Regjistruar: 13/06/2004
Vendbanimi: •
Mesazhe: 3949

"Fusha e plagosur"
Naim Frashäri, Tiranë 1993



Vjersha e parë në mërgim

Këngë e vrarë,
mbi asfaltin e zi, të nxehtë,
Shkilesh nga hapësirat, nga largësitë
E s' të lan Lepenci me lot
E s' të ngroh Sharri me borë
S' të shëron asnjë barishte në Fushë- Kosovë.

Këngë e ngjallur,
Nga shpirti, nga gjaku im i ngrohtë
Do të të pastroj e ledhatoj me ëndrra,
Do të të çoj në krifat e lepencit,
Do të ta vë borën e Sharrit kurorë,
Në Fushë të plagosur, në Fushë- Kosovë.


Shënime për njerëzit
(Hivzi Sylejmanit)

Thonë, gjithçka u tha për Njeriun. Gjithçka.
Thonë, gjithçka u tha për lotët, vajin, gjakun, dheun
Dhe burimet e akullta që vërshojnë zemrat dhe dritaret.
Thonë, gjithçka u tha për Njeriun
Dhe s' u tha asgjë për njerëzit.
Hijet në Kuvertë do të lëvizin, do të lëvizin. Përjetësisht.
Njerëzit nga dritaret e akullta
Do të hedhin gënjeshtra dhe dafina krizantemeje
Mbi fëmijët e Lumit tim.
Shënimet për njerëzit nga cili shekull vijnë!
Po katastrofat, kështjellat e zemrave
Dhe mushkëritë e Hafizit, të brejtura nag shekulli,
Sa do të thithin oksigjen?
Bota po rrotullohet më shpejt rreth boshtit të vet.
Duket se po merr ngjyrën e Gobit.
NJERËZ, ku jeni? Ejani t' i shfletojmë
Së bashku shënimet për vetveten!

__________________
Në faktin se jemi askushi dhe nuk kemi me të vërtetë kurrgja. Sa më pak kemi, aq ma tepër mundemi me dhan. Duket diçka e pabesushme, por kjo ashtë llogjika e dashunis.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 13/06/2004
Vendbanimi: •
Mesazhe: 3949

Ku vajti Ernesti



Ku shpiejne gjurmet
ne rere,
te fshira nga kjo ere
qe me vete sjell
ne kohe
nje cast...amshim...
me vorbull rere
levizese,
mjegulle te zbehte,
te nje loti t'derdhur
ne det,
venitur ne sende , ne te tere?

Ku vete e nje psheretime
fryme
dashurie,
ne heshtjen e ulerimes
te shpirtit
shkrire?

E kujtimet nga jete e kaluar
qe te tashmes i japin ngjyre,
ne t'zbehte e t'perhime
mjegull
te ftohte
qe ngritet drejt yllit
te humbu
ne iell?

Ku vete buzeqeshja e nje dhembjeje
gjersa fyerja e te hidhures
peshoje qe nga mundimi
gojen e le
zvarre?

Ku vejne, ku, keto caste qe
nga kohe
e skelleverve e padroneve jane?
E zgjedhja ne t'shkaperderdhur t'shkretetires
pelhure
misteri, filtrruar ne rere?

Ku, ku, ku vete casti i paskaj,
qe mori fund
ne t'dyshimit permase?
E valet qe prore godasin
mendimet
e palevizshme ne eren
ndjekse te kohes
ne kohe?

Ku, ku valle ku vejne keto
re
te ndera n'teresi e n'thermi
i kohes shqetesim
qe kohet
ia vjedhin ketij mendimin
ne madheshtine
kosmike
te te shkeputures pjese?
Dhe imja figure
bere thermi
ne rrathe valesh figurash
te thyera?

__________________
Në faktin se jemi askushi dhe nuk kemi me të vërtetë kurrgja. Sa më pak kemi, aq ma tepër mundemi me dhan. Duket diçka e pabesushme, por kjo ashtë llogjika e dashunis.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 13/06/2004
Vendbanimi: •
Mesazhe: 3949

Nezir Sefaj:
"Kadencë muzgu"
fjala, Prishtinë 1994



Shfaqje e shitur

Nëse jeni të gatshëm
mund t' ju shes
shfaqje të rrallë
me skamnorë dhe të marrë
prostituta
palaço
të shitur
minj të ngordhur
hije të verdha prozhektorësh
muzikë makabre
ndonjë spektator
kockëgëdhendës
poetë
aventurierë
dhe copa skenografishë
për Atdheun Rezervë.



Kohë e mbarsur hajnisht


Këtu
kështu ashtu
fijet e jetës
pleksen në mort
Njejtë
të lindësh dje
të flasësh sot
të bësh vetvrasje nesër
Në krevat të valë
do ta përcëllosh të dashurën
Hipur në kalë
do të kthehesh me ylber
në dysheme Henori do t' i përplasë
peisazhet dhe jetën
Poezia s' lexohet më
për Çaste Poetike

Këndezin e kemi nisur
ngarkuar me agje
dil e prite
ditës flu
hipur mbi urë
nëpër kate
rrugëve i harlisur
pijetoreve stinëve i dehur
dhe mos pyet për askë



Njomësi


T' i njomim buzët ashtu si thua
me ujë burimi e shpirt trimi
të mbaj si gjethe flladi nga lisi
unë yti i çmenduri Narcisi

Të heshtim ashtu si thua
pa lojë duarsh e frymëmarrje të rënda
lehtas do të eci si ta do zemra
nëse njëherë iki si ikin ëndrrat

Bën të duhemi edhe si thua
pa lot e ofshamë pa dhembje të mëdha
në jetën tonë thua nuk dua brenga
të ta bëj qejfin tej i hedh prangat

Bën të jetojmë për një lojë
fundin ta presim si i ka hije
ti mund të vish me pak fuqi
unë digjem digjem te ti të vij

Fundim e pritëm ashtu si nisëm
asgjë të re asgjë të njomë
as lotë e ofshamë as buzëqeshje
këto do t' i lëmë për herën tjetër



Xhirim


Shesim
viktimat
folklorin
vashat
dhe busët që ato i ikën

Më vonë do të shesim
tualetet e plakave
panotë që lajmërojnë
koncertin tonë të fundit
që do të mbahet
afër lumit



Kadencë muzgu


I larë në dritë prej jush do të shkëputem
zogjtë do t' ua lë, lumenjtë, bekimin
marshet do t' ua lë, yjet,
aromën dehëse të detit në vend mërzie
vjedhësit e puthjeve të zjarrta, ballkonet
aventuritë,
rrugët me to të emërtoni
fëmijët allegro varret t' ua shprishin
skermitë, zikzaket, stinët rioshe, shamitë
papionët me vesë
xhamat të pikëzojnë me dritë shtëpitë
festat, gostitë, mëritë, djallëzitë
dhe me gjak dëshmitë
Tuajat i keni fletët bjeshkëve, thneglat
dhe notat e violinistëve jevgj
timbër lamtumire
Në ndarje në shesh do të jeni dhe të vjetër
me mall veten kujtoni askënd tjetër
retë mos i frymëmerrni, muzgjet
sipër qepen kohërat

Një do jetë jona
vargjet prej maskash t' i çlironi
Kadencë Muzgu
Kori i Poetëve i Dyndallës së Madhe...



Vjershë


Ka vite
vjershë
që shpirti im ka vjeshtë
mal i lodhur
Kot,
s' bëzanë
edhe në zemër t' i biesh

__________________
Në faktin se jemi askushi dhe nuk kemi me të vërtetë kurrgja. Sa më pak kemi, aq ma tepër mundemi me dhan. Duket diçka e pabesushme, por kjo ashtë llogjika e dashunis.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 13/06/2004
Vendbanimi: •
Mesazhe: 3949

Riat Ajazaj:
Në perëndim bie shi - poezi.
Rilindja, Prishtinë 1995



Tingull në hapësirë

një hapësirë e madhe rreth
e mbështjellë në mister
edhe yje edhe hënë
lëshojnë dritë mbi ftoin tonë

iku nata mbi çati
nisi gjeli këngën e tij
nëna mblodhi ftoin e ri

hap pas hapi vjedhim frikën
pas dëgjimit të kambanës





Fenerët e ndezur

sonte rrugët bëjnë dritë
mos më pyet ku e dashur
merre dhembjen e shpërndarë në pika shiu
më tej nuk sheh dot

me flokë të lagura
qyteti fle





Nuri

kur të pashë tue ra
desha nurin ta zë
si ajo mbrëmja
si ajo këmba
që shkel lehtë atë rrugë me gurë
të më mbesë
dridhmë pa fund





Fëshfëritje

qenka mbështjellë pashtriku
me gëzof të purpurt perëndimi
e të joshka ajo pamje e thyer
që lëbyr luspet e lumit
tue ecë
n'qetësi





Ajo

nuk pushojnë pikat mbi çati
e shikimit mistik
ia shthurën trajtat

natën ...
deri natën e vonë
kur fryma s'digjet më





Fillimi i rënies së diellit

e ngatërruar mbi trotuaret mbi dhé
rrezesh kryeneqe pa të zot
mesdita e ëndrrës u zu rob në lëkurën e vet
rrobet pa kopsa smeraldi në hapësirë mbetën
duke u lëkundur





Fiksion i turbullt

sikur rrika pezull
shtëpia
me gjelin e kuq luaja kur isha i vogël
dhe kecin e bardhë
macat e zeza mjaullinin natën
në dhomën e gjumit ëndrrat vinin papritmas
një zë femre
si nga poezitë e Mimoza Ahmetit





Në perëndim bie shi

duke lexuar poezitë e Jusuf Gërvallës
qielli duket gri
ndoshta sikur para qindra vitesh
do derdhen pika
mbi një tabllo moderne
ku s'fryn flladi i fushës së Kosovës
as era e tamlit të djegur
s'ndihet

vetëm pikat mbi mermerin e varrezave
si tingull i ftohtë
poezie





Natë kuksiane

... erret ngadalë
e lumenjtë si të fshehur nga vjeshta
përqafohen nën dritën e zbetë
kridhen në vetvete
bashkë me rrugët e kotura të qytetit




"Përshpërimat e mureve"
1996 Riat Ajazaj




këmbanat e mbrëmjes



eh ç' po hyjnë nëpër vathët e strehëve
rrathë- rrathë zërat e moçëm
zogu i lehtë
imagjinarë
mëdyshtë ta braktisë folenë
ku të shkoj
ku të vejë
cilën botë ta përkdhelë
i mbytur nga të rënat




kurtha e natës



ne nisemi me gazin e brendshëm të llampës
me hapat e marra hua nga vetvetja
e sillemi e sillemi pa u ndalë
si grimcat e dritës në rrethin e ndezur
ne nisemi me gazin e fshehur të llampës
të mbërrijmë një botë tjetër
e sillemi e sillemi të harruar
si grimcat e dritës në rrethin e ndezur




ajme ditëve me erë



deri te dhoma e librave
lëshuan zë ditët e së kaluarës
u mbyllën shtëpitë e rrugët e fshatit mbetën në shi
kulmet nuk u prishën
për çudi

nga larg dëgjohen të rrahurat e llamarinës
e vetmja zhurmë dhe qetësi




te katedralja



vëri veshin tokës
timbri na zuri
gjuhën nxori nga lëvozhga e dimrit
natë e butë-
ja ku të gjetën fëmijët e harlisur
PUTHJE E GJATË
ti po fshehë sytë e mbyllun
me dorëza të bardha

te katedralja e një qyteti të huaj
dredhëzkafshuar




ëndërr për hijen e murit kinez



hijen tënde e pashë nga hëna
dhe zbrita ngadalë me ngé
për aq kohë sa të harroja
ku isha dhe ku po vej-
ndodhën gjëra nga më të ndryshmet
njoha gra e bëra çifligje
vargjet dolën amoke
mbytën t' zonë




anije



marinarët kanë vdekur në bishtin e ëndrrave
rrobat kutërbojnë jashtësi
qetësia nuk është më qetësi
e megjithatë asgjë s' pipëtinë

e bardha është blu jokonike
makabre janë pjesët e zhytura
të paturpshme

në bord një puhizë




përshpërimat e mureve



në ndonjë kohë a në ndonjë tjetër
do flisni fjalët e padëgjuara
erës do t' ia besoni m i s i o n i n e s h e n j t ë
drunjët do të heshtin
bari
si gjithnjë

ndonjë shpend i zi do t' ju braktisë
përskaj muranës së gëlqersour




takimi i fundit në bordel



lamtumira qenka e vështirë Lady
duhet të m' i thyesh të gjitha gotat më parë
duhet t' i shtjerrësh të gjitha krojet
dhe myshterinjtë t' i kthesh mbrapa Lady
siç kthehen adoleshentët me zjarrin e një puthjeje në buzë
sonte do ndeshen dy botëra të egra Lady




fantazi 7



rrugëve të m i r k o g a s h i t do t' i gjej dafinat e ëndërruara
do t' ua këpus qafën të më zërë gjaku
të më bëjnë peng
p l a g ë u j i
sa herë pranvera të më jap shenjë

kur të zbrazen sheshet do strukem nën një strehë
ta përgjoj marazin e kohës lakuriqe
dhe kur të vij ai duke ulërirë
një plagë të re do ta fus në gji

dhe lagjet nuk do mbeten pa zot
netët jetime do të ikin-
si fantazmë do kthehem më s' do më njihni
në pluhurin e përjetësisë




duke më kërkuar shiu



unë jam këtu
nuk iki
hapësira është e hapur
ju të gjithë e shihni
qelia e të pamunit me grila të ndryshkuna fjale
dhe roja është trotuari im
muri im i fundmë
cila ëndërr e ka radhën sot
o mik
o mik

__________________
Në faktin se jemi askushi dhe nuk kemi me të vërtetë kurrgja. Sa më pak kemi, aq ma tepër mundemi me dhan. Duket diçka e pabesushme, por kjo ashtë llogjika e dashunis.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 13/06/2004
Vendbanimi: •
Mesazhe: 3949

"Rebel"
Shtëpia Botuese "Bilall Xhaferri", Tiranë 1993



Anija plakë

Dikur nga deti e lodhur
Tek tokë e premtuar erdhi një ditë
Anija plakë e lodhur detesh,
Anija plagë e shpirtit tim.

Në port s' e futën hijen time,
E lanë në breg me sytë pa jetë
Me shpresën e kripur nga dallgët,
Me shpresën e madhe det...

Dhe nesër dikush do të pyesë:
Ma keni parë hijen diku
në port të lodhur të pakrehur,
Hijen që iku nga unë?

Ma solle ti psherëtimën,
nga molot ku era ngrin?
Shkarkoje, pra, që të mos mbytesh
Dhe unë të shuaj urinë.



E duan një emër

Ata janë njerëz të veshur keq
ende në rresht,
në fund të shekullit!
Janë njerëz të bukur, të gënjyer.
Janë njerëz gjysmë të vdekur.



Bota ime

Hej ti bota ime e ndarë në pjesë
Kujtohu se unë jam i tëri
Mos u bëni bujare pjesë të miat
Dhe në çaste bamirësie të tjerë shoqëroni
e mua më lini vetëm.

Unë, pra, ju kujtoj origjinën,
Ameba që më kujtoni botën,
pjestimi juaj i vazhdueshëm s' është fitorja juaj,
por humbja ime.
Në harrofshi
futuni naën në dhoma femre
Avulloni nën erën e mishit të ndezur
dhe bëhuni asgjë si unë
që unë të përbëhem i tëri prej jush.
Në mos daçi mbani fjalime e mblidhni njerëz,
që unë të mundem të mbledh kufoma,
ose, së fundi, bashkohuni në një
që të bëni edhe ju diçka.
paçka se vjen erë
Një kufomë.

