Ne lagje kishin nje grua qe na jepte letra tia dergonim motres se saj se rruga per ne shkolle na binte nga shpia e motres "mejreme" po ja vejme emrin. Cdo dy dite na jepte nga 1 leter. Ishim bere korriera me nje fjal. Nje dit une me ket shokun tim, themi po cdreqin shkrun kjo dhe venosem ti hapnim letrat. Si do ja bojme po e e mori vesh ajo se I hapim letrta - ithem une, do betohemi - mthote. “ qe si kemi prek me gisht te dores”. Dhe cbeme marrim tek shpia nje pince dhe thike. Une mbaja letren me pinca kurse ai e hapte letren ngadale me thike.
Nejse motra ishte si pjese imagjinare se letrat I drejtoheshin dikujt tjeter ( as shekspiri sod I kishte shkru ma bukur sec shkrunte ajo ) por nuk zgjati shume se e mori vesh qe I lexonim dhe kur na takonte rruga nojhere me kte grun na shikonte gjith inat. Nje tjeter,
Ishim ne klase, n’ore te matematikes. Profesorin e kishim pak sit e habitur. Ky shoku im kishte nje cimcakiz ne goje dhe ja fut nje te kercitme sa gjith klasa u kthy nga banka jone. Vjen profesori tek banka, cojuni ne kembe thote. Mua me vinte per te qeshur, kurse ai bente si serioz.Kush kerciti? pyet profesori. Asnjoni spergjigjej. Hape gojen I thote atij shokut tim, ai fap cimcakizin nen gjuhe se I dhimbsej ta kalonte. Hape gojen mthote ene mu, por un skisha gjo. Po ju them edhe njeher thote kush kerciti me cimcakiz? Vetem kur shoh gishtin e shokut si spiun qe drejtohej nga une. E hongra une. “dil jashte me thote profesori” ta tregoj une I them kur te shkojme per ne shpi. Rruges plasi nje flokshkulje dhe grusht, sa kur e kujtojme sot qeshim me te madhe. E nejse, venosem qe mos ti flasim njeri-tjetrit. Me e forta ishte qe ne mengjes gjithmone prisnim njeri-tjetrin dhe benim rrugen bashke,por njeri ne te majte te rruges tjetri ne te djathte dhe nuk flisnim fare. Hahaha