Indrit
I pandreqshem.
Regjistruar: 01/04/2004
Vendbanimi: I ulur ne zemren e nenes.
Mesazhe: 1814
|
Ti,Ti je Zoti
Nese mendimi drejtohet kah qiejt, ku gjate nates jane te shperndare yjet; ose shikimi bredh neper horizontet e pafundme dhe te erreta; apo shpirti nenshtrohet nga frika e heshtjes se pergjithshme, Ti o Zot shndrit me fytyren Tende te madheruar me anen e ketyre horizonteve; zeri Yt degjohet ne kete qetesi dhe me madherine Tende prek shpirtin e nenshtruar, te sigurte e te kenaqur.
Pikerisht ne keto caste horizontet e erreta duken te ndritura shume qarte; qetesia transformohet ne tinguj vallezues qe dalin nga te gjitha anet; ne keto caste shpirti i nenshtruar pasurohet per te thene: “Ti, Ti je Zoti”.
Kur njeriu mediton ne breg te detit dhe e hedh shikimin tutje ne horizont, aty ku perzihet kaltersia e qiellit me kaltersine e ujit; aty ku pjerresohet dielli dalengadale si te ishte nje disk i mbushur qe do te fshihet ne brendesi te ketij uji te kripur e te pamase, aty ku mbeshtetet ania me velat e bardha, deri ne kufijt e horizontit te ngjyrosur me te kuqen e vecante te perendimit te diellit dhe qe duket si nje shpend qe noton mbi uje; ne keto caste medituesi ndien madheshtine e Gjere, perballe madheshtise se detit qe nuk ka as ane e as fund.
Ne keto caste syri kenaqet nga qetesia me te cilen lundron anija mbi siperfaqen e shtrire te ujit, nen kujdesin e Zotit, nen kujdesin e Atij qe ploteson te gjitha nevojat. Ketu shfaqet madheshtia; ketu qetesohet shpirti duke pare tek ato sende qe sjellin siguri dhe nje pamje te bukur.
Ne kete cast regetin zemra dhe jehona e ketyre regetimave troket ne shpirt: “Ti, Ti je Zoti”.
Kur anija lundron larg ne detin e trazuar nen cingerimen sterkalave te ftohta, nen garen e cmendur te ererave dhe kur nuk dallohen rete nga qielli, kur qielli nxihet nga erresira, ne mes bubullimash e shkrepetimash te njepasnjeshme, erresire mbi erresire, kur dallget lozin me anijen, marinaret stermundohen, timonieri manovron me tere mjeshtrine e tij, anijen qe duket se po fundoset, dhe kur vdekja pergjon ne cdo cep, pikerisht ne kete cast, shkelqimi Yt i cane keto erresira, miresia Jote i rrethon keto rreziqe shkaterruese, te rrezikuarit e mjere vetem tek Ti gjejne litarin per te shpetuar.
Ne keto caste zemrat dhe gjuhet perserisin: “Ti, Ti je Zoti”.
Semundja i rendohet njeriut edhe pse eshte i rrethuar nga kujdesi i vecante i mjekeve; te dashurit pergjojne nate e dite mbi te semuarin, i cili eshte ne kllapi, ne mes shpresave dhe lutjeve te te afermve, por aftesia e mjekeve eshte e pafuqishme, nuk sjell dobi dhe besnikeria e dashuria e te afermve dhe atehere, kur edhe shpresat duken te humbura, pikerisht ne keto caste, nga Arshi i lartesuar, shndrit madheshtia Jote, nga e cila perulen kokat kryenece, frikesohen shpirtrat, duart dridhen, tronditen zemrat; atehere Ti thua: “Une vendosa”, mjeku dhe i afermi thone: “Ty te takon te urdherosh, Ti, Ti je Zoti”.
Kur njeriu ndahet nga kjo bote, je Ti qe e ke ndare, atehere ai shikon te pasuria e vet, por konstaton se ajo eshte zhdukur; shikon tek autoriteti qe gezon, por konstaton se ai eshte zhdukur; shikon te besa e dhene, por konstaton se nuk ka me bese; shikon te shpresat, por konstaton se ato kane qene te gabuara; shikon tek epshet, por veren se ato kane qene te rreme dhe mashtruese; shikon te sendet qe i sillnin gezim, por veren se edhe ato jane zhdukur dhe nuk i njeh me. Ky njeri qe kishte autoritet e pasuri, konstaton se ne shpirtin e tij eshte paralizuar levizja e shpresave, autoriteti i ka rene poshte, nuk sheh asnje dalje, prandaj boshllekun qe ka ne shpirt e mbush vetem permendja e emrit Tend: “Ti, Ti je Zoti”.
Kur syri shikon ne nje lule, qe zberthejne burbuqet, ose kur takohet me nje sy tjeter te mbushur me bukuri e buzeqeshje, kur soditesi mahnitet me hijeshine e agimit qe te mbush mushkerite me ajer, kur njeriu mahnitet me cicerimat e zogjve kengetare, atehere kraherori i ketij soditesi hapet dhe zemra i mbushet me gezim dhe pikerisht ne keto caste, ne zemrat tona shndrit Drita Jote dhe ne gjitha keto, ne te shikojme Ty dhe themi: “Ti, Ti je Zoti”.
Me shfaqjet e madheshtise qe prekin shpirtin, me shfaqjet e gjeresise se pamase, me shfaqjet e meshires, me shfaqjet e forces dhe te vendimit, me shfaqjet e vazhdimesise e te perhershmerise, me shfaqjet e bukurise dhe te madherise; pra me te gjitha keto shfaqje njerezit jane adaptuar, prandaj ata te cilesojne Ty: i Madhi, Furnizuesi, i Gjithmeshirshmi, Fuqiploti, i Perhershmi, i Bukuri, Madheshtori dhe kordat e zemrave perserisin: “Ti, Ti je Zoti; Ti, Ti je All-llahu!”.
__________________
Duro, duro...
Denonco këtë mesazh tek moderatorët | IP: e regjistruar
|
28 Mars 2006 19:48
Forumi Horizont > Tema Shoqërore > Filozofia > Zoti?
