Megjithate, vranesirat jane edhe ne mesataren e brendshme, mjafton te diskutosh me cilindo taksist, ndertues, punetor, dentist, polic, etj. Objektivisht duhet te pyesim gjithmone veten nese ka sens mbajtja e nje shteti fallco, kur te gjithe vuajne brenda tij. Pak kohe me pare diskutova me dy persona. I vura ne dyshim ekzistencen e shtetit shqiptar qe ne kohen e Zogut e deri sot (qe ka qene dhe mebetet nje farse). I pari e kishte menduar kete pune dhe ra menjehere dakort. I dyti nuk ishte fare dakort dhe filloi te spjegonte pse, por ngeci shpejt. Me e rendesishmja se i pari njeh realitetin shqiptar me pellembe, jeton brenda tij, mban biznese, njeh korrupsionin, gjykatat, njerezit, policet, cdo gje. Ndersa i dyti eshte pensionist qe kujton komunizmin me nostalgji dhe permend veprat e diktatures sikur shteti te gjendej aty. Do ishte mire qe edhe emigrantet ti vene gishtin kokes kur mendojne me sentimentalizem, sepse jane objektivisht prodhim i nje shteti falimentar. Ndryshe nuk do diskutonim nga jashte por nga brenda.
Sindroma e italoamerikaneve te prapambetur eshte e tejkaluar. Njerez si Fatos Lubonja po i hapin syte shqiptareve te shikojne veten per ate qe jane, dhe te vendosin nese duan te vazhdojne te jene te tille. Quaje vranesire po te duash, por jeta ka nevoje per shira te rrembyeshem qe te lulezoje. Ndryshe mbetemi ne shkretetiren e nostalgjise qe ngordh shpresat e njerezve. Dhe pastaj emigrojme.
P.s. Aktualisht 38% e popullsise kerkon te emigroje... Nje e treta e atij 3 milionshit te mbetur atje...
