Regjistruar: 29/04/2009
Vendbanimi: meran- It
Mesazhe: 6675

nuk ka liber qe te perkufizoje dashurine. ajo vec perjetohet . nuk ka teori qe qendron ne te.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 12/01/2007
Vendbanimi: Secret Garden
Mesazhe: 4717

Ok tema u spostua ketu, me duket me e pershtatshme.


E lexoj here pas here Alberoni-n kur shkruan tek Corriere della Sera e per t'iu bashkengjitur al74 po citoj po fjalet e autorit: perdite shtohen librat per dashurine, te gjitha te dobishme sigurisht por po ju siguroj se pas gjithe ketyre viteve eksperience e studim kam arritur se kenaqesine seksuale e dashurore, ate te jashtezakonshmen e arrin vec kur do.

__________________
"Sono gli altri le strade, io sono una piazza, non porto in nessun posto, io sono un posto"

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/04/2006
Vendbanimi: Në bankat e shkollës.
Mesazhe: 8180

Citim:

---

Po citoj ato që tha Tulipani
Ok tema u spostua ketu, me duket me e pershtatshme.


E lexoj here pas here Alberoni-n kur shkruan tek Corriere della Sera e per t'iu bashkengjitur al74 po citoj po fjalet e autorit: perdite shtohen librat per dashurine, te gjitha te dobishme sigurisht por po ju siguroj se pas gjithe ketyre viteve eksperience e studim kam arritur se kenaqesine seksuale e dashurore, ate te jashtezakonshmen e arrin vec kur do.

---

Mire bere Tulipe.
Shyqyr qe na zbardhe diçka nga vetja,dmth studimet qe ben.

Dua te theksoj diçka ne lidhje me librat qe flasin per dashurine por me teper do ndalem tek ky liber.

"ajo veç kur do" do te thote qe zgjedhjen e ben ti,zgjedh personin,vendos pikat tek 'I' etc.Mos me thuaj Tulipe qe kjo lloj dashurie eshte naive...Megjithate s'kam arritur ne fund te librit...Ka vertet surpriza.
E mora mundimin te shkruaj kte liber per arsye sepse ato qe te gjithe ne dime,autori di ti zberthej me shume talent,di te analizoj dashurine e vertet nga ajo e vetshkatarrimit...Mbi te gjitha ai jep zgjidhje te mundshme dhe pse qenia njerezore funksionon keshtu...Pra, ja vlen kur idete e tua i gjen ne nje liber.

P.s: Keto qe shkruajta ktu jane gjithashtu per AL74. dhe Agaten.

__________________
Sto lavorando duro per preparare il mio prossimo errore.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/04/2006
Vendbanimi: Në bankat e shkollës.
Mesazhe: 8180

Gjendja në lindje e sipër është zbulesa e qenies që thotë " po ". S'ka asnjë arsye të thotë " po ", asjnë garanci , e megjithatë e bën këtë.Kush bie në dashuri, ka bërë më parë mjaft përpjekje,është orvatur të hapet ndaj tjetrit shumë e shumë herë, por ose nuk ka qenë gati ose nuk ka marrë ndonjë përgjigje. Por edhe kur gjente një përgjigje, nuk e dinte nëse ishte një përgjigje e vërtetë, e plotë. S'e thoshte dot për veten e, natyrisht, aq më pak për tjetrin. Të biesh në dashuri do të thotë hapje ndaj një eksistence tjetër, të re, pa asnjë siguri se kjo mund të realizohet. Është si një poemë lirike e fuqishme, një thirrje që nuk e ka kurrë garancinë se do të ketë përgjigje. Madhështia e saj është jashtëzakonisht njerëzore sepse krijon çaste lumturie e pafundësie, ngjall dëshirën përvëluese, po nuk mund të japë siguri. Dhe kur merr pergjigjen e tjetrit, e të dashurit a të dashurës, duket si diçka e pamerituar njê dhuratë e mrekullueshme që as të shkonte mendja krrë se do të vinte. Një dhuratë që të vjen e tëra nga tjetri, nga i dashuri, sepse kështu ka vendosur ai ose ajo. Teologët përdorin një fjalë për të treguar këtë dhuratë: hir. Dhe kur tjetri, i dashuri, përgjigjet dhe ai"të dua", kur dhe ai jepet e lëshohet plotësisht ndaj dashurisë, atëherë është kjo është lumturia dhe koha pushon së ekzistuari. Casti bëhet përjetësi. Dhe s'ka për t'u harruar kurrë ky çast, nuk do të mund të harrohet kurrë. Para çdo dhimbjeje e vështirësie, do t'i mjaftojë vetëm ta kujtojë atë për të duruar gjithçka. Aty do të gjejë strehën dhe burimin e çdo dëshire. Nëse një ditë, perkundrazi, i dashuri (e dashura) do ta braktisë, atëherë ai kujtim, pikërisht sepse mbetet i pavdekshëm, do të bëhet shkak i fatkeqesise se tij,ngaqe cdo gje tjeter do ti duket nje hic ne krahasim me cfare ka humbur.Keshtu do te zgjase derisa nje tjeter gjendje ne lindje e siper do te mberrije e do ta rindertoje te kaluaren.
Ne e njohim kte rrezik te tmerrshem,por kur biem ne dashuri e pranojme kte rrezik.E pranojme pasi e kemi kundershtuar me te gjitha forcat tona, e pranojmë pasi e kemi hedhur poshtë shumë herë. Rënia në dashuri, thamë më lart , është diçka që na shfaqet e na imponohet.
Ne themi "jo" ne fillim, pasi e dimë çfarë do të thotë një "po", e dimë që kjo "po" do të hapë ndoshta portën e dëshperimit. Prandaj e mohojmë, themi se ishte vetëm një iluzion, e pastaj vetëdija bëhet sërish e kthjellët si një pasqyrë dhe nga njëra anë është e mira, kurse nga ana tjetër është hiçi i rutinës së përditshme. Dhe vetëdija zbulon që nuk mund të zgjedhë atë që nuk ka vlerë, atë që nuk është e mirë. Vetëdija zbulon se mund të dojë vetëm të mirën, se jeta empirike s'vlen asgjë në krahasim me atë qê i paraqitet si e mirë, përballë asaj që ka vlerë në vetvete. Dëshira për këtë të mirë absolute bën që brenda nesh të shuhet ndjenja e frikës për të ardhmen. Cdo takim me të dashurin mund të jetë takimi i fundit. Gjithçka që dëshirojmë është të rrimë me të, qoftë edhe për herën e fundit. Përmasa e dashurisë që gjen objektin e vet është e tashmja, ai çast që vlen sa tërë jeta e shkuar dhe sa gjitha gjërat e kësaj bote. Për këtë arsye në dashuri vihet re shpesh, krahas lumturisë, një notë trishtimi: sepse kur "pezullojmë kohën" e dimë se, duke vepruar në këtë mënyrë, flijojmë çdo siguri e çdo siguri e çdo rezervë tonën. Ky "pezullim i kohës" është lumturi, po dhe heqje dorë nga çdo pushtet, nga çdo krenari.
Ky kalim në një ekzistencë pa siguri për të ardhmen, ky " pezullim i kohës'', në art paraqitet si vdekje. Dashuria që përfundon me vdekje është i vetmi sendërgjim që mund të shpreh gjithe pasigurite,gjithe dyshimet.Vdekja eshte shenjuesi artistik i fundit te kohes qe perjeton shpirti i dashuruar.Ky trillim magjepes ka fuqine te na kujtoje te gjitha vuajtjet ne kerkim te dashurise,te rijetojme deshiren,deri ne ate pike sa vdes cdo deshhire tjeter;s'na mbetet tjeter vec ajo paqe e qetesi qe gjejme duke u shkrire me te...Te biesh ne dashuri do te thote te gjesh, te humbasesh dhe te gjesh perseri.Natyrisht,asgje s'mund te garantoje vazhdimesine e reciprocitetit,po ekziston gjithnje pervoja e 'hirit' qe na jep kte besim.Renia ne dashuri do te thote edhe te dorezohesh tek tjetri plot mirebesim.Kush ka rene vertet ne dashuri nuk eshte xheloz.Objekti i dashurise nuk del si objekt dyvleresh,ambivalent,eshte objekt pozitiv.pervoja e renies ne dashuri eshte nje pervoje autenticiteti,transparence,vertetesie...Ne gjendjen ne lindje e siper vepron nje rregull,i pakuptushem per jeten e perditshme:e shkuara nuk ka asnje rendesi...
Renia ne dashuri synon shkrirjen ,por shkrirjen e dy personave te ndryshem.Qe te kemi renie ne dashuri duhet te kete ndryshim,po renia ne dashuri nenkupton nje vullnet,nje force per te kapercyer kte ndryshim i cili ekziston.Personi qe dashurojme na intereson sepse eshte i ndryshem,sepse mbart tipare krejt te vecanta e te paperseritshme.Madje kto tipare te te qenit unik,ne rasitn e e renies ne dashuri theksohen dhe me fort.Ne deshirojme qe te na duan si qenie unike;te jashtezakonshme,te pazevendesushme,krejtsisht me vete.Kjo gje nuk mund arrihet ne organizme te ndryshme,ku te gjithe jemi te zevendesushem e mund te mos ndihet fare nevoja per ne.Nuk mund te realizohet as ne jeten e perditshme,sepse ktu jemi vertet unik,po jo te jashtezakonshem;dhe nese jemi unik,nuk jemi teresisht per veten tone, si qellim.Po ne deshirojme te ndihemi si qellimi perfundimtar.Madje nuk na mjafton te jemi te adhuruar nga dikush pa vlere,nga dikush qe eshte i zevendesushem.Duam te jetojme unike,te jashtezakonshem,te domosdoshem per ate qe eshte unik,i jashtezakonshem e i domosdoshem...

Vijon...

__________________
Sto lavorando duro per preparare il mio prossimo errore.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/04/2006
Vendbanimi: Në bankat e shkollës.
Mesazhe: 8180

Per kte arsye renia ne dashuri eshte monogamike.Pasi ajo eshte pretendim eskluziviteti nga dikush qe eshte i jashtezakonshem dhe eshte njohje e natyres se jashtezakonshme nga kush eshte i jashtezakonshem,leshim tek ai qe eshte i vetmi i afte per te dhene kenaqesi,gezim e jete.Prandaj une jam i vetmi absolut dhe ajo e vetmja absolute,te pazevendesushem me asnje tjeter e me asgje.Ne, cdo person me vete, jemi te ndryshem nga gjithe te tjeret dhe e dime kete, po vetem ne rastin e renies ne dashuri ky individualitet yni i paepur rroket e vleresohet ne menyre te plote. Nje shenje e sigurte dhe e pangaterrueshme e dashurise eshte ky vleresim i natyres specifike e unike te tjetrit. Vleresimi qe e ndiejme se vjen nga tjetri na jep dore per te çmuar veten tone, per t'i dhene permbajtje, rendesi unit tone. Kjo eshte levizja per vetepercaktim, per vetezbulim.
Por njekohetesisht, renia ne dashuri nxit nje levizje tjeter, ne njefare kuptimi te kundert me te paren: shkrirjen me tjetrin. Shkrirja synon te krijoje nje puqje te synimeve. Natyra e ndersjellte e dashurise nenkupton qe te dy se bashku te duan ate qe eshte e rendesishme per secilin. Vetepercaktimi i dallon, u jep rendesi ndryshimeve, i shnderron ato ne vlera absolute, ben qe parapelqimet e te dashurit te ktehen per mua ne model ideal dhe ligj, ben qe parapelqimet e mia te marrin para syve te mi nje vlere shembullore. Shkrirja i shtyn keto parapelqime te ndryshme te perkojne per te formuar nje synim unik. Po pikerisht ngaqe keto ndryshime e keto paraqelqime jane bere te rendesishme, ato priren te mbisundojne dhe ne fund te perplasen.
Dashuria eshte dhe nje lufte, nje perplasje. Ne dashuri secili perpiqet te vlersoje anen me te mire te vetvetes, ate çka ndien me shume te tijen, me teper diçka tjeter dhe ia ve ne dukje. Meqe dashuria e shtyn te pervetesoje pikepamjen e te dashurit, ai duhet de ndryshoje perfytyrimin qe ka per veten Eshte pikerisht deshira per t'i pelqyer te dashurit qe e ben te ndryshoje vetveten. Keshtu, secili ia imponon pikepamjet e veta tjetrit dhe ndryshon vetem per t'i pelqyer atij. Ne tere kete proces nuk ka detyrim, po nje deshifrim te vazhdueshem, nje zbulim te perhershm. Te gjitha sjelljet e tjetrit, gjestet e tij, veshtrimet kthehen ne simbole qe duan shpjeguar. Nga ana jone, edhe ne sajojme vazhdimisht simbole. Gjendja ne lindje e siper eshte nje vershim shenjash, simbolesh. Ne kete proces, ku perzihen e kaluara dhe e me dashurine, marrin nje kuptim, tregojne nje drejtim. Meqe ka pengesa, meqe tjetri eshte i ndryshem dhe pergjigjja s'eshte kurre absolutisht e sigurte a te pakten e barasvlershme me kerkesen, ngjarjet, sendet, madje dhe gjera krejt te rastesishme kthehen ne shenja per t'u interpretuar, ne ftesa, ne mospranime, ne parandjenja. Disa vende, ku ka ndodhur diçka me rendesi, behen te shentja.
Dashuria krijon nje gjeografi te shenjta te botes. Nje vend, nje shtepi, nje pike karakteristike qe veshtron mbi det apo mal, nje peme e caktuar, behen simbole te shenjta qe lidhen me te dashurin e me dashurine; kthehen e dashurise ose e nje parandjenje. Dhe, siç shenjterohet hapesira, shenjterohet hapesira, shenjterohet edhe koha. Ne qofte se koha e lumturise per gjendjen ne lidnje e siper eshte e tashmja e perjetshme, bashkimi i ketyre çasteve perjetesie perben nje vit liturgjik me pervjetoret e vet te shenjte. Jane nyje me rendesi e me vlere, jane çaste te pashoqe dhimbjeje e lumturie, ndoshta vetem çaste domethenese per tjetrin, qe behen per kete arsye te shenjta per ne.
Per rrjedhoje, gjate zhvillimit te saj renia ne dashuri krijon shenjterimin e vet objektiv. Nje hapesire me pika te rendesishme, nje kohe me nderprerje e perbere nha dite kuptimpolte. Kohe e shenjte dhe hapersire e shenjte, krejt si ne rastin e besimive fetare. Renia ne dashuri rikrijon ndarjen midis se shenjtes e profanes dhe pershkohet nga nje ndjenje e forte sakrilegji. Edhe pasi kane kaluar vite ose dhjetevjeçare, te dashuruarit, tanime te ndare, ne disa data te vitit s'mbeten pa u turbulluar, nuk mund te kthehen ne vende te caktuara pa u pushtuar nga malli, nga kujtimet. Kjo hapesire e kjo kohe e shenjte, meqe jane vendi i konkretizimit te se tashmes se perjetshme, i ndalimit te kohes, behen te pavdekshme. Kur harrohen, mbijtojne ne pavetedijen tone. Vetem nje gjendje ne lindje e siper e re mund t'i fshije, duke krijuar nje hapesire tjeter dhe nje kohe tjeter.

Vijon...

__________________
Sto lavorando duro per preparare il mio prossimo errore.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/04/2006
Vendbanimi: Në bankat e shkollës.
Mesazhe: 8180

Jeta e perditshme karakterizohet nga zhgenjimi.Na duhet te merremi vazhdimisht me sh gjera; ndonjeren edhe na pelqen ta bejma,pjesen me te madhe te tyre e bejme sepse nga kerkohet nga te tjeret.Cdo gje qe na kerkohet nga te tjeret eshte urgjente,duhet te jete e para.Po s'e kryhem menjehere na qortojne,na rrine ter uhnde e buze,na denojne.Rendi i gjervae nuk na ka neve ne qender,nuk gjen te ne parimin e vet frymezues,ai eshte rrjedhoje e trynesive qe ushtrohen mbi ne.Ata qe deshirojme me te vertete nuk e realizojme kurre,madje mund te arrihet ne nje pike sa edhe vete nuk e dime nese e duam ende apo jo.Ne jeten tone te eprditshme,deshira jone paraqet ne trajten e fantazise,'sa bukur do ishte...'.
Po gjithmon ndodh ndonje gje qe na pengon.Shoku yne apo shoqja jone ka ghithnje dicka tjeter per te bere,s'ka deshire ose s'ka kohen e pershtashme.Po qe se i themi jo e se duhet te kete durim,fyhet dhe ne heqim dore nga deshira sic heq dhe ai (ajo)Kjo qe thame shpreh zhgenjimin:kemi pershtypjen se shfaqet dicka e deshirushme,po qe nuk e realizojme gjithmon,sepse nderkohe duam te bejme dicka tjeter.Ne jeten e perditshme ndodh qe te perpiqemi nga kjo gjendje e vazhdushme per te bere dicka tjeter e per dike tjeter;jeta jone permblidhet ne synimin per te bere dicka tjeter.Nuk ndjeme kurre se na kuptojne deri ne fund,asnjehere nuk na jepet nje kenaqesi e thelle,deshirat tona e te te tjerve nuk perkojne kurre plotesisht.Eshte nje gjendje qe duket ne perfundim e siper,se vertetduket e pamundur te vazhdoje keshtu,ne menyre kaq paarsyshmee me kaq mllef.Megjithate vijon per muaj,per vite,vite te erretnvite pritjeje te nje dickaje qe s"eshte e fort e aqrte,vite zhgenjimesh te perhershme,vite pa histori,pa lumturi te vertet gjate te cilave ne "bejme si bejme".
Terheqja e plote qe shkakton renia ne dashuri ndaj secilit prej nesh lidhet me faktin qe ajo ne kte erresire nderfut nje drite verbuse e nje rrezik te gjithanshem.Renia ne dashuri çliron deshiren tone,e vendos ne qender te cdo gjeje.Ne deshirojme,duam patjeter dicka per vete.Gjithcka bejme per njeriun e dashur nuk e bejme per dike tjeter,po e bejme per vete,per te qene te lumtur.E gjithe jeta jone drejtohet te nje pikesynim,arritja e te cilit eshte lumturia.Renia ne dashuri na hedh ne nje jete sfere me te larte,ku ose fitohet gjithcka,ose humbet gjithcka.Jeta e perditshme karakterizohet nga detyrimi per te bere dicka tjeter,per te zgjedhur ndermjet nje zhgenjimi me te madh e nje tjetri me te vogel.Ne rastin e renies ne dashuri zgjidhet mes gjithckase dhe hiçit.Eshte sikur cdo dite te siguronim mbreterine,pushtetin...Po kete mbreteri ama mund ta humbasim pergjithmon me nje beteje te vetme.Cdo dite duhet te perballojme betejen e fundit.Jeta e perditshme ndahet midis qetesise e zhgenjimit,ndera renia ne dashuri midis ekstazes dhe vuajtjes.Jeta e perditshme eshte nje purgator i perjetshem.Ne rastin e renies ne dashuri kemi ose parajsen ose ferrin; ja shpetojme, ja jemi te mallkuar.
E marr me mend se ky pohim mund te shkakatoje dy lloj kundershtimesh.I pari eshte ky: sigurisht ne jeten e perditshme vihen re kto moskuptime e zhgenjime te perhershme,mirpo kjo ngjet per arsye se mardheniet shoqerore nuk jane ndertuar ne menyre korrekte.Kur dy bashkeshorte kane gjihtmon pershtypjen se bejne dicka qe s'i kenaq,kur mendojne se nuk kuptohen plotesisht,del e nevojshme te bejne nje terapi familjare.Me ane te terapise (psikoanalitike,psikologjise etc) kto moskuptime,kto konflikte zhduken.Pas ketij qendrimi terapeutik,sot shume i perhapur,kemi idene e gjendjes normale ideale qe mbeshtetet kryekeput mbi dicka imagjinare.Une nuk dua t'i mohoj vlerat e terapive individuale,shoqerore apo politike,ato sherbejne per te krijuar nje situate me vuajtje me te lehte ne krahasim me nje vuajtje me te rende,per te permisuar kushtet shoqerore,per ta cuar me tej shoqerine por nuk e ndryshojne asnje grime strukturen ekzistenciale te jetes se perditshme.Pasi kane kaluar kuren e psikoanalizes te dy bashkeshortet do te merren vesh me mire me njeri-tjetrin,do te shahen me pak,po kjo gjendje nuk do t'u jape aspak pervojen e nje jete plote ne vazhdimesi.
Verejtja e dyte lidhet me perkufizimin e renies ne dashuri si trysni midis ekstazes dhe vuajtjes.Thuhet se dashuria e vertete eshte nje gjendje lumturie te perhershme,i nje mirkuptimi te vazhdushem,i nje harmonie te persosur,ku moskuptimet e ferkimet sheshohen ne menyre te natyrshme.Perndryshe s'eshte dashuri e vertete.Dashuria e vertete,shton dikush tjeter,arrihet pak e nga pak,me durim e urti.Keshtu mendon psh Erich fromm;i cili u servir te gjitheve receten e tij per te qene te lumtur,"artin e te dashuruarit".Ne te vertet,pas ktyre pohimeve s'ka gje tjeter veç mitit te peralles:"dhe pastaj jetuan te lumtur e te gezuar",iluzioni i nje jete te perditshme, a me mire te themi i nje qetesie te plote e nje ngallezimi,qe asnjeri s'i ka provuar ndonjehere.
Permenda ketu dy verejtje, ne fakt behet fjala per nje te vetme.Si terapeutet e familjes,ashtu dhe ata te dashurise kane ne mendje formulen "jetuan te lumtur e te gezuar" te peralles,kur premtojne ne te kater anet,sikur te ishte gjeja me e thjeshte per t'u realizuar.Te gjithe psikologet,sociologet dhe shume te tjre,ne fund te fundit premtojne vazhdismisht kte:lumturi te persosur e te perhershme.Duke bere dicka te tille ata duken si ata xherahet sharlatane qe vinin verdalle rrugeve me ato shishezat e eliksirit te jetegjatesise a te rinise se perjetshme.Po nese rinia e perjetshme eshte e pamundur biologjikisht,pra dicka pa kuptim,nje nonsens,nga pikepamja biologjike,e njejta gje do thene per lumturine e qetesine e perhershme te shprehjes"jetuan te lumtur e te gezuar".Ajo eshte pa kuptim,eshte nonsens,per pervojen e ekzistences.

Vijon...

__________________
Sto lavorando duro per preparare il mio prossimo errore.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/04/2006
Vendbanimi: Në bankat e shkollës.
Mesazhe: 8180

Pra,eshte fjala per nje mit tej mase te perhapur,qe perterihet pa pushim nga te gjithe ne,pa e kuptuar aspak.Atehere mund te pyesim: nga e ka prejarrdhjen ky mit? Me lart e pershkruam jeten e perditshme si qetesi e zhgenjim,renien ne dashuri si ekstaze e vuajtje.Secili nga kto dy çifte dilaktike ka nje aspket pozitiv dhe nje negativ.Miti lind duke marre njehere vetem kahun pozitiv,pastaj dy kahet pozitive se bashku(te lumtur e te gezuar) pa kahun negativ(zhgenjimin e vuajtjen).Kuptohet se si mund te linde kjo.Deshira per lumturi,lumturia e hareshme e gjendjes se renies ne dashuri eshte gjithmon e gjalle te ne si permallim.Te perpire nga jeta e perditshme,ne boten e zhgnejimeve,ne deshirojme nje jete me te plote dhe me nxitese,dicka qe te jete e vertete,autentike,deshirojme lumturine e gjendjes ne lindje e siper dhe ekstazen e saj. E dime se ajo kishte edhe vuajtje, po duam ta harrojme.Enderrojme te gjejme perjetesine e dashurise me shkeliqimin e saj me te ndritshem.
Nga ana tjeter,gjate renies ne dashuri,kur gjithcka brenda nesh eshte pasion,lumturi por edhe vuajtje,dhemje e mprehte po edhe deshire,duam ta zgjasim gjendjen e lumtur,deshirojme qe ajo te ndalet,te kthehet ne qetesi, ne paqe,qe te mos kercenohet nga gjithcka tjeter qe e shoqeron perhere.Ka njerez qe s'e durojne dot trysninee renies ne dashuri,duan ta vene nen fre menjehere,ta bejne te perditshme,shtepijake e te kontrollushme atyperaty.Ne kte menyre nga renia ne dashuri lind deshira per paqe,per qetesi shpirterore.
C'eshte e verteta,kush jeton me rutinen e perditshme s'eshte i afte per te arritur ate intensitet plot ankthe te deshires e te vullnetit qe sjell me vete lumturine.Per ta bere kete dueht te mposhte jeten e perditshme,te thyeje traditat qe nuk lejojne shkeljen e rregullave.Po kjo s'eshte nje gje qe njeriu mund ta vendose sipas qefit.Renia ne dashuri "shfaqet" kur dora-dores jane pjekur kushtet strukturore;ajo eshte "nje ngjarje" qe na imponohet.E njetja gje ndodh kur kemi rene ne dashuri e nuk arrijme te kemi nje gjendje shpirterore te qete.Dashuria jone s'eshte ne duart tona ,ajo na kapercen,na transhendon, na ben per vete dhe ne detyron te ndryshojme.Per t'ia arritur qe ta kthejme gjithe kete ne qetesi, na duhet ta asgjesojme ate.Po e perseris,shume njerez,burra e gra,nuk gjejne dot qetesi derisa te mos e kene shnderruar qenien e shkelqyer te dashurise se tyre ne dicka te kontrollueshme,te pervijuar,te percaktuar;perderisa te mos e kene kthyer ne nje kafshe shtepijake ,te zbutur.Por ama cmimi qe paguhet eshte fundi i renies ne dashuri dhe zhdukja e ekstazes.Atyre u mbetet veç banaliteti i perditshem,nje qetesi shpirterore qe nderpritet vazhdimisht nga merzitja ,keqardhja,"zhgenjimi".
Ne te perditshmen kerkohet c'eshte e jashtezakonshme,kurse ne te jashtezakonshem c'eshte e perditshme.Ne te perditshmen kerkohet ekstaza,kurse ne te jashtezakonshmen qetesia.Keto dy deshira,te dyja te parealizushme,bashkohen se toku per te krijuar thenien"jetuam te lumtur e te gezuar" qe ka zevendesuar,ne epoken tone,mitin e eliksirit te rinise se perjetshme dhe te gurit filozofal.


Vijon...

__________________
Sto lavorando duro per preparare il mio prossimo errore.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 29/04/2009
Vendbanimi: meran- It
Mesazhe: 6675

o Cecilia po ja ky autori i librit paska patur aq shume kohe sa te analizoje dashurine. dreqi ta haje po te ecesh me kto analiza behesh psikopat e ca i shijon momentit ?!
allah allah ...po me i fut gjithe kto koncepte ne kaptine nuk te shko menja me ra ne dashni...
hudhe ri goce ate liber me noj qosh se te bo trunin dhalle e nuk ka me te dhone munci me bo noj "prossimo errore" :p

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/04/2006
Vendbanimi: Në bankat e shkollës.
Mesazhe: 8180

Citim:

---

Po citoj ato që tha al74
o Cecilia po ja ky autori i librit paska patur aq shume kohe sa te analizoje dashurine. dreqi ta haje po te ecesh me kto analiza behesh psikopat e ca i shijon momentit ?!
allah allah ...po me i fut gjithe kto koncepte ne kaptine nuk te shko menja me ra ne dashni...
hudhe ri goce ate liber me noj qosh se te bo trunin dhalle e nuk ka me te dhone munci me bo noj "prossimo errore" :p

---

Pershendetje al74,

Qellimi i autorit nuk ka qene sepse s'ka patur me c'te merret.Ai,mbas shume vitesh analizash dhe me nje fare eksperience shkruan kte liber.Libri ne vetvete thote ate c'ka dime une edhe ti (te gjithe ne).Thjeshte duke qene person i trete,ai u flet te gjithve duke u thene qe s'ekziston ajo dashuri qe mendojme NE...
Me pak fjale,eshte si puna e nje nene qe i thote femijes se tij,mos e bej kte,mos e bej ate se une e di me mire,e kam provuar vete etc. por femija as qe do t'ja dije fare,thote me vete -ca eshte duke me thene, kjo s'merr vesh fare. Dhe,femija vazhdon te tijen...

Une ketu i bashkohem autorit,duke patur nje veshtrim psikoanalitik, me ben te ndihem mire dhe ti them vetes qe s'je keq ...sepse asnjehere s'kam pare dike si te jashtezakonshem por thjshte si te zakonshem.Pra, si TI dhe UNE.

__________________
Sto lavorando duro per preparare il mio prossimo errore.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 06/03/2008
Vendbanimi:
Mesazhe: 5672

Citim:

---

Po citoj ato që tha al74
o Cecilia po ja ky autori i librit paska patur aq shume kohe sa te analizoje dashurine. dreqi ta haje po te ecesh me kto analiza behesh psikopat e ca i shijon momentit ?!
allah allah ...po me i fut gjithe kto koncepte ne kaptine nuk te shko menja me ra ne dashni...
hudhe ri goce ate liber me noj qosh se te bo trunin dhalle e nuk ka me te dhone munci me bo noj "prossimo errore" :p

---

.................. .

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar