Po citoj ato që tha Klodel
Gjithshka e mbulon heshtja. Sic ndodh kryesisht pas mesnate. Nje dite merr fund dhe ne kete gjithshka e thithur gjate dites merr forme. Mendimet marrin forme, drita ndricon erresiren. Eshte koha e clirimit.
E gjeta, ishte thirrja e brendshme. S'di cfare e shkaktoi, apo cfare me coi te shfletoja nje manuskript te pabotuar te nje libri per femrat dhe meshkujt- te titulluar the Wisdom of the Penis. Ndoshta ishte nje nuance zeri qe po prisja me padurim ta degjoja. Kur hoqa dore se do ndodhte, papritur e degjova, e tingulli me pershkroi si rryme elektrike trupin.
Teksa kaloja faqet me nje shpejtesi leximi habitese, nga uria e nxitur prej pyetjeve qe kisha ne koke, diku ne nje paragraf gjeta pergjigjen.
Hormoni Oxytocin, i quajtur ndryshe hormoni i dashurise ishte fajtori kryesor i sjelljes sime irracionale.
Ky hormon mistrec- i cliruar kryesisht tek femrat luan funksionin e neurotransmetuesit me trurin dhe stimulon deshirat dhe varesine. Tek libri thuhej as mos mendo ta luftosh, sepse nuk duhet te nenvleresohet fuqia e ketij hormoni te kenaqesise.
Nuk mendoj se jam e vetmja. A nuk ju ka ndodhur qe sa me shume luftoni nje mendim, nje lidhje, nje varesi, nje fushe magnetike, papritur ndiheni sikur dikush ju ka ndezur zjarrin perbrenda? Aq me shume shtohen deshirat? Aq me shume ngacmohet imagjinata? Aq me shume behet i gjithe trupi antene qe leshon dhe thith vibracione? Aq me shume doni te clironi vullkanin qe po vlon perbrenda, pa e vrare mendjen? A nuk shuhet gjithshka ne ato momente, A nuk ndalon koha, mendimet, llogjika, e gjithshka tjeter, dhe e vetmja gje e rendesishme eshte magnetizmi?
Pergjigja u gjet, mbetet te gjendet zgjidhja.
PS: po heq dore nga e qenura hermetike
Po ku do dali se