__________________
Në faktin se jemi askushi dhe nuk kemi me të vërtetë kurrgja. Sa më pak kemi, aq ma tepër mundemi me dhan. Duket diçka e pabesushme, por kjo ashtë llogjika e dashunis.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 13/06/2004
Vendbanimi: •
Mesazhe: 3949

"Kopshti i Edenit"


Eva në eden

e kafshova mollën
unë Afrodita e ndaluar
në vitrinën me grila
të kullës sime

deri më gjinj shkreha
flokët e mi si lot
në ditën "me hënë e me nuse"
molla më mbeti në fyt

Adami hesht i ri i zi
me gjarpër në dorë
ç' të bëj pos t' i mbledh këmbët
e Lana Tarnerit

ia shtypa kokën gjarpërit
në vitrinën e barnatores
druri i vizatuar në Libër
shkundi barrën e mëkateve
pemën që më ra nën këmbë

Adam i gjorë


Rruga nëpër trupin tim

kahdo që të vish hije
i bën trupi plagës sate
unë lëngoj
ti vdes ngadalë në mua

kur të shërohem
kur të më pushojë lëngata
do ta di se vdiqe
dhe se çdo dhembë pushoi

ku ta di
mund të jetë e kundërta
ti lëngon
unë e shkapërderdh hirin tim
nëpër trupin tënd

__________________
Në faktin se jemi askushi dhe nuk kemi me të vërtetë kurrgja. Sa më pak kemi, aq ma tepër mundemi me dhan. Duket diçka e pabesushme, por kjo ashtë llogjika e dashunis.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 13/06/2004
Vendbanimi: •
Mesazhe: 3949

"Suvalë e përgjumur"




E di

E di
do të kthehesh
me jehonën e gjëmës
e me sy të verbër

Vallë
pse sonte kujtimet
ringjallin diçka
të vdekur kaherë




Shirat bien

Ditë e ngrysur
pa diell

janë lot
shirat që bien
e bartin mbeturinat
e kohës
bashkë me të kaluarën tonë

__________________
Në faktin se jemi askushi dhe nuk kemi me të vërtetë kurrgja. Sa më pak kemi, aq ma tepër mundemi me dhan. Duket diçka e pabesushme, por kjo ashtë llogjika e dashunis.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 13/06/2004
Vendbanimi: •
Mesazhe: 3949

SHPIRTIT
Rënduar nga mëkatet mundohesh të çlirohesh,
Por barra e tyre edhe më shumë t'i shton vuajtjet.
Këputi vargonjtë e ndryshkur, hidhi tej!
Si një shqiponjë, sulu drejt parajsës!

***
Vodha, preva, mëkatova,
Përgojova, mohova, injorova,
S'lashë gjë të keqe pa e provuar.
Një minutë të vetme
S'e lashë djallin të pashoqëruar.
Por kurrë nuk i humba shpresat,
Tek mëshira jote o Zot!

ERA DHE VAJZA
Era çapkëne si gjithnjë,
I rrëmben kapelen vajzës dhe luan me të.
Ajo me flokët lëshuar rend pas kapeles,
Dhe dashje pa dashje bën lojën e erës.
E unë rri e i vështroj plot me habi,
Me mua s'flet, me erën bën shoqëri!

NJERIU
Njëherë u linda në këtë botë,
Erdha vetëm për një vizitë të shkurtër,
Rinjoha Krijuesin për herë të dytë,
Iki përsëri plot gëzim e shpresë,
Unë që vdekjen e përdora si urë-kalim midis dy botëve.

__________________
Në faktin se jemi askushi dhe nuk kemi me të vërtetë kurrgja. Sa më pak kemi, aq ma tepër mundemi me dhan. Duket diçka e pabesushme, por kjo ashtë llogjika e dashunis.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 13/06/2004
Vendbanimi: •
Mesazhe: 3949

ÇUDI
Një mëngjes i freskët tetori,
Më gjen të ulur në bankat e universitetit.
Çudi! Sa shpejt që kaluan vitet!
Nga një fëmijë i vogël e grindavec,
E sheh veten krejt papritur në universitet!

RRETHIMI
Me tanke, ushtarë,
Dhe me tela gjembash,
E rrethuan poezinë,
Por ajo u bë pëllumb
E fluturoi,
Sepse për moto ka lirinë.

***
Ti me plumbat,
Unë me poezitë,
Iu sulëm njerëzimit,
Si dy ujqër të babëzitur.
Por me një të vogël ndryshim:
Ti për vrasje,
Unë për kushtrim!

__________________
Në faktin se jemi askushi dhe nuk kemi me të vërtetë kurrgja. Sa më pak kemi, aq ma tepër mundemi me dhan. Duket diçka e pabesushme, por kjo ashtë llogjika e dashunis.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar

Regjistruar: 13/06/2004
Vendbanimi: •
Mesazhe: 3949

LYPSARJA


Me çantën bosh në shpinën e kërrusur,
Me rrecka veshur trupin e bukur,
Ecte rrugës se madhe një lypsare e shkretë,
Thua të jemi diku në vitet tridhjetë.

Ecte dhe ngado "Zoti të dhashtë!" dëgjonte,
S' mërzitej aspak dhe veten kështu mashtronte.
-S'ka gjë, tjetri me siguri diçka do të më falë,
Në mos pak bukë, patjetër ndonjë qindarkë.

E trokiste kështu me shpresë në çdo portë,
Rrallë e më rrallë dëgjonte ndonjë fjalë të ngrohtë.
Dhe kështu e shtynte jetën e shkreta.
Tashmë për të, asnjë kuptim s'kishte jeta.

Donte medoemos dikujt t'i zbrazej haptazi,
T'i thoshte se zemra po i plaste nga marazi.
Po kujt?! Mua me siguri, patjetër, që jo,
Do të mbyllja sytë e do të bëja sikur s'e njoh.

As ti, s'ia vlen barra të marrësh mundimin,
Të shohësh me sytë e tu përfaqësuesen e mjerimit.
Ashtu si ne, edhe shoqëria këtë pjesë të saj e mohon,
Harron se uria dita-ditës jetë njërëzish gllabëron.


DON ZHUANI MODERN

Mjaft më, boll të kam duruar tërë këta vjet!
Vallë si nuk e kuptove se unë s'të desha?!
Gjithçka qe vetëm një lojë e ndyrë.
Ku viktima e saj ishe ti, me naivitetin tënd.

Femijët merri, s'i dua ato krijesa fatkeqe!
Nëse të pyesin për mua, u thuaj se s'të kujtohem.
Harroje ditën kur me mua bashkë u njohe!
Dhe mos m'u pergjero! S'më prekin aspak lotët!

Njoha një vajzë tjetër më të bukur se ty,
E me të njëlloj si me ty do të formoj familje.
Dhe kur të mos ketë më shije nektari, trup i saj,
Do ta flak, pa u menduar për herë të dytë.

Unë jam abuzuesi i dashurisë në vatrën familjare,
Krimineli që kënaqet duke kryer gjëra mëkatare.
Jam një endacak që i prish tjetrit lumturinë.
Shkatërrimtari i rinisë tënde, pra, mos më harro!
***
Kini me shumë respekt për të,
A se shikoni se si është katandisur?
Vallë, si nuk e keni kuptuar akoma,
Që ai është një viktimë dashurie?!

__________________
Në faktin se jemi askushi dhe nuk kemi me të vërtetë kurrgja. Sa më pak kemi, aq ma tepër mundemi me dhan. Duket diçka e pabesushme, por kjo ashtë llogjika e dashunis.

Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar