si flutura te bardha luhaten para teje, e ti ngadal humbet ne magjine e tyre, ne flatrat e ndritura te endrres edhe e gjen veten pezull ne ajer, e me majen e gishtrinjve prek rete..., i trazon me duar... i shperhap e i mbledh serish.... gelltit copa resh.... e ndjen shpresen qe te mbush mushkrit......
Dhe krejt papritur nje mendim i zi te kujton se je ne qiell... veshtrimi rreshket poshte e perplasesh pertoke me force mizore......
Bota te pret me gojen e saj prej perbindshi, te mbllacit e te vervit ne dhemballet e saj me gjuhen e saj te trash... te bluan ngadal... e shpirti te renkon...blebezon ngadal ky shpirti i vockel.... kaq i vockel......kaq temerresisht i vockel per te te dhembur kaq shume.....
Dhe s'eshte askush aty......vec vetmis se kobshme......erresires indiferente e brinjeve te thyhera prej te cilave shpirti doli e u perplas pertoke.......

---

Faleminderit shume edhe ty Football qe gjen kohen edhe durimin ti lexosh shfaqjet e monstrave te vegjel ne shpirtin tim .
Po pres ndonje krijim tendin nga Konkursi! Edhe pak dite kane mbetur prandaj nxito. Mundesisht proze edhe poezi
Gjithe te mirat!
Faleminderit !

Citim:

---

Po citoj ato që tha iliriusa
Faleminderit shume edhe ty Football qe gjen kohen edhe durimin ti lexosh shfaqjet e monstrave te vegjel ne shpirtin tim .
Po pres ndonje krijim tendin nga Konkursi! Edhe pak dite kane mbetur prandaj nxito. Mundesisht proze edhe poezi
Gjithe te mirat!
Faleminderit !

---

Citim:

---

Po citoj ato që tha football


Eeehh, nuk ja them shume une. Ka te forte tek ky konkursi me shume eksperience. Qe te shkruash duhet ose te dashurosh shume ose te vuash shume. Une te dyja keto nuk i kam, fatkeqesisht
Edhe kur isha studente ne gjimnaz, qe te merja dhjeten kopjoja kaq shume nga Martin Iden, se edhe ne ate kohe kisha shume te forte ne klase dhe si mundja dot. C'te besh, e beja nga e keqja se duhej mesatarja. Po prape, nje pjese e shpirtit te artistit ekziston brenda meje dhe per kete ndjehem e lumtur. Prandaj edhe kenaqem kur i lexoj ata "letraret e rinj", por ama, vetem "te rinjte".

Pershendes te gjithe letraret e rinj dhe i admiroj per punen e tyre krijuese dhe me talent, per sinqeritetin dhe ciltersine.
Urrej te gjithe ata, qe nepermjet poezise mundohen te mashtrojne letraret e rinj dhe te porsadale ne jete.

---

Pershendetje iliriusa doja te te uroja per shkrimet teper domethenese dhe teper te thella qe shkruan!Urime

Citim:

---

Po citoj ato që tha topkardiologia
Pershendetje iliriusa doja te te uroja per shkrimet teper domethenese dhe teper te thella qe shkruan!Urime

---

Mu fal buzeqeshja e pare e kesaj dite...
Eshte erresire prapa xhamave te dritareve. E njejta erresire ka pushtuar dhomen e muret jane veshur me hije te huaja qe si perkasin atyre. E une buzeqesh...
Monstrat sot jane... jo shume larg... prapa deres, por sot s'e hapa ate dere. Le te rrine atje, te krrusur e nervoz... le te presin nje tjeter dite.
Sot le te gervishin deren me thonje, le ta lene shpirtin tim te qete te pakten sot.

Koha ka qene si e cmendur keto dite... pakeza e harbuar... e krisur... si te kish qene burgosur dhe e lidhur me pranga deri ne ato momente kur e cliruan edhe vendosi ta shkundte boten nga rrenjet.
Koha ka qene e cmendur keto dite... perpiu edhe te miat mendime..., i gelltiti ngadal si te kishte frike se do ta mbysnin ato peshperima e qeliza fjalesh qe i gjeti brenda meje....
Koha ka qene si e cmendur keto dite... e megjithate mendimet e mia, monstrat qe me ulerasin ne shpirt jane me te cmendur se ajo... e frikesojne kohen sa edhe ajo ecen kujdesshem kur mendimet e mia oshetijne ne dhomen gjysem te erret...
Pengohet koha diku, gremiset e kacafytet me mendimet e mia... pakez te harbuara... e te krisura.. si te kishin qene te burgosura e te lidhura me pranga deri ne ato momente kur u cliruan... mendimet e mia kelthasin e fillojne zhvasin rrenjet e kesaj bote te humbur qe llokocitet e zhgryhet ne balte... mendimet e mia gervishin e shqyejne copa bote... rrethi vicioz vazhdon... njera cmenduri gelltit tjetren................

U riktheva serish....
Hapat e mi jehuan ne erresire...., u riktheva!
S'u riktheva per shpresen...., dikush e mori shpresen e me venat e mia e vari degeve te nje peme...s'mund te rikthehesh per te vdekurit...
U ktheva per dhimbjen. Dhimbjen qe mbart ne kraharor si nje foshnje te zhveshur...
Qe ka ftohte e perpelitet e qan e mbyt veten me lot...
U ktheva per dhimbjen...., se s'i a duroj dot me perpelitjet.... s'ia duroj dot me egersine me te cilen me ciflos shpirtin....
U riktheva edhe pse pa forcat e nevojshme per ta mposhtur...
U riktheva... ne mitren e shpirtit levrin jeta serish.... neser do te rilind nje tjeter shprese....
U riktheva............

Dil jashte
dhe thirr.
Ndiz yje dhe mishra
ne mengjez, ne te gedhire.
Mosmirenjohje dhe afsh
i te shkretit varg
U zbulua sot
te fshehten mbart

Me thuaj jeto
dhe do te mbyll syte
Mes dhimbjesh farkeruese
deti, le te me mbyte
Jam une hap syte
Mos me tradheto
Piskame e zemres
dil jashte, jeto.

Eci zgavrave te shpirtit e zhytem ne lluce deri ne gjunje....
Germoj, renkoj... cjerr llucen me thonje.... as vete s'e di pse, as vete s'e di qe kur... e vazhdoj zhytem me thelle.
Monstrat qe me dite i mbylla pas dere, qe u corren e gervishen fytet me britma, qe trrufulluan e mallkuan, e lotuan lot te eger... sot i kam persiper...
Sot i u shoh dhembet e verdh. I ndjej ne mish, deri thelle ne kocka... sot monstrat me prekin e me gerrmojne brinjet ngadal...
I degjoj si qeshin..., sic i degjoja dikur te qarat e tyre...
Ne erresire sot jam une qe qaj...
Monstrat gelltisin ngadal...
C'mallkim i peshtire! Te te shqyejn shpirtin, te ta han ngadal e megjithate ai i mituri shpirt mos te tretet kurre................

Qetesia renkon ngadal e tkurret e zvarritet ne muret e ftohte. Ora blebezon e mekur! Nate! Ftohte! E megjithate kam ngrohtesi ne shpirt!
Nje engjell te imet aty, me flatra te argjendta qe i pikojne grimca jete, lot shprese. Nje engjell i bukur qe ndotet ne erresiren e qelbur te kesaj nate qe s'po gdhin. E megjithate, nje engjell te imet e kam aty... nata po krriset ngadale...
Neser agon dielli!

E drejta edhe e gabuara ngaterrohen e letyrrosen ne perqafime te cuditshem. Si ti dallosh? Si ti kuptosh?
Gjithemon e kam gjetur rrugen e drejte duke menduar se kush ishte rruga me e veshtire per tu ndjekur. Megjithate sot, te gjitha rruget me duken te veshtira... mos valle cdo rruge eshte e drejte? A te gjitha jane te gabuara?
Ndoshta e drejta ka vdekur! A ndoshta ne perqafimin e tyre te piste e drejta edhe e gabuara kane sjell ne jete nje foshnje te tyren qe s'eshte as e drejte e as e gabuar, por dicka midis...
Qendroj aty, pakeza e cuditur, pakeza e hutuar. Cilen rruge te ndjek?
Mos eshte ndoshta me mire te mbjellesh thembrat e tua ne toke e mos te levizesh? E megjithate, nenshtrimi ka qene gjithemon gabim!
Hmm... bote e veshtire!

U mundova ti grrumbulloja fjalet..., ti nxirrja nga balta, ti rishfaqja ngjyrat, ti jepja serish rrumbullaksine e tyre te plote.... t'ju a jepja njerzve serish. Te pastra, te drejta... te buta...
E njerzit i thyhen, i shkelmuan ne pellgjet me llume te zi, i mbyten me dhune..., i vrane.
Fjalet u kolliten..., perpine llumin e zi... gishtrinjte e mi u drodhen. I ringjalla per ti vrare perseri....
Qendroj aty e veshtroj sot sesi monstrat e te tjereve gervishen ne fytyre. Se si monstrat e te tjereve zhvasin syte...
E sesi engjejt laturisen me gjakun e tyre te kuq, u ndoten flatrat, u thyhen brinjet...... e kelthasin....., e cirren me zerin e tyre te embel tashme te shemtuar.... te grryer....
E monstrat vazhdojne! Vrasin engjejt ne emer te se drejtes! Vrasin fjalen ne emer te se mires....
Harrojne qe 'vrasja' mbetet vrasje deri ne fund.... asgje s'e justifikon!
Shoh gishtrinjte e mi me nje deshire te brendshme qe te kelthas dhe une... me jane ndotur duart edhe mua, me llume te zi, me gjak engjejsh....
Por kelthimen time e gelltise serish. Ajo me cjerr fytin..., me zhvat shpirtin... por une s'mundem ta shqis prej vetes ate te kobshem mendim.... gishtrinjte e mi jane ndotur gjithashtu... te mbuluar me eshtra fjalesh...jam vrasese edhe une!

Veshtroj verdall ne gjysem erresire si te isha duke kerkuar mendimet e mia strukur cepave te dhomes. S'e kuptoj c'kerkon te me thoje i shpupurisuri shpirt i imi sot. S'e kuptoj, eshte i ngaterruar. E une veshtroj verrdall, e ora e shqyen heshtjen me tingujt e saj te vetmuar. Edhe mendimet coptohen e s'arrij ti kuptoj, si ti perkisnin dikujt tjeter e jo mua. E ndihem e ceket... si te me kete dhene te shtymen shpirti im e te me kete mbyllur dyert. E degjoj tek renkon, por s'i kuptoj dot fjalet qe mermerit. Do te kalojne dite perpara se te perfundoj me izolimin e tij edhe te vendosi te me tregoj c'ka vertet e grryen. E rigjej veten sot, si shpeshhere me nje shpirt te huaj mes brinjeve. Ndjenjat jane kaq te cuditshme ndonjehere, pulsojne nen lekure por me nje kod te huaj qe ti s'e njeh, s'e lexon dot...
E une vij verrdall, shpirti renkon...cektesisht e shqetesuar une e humbas akoma me teper kontaktin me te........

Kokolepsur gjymtyre qe nuk njihen....
Perpiqen te qellojne njeri-tjetrin per arsye qe s'duan ti pranojne. E gjithe bota te shfaqet ne momente te pacaktuara si nje krijese e huaj e lindur vetem per tu kundervene ty personalisht.
Kokolepsen gjymtyre qe nuk njihen.... kafshojne fort derisa dhembet e tyre gjejne kocke. Shkelmojne deri sa fytyrat e panjohura shkunden e hidhen tej. Dhimbja eshte shume e cuditshme. Na duket padrejtesi kur na infektojne me te, por e kemi po aq te lehte ti infektojme te tjeret po ashtu sic na infektuan...
Kokolepsen gjymtyre qe as nuk njihen.... me duket cudi tani sesi arriten te me preknin per nje moment, por tani humbasin.
Jane vetem hije. Jam vetem une mes brinjeve te mia.... s'me arrin dot askush.

Fantastike

Bukur!!!!!

E rigjej veteveten pre' te nje heshtjeje te cuditshme. E njerzit me kerkojne te flas. Si te flasesh kur nuk do qe mendimet e tua ti degjoj askush. Kur mendimet e tua s'do ti degjosh as ti. Ndaj strukem diku, humbas per ca kohe. Nuk ndihem. I le mendimet e mia te zjejne ngadal ne qetesine e brendshme ku u krijuan. I le te trazohen e cngjyrosen. I le te shkrihen e te behen pjell e njera-tjetres deri sa edhe une vete ju a harroj origjinat. Harroj si linden e per c'shkak. Ti me kerkon qe te flas. Si te flas kur gjithcka dua te bej eshte te hesht. Ti le mendimet te lidhen e zgjidhen sipas deshires se tyre derisa te avullojne, zhduken. A zhduken valle? S'e di. Ndoshta vetem fshihen. Mblidhen e mbulohen cipersisht e celin pas nje fare kohe si bime te cuditshme qe ti here do e here s'do ti kesh ne kopshtin tend. Jane te hidhura kaq shpesh, por je e detyruar ti gelltisesh e mbllacisesh neper dhembe sepse jane krijimi yt.
Edhe ndodh..., edhe ndodh te mbjellesh mendime te embla. Por si cdo lule e bukur ato vyshken shpejt. Thahen. Vdesin. Eshte e bukura valle me delikate se e shemtuara? Apo vetem te duket ashtu mqs kur e humbet te bukuren te dhemb me teper?
S'e di. Ti me kerkove te flas. Fola! S'e di sa do te te pelqejne ato qe them. Por kerkove nje dere te shpirtit tim. Ta tregova.
Ndoshta tani do ta rigjesh edhe ti veteveten pre' te nje heshtjeje te cuditshme. Besom, nuk doja.
Eshte heshtja ime kjo. Duhet te me perkasi vetem mua. Por ti do te ndash dicka me teper me mua, se te duket se gjithemon te le jashte.
Por s'dua te ti pershkruaj mendimet e mia sepse gjithekujt i mjafton pikellimi i vetevetes ashtu sic edhe cdo dite i mjafton pikellimi qe mbart.

Yes, fole dhe me pelqeve shume.

Citim:

---

Po citoj ato që tha football
Yes, fole dhe me pelqeve shume.

---

Kam marr nje kundratank dhe kam dal ne kerkim monstrash.....

Hahahahahahahhahahahahahaha Pac fat!

Sa e pafuqishme isha une te zhdukja monstrat

e vetes sime!
Nqs do ti zhdukja te gjitha, do te zhdukja veten time gjithashtu. Nuk mundja ti vrisja dot,do te ishte vetshkaterrim, e megjithate dikush me patjeter duhet te vdiste qe une te lirohesha,dhe ajo s'desha te isha une.
Tani, JAM E LIRE. dikush vdiq per mua,dikush shume special mbajti monstrat e shpirtit tim dymije e gjashte vjet me pare , monstrat te se shkruares aq te dhimbshme timen ,qe une te jetoja pergjithmone e lire-Jezusi. Falenderoj Zotin qe e lejoi kete vdekje dhe rilindje, ai eshte i mbrekullueshem.
E vetmja gje qe akoma me mundon dhe qe e di nuk do me hiqet prej nje kohe te gjate,eshte frika. Frika eshte monstri im i fundit qe ka mbetur brenda meje:te tjeret monstra kane frike prej meje,well jo,ne fakt prej Atij qe une besoj.
Sa frike eshte te humbasesh njerezit me te dashur tendit, sa me shume lidhje te forta shoqerore te formosh ne kete bote,besoj aq me shume zemra ime do rritet ne kapacitetin e saj per te dhene dashuri,e gjithashtu me shume zhgenjime do perjetoje. Dhe edhe pse kjo zemer qe preket kaq shpejt ,dikur behej inatcore, e eger, dhe e hidhur nga padrejtesite dhe zhgenjimet, duke formuar nje mur mbrojtes ku i shtynte te tjeret jashte dhe duke luftuar si dreqi te mos i afroheshin, sot ka nje force te cuditshme te rrije perhere e hapur,perhere duke dhene,perhere duke rrezikuar te zhgenjehet vetem per faktin qe paqja e zemres nuk vjen nga keshilla te shpejta psikologesh:'metoda si te kaperxejme inatin" por vjen nga besimi i palekundur qe Zoti kujdeset per mua.
Nga ky besim do nisem bashke me te, te luftoj dhe friken.

Me perlyejne horizontin te mite monstra...

Jane te mite e jam mesuar me to. Ju njoh hapat. I parandjej tek afrohen. Po mesoj ti kuptoj gjuhen me te cilen flasin. Po mesoj ti trajtoj si shpirtra te semure qe kane nevoj per ndihme. Po mesoj te flas per ta pa frike. Po mesoj te riparoj te timin shpirt pasi me gervishin e coptojne shpirtrat e semure aty. Po mesoj te rezistoj kur i ndjej hapat e tyre te afrohen. Edhe pse serish vetem si dikur..., tani s'kam frike!

thua kaq shpejt te jene egzekutur monstrat

Me lejon te shkruaj ne temen tende e dashur Iliriusa?

Mendim casti:
Nese shpirti im nuk do ishte tronditur nga dhimbjet dhe nga vuajtjet nuk do kisha kuptuar asnjehere thelbin tend perendia im. Nese nuk do kisha prekur fundin e dhimbjes nuk do mund te prekja clirimin e plote, shkeputjen e plote qe gjej kur te drejtohem vetem TY. Nese nuk do zbuloja cdo te thote te duash ne te vertete , ate lloj dashurie qe qendron mbi veten dhe asgje qe mund te sakrifikosh nuk duket e mjaftueshme, nuk do kuptoja kurre qe thelbi i gjithshkaje eshte dashuria. Edhe TI Perendia im edhe pse je i plotfuqishem deshiron, do qe te duhesh, do qe te te duam ndoshta me te njejtin afsh qe mund te duam me te dashurit tane. Nganjehere me duket se ashtu sic jeton femija ne secilin prej nesh dhe te gjithe kemi nevoje per dashuri e per ngrohtesi, edhe TI je pak femije, do qe te te duan sic duhen femijet. Do qe te sakrifikohet per ty sic sakrifikohet per me te dashurit, por e nje lloji specifik. Ti do qe te sakrifikojme vetem ate qe eshte negative brenda nesh, dhe edhe kjo mendoj qe eshte tregues i dashurise tende te pafund.
Nuk e di nese udhetimit tim drejt drites po i vjen fundi... ndoshta po i vjen fundi erresires ne te cilen kam jetuar. Ndoshta sa me shume te te dua, te pakten po aq sa dua me te dashurit e mi, po aq shume do zbuloj pafundesine e universit te dashurise dhe te mrekullive qe shkakton ajo. Aq me shume do dua njerezit me te mirat dhe te keqijat e tyre, aq me shume do terhiqem nga shpirtrat e bukur, aq me shume do zbuloj thesat e fshehura ne shpirtin e njeriut, aq me shume do kuptoj pafundesine tende.
Ti je per mua mik me i mire se c'jam une per veten time. Ndihmome te behem e denje per dashurine tende, ashtu si perpiqem te jem e denje per dashurine dhe sakrificat e me te dashurve te mi.

Koldel, perse te duket se duhet te kerkosh leje per te shkruajtur ne kete teme? Je e lire te shkruash kur te duash, jo vetem ti po gjithekush qe ka deshire.

E cuditshme si monstrat nuk zhduken kurre......Egzekutohen ........te tjerra dalin...........E pa besueshme

Eric, monstra te tille kokeforte si vete bota me monstrat e ashtuquajtur njerez, mbijne perdite, vdesin perdite, ringjallen perdite, jo te gjithe kane deshire & vullnet t'i luftojne, te pakten jo aq sa Ilirusa...

je yll isra .....

Mos e hap si muhabet

Citim:

---

Po citoj ato që tha eric darven
je yll isra .....

Mos e hap si muhabet

---

ahahahahahaha

sfumojme disi monstrat me keto komplimentat.......

ka raste kur perdoret edhe fjala Monster per mire...te ka qelluar ty??!!

Citim:

---

Po citoj ato që tha Klodel
.
Ti je per mua mik me i mire se c'jam une per veten time. Ndihmome te behem e denje per dashurine tende, ashtu si perpiqem te jem e denje per dashurine dhe sakrificat e me te dashurve te mi.

---

Krejt papritur merr goditje andej nga s'e prisje. Nga personat qe s'e prisje. Edhe kupton se per sa do te mundohesh, persado ti a hapesh dyert botes tende... askush nuk te njeh plotesisht per ate qe je. Te japin merita qe s'i ke. Edhe si perfundim vetja te duket nje imazh i zbehte perpara atij te cilin te tjeret kujtojne se je.

E mbi te gjitha... te japin te meta qe nuk i ke. Edhe ndjen dhimbje sepse kollonat te cilat me aq dhimbje perpiqesh ti a shtosh shpirtit tend, te tjeret ti rrezojne kaq lehte. Genjeshtrat, keqkuptimet, mosbesimi i te tjereve te godasin serish. C'mekat!!! Kaq kohe qe monstrat flinin. Te strukur thelle nen kraharor. Tani hungerrasin fort, kafshojne. Edhe ti as qe e di dhimbjen qe me shkaktove....

Po hyj pa trokitur iliriusa e embel dhe lozonjare, mund te hyj me pranon apo jo????????

Gete ka thene: "Keqkuptimet ndonjehere sjellin ngaterresa shume me te medha se intrigat dhe ligesite e bera me dashje."

Do te thoja qe eshte shume me mire kur dikush te shpreh mendimin dhe dyshimin e tij hapur, se sa ta mesosh mbas shpine nga ndonje tjeter.

Gjitheseicili e di dhimbjen qe shkakton, por nuk parashikon gjithmone permasat me saktesi te kesaj dhimbje.

Football, atje ku s'ka dyer, gjithemon hyet pa trokitur.

 Sikur jeta te ishte aq e thjeshte sa mos te beheshim pre e gabimeve te se kaluares edhe dyshimet e te shkuares mos te hidheshin si hije ne te tashmen. Sikur te mundje te largoheshe prej vetevetes per pak kohe, per fare pak kohe. Per aq kohe sa eshte e nevojshme te largohen rete edhe te mund te shohesh qarte deri ne thellesi te shpirtit tend. E ta kuptosh se cili je ne te vertet. E ta pranosh veteveten edhe boten per ate qe eshte. Vetevetja! Version dhimbshmerisht origjinal.

Ilirusa, meqe dyer spaska po hyj dhe une pa trokitur, por kesaj radhe kam nevoje ti hapem pak zotit te shtepise

..e qe thua ti, "loke" monstrat e mi, me te cilet me duhet te luftoj qe ne mengjes sapo hap syte, jane mendimet e mia, jane dyshimet dhe paqartesite, eshte konfuzioni, eshte kompleksi i mendimeve rreth persiatjeve te jetes, jane njerezit qe me habisin, mbi te gjitha eshte vetja ime qe me merzit, nuk e kuptoj pse me mberthen nje merzi mbytese, e kur?, pikerisht tani qe ndihem e plotesuar, e realizuar deri diku, te pakten deri ne ate pike qe skam perse te ankohem, por monstrat me dalin si bisha te vogla me goje hapur ne dhembet e te cileve ndihet e varur nje pjese e imja, duke shpresuar te me leshojne e te mos me kafshojne me dhembet e pesimizmit, trishtimit, pasigurise....

Nje nga te paktat monstra qe me kan mbetur....u mundua dhe njehere te me pushtonte.........
Me shume mundim ja dola disi.......

Ndoshta pikerisht ky eshte mesazhi qe monstrat kerkojne te na japin gjithemon. Se nuk eshte 'fitorja' ajo qe ka rendesi. Se ne fund te fundit persado beteja fitojme ata ia dalin te rringjallen serish.... rendesi ka fakti qe gjithemon shpirti perpelitet, kacafytet e i kundervihet monstrave persado qe e di qe do te rrishfaqen serish. Ndoshta eshte rebelimi i shpirtit ndaj monstrave qe e ben ate ne te vertet triumfues. Thjesht duhet te pranojme qe do ti kemi gjithemon aty, ne brendesi te vetevetes. Goje te shemtuara qe mbllaciten si pore te huaja ne muskujt tane...

Por s'do te thote qe na sundojne. Thjesht here pas here bejne te ditur prezencen e tyre...

Cudi se si nje moment i shkurter ndryshon gjithecka. Te rrit kaq shume. Edhe pse intriga te huaja te rishfaqen para syve edhe ti sheh nje tjeter njeri brenda syve te dikujt qe mendoje se e njihje, cuditerisht zhgenjimi nuk te dobeson. Perkundrazi, rrigjen force ne shpirtin tend te drobitur, te lodhur, te shkundur e rrezuar e trazuar nga ererat edhe stuhit e cmendura. Gjen force edhe te buzeqeshesh. Sepse zhgenjimi me nuk te vret. Te kalon shkarazi. Te godet... pastaj humbet. Cudi se si nje moment te ben te rritesh kaq shume. Edhe e sheh boten serish, lakuriqe, te piset..., te zhgryer ne jashteshqitjet e saj e serish shemtia e saj nuk ta shqyen shpresen prej shpirtit. Nuk te helmon. Thjesht ndjen pak keqardhje qe nje tjeter iluzion u fik. U shua. Humbi....edhe asgje me teper...

Jeta fillon serish. Ti je po ajo qe ishe dje. Vetem pak me e rritur. Me nje grimcez njohuri me teper...

Shpirti eshte i njejti. I imi shpirt qe i reziston gjitheckaje...

Shpresat jane aty. Te mijat shpresa qe nuk shuhen kurre...

Xixellonja te arta qe shendrrijne ne sy...

Jeta eshte e bukur edhe pse dhimbja eshte ende aty.... perjetesisht....

Ka ardhur koha qe ti Vendosesh Hekura qelie shpirtit tend.Monstart sdo keneasnje lloj mundesi me....) Hekurat do jene Fillimi i burrgut per ta....Liria do egzistoje fuqishem ne anen tjeter.....Brenda teje.

Hehe

te mos kesh nje mendje vigjilente-vetem kaq mjafton qe monstrat e se shkuares te zvarriten afer.
Flas me monstrat ndonjehere-i tremb qe te largohen.Ne te shumten e rasteve funksionon.Por qendron fakti qe ata kurre nuk lodhen se sulmuari dhe une kurre nuk e humbas besimin tek Zoti.Kthehen dhe nxjerrin llumrat e pista qe zemra grumbullon pa dashje ne marredheniet me njerezit.Ne fund te fundit,eshte nje lufte shpirterore ku po jetojme.
Jam kaq mirenjohese qe npm Zotit mund te kem nje zemer te re cdo dite,keshtu cdo dite duhet te jem vigjilente te mbroj zemren prej monstrave.
Above all else guard your heart, for it is the wellspring of life.( proverbs 4:23) -i love this scripture

Qielli me pertyp ngadal...
Humbas teksa zhgrryhem me ngjyrat e tij te ndezura. Trazohem me rete e per nje moment me marrin fryme.. pastaj me leshojne serish, krahe-hapur ne te shendrritshmen miter qe i lindi...
Marr fryme serish. Shiu me mbush mushkrite.
Edhe e ndjej jeten time te me rrjedhi ne vena si te ishte hera e pare. Mbyll syte edhe e braktise veten krahapur ne horizontin e purpurt. Horizonti i gjate e i gjakosur me perqafon, pastaj gjithecka bie ne qetesi.
Mbaroi furtuna.
Perplas kembet e zbathura ne pellgjet jeshil e lejla. Qesh e shkujdesur sic s'kam qeshur prej kohesh. E qeshura ime jehon si kristali qe thyhet. E huaj edhe per mua, por temerresisht e bukur. As vete s'e kam ditur sa shume doja te isha e lumtur...
Qesh serish. Pa arsye... vetem sepse me pelqen tingulli i se qeshures sime...

Si perfundim e gjen veten serish ne udhekryq. Cdo kthese eshte e erret, e panjohur, ne pamje te pare e pashkelur. Cilen kthese te marresh? Cila eshte e drejta, cila e gabuara? Apo s'ka te drejte e te gabuar? S'e di! Kujtoj ngadal gjithe njerzit qe s'menduan se une e meritoja te me jepnin nje shans, lendimin qe shkaktoi mosbesimi i tyre tek une... Duket si nje episode i perseritur padrejtesisht.

Sikur te me kishe dhene nje shans te isha vetevetja deri ne fund. I pengove hapat e mi qe vinin drejt teje e u perplasa me murin qe u ngrit papritur me rrenjet diku thelle ne nje shpirt te ngaterruar. Sot gerrmoj ngadal lekuren time... hap nje varr te ri per nje tjeter enderr te plagosur keqas. Ceremonia e fundit do te jete e thjesht. Pothuajse krejt e boshatisur pervec prezences sime te heshtur. Kaq shume endrra me gur varri pa emer, edhe pse une s'harroj asnjehere cilen enderr kam varrosur, edhe ku.... e mbi te gjitha cfare emri mori ajo enderr edhe e mbajti deri ne sekondat e fundit te saj.

Udhekryqi shpalos krahet e tij te gjate, gati per te gelltitur hapat e mi... per momentin une ende stepem edhe pres. As vete s'e di per cfare. Ndoshta qe endrra te marri fryme per here te fundit qe mos ta varros nen lekure ende te gjalle.