Regjistruar: 02/05/2009
Vendbanimi:
Mesazhe: 14611

Sot takova nje biznesmen "rrugac intelektual" dhe cuditerisht me tha te njejtat fjale ... keta te detyrojne te mendosh qe te jetosh me ndershemeri dhe me punen tende ska asnje vlere ... mendo kur e thote dhe ai

__________________
.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 11/06/2002
Vendbanimi: Europe
Mesazhe: 10706

Ke takuar Syrius?

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 02/05/2009
Vendbanimi:
Mesazhe: 14611

Jo jo ai eshte "i intelektualizuar" eshte dicka midis intelektualit dhe elektrizimit si dhe sbesoj te jete businessmen

e mos dil teme se je shthurr fare dreq, kush merret ene me ty te "te te thurri"

ika ika klm.

__________________
.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 11/06/2002
Vendbanimi: Europe
Mesazhe: 10706

Citim:

---

Po citoj ato që tha AngelDevil
Jo jo ai eshte "i intelektualizuar" eshte dicka midis intelektualit dhe elektrizimit si dhe sbesoj te jete businessmen

e mos dil teme se je shthurr fare dreq, kush merret ene me ty te "te te thurri"

ika ika klm.

---

Ik ik klmklmklm.

Une po u shthura s'ka ndermarrje artizanale te me marre persiper.

__________________
Ne vendin tim, ne vendin tend, e shpojne lakren, i hedhin mend...

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 02/05/2009
Vendbanimi:
Mesazhe: 14611

.... Në historinë e Shqipërisë së shekullit XX një nga faqet më interesante të politikave mistifikuese identitare ka qenë krijimi i mitit “feja e shqiptarit është shqiptaria”. Origjina e kësaj thënieje është një poemë e famshme e një prej rilindasve më të njohur, Vaso Pasha, e shkruar në fund të shekullit XIX kur elitat shqiptare filluan lëvizjen nacionaliste (shqiptariste). Vaso Pasha ishte një katolik që shërbente si funksionar i lartë në Perandorinë Osmane. Në kohën e rënies së Perandorisë truajt e banuar nga shqiptarë ishin të ndarë mes muslimanësh që sikurse thashë më lart identifikoheshin më shumë me turq dhe të krishterësh ortodoksë dhe katolikë që identifikoheshin me kaurë me dallime jo të vogla me njëri tjetrin.
Për këtë Vaso Pasha shkroi një poemë ku midis të tjerash u drejtohet këtyre shqiptarëve me fjalët: “Mos vështroni kisha e xhamija/feja e shqiptarit është shqiptaria”. Kjo thirrje, pra, i përgjigjej novojës që u lindi shqiptarëve turq e kaurë në fundin e shekullit XIX të mbronin tokat e banuara prej tyre ndaj pretendimve serbe dhe greke në kontekstin e një Perandorie Osmane që po shpërbëhej si nga dekompozimi i brendshëm ashtu edhe nga presionet që vinin nga fuqitë e mëdha perëndimore. Sikurse e shpjegon shumë qartë edhe historiania franceze Nathalie Clayer ky varg nuk ishte një pasqyrë e gjendjes në terren në atë kohë, por një thirrje për të dalë nga ajo gjendje.
Ajo që ndodhi me kalimin e viteve është tipike për procesin e mistifikimit identitar. Vargu i parë, ai që thotë “mos vështroni kisha e xhamija”, që në një farë kuptimi tregon se ku e kishin të orientuar realisht vështrimin shqiptarët deri në atë kohë, ra nga kujtesa ose më saktë nga imagjinimi i shiptarëve për vetveten për të mbetur vetëm vargu i dytë: “Feja e shqiptarit është shqiptaria”. Nëpërmjet një qasjeje esencialiste ndaj identitetit, me kalimin e viteve, gjatë thuajse gjithë shekullit XX “Feja e shqiptarit është shqiptaria.” u shndrrua në një nga mitet themelues të nacionalizmit shqiptar dhe shërbeu për të pakësuar rolin ndarës të feve në Shqipëri në emër të ngjizjes së një identiteti të përbashkët kombëtar. Ai ndikoi që në ndërgjegjen kolektive shqiptare të futet ideja se që në krye të herës ata nuk kanë qenë asnjëherë thellësisht fetarë pasi, historikisht, kanë pasur ndjeshmëri më të fortë ndaj një tjetër identiteti, atij kombëtar, dhe fetë e ndryshme në këtë aspekt nuk kanë qenë tjetër veçse rroba të ndryshme që shqiptarët i kanë veshur nga nevoja, por gjithë duke mbetur në thelbin e tyre shqiptarë. Me ardhjen e komunistëve në pushtet kjo qasje esencialiste u forcua shumë më tepër pasi u bashkua edhe me teorinë marksiste “feja opium për popullin” dhe se fetë ishin agjentë të të huajve. Pas një periudhe përpunimi ideologjik që u shoqërua edhe me arrestime e dënime të klerikëve të shumtë, veçanërisht atyre katolikë, në vitin 1967, nën ndikimin edhe të Revolucioni Kulturor kinez, nacional – komunistët shqiptarë e ndaluan me ligj ushtrimin e fesë në Shqipëri duke e shpallur atë vendin e parë ateist në botë e duke i detyruar besimtarët ta ushtrojnë në fshehtësi besimin e tyre fetar duke shtuar kështu edhe një ndarje tjetër dramatike midis mistifikimit identitar dhe realitetit.

Kështu, në vitin 1989 kur Nënë Tereza bëri vizitën e parë në Shqipëri në një konferencë shtypi një gazetare i drejtoi një pyetje koment:
“ Ju vërtet folët për Jezu Krishtin, por feja e Shqiptarit është shqiptaria.”
Përgjigja e Nënë Terezës ishte:

“Atdheun do ta doni më shumë kur të doni më shumë njëri tjetrin.”


Që prej asaj kohe gjatë këtyre njëzet vjetëve në Shqipëri kanë ndodhur shumë ndryshime. Ndër më të rëndësishmit, krahas atyre të sistemit ekonomik dhe politik qenë edhe njohja e të drejtës për të ushtruar besimin fetar si dhe ndrrimi në mik të madh të Shqipërisë i armikut të madh që ishte Perëndimi kapitalist. Ndërkohë në Ballkan, me disintegrimin e Jugosllavisë, siç dihet, filloi një valë nacionaliste që nuk mund të mos prekte edhe Shqipërinë që ndarjen e territoreve të Perandorisë Osmane të banuara nga shqiptarët pas Luftrave Ballkanike më 1912 e kishte përjetuar si një padrejtësi historike me shkëputen e Kosovës dhe të Maqedonisë perëndimore të banuar kryesisht nga shqiptarë. Në këto kushte të reja shqiptarët u gjendën mes tjerash edhe përballë një krize identitare dhe nevojës së një ridefinimi të identetitit. Më saktë duhet thënë se elita që trashëgoi pushtetin komunist u gjend përpara nevojës për të ndryshuar “hartën identitare” që kishin përdorur nacional - komunistët.
Në këto kushte operacioni që kryen këto elita në pushtet u mbështet mbi një rimodelim të hartës së vjetër të nacional - komunizmit, por duke i hequr asaj kmponentet komuniste dhe duke i aplikuar evropianizmin si ideologji e re, nëpërmjet një mistifikimi të ri identitar.
Ç’është nacional – evropianizmi në thelbin e vet? Diskursi që filloi të qarkullojë dhe të bëhet dominant në vend, pas rënies së komunizmit dhe afrimit me Perëndimin, ishte ai sipas të cilit kombi shqiptar, më në fund, pas pesë shekujsh robëri nën Turqi dhe gjysëm shekulli në Lindjen sllavoortodokse, u kthye, më në fund, në origjinën e tij evropiane. Pra diskursit të vjetër nacionalist të një lloj vetorientalizmi, që ka qenë edhe diskurs i rilindasve shqiptarë në fund të shekullit XIX dhe fillimin e shekullit XX, kur kërkohej shkëputja nga Turqia, iu shtua diskursi antikomunist që Lindjen e identifikon me botën komuniste dhe që komunizmin, ashtu sikurse edhe pesë shekuj nën Perandorinë Otomane, i konsideron si diçka të huaj për thelbin e shqiptarit, si një aksident historik pra që ia sollën sllavët, por pa arritur ta prishin substancën shqiptare. Ndërkaq mbetej për t’u modifikuar edhe çështja e raportit të shqiptarëve me fetë sepse “feja e shqiptarit është shqiptaria” tingëllonte shumë e fortë në kontekstin e ri kur një pjesë jo e vogël njerëzish iu kthyen besimeve tradicionale musliman e të krishterë (ortodoksë dhe katolikë) ashtu sikurse edhe një numri besimesh të tjera që hynë në vend. Në këtë kontekst vendi është ende në fermentim, por nuk mund të mos shquash një diskurs dominant që, si të thuash, mund të konsiderohet edhe pjesë integrale e “hartës identitare” zyrtare që përdoret nga elita në pushtet . Në këtë diskurs gjejmë vazhdimësinë e tezës nacional – komuniste se feja muslimane është një fe e imponuar nga pushtuesi. Ndërkaq “feja e shqiptartit është shqiptaria” tenton të zëvendësohet me mitin e tolerancës fetare të shqiptarëve, që thellë thellë është një version i zbutur i “feja e shqiptarit është shqiptaria” sepse përmban mitin e indiferencës së shqiptarëve përsa i përket feve. Ish presidenti i Shqipërisë gjatë viteve 2001 – 2006, Alfred Moisiu, në një fjalim në Oksford e ka quajtur tolerancën fetare të shqiptarëve, gjithnjë duke përdorur një qasje esencialiste për identitetin si: « nje tipar etnotipik te shqiptareve », ”nje traditë që vjen nga thellesia e shekujve » që “ka ekzistuar madje edhe para shfaqjes së faktorit osman”. Ai e paraqet këtë si guri i çmuar që ne mund t’i paraqesim Perëndimit për të na pranuar në komunitetin e vet: “toleranca nderfetare ishte nje prej cilesive që tërhoqi menjëhere vëmendjen dashamirëse të të gjithe atyre dijetarëve dhe politikanëve, shqiptarë e të huaj, që besonin dhe kerkonin tek populli shqiptar një imazh tjetër. » (6). Por krahas kësaj, duke qenë se jemi edhe pas 11 shtatorit këtij diskursi i është shtuar gjithnjë e më fort fort edhe identifikimi i kthimit në origjinën evropiana me kthimin në origjinën kristiane, madje katolike. Në fjalën e tij në Oksford Moisiu tha midis të tjerash edhe se: « Shpesh shqiptarët quhen një popull musliman, ose me shumicë muslimane. Ky është një lexim shumë sipërfaqësor i realitetit shqiptar. Së pari, sepse islamizmi në Shqipëri nuk është fe burimore, as fe e përhapur në kohën e origjinës, as besim rezidencial, por një dukuri e ardhur dhe e trashëguar në gjuhën dhe liturgjinë e atij faktori që e solli. Islamizmi në Shqipëri është një islam me fytyrë europiane. Si rregull, është një islamizëm i cekët. Tek çdo shqiptar, pak po të gërmosh, do të zbulosh thelbin e tij të krishterë.” (7)
Në këtë diskurs edhe heroi kombëtar Skënderbeu, i cili njihet se ka qenë i krishterë ortodoks kthehet e bëhet katolik. Madje Kadare, i cili është një ndër farkuesit kryesorë të nacional - evropianizmit e ka cilësuar Skënderbeun shpesh në prononcimet e tij mbi identitetin evropian të shqiptarëve si “pararendës i Natos”. Kurse kryeministri Berisha, me rastin e hyrjes së Shqipërisë në Nato në pranverën e vitit 2009, deklaroi shumë herë në fjalimet e tij të rastit se Shqipëria më në fund, pas pesë shekujsh lundrimi në ujëra të mundimnshme kishte mbrritur në brigjet e ëndërruara.

Në kontesktin e këtij mistifikimi të ri identitar një rol të rëndësishëm ka marrë edhe Nënë Tereza. Nga një figurë që nuk njihej thuajse fare nga shqiptarët është kthyer në një heroinë kombëtare e krahasueshme me Skënderbeun. Qënia e saj me origjinë shqiptare dhe katolike njëherësh ka filluar të përdoret si princip identitar me teknikat e njëjta nacionaliste me të cilat është ndërtuar miti i Skënderbeut në shekullin XIX por duke i bashkuar nacionalizmit edhe idenë se paraqitja e shqiptarëve si të krishterë do të na bëjë më të pranueshëm për evropianët. Kjo shpjegon edhe lulëzimin e monumenteve të Nënë Terezës në ambjentet publike shqiptare që nga Aeroporti i tiranës deri në universitetin e Tiranës.

Ndërkohë që elitat ndërtojnë këtë diskurs në realitetin e përditshëm shqiptarët kanë përjetouar ekzodin masiv kryesisht për në Greqi dhe Italia por edhe në Turqi e SHBA Gjermani e Britaninë e Madhe. Po t'i shohim shqiptarët e sotëm ata shkojnë e vijnë në për vendet e Ballkanit. Ata bëjnë shumë tregëti me Turqit punojnë në Greqi, shkojnë përpushime në Malin e Zi, bëjnë tregëti me maqedoninë e Greqinë ku punojnë por edhe ku takohen me turq, grekë, serb, maqedonas e hanë gjellë turke e sallatë greke, shkollat më të mira në Tiranë i kanë turke etj. E megjithatë, kur vjen puna për identitetin e tyre harrojnë shumë nga këto pasurira që ndërtojnë jetën e tyre të përditëshme, ashtu sikurse edhe historinë e tyr të përbashkët shumëshekullore dhe theksojnë e glorifikojnë ato elementë që i bëjnë të ndryshëm nga të tjerët, deri në urrejtje e armiqësi. Edhe lufta për të përvetësuar Nënë Terezën midis shqiptarëve dhe sllavëve të maqedonisë, që po zhvillohet kohët e fundit tregon se historia e përshkruar në fillim të shkrimit mbi eposin e kreshnikëve vazhdon në këto treva.
Realiteti i jetuar pra është shumë më kompleks nga harta që kërkon t’i mbivendosë elitga në pushtet dhe pikëpyteja që ngrihet është a mundet një nacional – evropianizëm i formuluar si më lart të jetë përgjigja e drejtë në kuadrin e integrimit në Evropë.
Vështirësia që paraqet mistikimi identitar i përshkruar më sipër në këtë kontekst është shumëplanëshe. Më së pari kompondentja nacionaliste e kësaj harte vazhdon ta ndajë Ballkanin e shqiptarëve nga Ballkani i sllavëve apo grekëve apo turqve. Po ashtu si vazhduese e oroientalizmit, ajo është një pengesë për të njohur të kaluarën e përbashkët osmane të shqiptarëve trashëgiminë e përbashkët historinë e përbashkët.
Nacional evropainizmi nuk se i injoron disa nga ato që mund të quhen vlerat evropiane, si ekonomia e tregut pluralizmi politk, të drejtat e njeriut por njëkohësisht ai shihet edhe si një formë e daljes së shqiptarëve në Evropë në bregun tjetër duke i lënë të gjithë të tjerët, armiqtë historikë: sllavë, grekë turq nga ana tjetër e bregut. Një nacional evropianizëm i tillë po ashtu ka prirjen të kthejë në shtresë të diskriminuar pjesën e popullsisë shqiptare të besimit musliman duke rrezikuar që, ndërkohë që elita shqiptare në pushtet predikon Naton, Perëndimin, Jezu Krishtin e Nënë Terezën si fe pushteti duke grabitur e varfëruar edhe në emër të tyre shumicën e shqiptarëve, muslimanizmi të fillojë të bëhet gjithnjë e më shumë "feja e të varfërve", që mund të instrumentalizohet nesër edhe politikisht, për të përmbysur këtë elitë. (8)Ky lloj nacional evropianizmi pra, nuk është përgjigja e duhur për të përballuara sfidat e së ardhmes evropiane të shqiptarëve. Ashtu sikurse nacional – komunizmi në periudhën e diktaturës ai synon të bashkojë në emër të pushtetit të një elite dy diktrina që në thelbin e tyre përjashtojnë njëra tjetrën. Kam parasysh me këtë faktin se ai që mund të konsiderohet si thelbi i identitetit Evropian, si projekt i bashkëjetesë së kombeve të kontinentit në paqe dhe haromoni dhe krijimit të një identiteti mbinacional evropian, është bash e kundërta e asaj që predikon nacionalizmit pasi ky identitet evropian, sikurse e shtjellojnë edhe Jurgen Habermas dhe Jacques Derrida, në artikullin e tyre të përbashkët të botuar në "Frankfurter Algemeine Zeitung" në 2003 është rezultat i ngjarjeve dramatike historike që ka përjetuar Evropa për shkak të luftrave me karakter fetar apo nacional. Është pra identiteti i atyre popujve që "kanë mësuar, me një çmim të lartë, se si diferencat mund të qetësohen, kontrastet të instucionalizohen dhe tensionet të stabilizohen". Është identiteti i një hapësire kulturore ku është kuptuar më mirë se kudo se "njohja reciproke e tjetrit, në diversitetin e tij, mund të bëhet shenja e një identiteti të përbashkët"

_________________________

Shkeputur nga "Shqipëria: midis mistifikimeve identitare dhe realitetit".

__________________
.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 27/11/2007
Vendbanimi: EU
Mesazhe: 8928

Citim:

---

Po citoj ato që tha AngelDevil
Sot takova nje biznesmen "rrugac intelektual" dhe cuditerisht me tha te njejtat fjale ... keta te detyrojne te mendosh qe te jetosh me ndershemeri dhe me punen tende ska asnje vlere ... mendo kur e thote dhe ai

---

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 02/05/2009
Vendbanimi:
Mesazhe: 14611

Citim:

---

Po citoj ato që tha cedrus


Takova edhe une nje qe e kam pasur ne klase dhe i thoshim N.... leshi.

Kur u takuam une vertet ndjeva edhe nje si faj perbrenda, per mbiemrin jo fort te kendshem qe i kishim vene, por ky miku me thote duke u krekosur:


-E mo qe me thoshe N... leshi, po tani kush ka para me shume?

-Ti,- i thashe kshu si pa menduar.

Ti ke, por une prape N....leshi do te them.


Ja kshu Angel

---

e kuptoj mor e kuptoj .... ja paskeni vene 1 epitet Ndue Lleshit shume mbiemra te cuditshem kemi ne shqiptaret, ja merr pershembull krietarin e bashkise se Korces N. Peleshi ..... pune leshi mo

a do behet Shqiperia ndonjehere mo Cedrus?

__________________
.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 21/06/2003
Vendbanimi: New-York
Mesazhe: 817

Shkrimtari i madh shqiptar nuk mund të qëndronte indiferent karshi fyerjes që i bëhej popullit të tij. Nuk ka pranuar të marrë pjesë në një aktivitet të rëndësishëm, ku do të prezantohej me të gjitha nderimet që i takojnë një figure të përmasave të tij. Thirrjet antishqiptare të forcave speciale greke, hedhur në paradën ushtarake të 25 marsit, e kanë shtyrë shkrimtarin Ismail Kadare të anulojë zyrtarisht vizitën e tij në Athinë, programuar për t'u realizuar më 19 prill 2010. Kadare ishte i ftuar nga autoritetet e Ministrisë së Kulturës dhe Pallatit të Kulturës (Megaro Muzikis Athinon), ku do të prezantohej si një ndër shkrimtarët më të nderuar me çmime të rëndësishme ndërkombëtare. I kontaktuar nga gazeta "Panorama", shkrimtari e konfirmon këtë lajm, i cili është bërë publik edhe në mediat greke. Sipas Kadaresë, ky anulim ka ndodhur qysh në datën 29 mars, pra vetëm pak ditë pas skandalit të paradës greke. Kadare thotë se ai nuk ka dashur që ky fakt të bënte bujë, pasi sipas tij nuk është e hijshme të bënte zhurmë mbi mospranimin e një ftese, në një aktivitet të rëndësishëm. Megjithatë, ai pranon se e ka anuluar vizitën e tij në vendin fqinj dhe këtë e ka bërë përmes një letre zyrtare, të shkruar në gjuhën frënge, ku shpjegonte arsyet e anulimit të vizitës. Dhe shkaku ishin parullat antishqiptare të hedhur nga ushtarët grekë. Në letrën e shkrimtarit, e cila tashmë është bërë publike në mediat greke dhe agjencitë shqiptare të lajmeve, thuhet se "kam vendosur të anuloj vizitën time në Athinë, për shkak të ngjarjeve të 25 marsit 2010 në Athinë, ku forcat ushtarake të Greqisë, në paradën zyrtare me rastin e Festës Kombëtare greke, hodhën parulla antishqiptare. Këto thirrje u karakterizuan nga doza racizmi kundër shqiptarëve, ndaj unë vendos të anuloj vizitën time në vendin tuaj", shkruante Kadare në letrën e tij, duke shtuar se "Ju e dini shumë mirë, që kam admirim për letërsinë greke dhe për kulturën greke, por unë besoj se brenda një klime të tillë, e cila është larg çdo gjurme të qytetërimit, vizita ime do të ishte e papërshtatshme".
Kurse në përfundim, Kadare thotë: "Dua shumë të vij në Greqi dhe shpresoj se këtë do ta bëj në të ardhmen". Mësohet se reagimi i autoriteteve zyrtare në Athinë ka qenë i menjëhershëm. "Me të vërtetë shprehim keqardhje nga ky vendim që ka marrë Ismail Kadare. Ne e kuptojmë se vendimi ka ardhur për arsye se ajo që ndodhi ishte një incident i pakëndshëm, i cili është dënuar nga opinioni publik grek", thuhet në deklaratën zyrtare që ka lëshuar Drejtoria e Kulturës dhe Artit. "Ne besojmë se një përgjigje efektive për sjelljen ekstreme është promovimi i dialogut konstruktiv", thuhet në deklaratën zyrtare. Më tej thuhet se janë bërë të gjitha përpjekjet për të bindur shkrimtarin shqiptar për të anuluar vendimin e tij. "Ne shpresojmë se në të ardhmen do të ketë një mundësi të shpejtë për miqtë e shumtë të Ismail Kadaresë, për të realizuar mbërritjen e tij në Athinë".


Gazeta Panorama

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 08/03/2010
Vendbanimi: ...
Mesazhe: 459

Ndonjëherë habitem vërtet me numrin e madh të shkrimeve dhe autorëve që botohen në shtypin shqiptar. Disa janë paçavure, të tjera janë perla - dhe deri këtu nuk ka asgjë të jashtëzakonshme, jemi popull që na pëlqen të japim qoftë dhe vetëm ato dy pare mend mbi gjërat. Por në këtë numër kaq të madh opinionesh dhe opinionistësh veçohen disa që janë të një race të veçantë. Këta janë "analistët elitarë", super-prodhimtarë, që përveç hapësirave të shtypit, kanë në dispozicion edhe ekranet televizive. Në këtë shkrim termi "analist" përdoret lirshëm për ata koka-folëse në televizion, të cilët janë klientët e politikës, zëdhënësit de facto të partive, që analizën e tyre politike e shesin si personale, ndërsa vërtet përcjellin interesa politikë të krahëve përkatës ku militojnë. Ka një pandershmëri tashmë virtuoze në daljet e tyre publike, një mungesë sinqeriteti dhe integriteti që ta shpif, e së paku kjo, duhet thënë herë pas here.

Edhe më parë kam shkruar për opinionistët, apo analistët siç ua ka kënda t'i quajnë. Shkruar kam për ta, jo sepse më nxit fjala e tyre pasion për të diskutuar, as sepse me opinionin e tyre më grishin në debat - aspak. Këta njerëz, nuk më ngjallin asnjë pasion. Gjithnjë e më në të rrallë i ndjek, qetësisht dhe në mënyrë të zbrazët nëpërmjet ekraneve televizive, të cilat prezenca e tyre i çon dëm. Analistët janë aty për ta përtypur ushqimin mendor përpara se shqiptarët ta kapërdijnë. Ata ofrojnë falas mençurinë e tyre të çmuar, të vërtetën që ata preferojnë, cinizmin e tyre të paketuar, të gatshëm për konsum publik. Ia ushqejnë një populli i cili falë tyre nuk ka më nevojë të mendojë për veten e tij. Në studiot e Fevziut, Ballës, Xhungës, Çanit dhe praktikisht në çdo studio tjetër televizive ku diskutohet politikë, analistët e mirënjohur janë gjithmonë të pranishëm për të filtruar opinionin publik, e siç ndodh me filtrat, papastërtitë mblidhen të gjitha në ta.

Vërtet, mund të mos jeni domosdoshmërisht të dashuruar me ndonjë analist, por mendoni pak për sakrificën e tyre sublime, për orë e orë që kalojnë larg familjes, të gjitha për t’u shërbyer shqiptarëve - për të ndriçuar mendjet dhe shtegun e këtij populli me versionin e tyre të së vërtetës, duke e komentuar politikën si ndonjë garë qensh. Mendoni për lodhjen e qindra shkrimeve, për frymën e mijëra fjalëve, për ajrin e rëndë të dhjetëra studiove që janë detyruar të durojnë. E gjitha për të prodhuar opinione të gatshme për këtë popull të trashë. Analistët japin shumë dhe marrin pak, oh sa pak mirënjohje. Për t’i shërbyer publikut janë sakrifikuar deri aty sa tash u ngjajnë atyre makinave të kazinove, fut një monedhë këtu dhe në çast del një shkrim i gatshëm për t’u botuar të nesërmen, fut një monedhë tjetër dhe ja ku del një analizë-perlë.

Por çfarë duan analistët (përveç favoreve të vogla në kohën e duhur)? Asgjë nuk duan nga ky popull mosmirënjohës. Asgjë përveçse që njerëzit ta ulin pakëz zërin për të treguar se i njohën kur ata hyjnë në kafene, asgjë përveç ndonjë buzëqeshjeje respekti në rrugë. Asgjë nuk kërkojnë analistët përveçse t'i pyesësh vazhdimisht se ç'mendojnë për këtë apo për atë tjetrën, në mënyrë që ta ndiejnë veten të qetë, të përmbushur dhe pafundësisht të mençur. Ata duan thjesht të flasin, të formojnë opinionet e njerëzve, e për këtë pak gjë janë të gatshëm, këta burra të rëndë, të bëjnë grimin çdo natë. Nuk është sakrificë e vogël të mbash titullin e analistit, opinionistit, komentatorit e polemistit dhe për shkak të këtyre sakrificave kanë të drejtë të falsin mbi gjithçka, dhe ta kenë ata fjalën e fundit në çdo debat.

Druaj se duke shkruar këta rreshta po e thjeshtoj së tepërmi figurën e analistit të sotëm në Shqipëri, duke i futur të tërë në një kallëp. Paraprakisht u kërkoj ndjesë gazetarëve të mirëfilltë, dhe atyre që vërtet shkruajnë për shkak të një detyrimi qytetar e jo për të justifikuar rrogën në administratë apo për shërbim ndaj bamirësve të tyre në politikë. Këtu dua të sqaroj se analistët janë të dallueshëm mes tyre. Kemi analistët që janë miq të zyrtarëve të shtetit. Shqetësimi i tyre kryesor është ruajtja e rendit të gjërave. Ata nuk i përkasin asnjë partie, pasi nuk duan të tradhtojnë paanshmërinë dhe urrejnë përkushtimin që mund të kufizojë potencialet e ardhshme për të ndërruar pllakën. Me buzët në sisën e pushtetit, këta kanë gjithnjë një çehre të shqetësuar në fytyrë. Me raste u vishen sytë me lot, si për shembull kur opozita kërcënon mosbindje civile, për shkak se u pikon në zemër siguria e qytetarëve shqiptarë.

Kemi mandej analistët opozitarë, të cilët e kanë dashuruar popullin qysh në kohën e planeve pesëvjeçare. Këta kanë vizionin të shohin që gjithçka që qeveria thotë apo bën, s'thotë apo s'bën, është e ligë edhe para se të ndodhë. As këta nuk i përkasin ndonjë partie pasi nuk duan të tradhtojnë popullin, për të cilin kanë respektin maksimal kur vepron ashtu si ata mendojnë se duhet të veprojë. Këta mund të jenë të kamur, por në shpirt e në sy mbeten kooperativistë.

Këta janë dy tipat kryesorë të analistëve, por ka edhe të tjerë. Ka nga ata që duan të rrëzojnë çdo mit e ka nga ata që mitet i ruajnë me fanatizëm. Ka nga ata që veten e kanë mit, analistët-promete. Ka analistë që i duan njerëzit ashtu siç janë, të tjerë që i duan njerëzit ashtu siç duhet të jenë. Ka analistë shakaxhinj që gjithmonë e kanë një batutë në buzë, e nga ata që janë gjithmonë esëll sikur sapo vijnë nga ndonjë funeral. Ka nga ata që citojnë emra të mëdhenj dhe nga ata që citojnë vetveten. Ka nga ata dritëshkurtër që të renë e shpjegojnë gjithmonë me të vjetrën... Shumica e analistëve e urrejnë fshehtas njëri-tjetrin, si individë sigurisht - jo si analistë. E me gjithë këta midhje që prodhojnë perla, është e çuditshme që në këtë vend s'po merremi dot vesh më mbi asgjë.
Blendi Salaj Gazeta "Shqip"

Vertet interesante.

__________________
Intiligjenca e zemres...

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 08/03/2010
Vendbanimi: ...
Mesazhe: 459

Duke dalë me makinë nga rrugica e ngushtë e pallatit ku banoj, që po bëhet ditë për ditë më e ngushtë për shkak të parkimeve anës saj ...vura re se në rrugicë, përbri murit të një kafe – bari, pronari kishte vënë disa hekura të freskët bllokues dhe sipër një tabelë ku shkruhej me gërma kapitale: “parkim për lokalin”. Shkurt kishte bërë atë që e kemi parë gjithandej gjatë kësaj periudhe: kishte rrëmbyer një copë hapësire publike (rruge) dhe e kishte “privatizuar” për hesapin e vet; çka ndryshe i thonë: i forti vë gardhin kurse ai që e pëson s’guxon t’i kundërvihet sepse - thotë vetmevete - ky duhet të jetë ndonjë me të cilin të gjen belaja, o pse është i marrë, o pse është i lidhur me mujsharët e pushtetit lokal a qendror.
Dola i revoltuar nga rrugica e ngushtë për në rrugën e gjerë që të çon në bulevardin e madh, por aty mu amplifikua kjo ndjenjë duke parë se për të shkuar atje ku kisha destinacionin më duhet të bëja një rreth të madh të panevojshëm sepse atje nga ku duhet të kaloja një grup shumë më i madh mujsharësh ka vendosur disa çadra dhe e ka shpallur rrugën vendin e vet, ku do të bëjë protestën e vet kundër Qeverisë deri në përmbysjen e saj.
Kam dëgjuar këto ditë shumë njerëz, edhe nga ata të urtë që nuk janë dakort me grevën, madje edhe liderët në pushtet si Berisha dhe Meta, që e fillojnë komentin e tyre për këtë grevë duke thënë: “kam respekt për aktin e tyre të vetsakrifikimit por…”. Mua më duket hipokrizi kjo retorikë sepse nuk kam respekt për atë që po ndodh. Para të gjithash duhet të them se kjo grevë, nga mënyra se si është organizuar, në fakt duke imituar edhe greva të tjera, nuk mund të reduktohet në njerëzit që kanë vendosur të mos hanë. Ata janë vetëm njëra pjesë e grevës. Pjesa tjetër është okupimi i bulevardit me çadrat edhe tribunat e vendosura atje, oratorët jashtë grevës që mbajnë vazhdimisht fjalime lufte; njerëzit që vijnë nga rrethet të protestojnë; media dhe gazetarë që rrinë non stop jo thjesht për të pasqyruar ngjarjen, por edhe për të gjeneruar ngjarje. Duke pasur parasysh gjithë këtë, kjo grevë më shumë sesa vetsakrifikim pasiv që duhet të flasë vetë jep mesazhet e një dhune mjaft aktive, kurse të ngujuarit i shoh si pjesë e nxitjes emocionale të turmës për të bërë që kjo të humbasë më në fund durimin dhe të kalohet, kësisoj, në akte dhune e destabilizimi. Në këtë kontekst, fakti që organizatorët e grevës i kanë vendosur përdhunisht, pa kërkuar leje, duke shkelur ligjin, çadrat atje në mes të rrugës ku duhet të kalojnë të gjithë qytetarët e Tiranës më shëmbëllen me aktin e dhunshëm të atij pronarit të lokalit që zapton pjesën publike dhe e bën të tijën pa leje dhe pa ligj.
Kuptohet, nuk e kam fjalën thjesht për bezdinë e qarkullimit. E kam fjalën për atë se kjo sjellje flet shumë për atë se si e shohin raportin me qytetarin e thjeshtë dhe me ligjin ata që pretendojnë se po luftojnë në emër të tyre. Le të shpjegohem: ka shumë shqiptarë, ku bëj pjesë dhe vetë, që janë të pakënaqur me Qeverinë sa s’ka më, por që nga ana tjetër nuk kanë besim se kjo grevë po bëhet për të mirën e tyre. Për këtë u mjafton vetëm pak kujtesë apo edhe pa kujtesë fare: mjaft të shohin një kilometër më përtej se si Kryetari i grevistëve po shkel me katër këmbët disa ligje duke shpërfytyruar sheshin “Skënderbej” dhe lulishten prapa monumentit. Ka po ashtu shumë nga ata që mendojnë se kjo grevë vetëm mund t’i përkeqësojë problemet e mëdha që ka vendi dhe jo t’i lehtësojë. Ka të tjerë që janë të lëkundur dhe plot kontradikta në vlerësimet e tyre. Ka pastaj nga ata që janë simpatizantë apo edhe militantë të PD-së që këtë grevë e shohin me armiqësi. Sipas mendimit tim, këta të gjithë së bashku janë shumica e shqiptarëve. Cili është mesazhi që i japin grevistët kësaj kategorie qytetarësh, duke u zaptuar rrugën ku duhet të kalojnë pa pyetur as për ligj dhe as për respekt për ta?
Nga këndvështrimi i kategorisë së qytetarëve ku bëj pjesë, skenografia e grevës, ku në një anë shoh ndërtesa publike të okupuara nga maxhoranca kurse më anën tjetër një shesh publik të zaptuar nga opozita, pa fije rrugëkalimi për qytetarët mes tyre, e shoh si një shprehje simbolike të dramës që kemi njëzet vjet që e përjetojmë: ndeshjen, pa respekt për qytetarin dhe ligjin, të dy forcave që nuk njohin asnjë pushtet tjetër përveç të vetvetes.
Dëgjova Erion Velinë të fliste si levend ditën e tretë të grevës për të na shpjeguar se, përsa i përket bllokimit të rrugës, duhet të kujtonim atë gjykatësin në SHBA, i cili u dha të drejtë marshuesve të Martin Luter Kingut. Mirëpo ky harroi se paska pasur një gjykatës i cili u paska dhënë të drejtë marshuesve. Kurse problemi i këtyre grevistëve është se kërkojnë të bëjnë edhe gjykatësin vetë, pasi pretendojnë se gjykatësi është instrument i kundërshtarit të tyre, madje as pa tentuar ta provojnë këtë.
Kësisoj një qytetari që shtron pyetjen: cilit institucion duhet t’i drejtohem për të kërkuar të drejtën që të mos më bllokohet rruga, përgjigja që do t’i vijë nga grevistët që pretendojnë të marrin pushtetin nesër, është: ti e kërkon këtë sepse je pjesë e llogores tjetër. Përgjigja nga Qeveria e maxhorancës që në fakt duhet të jetë edhe qeveria e qytetarëve që nuk e kanë votuar është mosndërhyrja sepse edhe ajo i është nënshtruar gjithmonë lojës së forcës dhe në këtë rast, në këtë lojë force, i leverdis më shumë të mos ndërhyjë sesa të ndërhyjë. Dhe kështu ky lloj qytetari që e përsëris është shumica, por edhe sikur të jetë një pakicë, prap është për t’u respektuar, mbetet pa shtetin e vet. Kushdo që kërkon rrugën të lirë sepse është e drejta e tij, ashtu sikurse është e drejta e tij të mos votojë asnjërën nga këto parti, apo t’i konsiderojë të dyja pjesë të së njëjtës lojë për pushtet, duket sikur të mos ketë më vend në këtë shoqëri.
Në thelbin e vet skenografia e grevës, ajo e bllokimit të bulevardit mu midis Kryeministrisë dhe Kryesisë së Kuvendit, jep mesazhin se në këtë vend është më i forti ai që bën vetë zotin dhe vetë shkopin e jo ligji që siguron edhe ndarjen dhe balancimin e pushteteve në mënyrë të tillë, që askush të mos mund të guxojë të bëjë vetë edhe denoncuesin, edhe prokurorin edhe gjykatësin. Nga përvoja e deritanishme, di të them se ky mesazh veçse e dobëson shtetin dhe thellon mungesën e transparencës jo vetëm të votës, por dhe të asaj se si na janë vjedhur e vidhen paratë.
Besoj se jo rastësisht në këtë kohë kanë lulëzuar edhe më shumë raste si ai i atij pronarit të kafe barit në rrugicën time, që ka zaptuar një copë rrugë për të parkuar makinën e vet. (Panorama, 11 maj 2010)

__________________
Intiligjenca e zemres...

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar