Regjistruar: 10/01/2003
Vendbanimi: .
Mesazhe: 5233

Mentor Nazarko

Tani që procesi zgjedhor ka prodhuar disa rezultate, mund edhe të nxirren disa mesazhe prej tij. Të vlefshme qoftë për fituesit, qoftë për humbësit.
Sipas të gjitha gjasave, Partia Demokratike rezulton partia e parë e këtyre zgjedhjeve. Të fitosh zgjedhjet me një prani të shtuar votuesish, pra me një pjesëmarrje të jashtëzakonshme, qoftë në Jug, qoftë në Veri, sigurisht i bën nder fituesit. Po të llogarisësh se ky fluks rritës është i përbërë më së pari prej të rinjsh, të lëkundurish, emigrantësh, njerëzish që nuk kanë votuar më parë apo kanë votuar pak, si pasojë e mosbesimit ndaj cilësisë së ofertës politike, kjo e shton vlerën e fitores me një pjesëmarrje kaq të madhe në votime. Të fitosh në qytetet më të mëdha të vendit, njëherësh dhe qytetet më të civilizuara të tij, si Tirana, Durrësi, Korça, Shkodra merita shton vlerën e vet dhe aq më shumë të marrësh dy në tri zona një një qytet si Vlora, ku kreu i opozitës ishte një nga figurat më të kontestuara. Kështu pra mund të thuhet pa frikë se PD-ja është fituesi moral i këtyre zgjedhjeve. Ndërkohë nuk ka asnjë diskutim, që njeriu më i lumtur në rruzullin tokësor duhet të jetë kreu i kësaj partie, zoti Sali Berisha, i cili fitoi një bast tmerrësisht të vështirë me armiqtë e tij, që e quanin “pasuria më e madhe e tyre”, por ndoshta dhe me veten. Përkundër një tradite të konsoliduar ndërkombëtare, ku burrat e shtetit që largohen nga pushteti në rrethana të ngjashme me të tijat nuk rishfaqen më në pushtet, madje dhe në politikë, ai vjen në poltronën më të rëndësishme të shtetit, në një republikë parlamentare si e jona, pikërisht me një mbështetje të tillë të madhe që duhet ta bëjë përveç se krenar, shumë herë më të përgjegjshëm për besimin e marrë.
Një mesazh tjetër i rëndësishëm për këtë fitore, pavarësisht se zoti Berisha në një mënyrë të pakuptueshme e redukton si “fitore të linjës antikorrupsion”, është dhe fitorja e të rinjve dhe figurave të Komitetit të Orientimit të Politikave dhe në përgjithësi rezultati i shkëlqyer i tyre. Edhe atje ku ata humbën, ata sollën rezultate të shkëlqyera për partitë e tyre, në qendra urbane ku e majta ka dominuar historikisht. Rezultati i Apollon Baçes, gazetarit të shkëlqyer, që në fakt e kishte shkëputur pak kontaktin me mediat e mëdha, ishte i jashtëzakonshëm, dhe po ashtu ai i Neritan Sejaminit, Eris Hoxhës dhe i Besnik Aliajt në Sarandë, që luftuan kundër njerëzve më të fortë të pushtetit, apo figurave më të rëndësishme organizative të PS-së.
Po ashtu dhe fitorja mbi përfaqësuesit aq shumë të diskutuar, të anatemuar të monopoleve, të korrupsionit shtetëror, ishte një tjetër mesazh i rëndësishëm i fitores së Partisë Demokratike, që zoti Berisha me shumë intuitë e afishoi si arritje të madhe. U mundën njerëzit që kanë investuar shumë në fushatë dhe jashtë saj, investim që me sa duket, u injorua prej zgjedhësve me një pjekuri të jashtëzakonshme. Nëse do të ishte fituar dhe mbi Shpëtim Idrizin e Doganave apo Andis Harasanin e KESH-it, kjo lloj fitoreje do të ishte dhe më e shijshme, por me sa duket, përzgjedhja jo fort e studiuar e kandidatëve të opozitës përballë tyre, megjithëse aktivistë dhe militantë të vjetër, veç të tjerave nuk solli një fitore. Fitorja mbi këto figura ishte me një rëndësi të jashtëzakonshme për të ardhmen demokratike të vendit, veçanërisht fitorja në Durrës. Shqipëria rrezikonte të shndërrohej si republikat mafioze apo si Italia e Jugut gjatë qeverisjes demokristiane, ku vetëm revolucionet e armatosura mund të siguronin rotacionin ose operacionet e pushtetit gjyqësor të tipit “Duart e pastra”, një diçka e paimagjinueshme hë për hë në Shqipëri, të paktën në ato përmasa. Zgjedhjet do të bliheshin rregullisht prej politikanëve biznesmenë, kështu që do të kishim të njëjtin oligarki për një kohë të gjatë.
Pas kësaj stolisjeje dafinash mbi kokën e fituesit, mbeten për t’u analizuar dhe mesazhe të tjera.
Këto zgjedhje konfirmuan dhe një herë barazpeshën që ekziston midis të majtës dhe të djathtës në Shqipëri, palë politike që me shumë gjasa në momentin kur të kemi të dhënat përfundimtare, do të dalë se votat e kapitalizuara prej secilit front duhet të jenë përafërsisht të barabarta. Kjo do të thotë që potenciali për një rilindje reale të së majtës me simbole të tjera individuale dhe vlerash është i pranishëm. Takimet e tjera elektorale të radhës janë shumë afër, kështu që shija e hidhur e humbjes mund të tretet më kollaj. Për t’u përmendur këtu rezultati elektoral i partisë së zotit Meta, që është dëshmia më e mirë e potencialit të së majtës: brenda pak kohësh ai arriti të krijonte një parti konkurrente, e cila megjithëse e sulmuar egërsisht nga pushteti, arriti të thyente atë në shumë zona, duke siguruar një kapital të mirë themelor për të ardhmen. Nëse ai do të zgjerojë partinë edhe drejt qendrës, nëse do të thërrasë personalitete të tjera me autoritet brenda partisë, veprime që mund edhe t’i kishte bërë më parë, sigurisht që LSI-ja ka shanse për t’u rritur elektoralisht. Megjithëse partia më e diskriminuar, për shkak të presionit të qeverisë, diversionit të saj apo sistemit të Dushkut, rezultati i saj është i paprecedent, veçanërisht po të nisemi dhe nga koha e shkurtër e aktivitetit të saj politik. Ndërkohë nuk duhet konsideruar si shenjë e mirë për shëndoshjen e së majtës, fitorja e të ashtuquajturit “grup i Tepelenës”, të zgjedhur kryesisht në zona të sigurta, ku megjithatë u ngushtua diferenca midis fituesit dhe humbësit.

Berisha, i parë prej ndërkombëtarëve
Por ka dhe të hidhura që qëndrojnë pas këtyre zgjedhjeve. Bashkësia ndërkombëtare rezulton përgjithësisht skeptike ndaj rezultatit të tyre, sepse në të vërtetë ato nuk pritet të prodhojnë stabilitet të madh, për shkak të diferencës jo aq shumë të madhe në numrin e vendeve në Parlament, pasojë e sistemit zgjedhor që përcakton Kushtetuta dhe ndarjes së zonave, ndarje që favorizon të majtën. Në këtë pikëpamje, nëse nuk luhet mirë politikisht me aleancat, sigurisht jo duke tërhequr në karrocë dhe partinë e Milos, si pasojë e një opozite që pritet të jetë e fortë nga humbësit mbi argumente të tillë si revanshizmi etj., qeverisja e PD-së do të kërcënohej. Përgjithësisht bashkësia ndërkombëtare nuk ka treguar shenja entuziazmi për produktin e këtyre zgjedhjeve, gjë që lidhet kryesisht me atë që është drejtuesi i opozitës fituese, zotit Sali Berisha. Nuk ka entuziazëm si ai që karakterizoi ndryshimet në vende të tjera të ish-Lindjes, si Gjeorgjia apo Ukrahina. Për t’u veçuar qëndrimi i segmenteve të rëndësishme të politikës apo institucioneve amerikane, që për të qenë realistë, ishin në mbështetje të konfiguracionit politik qeverisës apo nuk u kujdesën se vizita apo mesazhe të tyre do të keqpërdoreshin. E tillë ishte dhe prania e shefit të CIA-s dhjetë ditë para zgjedhjeve, që në rastin më të mirë duhej të dinte dhe të evitonte që ardhja e tij në Tiranë të përdorej politikisht. Të njëjtën shije la dhe përdorja që iu bë një figure të ndritshme proshqiptare siç është Bob Dol, në një mesazh misterioz, që sipas Geri Kokalarit, është servirur prej Brus Xheksonit, lobistit të njohur, ish-zëvendësshefi i fushatës së Dolit për president i SHBA-së. Duke konsideruar se përgjithësisht SHBA-ja nuk bën politikë me qendra të unifikuara apo dhe rezolutën e Kongresit që duhet konsideruar si tërheqje veshi për qeverinë, ekziston potenciali që gjithçka të përmirësohet ndaj fuqisë më të madhe politike dhe më miqësore ndaj shqiptarëve. Për më shumë që nuk besohet se SHBA-ja do të ftohet me Shqipërinë, për shkak të problemeve të dikurshme me Berishën. Gjithçka do të varet prej hapave politikë që do të hedhë ditët e para të qeverisjes së vet zoti Berisha, i cili me shumë dëshirë zgjedh 100-ën si Napoleoni për të karakterizuar sukseset e tij të dëshiruara politike me kostumin e kryeministrit. Pra prej tij duhet një pjekuri politike e jashtëzakonshme, e cila duhet treguar, më së pari, në qëndrimin që mbahet sot ndaj institucioneve zgjedhore që po vazhdojnë punën, ndaj institucioneve të pavarura dhe në qëndrimin e ashpër që duhet mbajtur ndaj atyre figurave të emigracionit të ri shqiptar që janë të kërkuara prej autoriteteve. Zoti Berisha duhet të tregojë vëmendje të madhe ndaj bashkësisë ndërkombëtare, e cila nëpërmjet kritikave për procesin zgjedhor, që tani i bien atij në kurriz dhe jo humbësit, mund të kushtëzojë ecurinë e qeverisjes së tij: janë kritika që mund të përdoren si pretekst për të vonuar dhe procesin e integrimit, që në shkallë globale ka pësuar ngadalësim. Ai duhet të tregohet më i butë në fjalorin e tij politik, duke hequr dorë prej akuzave të egra që ka bërë deri më tani dhe duke i provuar ato. Vërtet Prokuroria është e pavarur, por ai ka detyrimin të furnizojë atë me prova të korrupsionit të tmerrshëm apo të krimeve të tjera të kundërshtarëve, për të cilat ka qenë shumë dorëlëshuar gjatë kohës që ka qenë në opozitë. Nëse zoti Berisha reagon ashpër ndaj lidhjeve të politikës me trafiqet, apo jep shenja modestie në marrëdhëniet me të huajt, -jo vetëm ndaj Greqisë, - me mediat, me opozitën asgjë nuk është e pamundur. Ai duhet të mbajë premtimin e tij kryesor për organizimin e zgjedhjeve të lira, “sado që të kushtojnë ato”, proces që lidhet, më së pari, me reformimin e zyrave të gjendjes civile, zyra të domosdoshme për rritjen e besueshmërisë së shtetit, të dokumenteve të identitetit të lëshuara prej tyre, të nevojshme dhe për përmirësimin e lëvizjes së lirë të qytetarëve shqiptarë. Zoti Berisha duhet të mbajë fjalën për të thirrur në qeverisje bashkëkohësinë, ashtu siç premtoi, që sigurohet nëse ai afishon në të figura të KOP-it apo të ngjashme me të, figura që do të amortizonin ndjeshëm skepticizmin ndaj tij. Berisha nuk duhet të jetë sentimental ndaj disa prej partive që hynë në Parlament thjesht prej tij, dhe duhet të shohë në këtë drejtim me një sy tjetër partinë e zotit Pollo, që ka marrëdhënie të shkëlqyera në Perëndimin. Nëse nuk lëvizet mirë në këtë drejtim, ka gjasa që gëzimi i fitores së arritur me kaq dëshirim, do të ishte tepër i shkurtër. Berisha e fitoi bastin me shqiptarët, tani duhet të rifitojë atë me Perëndimin.

__________________
It takes just as much courage to express your love when it's right, as it does to walk away when it's wrong.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 11/06/2002
Vendbanimi: Europe
Mesazhe: 10706

Mustafa Nano
Shekulli 15/07/2005


Përpara 3 korrikut, Berisha me siguri duhet t´i jetë lutur Zotit (nëse beson vërtet në Zot) për t´i sjellë fitoren. I duhej kjo fitore, jo për të realizuar programin elektoral të hartuar nga mendjet eklektike të KOP-it e të shpjeguar turravrapthi nëpër sheshe qytetesh e nëpër studio televizive, por për t´i hequr vetes bojën e zezë të mbjellësit të katastrofës në vitin ´97. Ia arriti qëllimit, duke riardhur sërish në skenë, por nuk duket se ka patur kohë të gëzojë. Sipas të gjitha gjasave, bëmat bujëmëdha të periudhës së mbretërimit të tij nuk do të harrohen edhe për shumë kohë. Ai është viktima më e parë e atyre bëmave. Ai do ta qeverisë këtë vend duke u llokoçitur pa pushim në llucën e së shkuarës së vet.

Njeriu që ka dyshuar e dyshon tek të gjithë, po e sheh veten të rrethuar prej dyshimit të të gjithëve. Improvizimi i guximshëm nga ana e tij i dy-tri telefonatave përshëndetëse nga ndonjë kryeministër apo ambasador i huaj, ia ka theksuar më shumë vetminë në këto momente ngadhnjimi. Artikujt e publikuar në shtypin e huaj lidhur me ngjarjen elektorale të 3 korrikut kanë qenë hëm të paktë, hëm kritikë e mosbesues ndaj fituesit. Ata gazetarë që marrin mundimin ta intervistojnë, përqendrohen gjithmonë e më shumë tek e shkuara e tij, duke i kujtuar lajthitjet e rënda presidenciale. Pyetjet "a do ta burgosni x-in apo y-in?", janë më të shpeshta se sa pyetjet "a do t´i mbani premtimet e bëra?". Dhe pikërisht ky fakt flet shumë: të huajt, në shumicën e tyre, nuk arrijnë ta shohin ndryshe Berishën, veçse si një njeri që e përdor pushtetin për hakmarrje primitive e personale. Dhe Berisha nuk shqyen sytë e nuk fyhet kur ndodhet përballë aluzionesh gazetareske mbi "burgosjen e njërit kundërshtar apo tjetrit". Në vend që t´u thotë se "se kjo pyetje s´ka lidhje me mua dhe se unë kam marrë thjesht një mandat për të administruar punët publike të vendit të shqipeve, dhe asgjë më tepër", ai i vjen vërdallë pyetjes hëm për t´u dhënë një garanci të huajve se "do të shohë përpara", hëm për të mos zhgënjyer votuesit e tij, duke thënë se "ligji do të veprojë, por ai nuk do të ketë gisht në këtë punë".

Sa më sipër, dëshmon se Berishës do t´i sillet pa fund nëpër këmbë nami që ka lënë në të shkuarën. Dhe pikërisht ky nam do ta pengojë të bëjë atë që duhet. Nuk është çështja pra se Berisha mund të fusë ndonjë socialist të korruptuar në burg; çështja është se Berisha do të bëjë çmos të mos preket asnjë socialist i korruptuar. Ndryshe, Berishës nuk do t´i bëjnë më pyetje që i bëhen një shtetari, por pyetje që i bëhen një gardiani. Në këtë Shqipërinë tonë, ku sistemi gjyqësor përbën entitetin shtetëror më pak të besueshëm, çdo proces penal ndaj një politikani apo administratori do të shihet si hakmarrje e pushtetit. Në një rast të tillë, do të mjaftonte një protestë çfarëdo e opozitës apo një zhurmë çfarëdo e shtypit, dhe Berisha do ta shihte veten personazh të ndonjë shkrimi në gazetat perëndimore me titull "Rishfaqet në Tiranë regjimi i gangsterëve".

Siç mund të merret me mend pra, kryeministri i ri i Shqipërisë, në kundërshtim me atë që ka premtuar e në kundërshtim me çfarë të tjerët presin prej tij, i ka duart më të lidhura se kushdo tjetër në betejën kundër korrupsionit. Kjo betejë ka tek ai në mënyrë shumë paradoksale, aleatin më të dobët e më të pavlerë. Është kështu – dhe kjo është më e keqja – jo vetëm kundër korrupsionit të denoncuar në periudhën 1997-2005, por edhe kundër të korruptuarve potencialë në radhët e administratës së drejtuar prej tij. Përfytyroni pak rrethanat, kur Berisha do të padisë në Prokurori një ministër të tij! Do të gjenden se s´bën zëra (të sinqertë apo spekulativë) që do të ngrihen kundër këtij gjesti. Opozita me siguri do t´u bashkohet këtyre zërave. Efekti do të jetë po njësoj: Berisha nuk do të shihet si kryeministër, por si një njeri me çelësat e hapsanës në dorë.

Beteja kundër korrupsionit do të jetë e pasuksesshme edhe për arsye të tjera, të cilat nuk kanë të bëjnë me duart e lidhura të Berishës. Në këtë kuptim, ky i fundit nuk ka shumë për të bërë. I mbetet veç të luajë të gjithë gurët për të bindur dynjanë se ai është institucional e konstitucional. Ata që i rrinë pranë, duhet t´ia mbyllin gojën sa herë që do të tentojë ta hapë për të nyjëtuar akuza e pretenca përpara kamerave e mikrofonave. Kur e bënte këtë punë si shef i opozitës, nuk para ia vinin veshin, por kur të akuzojë si kryeministër, d.m.th. si njeri që ka përveç të tjerash edhe "kompetencën e mjetet" për t´i shkuar akuzës deri në fund, lupa e vëzhguesve nuk do të mund të shohë drejtësinë e aktit, por do të amplifikojë arbitraritetin e aktit.

I mbetet më tej të bëjë të gjitha përpjekjet për të shtyrë shtetin në binarët e ligjit, gjë që afërmendsh s´mund ta bëjë i vetëm. E kemi dëgjuar shpesh të deklarojë se do të ndërtojë shtetin e së drejtës, por kjo deklaratë nuk bie erë e mirë. Nuk është keq ta fusë në kokë njëherë e mirë se ndërtimi i shtetit të së drejtës nuk mund të jetë një aksion ekskluziv i pushtetit apo i shumicës parlamentare, pasi kështu i bie që çdo shumicë parlamentare e çdo pushtet të ndërtojë shtetin e vet të së drejtës. Reformat e mëdha e të rëndësishme në këtë drejtim kanë nevojë për një vullnet politik bipartizan.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 11/06/2002
Vendbanimi: Europe
Mesazhe: 10706

MUSTAFA NANO

Është folur shumë këto ditë për aleancën midis Berishës nga njëra anë e Milos e Xhuvelit nga ana tjetër, dhe ndër zërat mediatikë, kanë qënë shumë të paktë, ata që e kanë marrë në mbrojtje këtë gjest të befasishëm politik. Përgjithësisht pra, është vënë re një refuzim bipartizan i kësaj aleance të panatyrshme e të pamoralshme. Kjo është një dëshmi e gëzueshme e faktit, që mjedisi mediatik shqiptar nuk e ka humbur për fare as ndjeshmërinë morale, as syçeltësinë intelektuale e politike ndaj gjesteve të tilla, të cilat nuk janë gjë tjetër, veçse një përthyerje e Dushkut të famshëm. Me fjalë të tjera, kemi të bëjmë (në një formë tjetër e në një kohë tjetër jo elektorale) me vazhdimin e dukurisë së "Dushkut", e cila fare mirë e fare saktë, mund të përkufizohet si "mekanizëm elektoral apo postelektoral i adoptuar nga një parti apo nga një koalicion, që bën të mundur shndërrimin e një pakice apo të një shumice të brishtë, respektivisht në një shumicë të thjeshtë apo në një shumicë solide".

Nëpërmjet këtij mekanizmi, PS-ja synonte para katër vitesh, të krijonte de jure, një shumicë presidenciale në parlament (më shumë se 2/3 e deputetëve), ndërkohë që kish de facto, vetëm një shumicë qeverisëse (më shumë se ½ e deputetëve). Ndërsa PD-ja ia doli mbanë kësaj radhe – edhe nëpërmjet Dushkut – që, edhe pse e mbështetur nga një pakicë në elektorat, të shndërrohej shumicë në parlament. Mirëpo, Berisha nuk duket i kënaqur me kaq. Është një shumicë që nuk i jep garanci. A mund t´i zihet besë Pollos, Lesit, Starovës apo ndonjë tjetri? Ja, kjo pyetje e ka shqetësuar për disa netë pas zgjedhjeve, Berishën, i cili, me të marrë vesh se shumica e re në Kuvend nuk e kalonte numurin 73 apo 74, nuk e pati për gjë t´u vardisej publikisht kurvickave politike, që kushtojnë fare pak (për të bërë të qartë krahasimin e fortë, duhet thënë se, së pari kurvickat në politikë nuk prenotohen për një natë, por prenotohen për një legjislaturë; dhe së dyti, ato nuk shkojnë për të fjetur me Berishën, por shkojnë për të fjetur me pushtetin).

Ne, Dushkun e madh nuk mundëm ta ndalnim. Edhe këtë nënfish të Dushkut të madh, nuk do të kemi fuqi ta ndalim. Mund ta ndalte këtë lojë të panevojshme ndonjë grup deputetësh demokratë, por për arsye që dihen, fraksione anti-Berisha brenda PD-së, janë të papërfytyrueshme. Për më tepër, të gjithë demokratët-aspirantë për ministra apo për pushtet, janë në pritje, për të parë se cili do të digjet prej flirt-it të Berishës me kurvickat e mësipërme. Kështu që, hë për hë, brenda PD-së do të mbretërojë uniteti rreth Berishës.

Praktikisht, mund të ish vetëm Mediu apo Pollo që mund ta ndalnin këtë lojë, pasi ata kanë numra që e kushtëzojnë apo e kërcënojnë shumicën e re. Mirëpo, të parit as që i shkon në mendje për ta bërë këtë gjë; i dyti, dëshiron ta bëjë me synimin për t´u identifikuar fort politikisht e me synimin për të përfituar sa më shumë pushtet, por i ka duart e lidhura. Sipas të gjitha gjasave, deputetët e partisë së tij do të merren për dore nga instikti i pushtetit, d.m.th., nga Berisha, e jo nga ndonjë lodër politike në favor të partisë, d.m.th., nga Pollo. Shefi i Partisë Demokrate të Re, provoi t´i bënte një shantazh Berishës, por ky i fundit, vetëm pak orë më pas, "nxorri" në skenë Xhaferrin e Ndokën, të cilët nxituan të ishin dakord me "zgjerimin e koalicionit qeverisës, që bashkon shqiptarët!!!".

Folja "nxorri", e prangosur nga thonjëzat, nuk është ndonjë aluzion, sipas të cilit, Xhaferri apo Ndoka janë marrë në telefon e janë urdhëruar nga Berisha. Jo, s´ka fare nevojë për telefonata të tilla. Janë ata vetë, që do të mendojnë e do të flasin si Berisha e si berishianët tani e tutje. Nuk është vetëm mirënjohja prej faktit që kanë fituar nën siglën e PD-së apo që PD-ja i ka caktuar si kandidatë në zona elektorale të ngjyrosura blu; është mbi të gjitha fakti, që gjithë qënia e tyre, kontrollohet ekskluzivisht nga instikti i pushtetit. Përsa kohë do të ketë jetë kjo maxhorancë, shefi i Xhaferrit, Ndokës, etj., do të jetë Berisha. Pollo do të ketë në dorë partinë, por jo grupin parlamentar. Nuk është çudi që, pas ndonjë viti, në rast se Pollo bëhet bezdisës për Berishën apo për pushtetin, Xhaferri e Ndoka të bëhen anëtarë të Partisë Demokratike nën shembullin e të rikthyerve; në mos, do të bëjnë ndonjë partiçkë proberishiane, nën shembullin e PDS-së apo PAA-së, përgjithmonë prokryeministrore.

Shkurt, edhe kjo maxhorancë do të eci besnikërisht në gjurmët e maxhorancës paraardhëse, amoraliteti i së cilës ka qënë uluritës (ju kujtohet, se si një numër i madh armiqësish ndërpersonale të shfaqura në KPD-në e dhjetorit 2001, u shndërruan si me magji më pas, në miqësi e partneritet? Ju kujtohet gjithashtu, se si në momentin, kur opozita kërkonte të votonte një mocion mosbesimi ndaj qeverisë "Nano", disa deputetë opozitarë u zhdukën për nja dy ditë nga faqja e dheut, sikur të kishin veshur pelerinën e Harry Potter-it?). Ky amoralitet është paradoksalisht themeli, mbi të cilin ngrihet jetëgjatësia e mandatit qeverisës të një maxhorance apo, në daçi, edhe jetëgjatësia e karrierës politike të një leader-i të dështuar. Berisha e qeveria e tij, bash me mjete e forma alla Dushk, do të mund ta kapërcejnë pa ndonjë vështirësi, momentin presidencial të vitit 2007, i cili shihet prej opozitës së majtë, si një mënyrë për ta këputur në mes mandatin e demokratëve.

P.S., meqë ra fjala, në ditët që do të vijnë, ne do të kemi rast të shohim se si do të bëhen bashkë, rrotull Fatos Nanos, të gjithë vjetërsirat politike e kalbësirat morale të Partisë Socialiste; do të ndodhë kjo, jo sepse Fatos Nano jep garanci për një opozitë të fortë, por sepse Fatos Nano është garanci për ta.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 02/07/2005
Vendbanimi: toke
Mesazhe: 7

Mjafton te kuptosh keta analiste te mirefillte e do ta kuptosh, se ne c'fare faze ka hyre shqiperia.
Ne njeren ane eshte nano qe eshte akuzuar per korrupsion, qe ne cdo shtet ka korrupsion por shqiperia e ka me te theksuar, sepse salistet duan te marrin pushtetin dhe kjo eshte nje akuza qe meriton te theksohet, por berisha i ben akuzat pa baza. Tjeter gje eshte se gjate nanoiste ne pushtet u vendos qenderzim i politikes, u zbeh militantizmi i skajshem c'ka ishte nje gje mjaft e mire per demokracine. U ndertuan mjaft rruge te reja e u ndricua cdo vend. Kjo ndoshta ishte pak ne krahasim me c'mund te ishte bere, por nuk do krahasoj me asgjesine qe berishistet mund te kishin bere. Nanot u larguan, por kush po vjen, kush do e mbeshtese, sidomos ne evrope ate qe nuk ka me miq qe ta ndihmojne, sic thoshte per bushin e vjeter te amerikes. Kush mund ti bindet me fjaleve te tij, sepse saliu ka treguar se deri tani ka bere vetem fjale dhe akuza. Shqiperia me keto zgjedhe ka fituar dicka sepse ka thyer nje mit, ate te berit zgjedhje te lira dhe me pak probleme. Tani ka punen me te madhe perpara ate te ecjes drejt e shpejt. Por mesa duket me kete mungese te theksuar perspective te programit ekonomik te Pd. gjasat jane te pakta.
Le te shohim fillimin dhe fundin e ketij njeriu qe iu vertit fatit te popullit shqiptar per kaq gjate dhe nuk e solli asnje ndryshim per mire ne fatet e tij.
Mos qofte e thene se duhet edhe nje gabim tjeter i berishes, per ta flakur njehere e pergjithmone ate.
Urojme per nje largim te tij te shpejte e gjysem nder, kjo eshte zgjidhje me e mire per te.
Te tjere po presin ne radhe te marrin ne dore fatet e shqiprise.

__________________
mos u bej te tjereve ate qe nuk don te behet ty.

Modifikuar nga Klodel datë 27/07/2005 ora 17:28

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar