Fajtori
Apo jo?
Regjistruar: 11/06/2002
Vendbanimi: Europe
Mesazhe: 10706
|
Pjesa 2
U mësova me vetminë time. Një plis mësohet me të gjitha. Koha filloi të ngrohej e kjo e bënte gumëzhimën e ditës aq të gjallë, saqë e harroje vetminë.
Erdhën zogjtë. Të pakët në fillim, pastaj buitën nga të katër anët. U shpërndanë mbi ne me një gëzim të çuditshëm që i thoshin cicërimë. Shpesh ndodhte që ndonjë prej tyre qëndronte mbi mua. Sollën lajme pafund. Asnjëherë se mora vesh nëse flisnin vetëm me njeri-tjetrin, apo edhe me ne. Çnuk thoshin! Jepnin e merrnin për çndodhte e çkish përreth. Mora vesh që ka edhe ara të tjera si e jona, plot plisa dhe ato, si dhe që ara më e afërt, fill pas kthesës së papritur që bën rruga e madhe me baltë e fshatit, quhej Ara e Gjatë, ndërsa e jona E mullenjave. Këto, mullenjat, qënkeshin zogj dimri, por unë se di çështë dimri, dimër nuk kam parë kurrë, sepse kam lindur në pranverë. Edhe njoh vetëm këta, zogjtë e pranverës. Ata flatrojnë gjithë ditën e kur bie mbrëmja, zënë e rrallojnë, e sa më shumë rrallohen zogjtë, aq më shumë stërpikin yjet, sikur ara jonë kthehet përmbys e zbrazet nga fluturakët që bien mbi qiell një e nga një, si shpirtra që ndrijnë.
Kur mbrëmja në fund bëhet natë, i dëgjoj prapë ata, dy zogjtë vetmor që duket se i flasin njëri-tjetrit. Cicërima e tyre nuk është gëzim. Madje kam frikë mos është e kundërta. Dëgjova nga zogjtë e ditës që ata të dy kërkojnë njëri-tjetrin prej kohësh që smbahen mend, pa mundur të takohen dot asnjëherë. Si e pse, nuk e di. Unë i pres tani kur bie nata e qielli mbushet me ata shpirtrat që ndrijnë. Nga zemra e thellë e natës këputet thirrma e parë: Gjin! Një tingull i vetëm. Gjiin. As thirrmë nuk mund ti thuash, sepse thirrma kërkon, kurse ai zë duket sikur nuk ka shpresë. Gjiiin
Skalon shumë dhe nga një tjetër brendësi e sdikushme e natës vjen përgjigjia: Gjon! Edhe kjo njërrokëshe. Gjoon. Jam i sigurtë që e kanë dëgjuar njëri-tjetrin. Pason një heshtje që të rëndon edhe më zi se nata. Pastaj, si të ish një pikë që u zmadhua me lëng terri, nga streha e natës këputet përsëri: Gjin. Pika tjetër është pjekur e tejpjekur ndërkaq, dhe bie po ashtu, një dardhë e renduar prej majës: Gjon. Kështu kalon nata. Përnatë. Kam frikë se pas kaq kohësh ata të dy mbase kanë frikë ta shohin shoshoqin. Mbase duan vetëm të dëgjohen. Nuk jetojnë dot ndryshe, veç si të pamundur. Madje, ma do mendja se ata duhet të jenë verbuar ndërkohë - për çfarë mund të hyjnë në punë sytë në natë? Kam dëgjuar se shqisat e zogjve rrëgjohen prej mospërdorimit, syte u mjegullohen nga nata, si lakuriqëve të muzgut. Ata të dy do jenë pajtuar me fatin e tyre - më tingëllojnë gjithqysh e megjithatë, të mençur ashtu sikur unë jam pajtuar me fatin tim prej plisi të vetmuar, në cepin e arës së mullenjave, që nuk ve dot gjumë në sy prej këtyre netëve gjingjonse.
Një ditë ia behu prapë traktori i kuq. E pamë të gjithë se si u shfaq pas kthesës së papritur të udhës së fshatit pas arës së gjatë. Nuk kish plug të rëndë pas vetes, por disa rrotulla të mëdha, të çuditshme, me tehe të ndërprerë, që hidheshin e priteshin gazmueshëm mbi udhë. Traktori hyri në arë, rrotullat e mehën pak lodrimin, tehet e tyre të vegjël u ngulën mbi plisat, i thyen ata, por pa dhembje; butë, por pa dashuri. Si një thyerje buke. I pashë tek kaluan fare pranë meje, por pa më cikur, me ato feksje metalike e marramendëse të diellit mbi to, tek u ngulën si dhëmbët e fëmijës në gurabije mbi plisin ngjitur, i cili u copëtua në pjesë të vogla, të njëtrajtëshme, të shtrira njëlloj. Prita më kot që rrotullat të vinin mbi mua xhiros tjetër. Mbeta siç qesh gjermë atë çast: i madh, i pathyer. Shikoja arën që u nivelua befas, njëtrajtësisht, me plistha të rinj, që shumë pak dallonin nga njëri-tjetri. Sdija çtë thosha e çtë mendoja, kjo ish e papritur. Kur traktori iku me vetsiguri, si dikush që nuk ka harruar asgjë
me vlerë për tu kujtuar, zogjtë buitën edhe më të çakërdisur. Prej plisthave zhurma e tyre erdhi plot laryshi, e nuk merrte vesh i pari të dytin, flisnin të gjithë njëherësh
mësova prej plisthave se ata mendonin se tash ishin të kultivuar prej atyre disqeve a diskove
dhe mua më shihnin me përçmim e keqardhje, madhësinë time e quanin të pagdhendur. Nuk dija as çtë ndjeja, sepse nga njëra anë kisha kërshëri për atë botë të kultivuar, kurse nga ana tjetër edhe smë vinte mirë të rrëgjohesha ashtu, si ata.
U ngroh. Ditët u zgjatën dukshëm më shumë se nata. Përpos zogjve, mijëra gjallesa të tjera, më së shumti insekte, gëluan në të katër anët. Por këto spo më çudisnin më aq sa më parë. Këtë po e merrja si shenjë rritjeje.
Erdhën përsëri me traktor, këtë herë me një si hasër me dhëmbëza, që i shkrifëroi akoma më shumë plisthat e vegjël. Më zu një trishtim kur e pashë arën të shtruar asisoji, por ky trishtim u zhduk më shpejt se vesa e mëngjeseve të tanishëm. Vërtet që po rritesha. Më zuri veshi fjalën mbjellje dhe u zgjata një çikë më shumë të dëgjoja se çdo të thosh kjo. Kuptova. Do hidhnin ca kokrra të vogla, të quajtura fara, për të cilat ishte përgatitur ara. Ara do mbarsej përsëri, si dikur me ne, dhe këtë radhë do lindte bimë. Ndjeva bosh përbrenda
une nuk isha gatitur për farë, si të tjerët.
Mbjellja ndodhi një mëngjes të hapët të një dite të mrekullueshme. Duar të stërvitura hodhën ato kokrrat e verdha që ranë midis thërrimeve të ish plisave, butë e pa u vrarë. Ato do mbuloheshin lehtë me dhe prej shirave dhe do të mbinin. Do nxirrnin fletë të gjelbra, të njoma e të holla
Zot, sa bukur, thashë. E më kaploi përsëri trishtimi, më pëlqeu për herë të parë të isha i thyer, si plisat e tjerë, i rrëgjuar, i zhbërë, thjesht për atë mrekulli. Farëhedhësi kur kaloi pranë meje, i dha pak më shumë dorës, dhe njëra nga ato kokrrat e verdha erdh u përplas mbi mua. Ia ndjeva prekjen e lëkurës se fisme si prej floriri. Por ajo kërceu dhe ra tutje, lëkura ime e ashpër nuk kishte vend për të.
Pas shiut të parë të butë, i cili nuk vonoi shumë, ara u gdhi ndryshe, ndihej menjëherë që ajo ishte plot dhe pas ca do shpërthente. Pranë arës i pambjellë vëzhgoja i përqendruar mbirjen e bimëve. Ditën që dallova fletëzat e para të gjelbra, nuk dita çtë bëja, a të qeshja, a të qaja. E teksa u tërhoqa i thyer nga dyzimi, papritur e me ngadalë ndjeva brenda rropullive të mija një guduli të çuditshme, si ajo e kapilarëve të ngrirë që shkriftonin, diçka po më lëvizte vërtet brenda, hynte përmes të çarave të brendshme, dhe çasti kur kuptova që edhe unë
mund të mbartja një bimë, më shkreu përsëri në dënesa.
Pa asnjë dyshim që kisha një bimë në barkun tim, dhe vetëm kur më doli dalldi e gëzimit, u bëra mbarë të pyes veten: e di nuk është farë e sojme si ajo që u hodh në fushë, por çdo të jetë vallë? Rrija mënjanë si me turp për sekretin që e dija vetëm unë; nuk dija çpo më rritej në bark, por kjo nuk kish rëndësi, rëndësi kishte që ishte imi, imi, punë e madhe se nuk do ish si ato fletë të gjelbra që kishin pushtuar ndërkaq arën mu si veshë të vegjël lepurushësh.
Ditën që bimëza ime nxorri gjethet nuk do e harroj kurrë. Askush nuk e vuri re, askush nuk u mor me mua, por as unë nuk kisha nevojë, e as nge, për ndokënd, isha plis lehonë, era që vinte me ca vrunduj të rrallë nuk thante veç lëkurën time, por përkundte lehtë edhe atë gjeth të blertë, gisht fëmije cipëhollë që donte përkujdesje(n time).
Bimët në arë po rriteshin shpejt, por edhe imja po hidhte shtat. Nuk e kuptoja çlloj bime ishte akoma, por me çdo ditë merrej vesh që nuk qe si ato të tjerat.
Ishte një gjemb. I sertë, por me lule të bukur. Një arsye më shumë që pranë meje të mos afrohej kush. Me përjashtim të ca bletëve e grerave që ia behën kur panë lulen e tij të bukur manushaqe. Vetëm ato dhe unë e shihnim atë përndezje all prej mëndafshi. Të tjerët ruheshin, kishin frikë. Sepse të tjerët nuk rrinin dot pa prekur. Dhe fajësonin të prekurit për këtë.
Koha u nxeh, ara nuk dukej më, plisthat e vegjël kishin vdekur të gjithë, nga andej vinte vetem fëshfërimë gjethesh të gjelbra, pas ca do vinte korrja, dëgjova prej zogjve, të cilët ishin shumë të ngacmuar nga kjo, korrje do të thoshte shumë kokrra, si ato që hodhën kur e mbollën arën. Punët e njeriut janë të çuditshme, njeriu mbledh atë që hedh.
Gjembi im u bë burrë, lulja iu zhduk, tani ishte vetëm gjethe e deje. Tani përfundimisht nuk na afrohej kush. Filloi një limonti prej familjeje dhe zhegu. Sna donin, u mësuam. Deri sa një ditë ndjeva ca këmbë të tmerrshme që po afroheshin, këmbë avdalle, të cilat më tmerruan, sdi se pse, ishin këmbë të çuditshme, me një thundër të vetme poshtë, këmbë të shëmtuara, një bark i shpifur me qime të shkurtër, ku gjallonin dhjetëra miza, edhe ato po aq të shëmtuara, me një bzzz bezdisës, si gjithçka tjetër tani në zheg. U rrënqetha dhe nuk u gabova. Pashe se si u afruan buzët e tij të llahtarshme, me një lloj epshi prej druri, dhe bënë të pamendueshmen, kafshuan gjëmbin tim
dëgjova se si përtypte ajo bishë kockat e kërcet e krijesës sime, që u kapërdi më në fund në atë gurmaz përbindësh. Gjëmbat, të cilat na kishin dhënë edhe privatësinë, edhe vetmine, nuk e penguan aspak atë mbllaçitje të tmerrshme, madje mu duk se gjëmbat ishin pjesa e parapëlqyer e asaj ezhdërhaje. Pasi e gllabëroi gjëmbin, ai iku përsëri sikur nuk kish ndodhur gjë, me të njejtën plogështi ulëritëse, duke tundur energjikisht vetem bishtin e krupshëm për të larguar mizat. Mbeta aty pa fuqi për të rënkuar, me kërcellin fundor të gjembit tim të zhvoshkur, i cili po thahej me një shpejtësi të pabesueshme. Në zemrën time, lëngjet që i ndryja për të, qenë gati të arratiseshin për dënesën e radhës. Dënesë e thatë vere.
Ara është shëmtuar shumë pas korrjes. Kërcejtë e prerë shkurt stë thonë asnjë emër. Për ta smund të të vijë as keq. Unë jam tharë e mplakur. Rrëgjuar po ashtu, nga shirat e shkuar dhe era. Por ende mbahem. Mendoja se nuk do ndodhte asgjë me jetën time e çtë ndodhte më shumë por spaskësh qenë e thënë. Në ajër vërtitet një push i lehtë, era sjell gjithfarë thërmijash, jo vetëm pluhur, dhe një ditë vura re një parashutëz pushi që po zbriste krejt e shlirët, nga e çonte (h)era, nuk dija e çluleje ish, por që ish një farë e mora vesh menjëherë. Ishte si dashuri prindi që mbijetoi fëmijën, dhe dëgjon një të qarë foshnjeje. E prita me kureshtje atë rënie, sepse mendova që po ashtu do kish bujtur tek unë fara e gjëmbthit tim dikur, dhe nuk do ish keq nëse do lindja prapë diçka të ngjashme, mbase me fat pak më të mirë. Fara erdhi fare afër, e me siguri do kish renë në ndonjë nga xhepat e mi pritës, por në çastin e fundit një gulsh ere e shtyu tutje, e pashë si ra, mu si një rënkim mbi truall, në fakt isha unë që rënkova, mos
edhe u përpoqa të mos e shqis nga sytë, por skaloi shumë dhe gulshi tjetër e treti përfundimisht.
Unë e dua farën time. Këtë e di me siguri tashmë. Kam xhepa, si kangurët që tregojnë ata zogjtë e ardhur vonë, ku do e mbaj ngrohtë gjithë dimrin, mbuluar me dëborë, derisa ditët të zgjaten prapë, e pastaj të shoh çdo dalë, çlule e re do jetë, e ndryshme nga ato fletët e gjelbra në arë, e egër, por e imja, imja
Shenim.
Plisit një ditë i erdhi fara e vet, natyrisht kur se priste. Një milingonë e rrëzoi atë pa dashur dhe nuk u përpoq ta merrte më; mbase e trembi guva e thellë në të cilën ra zahireja e saj. I lumturuar nga pritshmëria, plisi u mbështoll edhe më në fatin e vet.
Kur ra dëbora e parë, plisi që tash sish më veç një ngritje e beftë dheu, u lumturua për ekzistencën e vet, e cila u bë papritur një qëllim. U shtri e pështoll edhe më, megjithatë, gjithnjë dukej si një plis i bardhë mbi një kokë të dhembshur.
26 Janar 2013
__________________
Ne vendin tim, ne vendin tend, e shpojne lakren, i hedhin mend...
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|