Forumi Horizont (http://www.forumihorizont.com/index.php3)
- Ditari (http://www.forumihorizont.com/forumdisplay.php3?forumid=179)
-- Leter shkruar Vetes! (http://www.forumihorizont.com/showthread.php3?threadid=14789)

Sot e gjithe dita me ka shkuar duke u ankuar per dhimbjet qe me kishin kapur dhe per pa mundesine qofte per te levizur sepse nje mpirje totale e krahut te majte me linte ne vend dhe une nuk arrija te mbushesha me fryme. Kjo gjendje parazite qe me detyroj qe gjithe diten ta kaloja shtrire, duke qendruar me ore te tera ne nje pozicion dhe kur duhesha te ngritesha pervec dhimbjeve duhej te duroja edhe ngercet,me kujtoj/mesoj shume. Pervecse me dha  mundesine te behesha padron i pultit si kurre me pare  me beri te  mendoj per guximin dhe luften e brendshme tonen. Dhe pasi paralelizova situata , njerez, pasi hapa kapituj kohore, racionalizova mbi arsye, shkaqe, semundje , vijat kohore ne te cilat shtriheshin , e vetmja figure qe qendronte akoma ne kembe e pamposhtur dhe e forte si nje shkemb nga ana e karakterit nuk isha une dhe askush tjeter ,por nje e afermja ime qe kishte fituar betejen e saj me sklerozen deseminante dhe luften e saj me vdekjen. Cdo takim me te ishte si nje karikim energjish dhe forcash  per mua dhe perballe saj vetja dhe cdokush tjeter me dukej gati -gati ne kushte te  " mjerusheme". Para saj krenaria per arritjet qe mund te kem bere ne jete une ( apo edhe ndonje qe ka arritur me shume se une) , jane thjeshte disa kokrra kripe qe shkermoqen me t'i hedhur ne uje. Kurse ajo vazhdon te mbetet aty , nje figure stoike , e patrembur qe ka kaluar trauma, ka pare kembet t'i thehen nga dashuria nje here e perjete duke e detyruar ta coje jeten ne karrike me rrota, ka pare hipokrizine njerezore t'i jape vetem goditje pas shpine , ka pare gjithe miqt e saj te jetes te plaken prane niperve dhe mebsave te tyre dhe ajo e perjashtuar nga emocionet e permbushjeve te cikleve per t'u bere bashkshorte, nene, gjyshe,  perseri ajo  qendron nje hap me lart se te gjithe, si nje figure mitike... Dhe sot teksa une ankohesha nga nje dhimbje krejtesisht mosperfillese perballe te asaj cfare ajo kishte kaluar dhe vazhdon te kaloje me beri ta ndjej veten si nje femije qe qurravitet  pas fustanit te nenes dhe qe cdo gje i plotesohet mjafton qe ai ta kerkoje ate , e nderkaq me shfaqej ajo , me floket e thinjur, me fytyren qe i rrezaton nga forca  dhe nga syte blu dhe kembet e tretura te  qe i terhiqen zvarre pas kularit ku ajo mban duart dhe mundohet te rrije ne kembe dhe te sillet si nje njeri normal. Te laje enet, te gatuaje, te hedh rrobat ne tel dhe permbi te gjitha te fitoje cdo sekond diten e neserme. E teksa mendoja kete i dhashe vetes , durova dhimbjen e padurueshme qe me ther gjithe trupin si me thike, dola jashte, bera nje xhiro , u mbusha me ajer te paster dhe u ula ketu per te ndare me ju letren e dites se sotme.

Per ty " E".