Regjistruar: 14/02/2006
Vendbanimi: x
Mesazhe: 214

Led Zeppelin – të lindur si zepelinë e plumbtë



Led Zeppelin janë një nga grupet muzikore më të mëdha të historisë së rock-ut. Nuk ishte vetëm volumi i lartë, apo ritmi goditës hard rock, që i bënë ata ndër pionerët më të suksesshëm dhe më ndikues në rrymën “heavy metal”, por edhe finesa e tyre në kombinimin e disa zhanreve si: folku mistik britanik, soul-i e blues-i – një lloj i veçantë blues-i, post-Cream e post-Hendrix.
Ishte fundi i viteve ’60 kur epoka e hipive ishte në të perënduar, dhe në skenën e rock-ut mbizotëronte një muzikë e butë, me shpërthime të pakta drejt një zone të re, që ishte paraprirë nga grupet Kinks, Cream dhe Hendrix – një blues i fuqishëm, i bazuar mbi tingullin elektrik. Shumë grupe u mbështetën te blues-i për të projektuar një kohë të re, por nuk arritën t’i tejkalonin zonat tradicionale, vicioze, ku endeshin disa qindra kitaristë të tjerë. Një nga këta kitaristë ishte Jimmy Page, një muzikant i ri, që sapo kishte zënë vendin e Jeff Beck-ut te grupi Yardbirds. Po ai, Page-i, do të bëhej inciatori i krijimit të grupit Led Zeppelin. Pasi zbuloi Robert Plant-in, zëlartë dhe mjeshtër në performancën skenike, John Paul Jones-in në bas, me shumë përvoja në disa grupe të njohur të kohës –më në fund alkimia magjike u realizua me John Bonham-in, bateristin e lindur, i cili në vogëli ishte stërvitur me tiganët dhe tenxheret e shtëpisë.
Nuk duhet asgjë tjetër – sipër hirit të hipive, frymëzimet vinin nga romantizmi mitologjik i Tolken-it, autorit të njohur të librit Mbreti i unazave, filozofia orientale, heronjtë e blues-it – dhe ja ku janë, mijëra kilometra larg nga rock-u melodramatik me lirika intelektuale të brezit të luleve. Ata ndikuan muzikën në dekadën e tyre, ashtu si Beatles-at, në dekadën e mëparshme.
Me muzikën dhe idetë, Led Zeppelin i apeluan një audience të gjerë e të larmishme, në të dy anët e Atlantikut, por shtrati i vërtetë dhe i qëndrueshëm, ishte nënkultura heavy metal, ku eksperimentonin grupe të shquara si Black Sabbath, the Who dhe Deep Purple. Idealet thuajse romantike, intelektuale, të post viteve 60-të u shkërmoqën nga pesimizmi i hareshëm i Ozzy Osbourne-it i grupit Black Sabbath, dinamizmi i Roger Daltrey-t te the Who dhe virtuoziteti i Ian Gillan-it te Deep Purple, si meshkuj që modeluan një lloj tjetër imazhi seksual.
Të bëhesh pavdekshmërisht i famshëm në blues, do të thotë t’ia shesësh shpirtin djallit – magjia e zezë, ishte po ashtu, një kurth për idhtarët e heavy metal-it, ku ranë shumë artistë dhe grupe, midis tyre, Hendrix-i. Led Zeppelin nuk i shpëtuan mallkimit kur Plant-i, për pak humbi këmbën në një aksident në Greqi, dhe më vonë përjetoi vdekjen e të birit. Profecia u përmbyll me vdekjen e Bonham-it në 1980, që shënoi dhe ndarjen e grupit, sepse “…ai ishte i pazëvendësueshëm”, dhe ashtu qe vërtet. Kur ëndrra mori fund, Page-i dhe Plant-i vazhduan karrierën muzikore – Page-i bashkëpunoi me grupin Whitesnake, ndërsa Plant-i kompozoi vetëm. Pasi punoi për pak kohë me Black Crowes, Page-i ribashkohet me Plant-in edhe një herë më 1994, për të përpunuar disa nga xhevahiret e shkuara, në albumin Walking Into Clarksdale.
Këngët që Led Zeppelin kompozuan si Stairway to Heaven, When the Levee Breaks, Battle of Evermore, Whole Lotta Love, Black Dog apo Kashmir, janë shitur me miliona kopje, dhe kanë lënë gjurmë të pashlyera në kujtesën e adhuruesve të grupit.
Tingulli transhendental te “Stairway to Heaven” (Shkallë për n’Parajsë), balada epike, që përvijon një qëllim fisnik të njerëzimit në kërkim të Një të Vërtete, është emblema më domethënëse e grupit. Sepse në fund të fundit, kjo është drita të cilën Led Zeppelin donin ta përjetësonin me pasazhet kozmikë të Kashmir-it, me marshin përmallues të Since I’ve Been Loving You, apo me poetikën misterioze të The Battle of Evermore. Në këngën “Kashmir”, ti mund të përjetosh të gjitha kohërat dhe gjendjet psikologjike – të duket sikur një forcë e padukshme të thërret në amëshim, ndërsa “Shkallë për n’Parajsë”, aspirojnë për:

Dhe fyelltari do t’na udhëheqë drejt arsyes.
Ditë e re do agojë për ata që durojnë gjatë
Dhe pyjet do jehojnë me galdim.
Se fyelltari po të thërret, për bashkim.
Kur të gjithë janë Një, dhe Një është të gjithë.

Sido të mundohesh t’i interpretosh këto vargje, ato i përkasin universit Oriental ku perëndia Krishna i ftonte njerëzit me fyellin e tij magjik, për të arritur stadet më të larta të ekzistencës njerëzore, ku hapësira dhe koha shkrihen në Një. Stairway to Heaven bën pjesë në panteonin e superhiteve legjendare të Rock-ut, bashkë me krijime të tjera mrekullie si: Bohemian Rhapsody (Queen), In a Gadda Da Vida (Iron Butterfly), I Heard It Through the Grapevine (Marvin Gaye), Closer To Home (Grand Funk Railroad), The End dhe When the Music’s Over (The Doors), Aqualung (Jethro Tull), The Dock Of The Bay (Otis Redding), Hey Jude (Beatles), Epitaph (King Crimson), Hotel California (Eagles), Wheels of Confusion (Black Sabbath), Soldier of Fortune (Deep Purple), C’est La Vie (Emerson, Lake & Palmer), Nights In White Satin (Moody Blues), Whiter Shade of Pale (Procol Harum), Still Got the Blues (Gary Moore), Boat On the River (Styx), Dust In the Wind (Kansas), Love Hurts (Nazareth), Julia Morning (Uriah Heep), Suzanne (Leonard Cohen).
Poetika e lirikave është vulosur nga Jimmy Page e Robert Plant, në disa raste edhe nga John Bonham dhe John Paul Jones-i, po ka dhe këngë të huazuara nga artistë të mëdhenj të blues-it. Lirikat dhe këngët e Plant-it pas ndarjes së grupit ishin po aq të frymëzuara, duke bërë që fama e Zeppelin të rritet ashtu si e The Doors apo Elvis Presley-t. Plant-i përmbylli ciklin e grupit duke lënë pas një portret të përkryer që koha vec ia rrit vlerat.
Mesazhi që grupi donte të transmetonte, më kthjellët përmblidhet në fjalët e Jimmy Page-it: “… ai quhet pasion… ne ishim një grup pasionant dhe kjo na çoi përtej”. Dhe për çudi të shumë kritikëve që i konsideronin pjestarët e grupit si hedonistë, motoja e grupit ishte “… ngaherë brenda…” - në një sfond zanafillor, ku evokohen fuqitë mistike, e ku pakkush i bën ballë magjepsjes për të shkuar më larg.

Pergatiti G.M

__________________
Bye

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/02/2006
Vendbanimi: x
Mesazhe: 214

Eshtë një grua që besonte, se çdo gjë që ndrin është ar
Dhe kërkon të blerë një shkallë për n’Parajsë.
Kur të mbërrijë atje, e ti gjejë dyqanet mbyllur
Ajo e di se me një fjalë mund t’i marrë ato që do.
Ooh, dhe ajo i bleu shkallët për n’Parajsë.

Sheh një shenjë në mur, por ajo do të bindet
Sepse dihet, nganjëherë fjalët kanë dy kuptime.
Në pemën ndanë përroit, një bilbil ia thotë këngës,
Ndodh që nga mendimet tona, shpesh lindin dyshime.
Ooh, dhe kjo më habit,
Ooh, sa më habit.

Se ç’ndjej thellë vetes, kur Perëndimin sodis,
Dhe shpirti më qan për arrati.
Në mendje kam parë unaza tymi përmes pyllit,
Dhe zërat e tyre që shtangen tek i shohin.
Ooh, sa habi,
Vërtet, sa habi.

Pëshpërima hapet shpejt, ndërsa ne kërkojmë tingullin
Dhe fyelltari do t’na udhëheqë drejt arsyes.
Ditë e re do agojë për ata që durojnë gjatë,
Dhe pyjet do jehojnë me galdim.

Nëse diçka lëviz në korije, mos u frikëso,
S’është veç banja pranverore për Mbretëreshën e Majit.
Janë dy shtigje që mund të ndjekësh, por pas një rruge të gjatë
Ke ende kohë ta ndërrosh shtegun ku po ecën.
Dhe kjo… më habit.

Koka të buçet e kjo do vazhdojë, sa ta kuptosh,
Se fyelltari po të thërret, për bashkim.
Zonjë e dashur, dëgjoje erën tek fryn, a e di se
Shtegu yt shkrihet me erën që pëshpërin.

E ndërsa baresim tëposhtë shtegut,
Hijet tona, më të gjata se shpirtrat tanë.
Ja dhe zonja që të gjithë ne njohim,
Ndrin si drita për t’na treguar
Se si në ar çdo gjë shndërrohet.
Dhe nëse mbani vesh mirë
Do ta ndjeni më në fund atë tingëllimë.
Kur të gjithë janë Një, dhe Një është të gjithë
Të jesh shkëmb, dhe jo gur në rrokullimë.

__________________
Bye

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/02/2006
Vendbanimi: x
Mesazhe: 214

Oh, diell regje fytyrën time, yje mbushmëni ëndrrat plot
Jam udhëtar i kohës dhe hapësirës, shkoj atje ku kam qenë më parë;
Kuvendoj me të urtët e një race të paqtë, kjo botë s’i ka parë dot
Ata flasin për ditë që presin të vijnë, kur gjithçka do jetë zbulesë.

Biseda e këngë prej një gjuhe plot hijeshi, më mrekullojnë tek i dëgjoj
Por asnjë fjalë e vetme nuk më ndërmend, atë histori, kaq mirë e përfytyroj.
Oh, oh.
Oh, po fluturoja… nënë, s’kam si ta mohoj.

Çdo gjë që shoh bëhet hi, kur dielli tokën shkrumbon,
Dhe sytë m’i djeg rëra, ndërsa vështroj tokën e shkretë,
Përpiqem të gjej, dua të gjej vendin ku kam qenë.
Oh, kallauz i stuhisë që s’le gjurmë, si mendimet në një ëndërr,
Kujdes shtegun që na çon te vendi, rrymë verdhane, e pajetë
Shangri La-ja ime poshtë hënës verore, do kthehem përsëri
Ashtu si pluhuri ngrihet lart n’qershor, kur lodron përmbi Kashmir.

Oh, baba i katër puhive, fryji velat e mija përmes deteve të viteve;
Nuk dua asgjë, vetëm kthjelloma pamjen midis ngushticës së frikës
Ooh…

Kur të jem, oh kur të jem rrugës, dhe
Kur të shoh, kur ta shoh shtegun, ti ndalu.

Oh po, ooh, po, kur të zbres poshtë,
Po bie poshtë, shumë poshtë,
Oh shpirt, oh e dashura ime, eja me mua.

Lermë të të marr me vete, dua të të çoj atje.

__________________
Bye

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar