Po citoj ato që tha Katilesha
**Duet poetik midis meje dhe nje mikut tim..
~ Une ~
Në ç'pritje më kapërthen vetmia sonte
të kërkoj e pranë meje nuk të kam
hëna si një akullnaj` po ngrin horizontet
dhe yjet si rrëbesh bien nga qielli i pamatë
~ Ai ~
Humbasin në qetësinë e natës
ashtu siç kujtimet treten në vetminë e zymt`
dhe zjarri që lëshojnë nga pas
e mbyt frymën para se të ndizet.
E vetmja dritë, të vetmet rreze
besnike, që nuk shuhen, janë ato të hënës
~ Une ~
Rreze me të cilat po qendis diellin e së nesërmes
që do lindë vetëm për të ngrohur
ftohtësinë e mungesës tënde
ti, që më je, që nuk më je
që vjen me natën e ikën me
cicërimën e rrezes së parë të diellit
Eja..!
~ Ai ~
Eja pranë meje, të ndjesh rrezet e dashurisë
që burojnë nga shpirti im,
rrahjet e zemrës që ndezin yjet e natës së errët.
Eja të vallzosh me ndjenjat e mia
dhe lehtë të të perkdhel flokët
ashtu siç era përkëdhel gjethet e vjeshtës.
~ Une ~
Gjethe që qilim fluturues m'u bënë
e në skuta kujtimesh shtegtova
aty ku zemrat nga dëshira bëheshin ‘Një’
dhe shpirtrat zhyteshin në marrëmendje
O dashuri...!
~ Ai ~
Që përflakesh natën me zjarr yjesh
dashuri që hënën e kurorezon
me shkëlqimin dhe energjinë e diellit
dashuri që ndriçon rrugën time drejt lumturise
rrugë që do më sjellë parajsën e shpirtit tënd.
~ Une ~
Shpirt që pa ty është veçse këngë memece
eja, o zemer e butë, o pasion i harbuar
o delfin i detit tim të kaltër
eja, të zhytemi në ujvarën e dashurisë
e tok` të gjejmë guackën e lumturisë së fshehur.
~Ai ~
Dhe nëpërmjet syve të tu
do ndjej kaltersinë e qiellit të pafundëm,
në harlisjen e flokëve të tu
do ndjej aromën dhe ngjyrat e vjeshtës së ëmbël,
nga prekja jote e mëndafshtë
do ndjej butësinë e erës që lehtas më ledhaton.
Dhe kështu...gjithçka merr vlerë
kur pranë meje të ndjej ty,
bota kthehet në parajsë dhe ëndrra në realitet.
~ Une ~
Tik-tak i orës në zemër më sëmbon
me hapat e largimit tënd të shurdhët më ngjan.
Dëshira kohën pezull mban,
Ne, akrepa të së njëjtës orë që
përmbysim miliona sekonda veç të
puqemi bashkë.
Po të jap lamtumirën e fundit sonte,
nuk e duroj më këtë vetmi të frikshme.
Më mirë të di që të kam veç në mendje
se të harrohem në pritjen e mos-ardhjes së përjetshme,
Lamtumire!
~ Ai ~
Lamtumirë çast i vetmisë së skajshme,
çast i heshtjes së kobshme,
tashmë udhën mora në absurditetin e kohës
dhe ëndrrat plot dashuri,dhe vetminë,
po i lë pas.