amoxil
I perjashtuar nga forumi
Regjistruar: 13/06/2004
Vendbanimi: •
Mesazhe: 3949
|
Po na djegin të gjallë. Përtej kujtesës së drurëve
gjithsesi, përtej kujtesës së çdo gjëje
po na djegin, duke na thënë qetësisht
se zjarri është më fisnik se kalbja
dhe se tymi është fjala e fundit e përjetësisë
sidomos kur ngjitet në qiell...
Po na djegin; Të gjallë e të thyer
si nyjen e mbushur me rrathë të drurit
me rrathë që prej frikës së këtij zjarri
kahmot
kapërthyer janë si flokët e të vdekurit urie.
Po na djegin të gjallë e ky pyll, - thonë
vetëm për dru zjarri qenka mbjellë...
Miqve
Ne po ikim miq, ashtu si kujtimet
drejt heshtjes së vjetër, asaj heshtjes së butë
që jetojmë qysh prej lindjes... Koha po shprishet
si një flok i shkulur prej dhimbjes.
Tash në vend të ajrit thithim mall
dhe mes fjalëve të fundit, në çantat e rënda
fshehëm lotët.
-Jetofshi miq, se toka e huaj është gjithmonë e njëjta;
-Jetofshi miq, fatin tuaj
që në një puthje të vogël nganjëherë lindi dhe vdiq i paparë;
-Jetofshi miq, aq mirë sa ua paça zili;
Se s' paska asgjë më të madhe në botë
se zemra, asgjë më të rëndë se malli
vetë prej lëkurës sonë.
Në trena të kundërt do të hipim, mbi dy sirena
duart do t' i ngulim e më vonë të uritur
lotët do gëlltisim me lodhje si bukën e ngelur.
E tash, jetofshi miq
aq mirë
sa ua paça zili!
__________________
Në faktin se jemi askushi dhe nuk kemi me të vërtetë kurrgja. Sa më pak kemi, aq ma tepër mundemi me dhan. Duket diçka e pabesushme, por kjo ashtë llogjika e dashunis.
Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar
|
21 Gusht 2005 05:25
Forumi Horizont > Tema Shoqërore > Letërsia > Letrarë të rinj > Bota e re poezise > Poezi, << Vargje Zemre>>
