ingmetalboy
without a trace

Regjistruar: 06/12/2004
Vendbanimi: wherever I may room
Mesazhe: 1008
|
Sapo ula telefonin boshlleku ne shpirt u zmadhua frikshem. Trishtueshem kuptova cfare kisha bere. Nuk ishte rastesia, arsyeja pse nuk kisha marre me pare ne telefon. E verteta eshte qe gjate gjithe kesaj kohe kisha bere nje pune te mire per te mashtruar veten me pretekse si menaxhim i keq i kohes, pertesa dhe rastesia kishin rrjedhuar shtyrjen e kesaj telefonate deri tani.
E verteta eshte: Kisha frike. Po po. Frika e te ndjerit pikerisht keshtu sic ndihem tani. Jashtezakonisht bosh. Pa e kuptuar dhe vete se si, u shnderrove ne kundrabalanca ime. Antimaterja ku shperbeheshin perrenjte e fjaleve dhe mendimeve te mia ne formen me te paqendrueshme. Tani te gjithe keta perrenj, jane zhvendosur nentoke dhe pa ty per te kontrolluar prurjen e tyre, shprethejne here pas here si gajzer te fuqishem per te zhdukur cdo shenje jete ne siperfaqe. Bile tani nuk ka me cfare te rrezikohet per zhdukje. Kjo materje e paqendrueshme, keto qeliza kancerogjene te botekuptimit tim ngadale kane ndaluar se prodhuari. Ti ndoshta pyet: Nuk eshte kjo dicka e mire? E drejta eshte JO! Eshte njesoj sikur te ndalosh se jetuari. Ato mendime te paqendrueshme vertet mund te shnderrohen ne arme vdekjeprurese te mendjes, por gjithashtu i jepnin pjellori tokes se ndjenjave te cilat shperthenin me force ne mijra ngjyra, figura, numra apo koncepte dhe ndonjehere me linin dhe mua pa fjale nga horizontet qe celnin ne shpirtin tim.
Pa ato mendime busulla e imagjinates eshte thyer dhe me nuk funksionon. Ajo telefonate vetem me kujtoi se si ishte dikur, kur shtroheshim ne kafe pa fund dhe tym cigaresh. per te zhbiruar te fshehtat e pathena. me kujton se cfare do te thote te ndjehesh i pranuar ashtu sic je. Me kujton se si ndjehesh kur bisedon me nje mike.
__________________
"Just because some of us can read and write and do little math, that doesn't mean we deserve to conquer the Universe."- K. Vonnegut
Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar
|