Nuk me dalin as faqe romanesh pa fillim e pa fund, as lumenj fjalesh ne detin vetedijes time ku ndjenjen kam kohe qe e kam burgosur ne bodrumet e ndergjegjes.
Por eshte me mire mos te te them asgje sepse tingulli i fjales time ndoshta thyen sferen e kristalte qe ka mbeshtjell qenien tende .
Ashtu si gjethja e shtatorit rash pa bere zhurme ne gjumin tim letargjik i zverdhur nga koha ,i thare nga etja ,i vrare nga stina e ndjenjes.
Ndonjehere nuk e di se kush jeton brenda meje qe me peshperit fjale te embla tundimi duke ushqyer ndjenjen me copeza shprese.
Ndonjehere nuk e di se kush me sjell me kembe ne toke dhe une rifilloj te jem ciniku qe gjithmon dua te jem por qe smundem.
Ndonjehere ne cdo hap qe bej gjej pergjigjet e humbura neper pyetje konfuze qe jeta mi ben pa u lodhur.
Ndonjehere harroj qe jam vetevetja dhe kerkoj dashurine edhe neper tabu idesh.
Por zgjohem nga endra sepse fjalet e tua here here me vrasin dhe here me sherojne plaget.
Me kembe ne toke eci edhe atehere kur jam me krah engjelli .
Ndoshta se tashme apatia kronike me kujton se ndjenjat jane mostra qe te mbajne gjalle deri sa kane mundesi te ushqehen me ty pastaj kur te kane thithur palcen atehere te vrasin dhe te hedhin tutje neper burgjet e indiferences.
Tashme do te gjej nje cigare qe me tymin e saj ti te identifikohesh dhe te humbesh brenda tij .
Kam frike se te kam dhene me rendesi ty sesa nikotines.
Te pakten nikotina te vrat pak nga pak ndersa ti...
Ps
as pak oresh nisem per ne shqiperi keshtu qe ndoshta sdo te jem tek Ditet e mia pa ty...Pershendes te gjithe miqte e mi qe shkruajne tek Ditet...
