Forumi Horizont (http://www.forumihorizont.com/index.php3)
- Ditari (http://www.forumihorizont.com/forumdisplay.php3?forumid=179)
-- Monstra ne shpirtin tim (http://www.forumihorizont.com/showthread.php3?threadid=9518)

Monstra ne shpirtin tim

Monstrat ne shpirtin tim

Sy monstrash me veshtrojne ne sy.
E dhembet gjigant me kafshojne.
une prap e shoh monstrin ne sy
sado thelle dhembet meshojne.

Sy monstrash me veshtrojne ne sy
e aviten fshhtas nen retinen e zeze
reshkasin nen te mite sy
e une marre fryme, edhe vetem pres.

Sy monstrash me veshtrojne ne sy
e une ndjej putra qe thelle me cajne
me rrjedhin lot nga te mite sy
kerkojne shpirtin te ma perlajne.

Sy monstrash me veshtrojne ne sy
e monstrat renkojne, befas kelthasin
rrezellin nje e qeshur ne te mite sy
ne shpirtin tim, monstrat humbasin!

S'kane mbetur me fjale per ta pershkruar dhimbjen qe po me grryen brinjet. S'kane mbetur me forca tek une per ta luftuar. Shikoj endrrat e mija te me vdesin ne duar edhe veteveten tek vazhdon ecen pa to...
S'kam ku te rigjej te tjera forca. Edhe mendimi se koha do te zvarritet pafund, me po te njejten ngadalsi, e asgje s'do ndryshoj nga hapat e saj te rendomte, me shendrron edhe ato pak forca qe me kane mbetur - ne dhimbje!
E une shtyje ditet e mija, vendos duart ne shpatullat e tyre te krusura edhe i shtyje te kaperxejne gardhin e kalbur te horizontit. Ato zvarriten ngadal, pengohen, rrokullisen per pak sekonda mbi derrasat e ngrena edhe pastaj ikin tutje. Une nuk ndjej asgje me zhdukjen e tyre, sepse ndjenjat qe provoj thjeshtojne njera-tjetren. E di, jam fajtore sepse e ushqeje dhimbjen me duart e mija. Por nuk di ta ushqej veteveten me ndonje tjeter material; nqs ai vertet egziston brenda meje.
Tani jam e lodhur!
E lodhur se e shendrruari veten ne nje varr te perbashket ku une varros pareshtur eshtra te endrrave, edhe copeza te vetevetes. Kocka te grryera qe ngaterrohen me njera-tjetren; e une marr fosilet e tyre ti rindertoj...
Por rralle, kaq rralle arije te ndertoj dicka me nje forem te njohur prej tyre.
Njeriu - kaq i peshtire!
Hedh e hedh pirgje ndjenjash perbrenda vetes e riciklon te njejtat produkte pareshtur. Sa do doja t'ja merrja frymen njeriut qe kam brenda vehtes!
Ta nxirrja prej kockave si nje zhape e zbehte mes thonjeve te mi e ta shihja tek tundej kur e mbaja per xverku. Kaq i piste, Kaq i dhimbshem. Torturues perfekt qe s'te le te marresh fryme.
E ti te zhvisheshe, te pakten njehere nga dhimbja qe mbart prej shekujsh me vete. E te shohesh syte e atij 'njeriu' te zbehte qe nuk shprehin asgje...
Te atij njeriu qe dhimbjen e transporton tek ty...
Edhe triumfues te marresh fryme i lire. Megjithate s'guxon ta leshosh zverkun e tij prej thonjeve te tu. Ti e di, ai nuk mund te rrije jashte teje, edhe ti s'mund ta lidhesh diku, ne nje kep te larget e ta mbash larg vehtes; sapo ti ti heqesh thonjet e tu prej tij, zverku i tij dhe shenjat e thonjeve te tu aty do te zene vend ne kockat e tua. E ti ndihesh si i perdhunuar nen forcen e dhimbjes qe ndjen, kurse ai, njeriu i zbehte me vizatimet e thonjeve te tu, zgerdhihet e zgerdhihet nderkohe qe ti bluhesh nen dhimbje.
Dikur edhe une qesha me ty ashtu! Dikur thonjet e mi shtrengonin fytyren tende...
Dikur, per pak kohe...edhe une u zgerdhiva triumfues! - shpirti murmurit i rrethuar nga jehona e qeshjes se njeriut qe e mbart!
Qe kur jeta eshte shendrruar ne nje beteje midis 'njeriut' dhe shpirtit?!
Dhe per me teper, qe kur 'njeriu' edhe shpirti nuk struken me ne te njejtin trup, por luftojne kush e sundon a mbizotron me teper?

Rete shtyhen ngadal edhe ndjekin pas bishtat e njera-tjetres pa e lene asnjeher qiellin te tregoj krejtesisht veteveten. E teksa ndjek me syte e mi qe s'mund ta mohojne pranine e pergjumjes ne ta, kuptoj se edhe mendimet e mija s'jane gje tjeter vecse ca si njolla te hirta qe shtyhen ngadal, pothuajse me force edhe ndjekin bishtat e mendimit qe parashkoi pa lene te shfaqet ngjyren e vertet te qiellit tim.
Ka ndjenja qe per sa do mundohesh, s'je ne gjendje ti besh te lindin brenda teje; e te tjera ndjenja qe s'mund ti shqisesh prej vehtes. Ndjenja prej te cilave s'mund te arratisesh, e ndjenja qe s'mund ti ndjekesh.
Edhe je ti! Ne mes te gjitheckaje!
Je ti, qe do te shohesh pasqyrimin e vetevetes diku, edhe te ndihesh krenar per te. Te ndihesh rehat me te.
Te ndihesh mire, i qete, i lire...
Te pranosh veteveten!
Monster a engjell qofsh!
Asnjeri, ne te vertete.
Perzjerje ngjyrash, tonalitetesh, dritash..., pikture sado pak ngadhenjuese...
Te pranosh veteveten: eshte nje proces kaq i gjate, kaq i dhimbshem, kaq vertetsisht edhe gjithesisht vetem i yti.
Edhe ti e hedh poshte veteveten, e ngre serish. E perplas ne balte; e pastron nga balta edhe vuan gjate gjithe ketij procesi pa e vene re se krijimi i vetevetes eshte nje proces me vete. Se ti nuk lind i kompletuar me cdo virtyt a te mete qe zbulon se i ke..., se ti nuk po njeh veteveten me cdo dite qe po iken..., thjesht po e nderton!
Nje hap ketu e nje ndjenje atje...
Bishta resh edhe bishta mendimesh qe ndjekin njera-tjetren..., ngadale..., mbaj vesh..., u shtua edhe nje kollon nen brinje.

Qyteti humbet në zhurmat e largëta, por une s'mundem. Nuk humbas! E rigjej veten sërish, dua apo s'dua ashtu siç dhe çdo vit gjen çdo stinë.
Nuk e di nese i dua apo i urrej dritat e rrugeve. Së fundi gjithëçka shikon nën ndriçimin e tyre është vetëm pamja patetike e ca ndërtesave të krusura, të zverdhura, të grryera..., që janë aty edhe nqs nuk ka dritë ti shohësh.
E unë ndjej një zemërim akoma më patetik në kraharor. Qesharake se si kërkon të rritesh edhe nuk rritesh kurrë. Sesi kërkon të mbetesh fëmijë edhe sërish nuk mundesh. Sesi kërkon ta detyrosh mëndjen tende te flas edhe dorën tënde të shkruaj.
Çudi sesi mundohesh ti vësh fre' dhimbjes dhe do ta kontrrollosh. Çudi sesi përulesh në gjunjë dhe i përgjërohesh vetëvetes: Stop! Mjaft! Boll!
Çudi sesi vazhdon i bën të gjitha këto edhe pse e di fare mirë se përpjekjet e tua s'janë asgjë, se ti je asgjë.
Se jeta jote është vetëm një shkëndijë në një univers jete.
Se ti fikesh kaq shpejt, ndonjëherë pa e zbuluar cili është Dielli dhe Hëna jote.
Dhe ti vdes, mbyll sytë pa ditur gjë për egzistencën e tyre, nqs ata vërtet egzistojnë.
Ti vdes! Dhe asgjë s'ka më rëndësi! Asgjë!
As ky univers patetik iluzionesh!

Do të doja të mundja ta nxirrja prej trupit shpirtin tim, dhe ta egzaminoja me kujdes çdo pjesë të tij.
Të mund të gjeja arsyet më të thella të trishtimit pa arsye, të dhimbjes që s'mbaron, të mërzitjes që zgjat e zgjatë, e të pyetjeve që s'mundem kurrë ti jap një përgjigje. Por mbetem këtu.
Me shpirtin kapërthyer në trupin tim edhe duroj kapriçot e tij pa mundur ti luftoj, sepse në fund të fundit unë e di: ai është vetëm një viktim...
Viktim që s'i njeh pse-të e të qënit i tillë, e që ndoshta po ashtu, edhe si unë enderron ti shkuli prej vetes edhe egzaminoj deri në më të fundit mister! Nëse misteri i arsyeve ka diku një limit!

Ti sheh si shformohesh ne vetevete dhe s'mundesh te besh asgje per te ndaluar shformimin tend. Ndjen kockat qe zgjerohen , fytyren tende te marri pamjen e dikujt qe ti s'e njeh edhe prap je krejt i zhveshur prej forcave qe mund te bejne dicka.
Mendoj se njeriu ndihet vetem, vetem kur eshte mes njerezve. Kur je pa njeri rreth e rrotull nuk mund ta ndiesh vetmin sepse je pjese e saj, mbush mushkrite e tua me oksigjenin e saj. E une dua ta shoh veten te ulur diku, vetem, te mare fryme e te thith drejt vetes ajrin e larget te shkurtit. Te ndjek me sy tufat e çorjentuara te reve e te ulem nen krahet e zgjatur te shiut, te lagesh nen grimcat e tij, e te ndjesh te largohet nen rrjedhen e rrekeve te ujit mendimet e lodhshme, e brengat qe te shtypin shpirtin me krahet e tyre prej pincash gjigante. Te ndjesh nevoje per pakez shkretetire...
Shkretetire ku ti te mundesh te ecesh e te shohesh vetem gjurmet e tua ne rere...
Gjurmet e tua dhe ato te ererave te ftohta te nates...

shume te bukura, urime me tutje
Me respekt, Sabian.

Falemindrit Sabian!
Respektet e mia gjithashtu.
Iliriusa

"iliriusa"- ke nje shpirt artisteje te gershetuar mire me pastertine e ndjenjes
Un lexoj shume po te pakte jane shkrimet qe me arrijne derin ne thellesi te zemres
Ti me shkrimet tua ja arrin gjithmone.

Pergezimet e mia te sinqerta

SHKODRANI I QESHUR, do te doja te gjeja fjalet me te drejta per te te falenderuar. Por ja ku jam, pa ditur cfare te them me teper se 'Faleminderit'.
Eshte vertet dicka e bukur kur ndjenjat qe ti perpiqesh ti transformosh ne fjale arrijne te prekin dike tjeter. Eshte pothuajse... komfortuese!
Per nje moment, te duket sikur nuk je me krejt vetem.
Faleminderit!
Pershendetjet e mija me te sinqerta SHKODRANI I QESHUR.

Te mos kisha rreth e rrotull keto mure, te mos kisha mbi vete keto kocka..., tani do te isha e lire.
E strukur ne boten time te imagjinuar, ne jeten time te fantazuar ku vetem me fare pak sforco mund te bej te hyje nga ajo dere ke te dua, te bej te gurrgulloj nje ujvaj pas xhamave te dritares, a te shkumezoj nje det; te te ngrohi nje diell a te te ftohi nje shi, te te llamburis nje hene apo te nxije nje nate...
Te ngre themelet e mia aty ku nisin endrrat e mija, kjo s'eshte aspak utopi. Ne te heshturen qetesi une mund te bej gjithcka, cdo lloj magjie...
Cdo lloj endrre, cdo lloj shprese...
Mund te jetoj me veteveten. Te ndjej veten time, zemren time tek rreh. Gjakun tim tek rrjedh neper damar, kockat e mija tek ndrydhen neper kyce, endrrat e mija tek krijohen ne fantazi...
Jeten time qe nis...
Ne vetmi une mund te bej gjithcka, cdo lloj magjie. Vetmia eshte paqe, eshte jete, enderr, iluzion, shprese...
Vetmia eshte gjithecka!
Aty s'mund te kesh frike nga asgje sepse je ti krijuesi i gjitheckaje. Dhe e vetmja frike qe egziston e ka emrin 'zhgenjim'.
Ai mbart gjithecka. Zhgenjimi ngjall frike, pasiguri, dhimbje, torture, ankth, boshllek...
Gjithecka nga mund te friksohesh nis e merr fund tek zhgenjimi.
Sikur mos te kisha rreth meje mure e kocka qe i kam prej zhgenjimit. Sepse kam njohur kaq shume zhgenjime edhe nuk clirohem dot prej tyre, prej dhimbjes, prej asaj veteveteje qe me lendon, prej gjitheckaje.
Edhe shpresa shendrrohet ne dhimbje. Ne nje fare mishi te huaj qe do ta shkulesh prej trupit e ta flakesh tej por nuk mundesh...
Tani do te isha e lire...
Sikur!
Vertet sikur!
Sikur jeta mos te ishte kaq e permbytur ne peshtjellime 'sikur-she'.
Sikur!

Mbremjet jane gjithemon kaq te qeta; kaq te lehta per tu kthyher ne simfoni kujtimesh. Prej kohesh mbremjet rezervojne kujtimet e mia te shkuara dhe me sjellin para syve shume momente te saj, por nuk eshte nje e shkuar e ndar dhe e copetuar ne pjese negative e pozitive, por vetem e shkuar, si nje mase e pandarshme qe as vete nuk e di pse me jep siguri. Me kujtohen kaq shume momente, e gjeste te hedhura andej kendej shkujdesshem...
Kujtime!
Tashme kam mesuar te mos qaj me per gjera te kota. Jeta ka nje sere ceshtjesh te rendesishme per te cilat ia vlen te qash...
Asgje s'harrohet...
Askush nuk harrohet....
Per sa kohe ate dicka apo ate dike e mban ne zemer.
Mund ta kuptosh shume rralle dhe vetem fare pak dashurine qe permbledh perbrenda vetes nje njeri dhe se sa shume mund te duash dike.
Njerizit, vjen nje dite kur per nje arsye a per nje tjeter, te braktisin,te vetmet qe s'te braktisin jane ato ndjenjat qe mbart brenda vetes per ate njeri. Ato s'humbasin...
E persa kohe ato s'humbasin, nuk humbasin as personat qe i krijuan.
Ata s'humbasin...
Ti's humbet...

Citim:

---

Mbremjet jane gjithemon kaq te qeta; kaq te lehta per tu kthyher ne simfoni kujtimesh. Prej kohesh mbremjet rezervojne kujtimet e mia te shkuara dhe me sjellin para syve shume momente te saj, por nuk eshte nje e shkuar e ndar dhe e copetuar ne pjese negative e pozitive, por vetem e shkuar, si nje mase e pandarshme qe as vete nuk e di pse me jep siguri. Me kujtohen kaq shume momente, e gjeste te hedhura andej kendej shkujdesshem...
Kujtime!
Tashme kam mesuar te mos qaj me per gjera te kota. Jeta ka nje sere ceshtjesh te rendesishme per te cilat ia vlen te qash...
Asgje s'harrohet...
Askush nuk harrohet....
Per sa kohe ate dicka apo ate dike e mban ne zemer.
Mund ta kuptosh shume rralle dhe vetem fare pak dashurine qe permbledh perbrenda vetes nje njeri dhe se sa shume mund te duash dike.
Njerizit, vjen nje dite kur per nje arsye a per nje tjeter, te braktisin,te vetmet qe s'te braktisin jane ato ndjenjat qe mbart brenda vetes per ate njeri. Ato s'humbasin...
E persa kohe ato s'humbasin, nuk humbasin as personat qe i krijuan.
Ata s'humbasin...
Ti's humbet...

---

Faleminderit lezhjani-82,
pershendetjet e mia me te sinqerta!!

Eshte e cuditshme!
Krejt papritur ndjen se ajrit qe thithin mushkrite e tua i mungon ajo aroma fluide qe askush tjeter nuk e ndjente vec teje. Nje arome qe me shume ndihej sesa nuhatej. Aroma e nje pranvere qe asnje stine tjeter nuk dinte ta merrte me vete, as ta shkelte persiper e as ta veniste.
Aroma e nje paranvere qe thithej nga gjithe poret e trupit me nje force te uritur, me nje force prej te eturi...
Nuk ikte, as venitej, mbetej perhere aty..., ne ajer!
Pezull siper mushkrive te tua.
Pranvera e dashurise qe parandjehet nga instiktet primitive prej kafshe, por jo vetem per nje periudhe te caktuar te vitit, por perhere, pa rreshtur, pa fund, pa mase...
E per cudi tani nuk ndihej me!
Ajri kishte marre aromen e perhereshme prej asgjeje dhe ti kupton se pranvera kishte marre fund. Se nga aroma fluide e saj ka ngelur vetem nje rendese e patreteshme ne stomak; si atehere kur thithim me force aromen e nje trendafili e per nje moment te duket se ke gelltitur edhe petalet e tij. E i thua vetes: Cudi!
Ti nuk e pe kur te erdhi kjo pranvere, ne cilen kohe, cilen ore apo dite...
E tani qe ajo tretet ne stomakun tend ti nuk arrin ta kuptosh kur nisi te zvarritej larg teje.
Kush ta vodhi pas?! Cila stine ja fshihu konturet e buta apo c'parfum ia zveniti aromen?
Befas asgje s'eshte si me pare!
Ti e kupton.
Ai qe ta solli pranveren tashme ka humbur..., eshte tjeterkund..., ti do te mbash insitiktet primitive ne vetevete peshtjelluar me nje fare paqje pasive.
Pranvera iken!
Aroma e saj fluide tretet!
Por s'kam nevoj per syte qe ta shohe, as qe ta nuhas...
S'kam nevoje ta prek apo ta degjoj..., kujtimet jane mjafte!
Edhe ato jane egzistence fluide.
Pranvera zbrazet tek ato njesoj si nje grusht petalesh trendafili te gelltitura me nje force prej te eturi, por qe s'mundesh edhe kurre s'do te jesh ne gjendje ti tresesh plotesishte!
Cudi!

Cfare te bej me kete heshtjen e rend qe me ka pushtuar ajrin perreth? Cfare te bej, si ta largoj?
E gjej dhe rigjej veten time gjithemon keshtu, vetem, e rrethuar nga e njejta heshtje e ftohte...
Si te ishte e thyheshme, mendoj here pas here si ta rrembej ne gishtrinjet e mi dhe ta perplas ne toke me aq force sa te shendrrohet ne mijra cikerrima.
Cfare te bej me kete heshtjen e rend qe me ka pushtuar?
Po me ngaterrohen edhe fjalet qe dua te them neper te. Po me ngecin mendimet e mia aty...
Si ta marr heshtjen ne duar edhe ta shkerrmoq krejtesisht, ta shendrroj ne pluhur dhe ta le eren ta marri tutje..., diku larg meje.
U be kaq gjate qe heshtja me ka hyre ne shpirt, si te ishte nje lloj myshku i lagesht qe s'mundem ta shqis.
Si ta marr heshtjen e ta zhduk?
Degjoj per nje kohe te gjate, dhe pres sikur per me te voglen e me te imten mermerim: Heshtja me pergjigjet me e stergjatur se kurre; me e fuqijshme; sot me teper se kurre-e paperballueshme!

Njerzit..., si ti zbusim?
Pse eshte kaq e veshtire per njeriun ta gdhendi gjuhen e tij deri ne ate pike kur ajo mos te shkaktoj me deme...
Pse eshte kaq e veshtire ta zhdukesh dhimbjen prej kesaj bote?
Dikush hyne krejt papritur...
Te shqyen portat e shpirtit edhe me hapa te rend e te zhurmshem hyne brenda. Te thyhen brinjet e ti shkul flatrat e shpirtit nji e nga nji.
Ti e sheh dhe hesht. Ti e sheh dhe qendron aty, tulatur nen dhimbjen tende, e lodhur nga pesha e shpirtit te plagosur dhe nuk ben asgje.
Si mundem une ti zbus njerzit kur s'jam asgje me shume se nje njeri dhe s'mundem ta gdhend gjuhen time e ta ndaloj perpara se ti shkaktoj dhimbje dikujt. Zoti duhet te na e gozhdoj gjuhen diku. Kemi kaq shekuj qe e perdorim kete gjuhe vec per te shkaterruar.
Po e gozhdoj gjuhen time diku. Diku aty, sa per sot dhe po mbaj vesh, degjoj c'gjuhet e tjera duan te me thone!

E kaluara e ngaterruar ne rrjete merimangash me therret...
Teksa kacafytet ne perpjekje per te me marre frymen, une s'e kthej koken, megjithese zeri i saj me kap e me terheq zvarre prej flokesh.
Je dhe ti aty, mberthyher ne te njejten rrjete merimange, por ti nuk flet.
Ngaterrohesh me thelle dhe humbet aty, pa nxjerr asnje ze, pa thene asnje fjale.
Une dua te largohem, te iki, te harroj...dua ta varros kete te kaluar gjysem te vdekur qe me zhvat ditet prej duarve ; ngjyrat prej syve...
Dua te iki. Por as vete s'e di pse ikja ime eshte vetem disa hapa te vegjel, zvarrites, qe me dhembin.
Nuk e kthej koken, por e di qe jeni aty, ti dhe e kaluara ime. Sapo te kthej kurrizin do te perplasem me ju. Dhe nuk dua t'ju shoh, s'dua te me shfaqeni, por me dhemb largimi. Mbyll syte, shtrengoj dhembet, dhe i jap kurajo vetes edhe forcoj hapat perpara. Hapat me zbrapsen, ngaterrohen dhe shkelin mbi njeri-tjetrin. Une ndaloj, hap syte. Veshtroj e frikesuar rreth meje. Leshoj nje klithem e mundohem te largohem me levizje te terrorizuara krahesh...
Nen rrjeten e merimanges je ti, e kaluara ime, dhe ne nje cep jo te larget kacafytem une!
Perpelitem me gjithe forcat e shpirtit te largohem nderkohe qe kembet me ngjisin ne fijet e rrjetes, une i peshperis vetevetes:
'Duhet te largohem! Duhet te largohem... perpara se te kthehet merimanga!'

Pershndetje Iliriusa!

S`e di pse kam pershtypjen se ndodheni ne nje jete emocionale te dhunshme!
Eshte e vertet kjo??!!
Ne cdo shkrim tendin, arrij te imagjinoj ate femren e mbyllur vetem ne lirine e trurit te saj,qe kerkron te shnderroje boten qe e rrethon me shume dhimbje;-por nuk ka rrugedalje!
Jepi fund imagjinates se hidhur e dashur!Shkruaj te bukuren!Imagjino te bukuren!
Dhe buzeqesh, -ngrije koken lart dhe vetem buzeqeshi Lirise tende!

perqafime, Helga.

Sykaltra_Shqiptare, faleminderit per keshillen.
E verteta eshte se ne te shkruajtur e dramatizoj se tepermi jeten pikerisht se ne realitet e shoh me teper praktikalitet.
Pastaj tema e ka titullin "Monstra ne shpirtin tim" apo jo? Pikerisht per kete cdo lloj mostri, real a imagjinativ une e marr dhe e rras ketu.
Pastaj..., keshilla jote per sa do e mire qe eshte..., nuk e ndjek dot.
Mundohem shpeshhere ti ndryshoj ngjyrat me te cilat i vesh krijimet e mia, dhe ato prap se prap ne gri me shendrrohen.
Ndoshta do te ishte me mire qe ne vend te Iliriusa, ti a kisha vene emrin vetevetes 'Drama Queen" a dicka e tille. Atehere do te me pershtatej me teper si thua?

Ja ku jam serish une, serish mendimet e mia, hidherimet edhe menyra ime e te llogjikuarit. Une ngjis edhe zbrese shkallet e shpirtit duke kaluar nga njera gjendje emocionale ne tjetren ne harqe te shkurter kohor. Edhe kujtoj caste, gjest, momente te imet qe formojne ditet e mija e qe ne nje menyre apo nje tjeter me bejne te ndihem mire. Grimca te dites qe shendrrohen ne zerin e bute qe s'te le te ndihesh vetem, ne shikimin e gjate qe te ben te ndihesh i rendesishem, qe te kujton se je edhe ti aty, mes botes se cmendur qe vrapon oraret e caktuara nga njerzit; dhe se sado i vogel te jesh si njeri, sado i dhimshem, apo i pasigurt te jesh - nuk je i padukshem. Une eci mes labirinteve te ngaterruar te llogjikes, dhe ngec shpeshhere aty, e qaj, e qesh, flas, hesht..., e kur kam nevoje per ndihme dikush do te shendrrohet ne engjellin mbrojtes qe te pushton mes butesise se puplave te bardha....
Dikush a dicka shendrrohet ne mikro-mrekulli duke te larguar tutje hijet e murreme te trishtimit.

Re: Monstra ne shpirtin tim

Citim:

---

Po citoj ato që tha iliriusa
Monstrat ne shpirtin tim

Sy monstrash me veshtrojne ne sy.
E dhembet gjigant me kafshojne.
une prap e shoh monstrin ne sy
sado thelle dhembet meshojne.

Sy monstrash me veshtrojne ne sy
e aviten fshhtas nen retinen e zeze
reshkasin nen te mite sy
e une marre fryme, edhe vetem pres.

Sy monstrash me veshtrojne ne sy
e une ndjej putra qe thelle me cajne
me rrjedhin lot nga te mite sy
kerkojne shpirtin te ma perlajne.

Sy monstrash me veshtrojne ne sy
e monstrat renkojne, befas kelthasin
rrezellin nje e qeshur ne te mite sy
ne shpirtin tim, monstrat humbasin!

---

Faleminderit Orig,
me ben te ndihem mire fakti qe e keni kuptuar shume qarte se cfare desha te thosha me kete poezi.
Respektet e mija!
Iliriusa

Erresira me mbush mushkrit me ajer te ftohte....
Kush e dinte qe te merrje fryme do te thoshte te ndjeje nje dhimbje te tille...
Dhe nuk jane hijet ato te cilave iu a ke friken...
As mobiljet qe ne te zezen erresire shendrrohen ne monstra e perbindsha...
Nuk jane as zerat e larget, te panjohur e paksa te ngjirur, te eger......
Ia ke friken vetem vetevetes..., vetevetes edhe pushtetit qe ju jep te tjereve mbi shpirtin tend.
Erresira mbush mushkrit me ajer therres..., kush e dinte se te merrje fryme do te thoshte te te dhimbte shpirti kaq teper...

Shkruaj ne oret e vona kur mengjesi edhe nata zhvasin e shqyejn njera-tjetren me thonje.
Shkruaj dhe jo sepse nuk kam c'te bej tjeter, porse dua ta shqyej e zhvas edhe une shpirtin tim po ashtu..., si te isha duke luftuar naten...
Kete naten e erret kur megjithese cdo mengjes e ndjek nga pas, ka kaq kohe qe nuk thyhet nga drita.....
Kete naten e erret qe me eshte kaperthyher ne shpirt edhe nuk di gjuhen me te cilen ta bind te me largohet....
Vras mendjen ndonjehere..., te jem valle e cmendur? E mbi te gjitha, a pyesin te cmendurit nqs jane te cmendur?
Ndoshta jane ethet qe flasin..., ndoshta jo...
C'rendesi ka..., kur nata me mengjesin shqyejn e zhvazin njera-tjetren me thonje......

I shoh syte e tu te ftohte... i shoh dhe per me teper e njoh ftohtesin qe njoh ne ata sy sepse e kam pare ne te mite sy. Ne netet e gjata perpara nje pasqyre te veshur me driten e henes me veshtronin pa reshtur ata sy. E me flisnin me nje gjuhe te huaj, qe ndoshta e kisha harruar, ndoshta s'e kisha folur kurre. Tundja supet me force qe ta flakja tej ate shtresez te kallkant mbi te mite sy..., e gjeja serish aty..., teksa zbehte te zezen ngjyre te syve te mi...
Ishte shtresa e dhimbjes qe me zinte portat nga mund te hynin ndjenjat qe te arrinin tek shpirti.
Sot e shoh ne syte e tu. Dhe e njoh! Vetem se s'di cilat fjale te te them qe ta shkundesh prej teje edhe te me shohesh ashtu sic jam...
Nje njeri i thjesht, pa intiriga, pa genjeshtra..., pa maske. Jam vetevetja.
Naive ndoshta, por vetevetja deri ne embrionin tim te fundit si qenie njerezore. Dhe ti ke frike..., ke frike te me shohesh sic jam! Ke frike te me shpalosesh shpirtin tend ne duart e mija ashtu sic e ke..., te reckosur e sakatuar nga jeta. Ke frike, dhe prape friken s'e pranon por e fsheh me ate shtresen e akullt, me nje indiferentizem fallso. Ti e fsheh! Por mos harro, e njoh ate lloj frike... e di ta shoh edhe tek ti. Gjithekush ka pasur nje version me te mire te vetevetes se ai qe shfaq..., gjithekush, edhe njeriu me i keq qe njeh. Por e strukin diku thelle, thelle nen mish e lekure, sepse dhimbja e ka trembur, tronditur, larguar...
I shoh syte e tu te ftohte. Nuk i urrej! Nuk i kam frike!
I shoh me durim! Me shpresen se nje dite do te mund ta permbysesh friken qe te ka zene portat dhe do te mund te vish tek une..., te me flasesh si dikur..., te mund te me rishfaqesh..., me syte e tu te qarte edhe shpirtin e leckosur qe buzeqesh pafajshmerisht!

e ndjere.......

Ja pse m pelqen iliriusa,per shkrime te tilla kaq te thelle.......

Hi Ilirusa!
Me pelqejne keto rizzoli, (si mund ti quaj) nga shpirti yt, keto mendime qe ravijezohen qarte per te theksuar dhimbjen apo traziren brenda 'brinjeve'..
Fundja ne femrat, brinje e shtrember jemi, keshtu qe, pothuajse na eshte bere normale kjo lloj bashkejetese.....

Ajo qe me pelqen gjithashtu tek vargjet e tua eshte rebelizmi i unit me arsyen, pasqyrimi elegant i ndjenjave..........cte shtoj tjeter...
Pergezime

Re: e ndjere.......

Citim:

---

Po citoj ato që tha Eriosa
Ja pse m pelqen iliriusa,per shkrime te tilla kaq te thelle.......

---

Citim:

---

Po citoj ato që tha isra
Hi Ilirusa!
Me pelqejne keto rizzoli, (si mund ti quaj) nga shpirti yt, keto mendime qe ravijezohen qarte per te theksuar dhimbjen apo traziren brenda 'brinjeve'..
Fundja ne femrat, brinje e shtrember jemi, keshtu qe, pothuajse na eshte bere normale kjo lloj bashkejetese.....

Ajo qe me pelqen gjithashtu tek vargjet e tua eshte rebelizmi i unit me arsyen, pasqyrimi elegant i ndjenjave..........cte shtoj tjeter...
Pergezime

---

Dikush me pyeti sot: Cfare jemi ne?
Cili eshte qellimi yne ne jete? Cfare roli patem ne ne jete, nqs patem ndonje rol?
Dhe une ju pergjigja: Ndoshta s'jemi asgje me shume se nje perpjekje me teper e Zotit per te arritur ate imazhin perfekt qe ai kerkonte kur krijoi Adamin edhe Even. Ndoshta s'jemi gje tjeter vecse nje perpjekje me shume..., si cdo femije qe lind ne kete bote.
Por tani ri edhe vras mendjen; pse mos te ishim dicka me teper se nje perpjekje?
Pse mos te ishim dicka me shume?
Perse eshte kaq e veshtire ta shpalosesh veteveten per dike tjeter ta shoh...
Perse eshte kaq e veshtire te prekesh brinjet e dikujt edhe te mos ia ndjesh shpirtin qe mbartin brenda....
Perse duhet te vazhdojme ta zhgenjejme e zhgenjejme Zotin...
Perse nuk pushojme se qeni vecse nje perpjekje e deshtuar....
Zot, perse eshte kaq e veshtire ta shohesh dike tjeter jo me si nje krijese me vete qe ka pushtetin te te lendoj; por si te njejten esenc si vetevetja...
Mrekulli me vete.... e ardhur nga Ti...

Kish kohe qe s'i kish lexuar shkrimet e te shkuares

Ndodhi dje teksa lexonte disa prej tyre,poezi qe percillnin shprese te vagur, piramida gri ,te ftohte, absurd.Pastaj iu kujtuan te gjitha, te gjitha qe kish ndjere ne ate kohe kur mengjeseve nuk donte te zgjohej, kur imagjinote si do ishte nqs do flinte pergjithmone. I erdhi ne mendje labirintet e dedalusit, kaosi i madh ne mendjen esaj,merimangat qe ngaterrohej vete ajo pa i thene kush, vreret qe nxirrte nepermjet shkrimesh artistike dhe qe shoqet e saj qanin teksa lexonin personazhet te vdisnin ne fund te novelave. Ajo e quante art, ajo kishte idene e fiksuar dhe konstante qe zymtesi, boshesi,ngjyre te zeze dhe gri ne shkrime, filozofi dhe analiza mbi boten hde jeten ishin nje art kryeveper.Ndjehej ndryshe teksa shoqet qanin--ndjehej mire qe kish shkruar dicka qe i prek njerezit thelle ne zemer pa e kuptuar qe ne fund te fundit--- te qaren e tyre e merrte per ndjenje meshire dhe 'dashurie' perderisa krenaira e saj ishte kaq e forte qe te ulej dhe te kerkonte pak ngrohtesi dhe ciltersi.
Yeah aty calonte gjithcka, ishte tip kaq i ndjeshem dhe artistic, kaq enderrimtar dhe idealist sa padrejtesite e bera kundrejt saj e kishin bere te mbyllej ne nje kulle te vetme, (lonely coyote),duke ndjekur keshtu filozofine e nje lonely ranger,pa i besuar kurrekujt prej frikes se zgjenjimit dhe dhimbjes,kjo frike kish varrosur ato pak endrra qe kishin mbetur duke mos patur guxim as te mendonte per te ardhmen pervec se ambicies per te shkruar.Ishte e gatshme te bente nje kompromis te cmendur te tipit : dua qe te jem ndryshe nga te tjeret, shume unike,mundesisht dhe wierd me kushtin e vetem qe te behem e famshme.Dua te behem shkrimtare.
Dhe per kete gje ,gjithe qenia e saj ishte vene kundrejt nje qellimi te vetem ,ajo jetonte per te shkruar.
Perse donte te behej shkrimtare ajo?----E kish kuptuar shume vone por te pakten e kish kuptuar. Asaj i mungote dashuria.Ajo ishte tmerresiht e vemtuar dhe menyra e vetme qe ajo dinte per tu ndjere e pranuar, e respektuar ,ne qender te vemendjes dhe e mborjtur ishte fama.
Ta programosh jeten tende mbi faktin e vetem qe tek ty mbizoteron boshesia- c'fare jete eshte ajo?Jete pa kuptim, jete per te mbushur dicka qe nuk mund te mbushet kurre ashtu sic ishte nisur,jete pa shprese, e vdekur, e percipte, jete ekzistencialisteje e bazuar tek Sartri dhe kamyja, nihilisteje(Kafken me buburreci ne tij e donte shume) heminguejin, Remarkun, dhe gjithe shkrimtaret e depresionuar i kishte qejf...., te gjitha i kishte provuar-se fundmi edhe mendimin qe gjumi i perjetshem do ishte me i embel se te ngrihej cdo dite ,duke bere te vjetrat gjera, pare te vjetrat fytyra, duke ecur ne te vjetra rruge. Kish shkruar nje poezi per Tiranen qe i dukej kaq e vjeter dhe mbante mend qe A i kish thene- ti gjtihmone per gjera te tilla shkruan, pleq, vjetersi, melankoli. Ajo kish qeshur krenare-e quante art............

Me 5 dhjetor te 2004-es ajo kish vdekur....

...........per tu ringjallur.
Kish marre vendimin me te rendesishem te jetes se saj per te mos u kthyer me ajo qe ishte---jo me vjetersi,jo me boshesi dhe jete pa kuptim. Kishte rastisur qe ishte njohur me Biblen.E cuditur prej mesimeve qe kish lexuar ,kish filluar te kuptonte se c'po ndodhte me te-sesa poshte ne zymtesi dhe erresire kish rene ajo pa e kuptuar as vete. Muajin e pare as qe kishte durimin ta hapte ate liber dhe ta lexonte,i dukeshin perralla por ngadale zemra e saj kish ndryshuar.Gjithe ato fortesa mbrojtese rreth zemres kishin rene si copa letre teksa degjonte njerez te flisnin mbi dashurine e Zotit kundrejt krijesave te tij ,teksa degjonte njerez te ishin kaq te hapur me problemet e tyre, me sfidat e tyre ne jete,teksa shihte njerez te qanin prej emocionit dhe gezimit dhe trishtimit.Ajo nuk qante kurre,per te ishte dobesi te qaje.Gjithe emocionet i kish kycur-jo ndjenja -jo zhgenjim.Nuk kaloi shume kur nje gjest aq i vogel dashurie qe iu kushtua asaj e beri te shkrihej ne lot. Fortesa e saj qe dukej aq e gurte ishte kaq fallco.indiferentezimi i saj ishte nje maskim i ulerimave per dashuri qe ajo vet i kishte mbytur prej krenarise.
Ate kohe ajo vazhdonte te shkruante,por cuditerisht ne shkrimet nuk kishte ate nenshtrimin dhe mundjen kaq te vreret te shpirtit, jo merimanga, buburreca ,absurde,kukulla fati, braktisje ,tunele pa dalje e lloj lloj gjerash.Ate kohe ajo shkruante per frymemarrje, per lufte per liri, per dite me diell ,per shprese te fuqishme,per realizem magjik, ate kohe ajo shkruante per duele dhe luftra brenda saj, nje periudhe tranzicioni ku ajo perpiqej te nxirrte koken ne siperfaqe te ujit teksa dikush mundohej ta mbyste, ta conte atje ku kishte qene me pare;boshesi. Ajo shkruante per luftetare shpirtrash,( fighters and soldiers). Kishte raste qe nuk donte ta linte ate pjese qe pelqente tek ajo-artin. I dukej se po te braktiste zymtesine nuk do ishte ne gjendje te shkruante- dhe te shkruarit ishte e vetmja force qe hapte syte ne mengjes. Por pastaj shihte driten,shpresen kaq te bukur dhe te fuqishme tek ajo dhe i dukej sikur po ndahej me dysh( torn appart) tamam si Akili. Nuk e dinte ate kohe qe arti vjen nga cdo lloj emocioni ,mjafton ta vesh re ,ta kapesh momentin dhe ta hedhesh ne leter, apo te besh nje vizatim ,nje pikture me akrilik ,nje photo barhde e zi.

Keshtu me 5 dhjetor ajo i kish vene kapak boshesise dhe ishte pagezuar ne Krisht dhe ishte ndjere mbrekulli, ishte ndjere e rilindur, e riperteritur dhe kaq e gezuar per vendimin e saj. Me ne fund ajo e dinte shume mire vendin qe i perkiste dhe pikerisht prej ketij gezimi te parrefyer ajo kishte shkruar poezi, kish shkruar ditare e ditare, kish pikturuar me ngjyrat me te ngrohta.Dhe pikerisht pjesen qe e kujtonte kaq shume ne Bibel ishte : 1 Peter1: 8--- Though you have not seen him,you love him: and even though you do not see him now,you beleive in him and are filled with an inexpressible and glorious joy for you are receiving the goal of your faith,the salvation of your souls.
Kurre ne jeten e saj te pare nuk do kishte enderruar te ndihej kaq fitimtare, kaq e ndryshuar,kaq e lire ,pa monstra dhe demone ne shpirt qe te gerryejne dhe te bejne te ndihesh kaq fajtore, kaq kokulur, kaq e eger ,kaq e mbrojtur drejt njerezve sikur te kesh sociophobi, kaq e verber, lunatike, e cmendur. : D
Kish mesuar permendesh pjesen qe e pelqente me shume Romans 8: 37
In all these things we are more than conquerers through him who loved us.For i am convinced that neither death,nor life,neither angels nor demons ,neither the present nor the future,nor any powers,neither height nor depth,nor anything else in all creation ,will be able to separate us from the love of God that is in Christ Jesus our Lord.
Me ne fund ishte ringjallur ,qe prej pagezimit ajo kish gjetur dashurine e vertete.
Kur lexoi shkrimet e se kaluares--iu duk sikur lexoi nje person qe ishte krejt tjeter,nje njeri qe nuk kishte fare te bente me te sepse ajo kish ndryshuar kaq shume.

Lorie ajo cfare keni shkruajtur me siper eshte studimi i detajuar i nje shpirti te brisht. Eshte pershkruar aq bukur edhe aq qarte sa nuk po di me c'te shtoj. Me duket se i vure kapakun kesaj teme!
Pershendetjet e mija!

Ajo qe kam shkruar eshte historia

e jetes sime ,ndaj eshte kaq e detajuar. Te ishte personazh i sajuar s'do sihte kaq i detajuar and beleive me ,i have tried to make very detailed characters, but to no good result haha

E shkruajta pikerisht per ty se kur lexova shkrimet e tua ne kete teme, ishin kaq te ngjashme me ato qe une shkruaja dikur .
Eh kam lene gjera me prekese pa futur, ca gjera qe te ndryshjone komplet zemren, nje eklips total te saj qe rrjedh prej gezimit se me ne fund je e lire,pa pranga, kur gjithcka te falet krejt ,cdo gabim ,cdo brenge, cdo dhimbje gerryese,cdo faj,cdo agoni qe te ka ndjekur prej te shkuares dhe te trazon ne gjume kur kupton se gjithe kete barre (jo vetem timen por te gjithe njerezimit) e mban ne nje kryq te gjakosur ,trupi i rrahur per vdekje i Krishtit.
Psychologists are such a poor attempt to make people feel better about themselves. They never knew the effects of what God does through his only word: the Holy Bible.

Lorie te uroj vertete per besimin e forte qe ke tek Zoti. Shpeshhere harroj edhe pushtohem nga mendime edhe ndjenja negative, por eshte vertete shume shpresedhenese kur perplasesh (ne kuptimin e mire te fjales ) me persona qe i kane lene pas keto grimca trishtimi e trrubullimi...
Te uroj me gjithe zemer gjithe te mirat edhe sa me shume lumturi!
Respektet e mia!

Krejt papritur gjej paqe brenda vetes..., eshte e cuditshme, si nje ndjesi e qullet qe me lag shpirtin...
Qe kur paqja eshte shendrruar ne dicka te paarritshme? E c'rendesi kane pyetjet. Dua vetem te marre fryme thelle, edhe ta shijoj ajrin me paqen ne shpirt.
Qetesi... Per here te pare pas kaq shume kohe qetesia eshte vertet qetesi e jo mase e rend ajri te lodhur qe me rendon ne mushkri.
Per here te pare pas kaq kohe..., mundem te degjoj mendimet e mija edhe ato nuk bertasin si te cmendura... thjesht me flasin!
Qetesi.....

Zhytur ne erresire bota mbeshtjell veteveten nen krah. Endrrat rrokullisen nga qerpiku ne qerpik dhe dremisin ngadal mbi syte e mbyllur. Endrrat e mija une i tremb…, per arsye qe as vete s’i di, i largoj nga vetja, i ndjek e shtyj sa me larg… Nuk i urrej, aspak s’ju druhem, vetem se endrrat jane kaq te medha, ndonjehere ke frike t’ju japesh pushtet te plote. Do te zgjedh vetem nje enderr, ate me te dobten, me te imten prej tyre…, do ta kap nga kercelli edhe do ta mbaj ne gishtrinje…, do t’i lejoj te marri fryme e te gjej shkendijeza drite…, dhe kur te mundet… endrren time te dobet, do ta le te lire!

A thua se bota eshte e gjitha e ndertuar nga pasqyra te 'kokolepsura', cdo fjale qe thua a veprim qe ben te vertitet ne fytyre, ndonjehere me dyfishin e forces me te cilin e dergove. Perse ka kaq shume fuqi nje fjale? E mbi te gjitha perse ka fuqin e gabuar kaq shpesh?
Perse thyhet nje bote e tere nga nje fjale qe thua? Perse gjithecka eshte kaq e veshtire edhe fjalet te ngjiten pas trupit e shpirtit si rreshire qe nuk mund ta shqitesh e qe te perpin lekuren pak e nga pak?
Nje fjale: Kush ia di vleren e vertet?!

Krejt papritur ndalon!
Si te te ishin thyher kembet a ta kishe gjetur veteveten ne buze te nje rrepire. E shikon jeten ne sy..., ka kaluar kaq kohe qe kur e shihje jeten ne sy e jeta te trembte. Tani... vetem sa te mahnit pakeza... e te corrodit me teper. E di qe duhet ta marresh ne duar, ta perdredhesh e sperdredhesh, t'ia ulesh gungat e ti'a drejtosh ndrydhjet qe ka..., ta shpalosesh e shtrosh ne nje rruge te drejte e pastaj ta pershkrosh. Me guximin e njeriut te cilit i perket kjo jete. Me vendosmerin e nje njeriu i cili e di sec kerkon.
Por kjo eshte nje pike ne te cilen kacafytesh kaq shpesh. Dhe e gjen veten aty, duke vrare mendjen sot, per ate c'ka dje dukej fare e qarte.
Krejt papritur ndalon!
Dje jeta ishte kaq e ngaterruar edhe ajo cfare kerkoje prej saj kaq e thjesht. Sot..., sot jeta eshte e thjesht, e ti rremon e kerkon ne brendesi te vetevetes edhe nuk po mundesh te gjesh c'eshte ajo qe vertet do.
Edhe pse pas pak e rizbulon..., kerkon ate qe gjithe njerzimi ka kerkuar qe nga koha kur u shendrrua prej pluhurit ne mish e ne kocka: kerkon lumturin!
Qesh! C'mendim qesharak! Lumturine? Njeriu nuk kerkon lumturin. Vecse shtiret, genjen veteveten edhe te tjeret. Lumturia eshte montone, perndryshe njerzit do te luftonin me mish e me shpirt per ta mbajtur prane.
Njerzit parapelqejne rolin e viktimes, perndryshe nuk do te kishin kaluar mijevjecare te tere per ta kthyher gjendjen e tyre te mjerueshme ne nje mas e shuk ndjenjash akoma me te mjeruesheme...
Krejt papritur ndalon!
E merr jeten tende ne duart e tua edhe qesh!
Ku ishe dje ? Ku mendon se do te me cosh neser ti jete. Jam gati sepse mbi supe mbart vite te tera pergatitje.
Jam gati sepse shtrengova dhembet dje per te arritur te sotmen. Dhe sot do te shtrengoj dhembet per te arritur te nesermen. Edhe do te kerkoj lumturin si mijra e mijra njerez para meje...ashtu si edhe mijra e mijra te tjere qe pas meje do te vijne per te kerkuar te njejten lumturi.
Do te kerkoj lumturin..., edhe sikur nje dite te bjeri ne duart e mia e te shendrrohet ne pluhur...
Sepse sic duket nuk paska rendesi ku te con rruga qe ndjek..., por kthesat edhe shpirti qe mbart ne trup gjate asaj rruge te gjate.
Lumturi, kam kaq vjet qe te kerkoj. Sot..., po eci drejt teje serish...por s'po te kerkoj me deshperim.
Thjesht po eci, por do te ishte mire sikur te me shfaqeshe diku aty... ne ndonje kthese....

Kur eshte momenti kur ndjen se dicka po te reshket nga duart? Dicka qe ti e ke patur aq shume kujdes duke ja fshire pluhurin dhe duke i vajosur ingranazhet per te mos u konsumuar, i lyen tavanin me ngjyra nga me te ndezurat dhe te celurat duke i kenduar kenge te gezueshme per te mos e merzitur. Ndonjehere je kthyer dhe ne rolin e xhonglerit per ta argetuar me truke dhe lojra shpejtesie. E ke pare te qeshe, te qaje ne supin tend, te struket ne prehrin tend nga acarri dhe te gjunjezohet nga dhimbja. I ke falur vullnetin, forcen, diturine, ndjenjat, djersen, pagjumesine, lotet, gjakun, zemren, zerin, enderrat, driten dhe sketerren. Me pak fjale i ke dhene aq shume sa tani te duket vetja bosh. Boshshshshshshsh. Zeri i ndergjegjes duket sikur kumbon ne brendesi dhe godet muret e zhveshura tashme te ftohte te vete unit tend. boshshshshshshshsh

Boshshshshsh. Ja se si ndihesh pra kur vjen ai moment. Kur ndjen se si ajo qe ke dashur me shume eshte nisur drejt nje rruge pa kthim, nje rruge qe nuk eshte e jotja ose me sakte ti nuk ben me pjese atje.

Ne momentin e pare qe ndjen te ftohtin e boshllekut, shkund koken me kryeneceri dhe vazhdon perpara duke dhene me shume se kurre, duke u perqendruar tek ajo puhize qe sa vjen dhe forcohet brenda teje. Here pas here, krejt papritur ndjen te dridhura dhe syte treten diku ne nje pike te humbur te horizontit dhe fytyra per shprehjen me tipike nga variacioni i shumte i mimikave humane, merr shprehjen e njohur "si i humbur". Ne ate moment fillon kupton se dicka nuk eshte ne rregull dhe perpiqesh te gjesh nje mije arsyucka per ti ndrequr duke u perpjekur te fshehesh me flamurin e intelektit arsyen e vertete qe te qendron tashme varur mbi hunde cdo moment. Tani nuk je me rehat, nuk di cfare te besh, shikon qe gjithcka po shkon perposhte dhe ti nuk ben dot me asgje. I lodhur, i lenduar, i enjtur nga lotet, duke u dridhur nga i ftohti i boshllekut qe tashme eshte krijuar brenda teje, strukesh ne nje qoshe te erret dhe te lagesht duke pare nje pjese tenden tek largohet prej teje bashke me ate qe aq shume i ke falur...
Naten e mire. Mbylli syte. Tani vetem fli. Neser boshlleku do te ndihet perseri, por do te jesh mesuar disi me te.

Mos ndalo se pari nga qielli neteve te kthjelleta. Nje yll qe po bie mund te te plotesoje nje deshire dhe papritur e gjen veten perseri mes lemshit te gezueshem te te dhenit dhe te te marrit nga dikush. Naten e mire...

Nje boshllek gllaberues te plandoset ne shpirt....
Nje boshllek i tille qe s'je ne gjendje ta mbushesh e as ta flakesh tej. Nje boshllek i tille qe ne barkun e tij te thelle ka tretur gjithe ndjenjat e tua. Mallin, friken, dashurine, urrejtjen, neverine...
Nje zgaver e erret ne kraharorin tend, nje hon mbyten pervajshem dhimbjet, pendimet e mia, angullimat e gjata leshuar ne ato nete te brishta plot yje ku edhe hena vezullon si nje pishtar gjysem i shuar, e gatshme te veshi renkimet e mia me nje petke te huaj.
Renkimet e permbytura qe shkasin nga shpirti si vesa e argjendte e petaleve me te virgjera te kujtimeve. E lotet e mi do te shkasin permbi gonxhe, permbi gjethe e gjemba e se fundi do te treten pa zhurem ne fasaden e heshtur te jetes, te asaj jete plot dhimbje, renkime, lot, boshllek...
Vendos butazi gishtrinjte mbi te timin kraharor. Prek konturet e honit gllaberues ku shterin kujtimet e mija..., hm... edhe vete shpirti yt te behet i huaj ndonjehere!

Citim:

---

Po citoj ato që tha iliriusa

Vendos butazi gishtrinjte mbi te timin kraharor. Prek konturet e honit gllaberues ku shterin kujtimet e mija..., hm... edhe vete shpirti yt te behet i huaj ndonjehere!

---

Citim:

---

Po citoj ato që tha ingmetalboy


e hidhur por e vertet o plak.
mbetsh me shendet

---

Cuditerisht prisja te zgjohesha nje dite edhe ta gjeja veten te rritur. Me te gjitha pyetjet te pergjigjura, me cdo dyshim te fshire nga vetevetja. Cuditerisht mendoja se me kohen, gjithecka behej me e thjesht...
Vitet te shtojne dilema te reja mbi supe, dyshime te huaj qe me pare s'i kishe shijuar kurre, mendime te cilat as ti vete nuk i pelqen por s'mundesh ti largosh.
Cuditerisht mendoja se heret a vone njeriu mesohej me jeten... cuditerisht tashme e kam humbur naivitetin e atehereshem.

Mendoja se do te ishte e veshtire te mesohesha me jeten edhe sfilitjet e nevojshme per ta jetuar ate. Mendoja se do te me duhej te shkundja pjesez shpirti prej vetvetes per kaq shume kohe perpara se jeta te mos me lendonte me. Mendoja se duhet te kalonte kaq shume kohe perpara se te mund ta izoloja veteveten nga cdo lloj ndjenje e hidhur...
Kisha te drejt!
Por sot, sot kur ndaloj edhe kerkoj te rigjej ate mozaikun e dikurshem qe paraqiste jeta; sot qe dua te rindjej mahnitjen e dikurshme, magjepsjen e shkujdesur... sot s'po mundem ti ringjall ndjenja te tilla ne vetevete.
Shpirti im eshte i ceket..., i ftohte... ndryshe jeta do te me dhimbte serish, si nje gjymtyre me teper. Pervajshem kuptoj sot se nuk mundesh ta shkepusesh dhimbjen prej lumturise, se nuk mund ta gjesh te bukuren pa te shemtuaren... se duhet ti pranosh jetes cdo fytyre qe ka ose te heqesh dore prej njohjes me te.
Sot me shpirtin tim te ceket eci me hapa te ndryshkur ne kerkim te dickaje te bukur...

Eshte kaq e veshtire te pranosh qe njeriu, nje krijese me inteligjenc 'superiore' e ka te pamundur ndonjehere te gjej nje rrugezgjidhje te arsyeshme ndaj nje problemi. Eshte e veshtire, persado qe eshte e shpesht..., pothuajse nje dukuri ditore e natyreshme.
Edhe e gjej veteveten aty, ulur ne gjunje perpara nje qenieje hyjnore, e i lutem te kete durim, durim me ne zezveket qe nuk ditem ta mbyllim gojen kurre. Durim me ne, te mjeret qe nuk ditem ta zbusim shpirtin e eger e te mos e lendojme njeri-tjetrin pa shkak e pa arsye. Durim..., edhe pse nuk e meritojme!
Eshte kaq e lodhshme te perplasesh serish e serish me te njejten tabllo patetike, tragjike... njerzit qe flasin te njejten gjuhe por s'e kuptojne njeri tjetrin. Eshte e lodhshme, e deshperueshme edhe gjithecka te mbetet eshte ti lutesh Zotit te kete durim. Por pyes veten ndonjehere... po ne...njerzit e mjere, si ti a bejme, ku ta gerrmojme edhe pak me teper durim? Ku ta kerkojme ne keto kohera kur shpirtin e kemi te thate e gjuha na eshte shendrruar ne nje vegel egoiste qe vetem di te lendoj e plackisi shpritrat nga gjithecka e bukur e paster....
Nga gjithecka ka mbetur nga ai kopshti i Edenit qe shkaterruam, shkelmuam, e rrenuam me duart tona.... sepse bukuria ia vret syte njeriut. Sepse bukurin njeriu do ta prish ne menyre qe ta rindertoj serish... se keshtu, vetem keshtu do te mundet ta krahasoj veteveten me Zotin. Sepse persado e gropos... e gropos bukurin vetem qe ta zhgroposi si nje relike vlerat e gjetjes se te ciles ti kete vete ai. Njeriu nuk diti kurre ta shoh bukurin edhe mos te kerkoj ti perkasi atij ne cdo lloj menyre!!!!

Citim:

---

Po citoj ato që tha iliriusa


Ingmetalboy, te lutem, te pakten me thuaj plake, megjithese as e moshuar nuk jam.
Sa per komentin qe the, ke te drejte, eshte e hidhur por gjithashtu e vertete!

---

Citim:

---

Po citoj ato që tha ingmetalboy

Duhet te kem qene i pire ate nate qe nuk e vura re mbaresen e nickut tend. sorry. Por duhet ta pranoj qe edhe kur jam esell ajo thenia jote eshte e vertet.
take care
Ps: vertet qe me pelq menyra se si shprehesh.

---

Kam kaq shekuj mbyllur ne kete guacke te mermert edhe shkelmoj e grushtoj se koti. Asgje s'e thyhen! Asgje s'e krise. Eshte e pashkaterrueshme. Fjalet jane kaq pak... Asnjehere te plota sa duhet. Asnjehere te fuqishme sa duhet. Asnjehere shprehese sa duhet.
Si mundem atehere ta thyhej kete guacke vetem me fjale???? Nuk mundem ti thyhej brinjet e mija e ta le shpirtin pa shufra burgosese verdall.
Po ti s'kupton... s'mundesh te kuptosh...
Duhet te njohesh edhe skllaverine per ta ditur se sa e frikeshme eshte liria. E frikeshme sepse eshte kaq e papershkrueshme... Kaq e paaritshme...
Edhe s'mundem te zgjas duart, ta perqafoj e ta terheq brenda ne guacken time te mermerte. Ti s'mundesh te kuptosh... askush nuk i hodhi pranga shpirtit tend te lire.... asnjehere!
Askush nuk ta shkelmoi shpirtin tend te lire pse kishte nje enderr...
Askush s'ta ka prekur shpirtin ty... ndersa per mua... liria eshte e paprekshme...
Por ti s'mundesh te kuptosh!!!!