Regjistruar: 30/12/2004
Vendbanimi: rrugeve
Mesazhe: 892

Transparenca e detyrueshme për figurën e një burri shteti.

Dosja e të vërtetave të Presidentit Moisiu

Nga Kastriot MYFTARAJ – Artikull botuar tek Bota Sot.


Në Shqipëri, ashtu si në të gjithë botën, shkruhet shumë për politikanët e lartë dhe veçanërisht për “burrat e lartë” të pushtetit. Por ka një dallim të madh mes asaj që shkruhet në Shqipëri e asaj që shkruhet në botë dhe veçanërisht në Perëndim. Në Shqipëri për këta persona shkruhet shumë, në të gjitha mënyrat, si të thuash, por nëse kërkon që nga gjithë ky informacion të nxjerrësh nje përmbledhje me fakte që do të japin profilin e këtij personi, nga e shkuara tek e ardhmja e tij, nuk ke për të arritur shumë. Përkundrazi, në Perëndim, për këta lloj personazhësh publik dhe që kanë në dore fatet e popujve e të shteteve, shkruhet shumë, por në mënyrë të tillë që nga ky informacion mund ta perceptosh profilin e plotë të një personi të tillë, duke filluar nga origjina e tij dhe deri  tek veprimtaritë e tij në të shkuarën e në të tashmen. Kështu për shembull nëse do të shikohet jetëshkrimi i Presidentëve të Shteteve të Bashkuara të Amerikës do të gjesh origjinën e paraardhësve të tyre, pra për dikë thuhet se ka origjinë angleze, për dikë skoceze, për dikë tjetër irlandeze etj. Kjo edhe pse paraardhësit e tyre mund të kenë ardhur para shumë brezash në SHBA. E shkuara e tyre  skanohet nga opinioni publik deri në detajet më të imta. Kështu, për Klintonin u zbulua që ai i qe shmangur shërbimit ushtarak, ndërsa për Bushin e Ri, aktualisht President i Amerikës, është publikuar se ka konsumuar alkol gjatë viteve të kolegjit. Publikimi i një diagrame të tillë nuk është thjesht dhe vetëm për kuriozitet, bile kjo e fundit nuk hyn fare në këtë strategji informative, por, përveçse qytetarëve taksapagues, tërësia e detajeve të zbuluara në media i shërben studiuesve për të ndërtuar  profilin e politikanit në shkrime që kapërcejnë artikullin dhe arrijnë deri në kufijtë e studimit. Në shtypin shqiptar do të gjesh për të gjitha llojet e të dhënave për të parët e vendit, Presidentin ose Kryeministrin, por shkrime të tilla nuk gjen. Midis të tjerave një nga arsyet është ajo që jo vetëm Presidenti dhe Kryeminisri kujdesen që kjo të mos ndodhëpor edhe sepse këto lloj shkrimesh kërkojnë një impenjim shumë më të madh se ai me të cilin i nxjerrin shkrimet analistët shqiptarë. Dhe kështu ndodh ajo që ne shqiptarët vihemi para paradoksit të çuditshëm: dimë shumë më tepër për Skendërbeun, Haxhi Qamilin, Ali Pashë Tepelenën, Ahmet Zogun, Enver Hoxhën etj. se sa për ata që  me votën tonë të përbashkët janë ngjitur sot në fronin e Presidentit të Republikës dhe kryeministrit. Kështu që në këtë rikonceptim të ri të mentalitetit shqiptar ky shkrim është një përpjekje për të ndërtuar një profil të meritueshëm të Presidentit të Republikësë, Alfred Moisiu.

Origjina

Për Alfred Moisiun është thënë se është me origjinë nga Kavaja, kjo në sensin që babai i vet Spiro Moisiu, ka qenë nga Kavaja sepse Alfred Moisiu ka lindur në Shkodër në vitin 1929, kjo për faktin se Spiro Moisiu në atë kohë ka qenë me detyrë në Shkodër si oficer. Por fakti se Spiro Moisiu ka lindur në Kavajë nuk e bën atë kavajas më tepër se çe bën Alfred Moisiun shkodran fakti që ka lindur në Shkodër. Për të zbuluar origjinën e Moisiut, pjesërisht na orienton një libër i shkruajtur nga kushëriri i Presidentit z.Vangjel Moisiu, në vitin 1977, me titull “Aleksandër Moisiu”. Vangjel Moisiu në këtë libër thotë se i pari nga Moisijtë që ka ardhur në Kavajë ka qenë Kostandin Moisiu, në gjysmën e dytë të shekullit XIX (f.5). Në këtë libër nuk thuhet gjë se nga ka ardhur ky Kostandin Moisiu, i cili mbetet enigmë, gati sikur të ketë qenë alien. Dhe kjo nuk ka ndodhur rastësisht. E vërteta është se Kostandin Moisiu ka ardhur nga Selaniku, qyteti i dytë më i madh i Greqisë. Paraardhësit e tij kanë qenë vllehë nga Rumania që patën emigruar në Selanik, Qytet-port i Egjeut që tërhiqte emigrantë nga gjitha Ballkani. Mbiemri Moisiu është absolutisht i rrallë në Shqipëri. Ai nuk ndeshet në asnjë pjesë tjetër të vendit dhe në asnjë familje me përjashtim të pasardhësve të këtij Kostandin Moisiut. Forma vllahe e  mbiemrit të bie menjëherë në sy. “Moisiu” në fakt është një krahinë në Rumani, ku deri para Luftës së Dytë Botërore ka pasur një përqëndrim të madh çifutësh, të më pastaj i zhduku holokausti nazist. Kjo mund të shërbejë si mbështetje për një tezë që ka qarkulluar se Moisijtë mund të jenë me origjinë çifute, por kjo nuk është e vërtetë. Në rast se Kostandin Moisiu do të kishte qenë çifut, nuk do të  kishte asnjë arsye për të ndërruar identitetin e vet, duke u konvertuar në Krishterizmin Ortodoks, aq më tepër në gjysmën e dytë të shekullit XIX kur dihet që Perandoria Osmane, për arsye pragmatike ka qenë shumë tolerante ndaj çifutëve. Në Turqi gjetën strehë çifutët e dëbuar nga Spanja. Pati çifutë që u konvertuan në muslimanë, por këto nuk ndodhën pas Tanzimatit, kur ka ardhur Kostandin Moisiu  në Kavajë dhe kur në Perondarinë Osmane egzistonte një lloj shteti ligjor. Aq më pak ka pasur mundësi që Kostandini ta ketë ndryshuar identitetin në Selanik, që atëherë qe një qytet kryesisht çifut Është e njohur qëndrueshmëria e çifutëve në fenë e vetme që praktikisht përbën dhe identitetin e tyre atnik. Ai që lëshon judaizmin dhe pranon një fe tjetër nuk njihet më si çifut edhe pse mund të jetë i biri i një çifuti. Kostandin Moisiu ka qenë i krishterë ortodoks dhe kështu kanë qenë edhe bijtë e vet dhe pasardhësit e tyre deri në ditët tona. E shumta, mund të pranohet se ai ka qenë për një periudhë i konvertuar në judaizëm për motive personale (ka të dhëna se gruaja e tij e parë ka qenë çifute), por më pas ai është kthyer në fenë e parë. Pra, identiteti i vërtetë i Kostandin Moisiut ka qenë vlleh ortodoks. Në atë kohë Greqia ushtronte një presion të madhe për helenizimin e vllehëve në territorrin  e vet dhe në Shqipëri, duke përfituar nga fakti që kisha ortodokse në trevat shqiptare varej nga Patriarkana pro greke e Stambollit. Në familjen Moisiu efekti i këtij proçesi ndihet që në brezin e dytë pas Kostandinit. I biri i Kostandinit, Moisi Moisiu, e pagëzoi djalin e vet Aleksandrin (aktorin) në një kishë greke. Për këtë i referohem librit të përmendur më lart ku thuhet:”Aleksandri lindi në Trieste, më 2 prill 1879. Deri më sot për vitin e lindjes së tij jepet gabimisht viti 1880. Sipas çertifikatës së pagëzimit dhe të lindjes së Aleksandër Moisiut lëshuar nga komuniteti greko-oriental i Triestes që  disponojmë, del se Aleksandri ka lindur më 2 prill 1879” (f.6). Trieste në atë kohë qe qyteti-port kryesor i Adriatikut. Atje kishte komunitet të rëndësishme nga popujt e ndryshëm të Ballkanit si grekë, vllehë, shqiptarë, serbë, kroatë etj. Siç kuptohet nga rreshtat e mësipërm komuniteti grek ka pasur kishën e vet në Trieste, por kishën e vet kanë patur edhe komunitetet e tjera, përfshi vllehët. Të  bën përshtypje fakti se Moisijtë kanë zgjedhur kishën greke, edhe pse patriotët shqiptarë ortodoksë në kohën e Rilindjes, kur qenë jashtë vendit e shmangnin kishën greke, për shkak se ajo synonte t’i helenizonte shqiptarët. Kjo qe arsyeja që komuniteti ortodoks shqiptar në Boston krijoi kishën e vet me Fan Nolin. Moisijtë nuk e kanë pasur këtë dilemë. Ata kanë qenë vllehë të helenizuar. Kjo është  arsyeja që Aleksandër Moisiu, i cili qe një aktor teatri relativisht i njohur në kohën kur jetoi, nuk ka lenë asnjë rresht në mbrojtje të çështjes shqiptare dhe nuk ka nënshkruar asnjë nga memorandumet që përsonalitet shqiptare të kohës u dërgonin forumeve ndërkombëtare të kohës. Ai nuk erdhi kurrë për të dhënë një shfaqje në Shqipëri, na bashkëpunim me grupet teatrale që qenë krijuar në vend.
Aleksandër Moisiu madje nuk kishte marrë as pasaportën shqiptare dhe ai i kujtua ta kërkonte atë veç në vitin 1933 kur regjimi nazist e dëboi nga Gjermania duke e quajtur si çifut (f.120). Aleksandri nuk arriti as ta merrte pasaportën e vendit për të cilin nuk qe kujtuar kurrë.

Lindja,fillimi i karrierës

Nga ky mjedis familjar ka dalë Presidenti i sotëm, Alfred Moisiu, i biri i Spiro Moisiut për të cilin kemi shkruar hollësisht në një studim të botuar para pak kohësh tek gazeta “SOT” (5-6 maj 2004). Lexuesi i vëmendshëm duhet ta ketë parasysh këtë studim pasi nuk mund të kuptohet personaliteti i Alfred Moisiut pa njohur mirë atë të Spiro Moisiut, që ka determinuar tek i biri jo vetëm profesionin por edhe karakterin. Siç e kam treguar me fakte, Spiro Moisiu ka qenë një njeri shumë pragmatik që interesat e  veta i vinte mbi çdo parim apo detyrë shtetërore. Alfred Moisiu lindi në Shkodër në 1 dhjetor 1929, gjë që që ka ndodhur për shkak se atë kohë Spiro Moisiu gjendej në Shkodër si oficer i monarkisë. Ndryshe nga ç’bëri me fëmijët e tjerë, Spiroja këtij djali nuk i vuri emer ortodoks por e quajti “Alfred”. Këtë gjë e bëri për nder të një instruktori ushtarak Italian i cili gjendej atë kohë në Shqipëri. Ky qe Alfredo Guzzoni, që më pas u bë gjeneral dhe komandoi forcat italiane që zbarkuan në Shqipëri në 7  prill 1939. Pra me këtë gjest Spiroja u bë servile ndaj italianëve për qëllime karrieriste po të kihet parasysh se shumë shpejt italianët do t’ja shpërblenin duke e graduar nga Kapiten në Major në vitin 1940. Spiroja i tradhëtoi italianët veç kur e çuan të luftonte kundër bashkëkombasve të vet grek në tetor 1940. Duke folur për jetën e vet në emisionin “Opinion” në TV-Klan, Presidenti Alfred Moisiu është shprehur se ai e ka filluar shume herët jetën ushtarake, duke qëndruar pranë të atit. Ai u shpreh:”Unë që në moshën 7 vjeçare jam vënë në rresht me ushtarët, me gavetë në dorë, për të ngrënë në mensën e repartit”. E para gjë e çuditshme këtu është se Presidenti Moisiu, sikur nuk i bie ndërmend se shteti shqiptar i paguante një rrogë të mirë Spiros, që ky të ushqente fëmijët. Fakti që Spiroja e kishte zgjedhur problemin e ushqimit të fëmijëve nga kuzhina e repartit, ka sot një vlerë simbolike për të treguar se Presidenti Moisiu ka përfituar nga abuzimet që në moshën 7 vjeç dhe sot e  quan këtë si një gjë të natyrshme, por aspekti tjetër interesant i kësaj historie është se, në kohën kur Alfredi që 7 vjeç, pra në vitin 1936, Spiro Moisiu qe me detyrën e komandantit të burgut të Fierit, gjë që e thotë, Haki Stërmilli, në librin e vet “Burgu”. Në atë kohë në këtë burg kanë qenë shumë antizogistë të arrestuar për pjesëmarrje në Lëvizjen e Fierit mes të cilëve qe edhe shkrimtari Haki Stërmilli. Pra, Alfredi 7 vjeçar ka qenë në burgun e Fierit, si komandanti i vogël i tij. Pas ardhjes së Italisë fashiste në Shqipëri në 1939, Alfredi 10 vjeçar u vesh nga i ati balila, siç quheshin fashistët e vegjël. Spiroja, me gjeste të tilla fitoi simpatinë e italianëve të cilët e ngritën nga grada e kapitenit në atë të majorit të milicisë fashiste. Ndoshta Alfredit i kujtohen ende brohoritjet e asaj kohe ”Duçe, Duçe” apo këngë si “E per Benito Mussolini”. Por në fund të vitin 1943, Alfredi, për shkak të piruetave të babait të vet, Spiros, që u bë shef i Shtabit të Përgjithsëm të Ushtrisë Partizane, përfundoi na mal kur Spiroja e tërhoqi familjen për siguri. Kështu që Alfred Moisiut iu njoh qënia si partizan në vitet 1943-1944.

Arsimimi i Alfred Moisiut

Në një dosier për jetën dhe karierën e Alfred Moisiut, që është botuar në “Gazeta Shqiptare”, në 25 qershor 2002, pra të nesërmen e ditës kur Moisiu u zgjodh President, dhe që duket qartë se është bazuar mbi të dhëna të ofruara nga vetë Alfred Moisiu, në pjesën “Edukimi dhe kualifikimi”, thuhet: “1941-1945” gjimnazi “Qemal Stafa, Tiranë”(“Gazeta Shqiptare”, 25 qershor 2002,f.2). Pak rreshta më poshtë thuhet :”1943-1945 pjesëmarrës në luftën për çlirimin e Shqipërisë”.(f.2). A është e mundur që Alfred Moisiu të ketë qenë në të njëjtën kohë edhe në mal edhe në bankat e gjimnazit gjatë kësaj kohe? Në rast se ky do të qe një episod i nxjerrë nga filmi”Matrix”, ku njerëzit ndodhen në të njëjtën kohë në vende të ndryshme, kjo mund të pranohej si fiction. Por Shqipëria e viteve të Luftës së Dytë Botërore ka qenë një realitet tredimensional ku njeriu nuk mund të ndodhej në të njëjtën kohë në vende të ndryshme. Prandaj i vetmi përfundim që mund të nxirret është se Alfred Moisiu ka bërë vetëm gjysmën e shkollës së mesme por duke qenë i biri i Spiro Moisiut e ka marrë diplomën e maturës në 1945, edhe pse pati bërë vetëm dy vjet. Në vitet 1952-1958, Alfred Moisiu, sipas kësaj CV-je, ka kryer Akademinë Ushtarake në Moskë. Pra formimi intelektual këtij njeriu i takon Bashkimit Sovjetik të viteteve ’50. Ky është një fakt që nuk ka nevojë për koment në vitin 2004. Në Moskë, Moisiu u shkollua në degën e inxhinierisë ushtarake, specialiteti: fortifikime. Pasi u kthye në Shqipëri në vitin 1958, ai punoi në Drejtorinë e Xhenios, në Ministrinë e Mbrojtjes.

Të vërtetat e papëlqyeshme të Spiro Moisiut.

Vendimi i fundit i qeverisë Nano, që me propozim të Ministrit të Mbrojtjes, Pandeli Majko, t'i vihet Akademisë Ushtarake emri i Spiro Mojsiut , natyrshëm e hap debatin rreth kësaj figure, që për hir të së vërtetës duhet thënë se ka mbetur jashtë historisë edhe për arsye që të qartësohen kur të njihet jetëshkrimi i tij. Për shkak se deri më tash ka qënë praktika që emërtimet e këtij lloji të vihen me urdhër nga lart, qe dashur që Majko të thyente këtë traditë dhe të kërkonte asistencën e studiuesve, ushtarakëve dhe intelektualëve, që nëpërmjet një debati të hapur publik, të propozonin emrat mes të cilëve do të bëhej zgjedhja. Sigurisht Ministri mund të propozonte kriteret , të cilat edhe sipas praktikës ndërkombëtare, nuk mund të jenë veçse arsimi ushtarak i nivelit akademik, pasja në karierën e vet si ushtarak e një ose disa beteja të rëndësishme të fituara, natyrisht qënia etnikisht pjesë e kombit të shtetit të cilit i përket institucioni, si dhe pasja e një reputacioni pa pika të errëta. Qëllimi i këtij shkrimi është të analizojë figurën e Spiro Moisiut për të parë në rast se i plotëson këto kritere.

Origjina

Spiro Mojsiu u lind në vitin 1900, në qytetin e Kavajës, ku sipas Vangjel Moisiut (libri "Aleksandër Moisiu", Tiranë 1979, fq.5), në gjysmën e dytë të shekullit XIX u vendos Kostandin Moisiu, gjyshi i Spiro Moisiut dhe i Aleksandër Moisiut. Në këtë libër thuhet kjo e vërtetë tronditëse: "Aleksandri lindi në Trieste , më 2 prill 1879. Deri më sot për vitin e lindjes së tij jepet gabimisht viti 1880. Sipas çertifikatës së pagëzimit dhe të lindjes së Aleksandër Moisiut lëshuar nga Komuniteti Greko-Oriental i Triestes që disponojmë, del se Aleksandri ka lindur më 2 prill 1879"(fq.6). Pra, Moisinjtë kanë qënë grekë. Dyshimi shtohet prej faktit se në libër nuk thuhet asgjë për atë se nga erdhi Kostandin Moisiu në Kavajë. Të gjitha këto e bëjnë të dyshimtë përmbushjen nga ana e Spiro Mojsiut të kriterit të identitetit kombëtar, çka logjikisht duhet të jetë kriteri i parë i përzgjedhjes.


Arsimi ushtarak


Në 26 qershor 2002, dy ditë pas zgjedhjes së Alfred Moisiut si President i Republikës së Shqipërisë, te “Gazeta Shqiptare” u botua një dosier speciale për jetën e Spiro Moisiut, babait të Presidentit. Në këtë dosier, që dukej qartë se ishte hartuar sipas të dhënave të ofruara nga Presidenti Alfred Moisiu, kur ishte fjala për arsimin ushtarak të Spiro Moisiut, nuk ofroheshin veçse disa kurse të kryera në Shqipëri, në një kohë që në vitet ‘20-‘30 në Shqipëri ka pasur qindra oficerë të diplomuar në Akademitë  Ushtarake të Italisë, Francës, Gjermanisë, Britanisë së Madhe etj. Në këtë dosier, midis të tjerave thuhet se Spiro Moisiu ka kryer një kurs disa mujor për oficer, të hapur në Tiranë në vitin 1919 (“Gazeta Shqiptare”, 26 qershor 2002, fq.13). Pastaj thuhet se ka bërë dhe tre kurse të tjera në
Tiranë përkatësisht në vitin1923, 1930, 1938, gjë që na sjell ndërmend atë personazhin e atij filmit të  socializmit, “Kiu fiu i kurseve”, që shkonte nga kursi në kurs. Dhe ndërsa oficerët e tjerë shkonin nëpër akademitë e Europës, Spiro Moisiu duke shkuar nga kursi në kurs arriti të bëhet nga nën toger në 1919, në major në 1938. Kjo është një pikë e errët që duhet sqaruar. Sekreti i karrierës së
Spiro Mojsiut ka qënë dezertimi. Në qershor 1924 ai dezertoi nga forcat qeveritare dhe u bashkua me ato noliste, ndërsa në dhjetor 1924, kur Zogu filloi mësymjen për ta rrëzuar pushtetin nolist, i shkathti Spiro dezertoi nga forcat noliste dhe u bashkua me ato zogiste. Si shpërblim Zogu, në vitet në vazhdim i dha grada e shpërblime. Por një gjë është e sigurtë: Spiro Mojsiu nuk ka mbaruar asnjë Akademi Ushtarake, çka e privon atë nga përmbushja e kriterit te dytë që duhet përmbushur për të  fituar të drejtën që emri i tij t’i vihet akademisë ushtarake.

7 Prill i 1939

Në 7 prill 1939, ditën kur ushtria italiane invadoi Shqipërinë, shumë oficerë shqiptarë që qenë me detyrë në bregdet, i udhëhoqën trupat e tyre në një rezistencë të armatosur, nga Saranda në Durrës, ku qe major Spiro Moisiu, kur major Abaz Kupi udhëhiqte rezistencën në Durrës për të cilën gazetat europiane shkruajtën se një grusht shqiptarësh i hodhi në det dy herë desantët e përtejdetit?
Spiro Mojsiu në këtë kohë shërbente si komandant i Kufirit në Prefekturën e Shkodrës, duke pasur edhe detyrën e mbrojtjes së portit të Shën Gjinit që është një nga katër pikat ku zbarkuan italianët. Spiro Mojsiu nuk shkreu asnjë pushkë në Shën Gjin. Deri tani as ai dhe as historianët bashkëkohorë ushtarakë të afërt me Presidentin e sotëm, nuk e kanë pretenduar këtë gjë dhe këtë situatë të vështirë ai e zgjidhi me stilin e tij tashmë stereotip, dezertimin. Si shpërblim që ky “patriot” nuk shkrehu asnjë pushkë kundër ushtrisë fashiste italiane, autoritet fashiste italiane e mbajtën atë në ushtri me të njëjtën gradë që kishte patur para 7 prillit 1939, pra ato të majorit. Kështu major Spiro  Mojsiu veshi këmishën e zezë dhe filloi të nderojë ala “romana”, me xhepin e mbushur plot me lireta italiane. E viva!


Moisiu në luftën italo-greke


Në 28 tetor 1940 ushtria italiane sulmoi Greqinë, nëpërmjet territorit shqiptar. Sulmi qe i organizuar keq dhe trupat greke nuk e patën të vështirë që brenda pak ditësh ta thyenin atë dhe të kalonin në kundër mesymje, duke hyrë në territorin shqiptar. Në këtë luftë komanda italiane futi në veprim edhe forca shqiptare. Një prej batalioneve shqiptare, ai i qujtur “Tomorri” dhe që përbëhej prej 1000
vetësh komandohej nga major Spiro Moisiu. Ky batalion dezertoi me komandantin në krye dhe kjo gjë është quajtur si një meritë e Spiro Mojsiut, që nuk deshi të merte pjesë në një luftë agresive. Por si është e vërteta? Studiuesi i njohur amerikan i çështjeve shqiptare, Bernd J.Fischer, në librin e vet “Shqipëria në luftë 1939-1944”, shkruan: “Të paktën dy batalione të milicisë fashiste shqiptare,
“Tomorri” dhe “Taraboshi”, morrën pjesë në operacionet që u zhvilluan kundër grekëve në rajonin e Korçës”. (Bernd J.Fischer, “Shqipëria në luftë 1939-1944”, “Çabej” 2000, fq.117). Këtu ka një fakt interesant: Del se batalioni “Tomorri” i cili komandohej nga Spiro Mojsiu, është futur në një luftë në kohën që grekët kanë kaluar në mësymje brenda territorit shqiptar dhe jo kur forcat italiane po mësynin në territorin grek. Italianët nuk ndërmorën fare mësymje kundër Greqisë, duke e përqëndruar mësymjen në zonën Përmet-Sarandë, duke synuar të hapnin rrugën drejt Athinës. Në këto rrethana batalioni “Tomorri” qe duke mbrojtur territorin shqiptar, gjë që ishte një arsye e  mjaftueshme që komandanti i batalionit, Spiro Moisiu t’u kërkonte ushtarëve të luftonin dhe jo të dezertonin. Aq më tepër që në preambulën e ligjit të luftës me Shqipërinë, që miratoi Greqia në 4 nëntor 1940, thuhej se ai do të rrinte në fuqi deri sa të çlirohej Vorio-Epiri. ǒka nuk është thënë deri më sot është fakti se, si rezultat i këtij dezertimi, grekët e pushtuan Korçën në 22 nëntor 1940 dhe  pak më vonë edhe Pogradecin. Italianët u befasuan se ata kishin pritur që batalionet shqiptare së paku do të mbronin territorin shqiptar. Në rast se donin të ndodhte kjo italianët nuk duhej të vinin si komandant majoring me origjinë greke Spiro Moisiu. Ai nuk mund të luftonte kundër bashkë kombasve të vet grek. Italianët e kapën Spiron dhe e internuan në Laç. Një gjykatë speciale ushtarake e dënoi me vdekje si dezertor, por çuditërisht, pas mbarimit të luftës italo-greke (prill 1941),emri i Spiro Moisiut u përfshi në një amnisti që bëri Viktor Emanueli III dhe Spiroja u la i lirë me të vetmin  dënim “përjashtimin nga ushtria”.

Si u bë Moisiu Shef i Shtabit të Përgjithshëm?

Spiro Mojsiu u vendos në Berat dhe më pas në Lushnje ku filloi të merret me tregëti, duke shitur mallra të ndryshme si ushqime, këpucë, veshje, batanije që miqtë e vet oficerë i vidhnin në depot e ushtrisë. Kështu e filloi ai aktivitetin e vet antifashist. Nuk ka asnjë dëshmi të vetme historike që Spiro Mojsiu të ketë marrë pjesë në lëvizjen antifashiste deri në korrik 1943, kur Enver Hoxha e thirri me anë të Omer Nishanit, për t’i propozuar detyrën e Shefit të Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë Partizane, gjë që për Spiron duhet të ketë qënë një gjë po aq e papritur sa ajo kur të birit të tij, Alfred Moisiu, i thanë se do të bëhej President. Spiro Mojsiu nuk shkoi në Konferencën e Pezëz në shtator 1942. Atë kohë ai qe në Lushnje i zënë me aktivitetin antifashist të shitjes së të brendëshmeve  ushtarëve fashistë të vjedhura në magaziant e ushtrisë. Në fillim të korrikut 1943, kur Spiro Moisiut i çoi lajm Omer Nishani, duke i thënë se duhej të vinte në Tiranë pasi do të merrte detyrën e shefit të Shtabit të Përgjithshëm, Spiroja duke e ditur se Omeri qe ende anëtar i Këshillit të bërë shef të Shtabit të ushtrisë shqiptare shtetërore, pra që varej nga italianët, kështu që u paraqit në luogotendencë. Atje i thanë se nuk e pati kërkuar kush dhe pastaj kur takoi Omer Nishanin ky e sqaroi se përse bëhej fjala dhe e vuri në kontakt me njerëzit e lëvizjes që do t’i çonin në Labinot të Elbasanit. Për ta bindur që të  dilte në mal Omer Nishani i tha se autoritetet italiane kishin rënë në gjurmë të punëve me të cilat merrej Spiro Moisiu dhe së shpejti mund ta arrestonin, gjë që nuk qe fare e gënjeshtërt. Spiro Moisiu u zgjodh për tu bërë shef i Shtabit të Përgjithshëm për tre arsye:
1.Ai kishte pasur një gradë relativisht të lartë ushtarake, ç’ka riste autoritetin e ushtrisë partizane.
2.Ai qe i fesë ortodokse, çka vendoste një farë balance në krye të ushtrisë partizane, duke qënë se Enver Hoxha qe musliman
3.Ai qe një njeri me profil të ulët çka nuk rrezikonte lidershipin e Enver Hoxhës.
Të gjeje një njeri të tillë në korrik 1943 dhe për më tepër të gatshëm për të dalë në mal nuk qe e lehtë. Si Enver Hoxha dhe Spiro Moisiu bënë llogaritë e veta. Ky i fundit nuk pati zgjedhje më të mirë.Është interesante se si pajtohet opinioni i studiuesve të huaj dhe i oficerëve britanikë që kanë qënë praën shtabit të përgjithshëm, kur është fjala për personin e Spiro Moisiut. Bernd J. Fischer, studiuesi i njohur amerikan shkruan: “Spiro Moisiu, një njeri pa ndonjë farë rëndësie të cilin Hoxha mund ta kontrollonte, u caktua si shef i tij (Shtabit të Përgjithshëm)”, ndërsa Reginald Hiblert, një prej oficerave britanikë që ka qënë gjatë luftës pranë Shtabit të Përgjithshëm dhe që në kujtimet e veta është dashamirës ndaj partizanëve, shpreh përshtypje të këqia vetëm për Spiro Moisiun. Hilbert shkruan: “Shefi i Shtabit, Spiro Moisiu, na u duk se nuk e meritonte aspak pozitën e tij të lartë dhe ishte një njeri i pakëndshëm në bashkëbisedime. Ndofta kjo ishte arsyeja përse e kishte vënë aty Enver Hoxha”(Reginald Hilbert: “Fitorja e hidhur”, shtëpia botuese e librit shkencor, Tiranë 1993, fq.352. Unanimiteti i këtij opinioni të dy njerëzve nga të cilët njëri e arrin përfundimin nga studimi i dokumentave dhe tjetri nga përshtypjet e drejtpërdrejta, është shumë impresionues! Veprimtaria e Spiro Mojsiut në lëvizjen partizane fillon me pjesëmarjen e tij në mbledhjen e parë të Shtbit të Përgjithshëm, në 5 korrik 1943, në Labinot. Paradoksi ironik qe se nga të dymbëdhjetë anëtarët e
Shtabit, shefi qe i vetmi që nuk e pati shkrehur një pushkë në luftë. Kjo gjë qe pa precedent në historinë ushtarake por kishte shumë precedente në karierën e Spiros, i cili qe graduar pa ia bërë  kurrë “bam” e duke dezertuar.

A e meriton Akademia Ushtarake emërtimin e ri?
Ministri Majko ka manipuluar biografinë e Spiro Moisiut
Spiro Moisiu “strateg” ushtarak

Në nëntor të vitit 1943, kur gjermanët filluan operacionin e dimrit, Shtabi i Përgjithshëm, pranë të cilit qe edhe Enver Hoxha, i cili në atë kohë ushtronte funksionion si komisar politik, u gjend në zonën Çermenikë-Martanesh. Gjermanët të informuar për këtë gjë filluan operacionin e koduar “1828” për ta shtënë në dorë Shtabin e Përgjithshëm gjallë ose vdekur. Në mbrojtje të Shtabit të Përgjithshëm qenë Brigadat II dhe III partizane si edhe batalionet “Krujë-Ishëm” e “Dajti”, gjithsej 1500 vetë sipas librit  “Historia e Luftës Nacional-çlirimtare të Popullit Shqiptar” Vol. III Tiranë 1988. Në këtë libër thuhet: “Në 7 dhjetor 1943 Shtabi i Përgjithshëm studjoi daljen nga zona e rrethuar dhe kalimin për në jug”(fq. 870). Njeriu më kompetent në fushën ushtarake, në Shtabin e Përgjithshëm qe majori kursant, Spiro Mojsiu. Ai përgatiti planin se si do të çahej rrethimi dhe do të kapërcenin Shkumbinin për të kaluar në jug. Duke pasur 1500 vetë në dispozicion, si dhe duke pasur parasysh që veprohej në terren të thyer dhe në mot të keq, kur armiku nuk mund të përdorte artilerinë dhe aviacionin, nuk do të kishte qënë e vështirë për një ushtarak të sprovuar, që me disa lëvizje mashtruese ta çante rrethimin dhe të kalonte me sukses në jug. Mehmet Shehu me vetëm 400 forca të Brigadës i e bëri këtë gjë në po atë kohë dhe me po atë zonë, kur i shkoi në ndihmë Shtabit të Përgjithshëm. Por Shehu kishte përvojën e luftës së Spanjës dhe të luftrave partizane të viteve 1942-1943, si dhe mprehtësinë prej ushtaraku dhe guximin, kurse Spiro Moisiut i mungonin këto të gjitha. Në të vetmin rast që pati për ta treguar veten si ushtarak ai dështoi keq, duke e kompromentuar edhe Enver Hoxhën, i cili u detyrua t’i kërkonte ndihmë Shehut, gjë që nuk ua fali të dyve, por për arsye të ndryshme. Manovra e ideuar nga Spiro Mojsiu dështoi keq. Në librin “Historia e Luftës Nacional çlirimtare të popullit shqiptar”, botimi i Institutit të Studimeve Marksiste-Leniniste, Tiranë 1988, vol III  pranohet se si rezultat i gabimeve forcat partizane u gjetën nën goditjet e rënda të gjermanëve dhe se Brigada II mbeti me 40-50 vetë, Brigada e III me 80-90 vetë, ndërsa dy batalionet “Dajti” dhe “Krujë-Ishëm” u kthyen në njësitë (fq 441). Si rezultat i aplikimit të strategjisë gjermane të “kesselbildung” (coptim i forcave kundërshtare dhe rrethim grupesh të vogla, në formë kazani), Shtabi i Përgjithshëm mbeti i izoluar nga forcat e tjera, në një grup prej 33 vetësh (fq 450),që vendosi të kalojë në jug.  Në këto rrethana Spiro Moisiu iu kthye zakonit të vet të hershëm, dezertimit duke i sygjeruar Hoxhës këtë strategji që atij i pati dalë mirë gjatë gjithë karrierës. Kështu ata ia mbathën drejt jugut, duke i braktisur forcat partizane që i çuan në disfatë, në pyjet e çermenikës e Martaneshit. Pra Spiro Mojsiu nuk e përmbush as kriterin e strategut që ka fituar beteja të mëdha. Ai është një humbës i madh. Duke mos patur nga t’ia mbante Enver Hoxha iu drejtua për ndihmë Brigadës së Mehmet Shehut, që atëherë gjendej në jug të lumit Shkumbin. Legjendari Mehmet Shehu u nis me 3 batalione dhe kreu atë marshimin e famshëm, duke kapërcyer Shkumbinin dhe duke kërkuar grupin e Shtabit të  Përgjithshëm në Çermenikë e në Martanesh dhe duke u kthyer pas pa e gjetur dot, pasi tashmë, grupi, siç pohon Enver Hoxha tek “Mes njerëzve të thjeshtë” qe reduktuar në pesë vetë, duke llogaritur Hoxhën dhe Moisiun. Por marshimi i Shehut gjithsesi qe shpëtimtar për Hoxhën dhe grupin e tij, pasi gjermanët menduan se grupi i Shtabit të Përgjithshëm qe bashkuar me forcat e Shehut dhe u vunë në ndjekje të tyre me të gjitha forcat, duke i lënë grupit të Hoxhës rrugë të lirë të tërhiqej drejt jugut. Hoxha i cili pati humbur çdo kontakt me forcat partizane që në fillim të dhjetorit, arriti në Korçë në mars, pas katër muajsh, për të mësuar atje për suksesin e Shehut. Pas këtij episodi Hoxha humbi çdo respekt për Spiro Mojsiun si ushtarak dhe si njeri dhe madje filloi ta urrente, por nuk e hoqi nga  posti i shefit të Shtabit të Përgjithshëm, sepse do t’ju duhej që atë t’ja jepte një komandanti të suksesshëm, i cili do të rrinte në krah të Hoxhës që po bëhej gati të merrte postin e Komandantit të Përgjithshëm (maj 1944), duke e errësuar kështu lavdinë e tij. Në kongresin e Përmetit (maj1944), kur Enver Hoxha u bë Komandant i Përgjithshëm, me gradën Gjeneral-Kolonel, Spiro Moisiu
ruajti postin e Shefit të Shtabit të Përgjithshëm, duke marrë gradën e dytë më të madhe, atë të Gjeneral Majorit. Jo keq për një nëntoger të dalë nga një kurs tre mujor për oficerë, që pas gjashtë dezertimesh arrinte të merte një gradë të tillë. Ky është padyshim një rast unik në historinë botërore, ku ka patur nëntogerë e madje nënoficerë që janë bërë gjeneralë duke luftuar, por asnjëri nuk është
bërë duke dezertuar.

Moisiu “hedh” në det anglo-amerikanët.


Në një rast dezertoi i përjetshëm u bë trim i madh. Ai që ja pati mbathur kur qe gjendur para zogistëve, italianëve, grekëve, gjermanëve, u tregua “burrë” para anglo-amerikanëve! Në shtator 1944 Komandanti i trupave anglo-amerikane për rajonin e Mesdheut, gjenerali Uillson i kërkoi Komandës së Ushtrisë partizane që në Shqipëri të zbarkonin forca anglo-amerikane të cilat do të luftonin së bashku me forcat partizane kundër gjermanëve. Por Enver Hoxha nuk mund ta pranonte këtë gjë pasi kishte frikë se mos forcat anglo amerikane mbeteshin në vend dhe atëherë Shqipëria do të orientohej nga perëndimi dhe jo nga lindja komuniste. Por Enver Hoxha si dinak që ishte nuk deshi t’ua komunikonte vetë përgjigjen negative abatëve, pasi kishte filluar të mendonte për njohjen e qeverisë së vet nga
aleatët, gjë për të cilën donte të ruante një imazh të mirë tek ata, prandaj Enver Hoxha ngarkoi Spiro Mojsiun me detyrën që tu jepte përgjigjen negative shefit të Misionit Britanik, nënkolonelit Palmer, të cilën ky i fundit duhej t’ia përcillte gjeneralit Uillson. Lidhur me këtë në librin “Historia e Luftës Antifashiste Nacional çlirimtare të Popullit Shqiptar”(1989) thuhet: Uillsonit përgjigja iu dha nga Spiro Mojsiu, shef i Shtatmadhorisë së UNçSH, nëpërmjet Palmerit. Përgjigja ishte një mospranim përfundimtar”.  (“Historia e Luftës Antifashiste Nacional-çlirimtare të popullit shqiptar”, Instituti i Studimeve Marksiste-Leniniste, shtëpia botuese “8 Nëntori”, Tiranë 1989, fq.444). Ky version konfirmohet dhe nga raporti që misioni britanik i bëri qëndrës së vet në Bari (Arkivi i Institutit të Historisë, dokumente angleze, Raport i misionit ushtarak britanik në Shqipëri, 5.10.1944, FO. 371/43554.PRO). Enver Hoxha tek “Rreziku anglo-amerikan për Shqipërinë” thotë madje se aleatëve iu tha se ata do të hidheshin në det në rast se do të zbarkonin. Ironia është se sot emri i njeriut që i ka kërcënuar anglo-amerikanët se
do ti hedhë në det, do ti vihet Akdemisë Ushtarake shqiptare, e cila do të përgatitë oficerë për ushtrinë shqiptare, që synon të bëhet pjesë e NATO-s ku SHBA dhe Britania e Madhe përbëjnë forcën kryesore!? Në Akademinë Ushtarake do të bëhet së paku një stendë ku do të paraqitet jeta dhe veprimtaria e njeriut emrin e të cilit do të mbajë ky institucion akademik. A do të paraqitet ky episode atje? Nëse jo akademia do të prezantohet që në hyrje si një institucion joserioz ku falsifikimi fillon që te emir i vet. Në rast se ky episode do të shënohet atëherë ç’frymëzim do të përbëjë ky për studentët, atë se duhet ti kërcënojnë për t’i hedhur në det aleatët tanë amerikanë? Kjo qe bëma e fundit e Spiro Mojsiut në luftë. Në nëntor 1944 kur udhëheqja partizane me Enver Hoxhën që duke udhëtuar nga Berati për në Tiranë, Spiro Mojsiu u sëmur dhe e lanë në një fshat të Beratit derisa të përmirësohej. Por duke qënë se Spiroja qe një njeri që nuk binte në sy, atë e harruan dhe vetëm në janar u kujtua dikush të pyeste se ku është Spiro Mojsiu dhe çuan njerëz për ta marrë. Kush nuk e beson këtë histori le të shohë fotografinë që paraqet udhëheqjen partizane duke hyrë në Tiranë, në 28 nëntor 1944, ku
Spiro Mojsiu nuk është në krah të Enver Hoxhës, siç i takonte.

E vërteta mbi rënien e Spiro Moisiut


Në dosierin për jetën e Spiro Moisiut që ka botuar “Gazeta Shqiptare”, sipas të dhënave të Alfred Moisiut, në 26 qershor 2002 thuhet se: Spiro Mojsiu e kundërshtoi Enver Hoxhën në shtëpinë e këtij të fundit, gjatë një debati të acaruar për vënien e ushtrisë shqiptare nën tutelën e asaj jugosllave. Sipas kësaj parrulle historike të trashëgimtarit, Spiro Moisiu ka kundërshtuar ardhjen e instruktorëve ushtarakë jugosllavë në Shqipëri dhe pasi është grindur me Enver Hoxhën është çuar dhe ka ikur, duke e lënë këtë të fundit vetëm me Koçi Xoxen. Në rast se gjërat do të kishin shkuar kështu, Spiro Mojsiu do të qe arrestuar e pushkatuar që në vitin 1945, sepse jo vetëm në këtë vit, por as në 1948, derisa Enver Hoxhës nuk i erdhën letrat e Stalinit me kritikat për Titon, nuk guxonte kush në udhëheqjen shqiptare t’i kundërshtonte në këtë mënyrë  jugosllavët. Dhe në vazhdim të përrallës historike, Enver Hoxha, duke qënë se Spiro Mojsiu vazhdonte t’i kundërshtonte jugosllavët, në vitin 1946 e shkarkoi nga posti i Shefit të Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë, duke e zëvendësuar me Mehmet Shehun. Në dossier-in e 26 qershorit 2002 thuhet se “gjatë dorëzimit të detyrës çelsat e zyrës Spiro Mojsiu ia hodhi Mehmet Shehut tek këmbët” (fq.13). Në rast se Mehmet Shehu do të qe Kiço Mustaqi, kjo edhe mund të hahej, por gjithkush e në radhe të parë vetë Alfred Moisiu që e ka patur epror në Ministrinë e Mbrojtjes për disa vite, e di se në rast se Spiroja do t’ja kishte bërë këtë gjë Mehmetit, atëherë do të kishte shkuar tek këmbët e Mehmetit pas çelsave, pasi ky i fundit do t’ja kishte shkrehur gjithë karikatorin e pistoletës. Sepse është absolutisht e vërtetë që nuk mund ta pranonte Mehmet Shehu një ofendim të tillë nga njeriu që dimrin e 1943-1944 pati humbur pyjeve si bari dhe që i pati kërkuar atij ndihmë për ti shpëtuarjetën. Por cila është e vërteta e
shkarkimit dhe e nxjerjes në pension të Spiro Moisiut në vitin 1946. Dy janë arsyet për të cilat e bëri Hoxha këtë gjë. E para se në vitin 1946 në Greqi filloi lufta civile ku Jugosllavia dhe Shqipëria komuniste mbështesnin krahun komunist. Në teritorin shqiptar bëhej stërvitja e forcave komuniste greke dhe prej këtij teritori furnizoheshin me armë, ushqime dhe veshje forcat komuniste në Greqi. Kjo çoi në incidente të armatosura mes forcave shqiptare dhe atyre qeveritare greke. Në rrethanat kur këto incidente mund të shkallëzoheshin deri në luftime në përmasa të mëdha, siç ndodhi në 1949, nuk qe e arsyeshme që në krye të Shtabit të Përgjithshëm të qe një gjeneral me origjinë greke si Spiro
Moisiu, që për më tepër kishte pasur lidhje me ushtarakë të lartë grekë, në vitin 1940 kur dezertoi nga lufta italo-greke. Arsyeja tjetër qe se Spiro Moisiu pati disa probleme shëndetësore. Në vitin 1946 kur shkoi të inspektonte stërvitjen e një brigade ushtarake në kufirin me Greqinë, Moisiut iu krijua idea e çuditshme se kjo stërvitje ushtarake qe gjueti derrash të egër. Për ta mbyllur këtë histori pa e cënuar reputacionin e Moisiut, Enver Hoxha e nxori në lirim dhe e emëroi Kryetar të Shoqatës së Gjuetarëve të Shqipërisë, duke thënë se ai e kishte pasion gjuetinë më tepër se stërvitjen ushtarake. Një konfirmim të tërthortë të këtij versioni e ka bërë Presidenti Alfred Mojsiu, kur në emisionin “Opinion”, në TV-Klan, në 28 nëntor 2002, deklaroi se gjatë karierës së vet e ka marrë katër herë pistoletën për të vrarë veten. Pra, kjo tregon e trashëgimia gjenetike determinon fisin e Moisinjve. Që Spiro Mojsiu u nxorr në lirim që në moshën 46 vjeç për shkak se pati kundërshtuar Enver Hoxhën, kjo vërtetohet tërthorazi dhe nga fakti që i biri i tij, Alfred Mojsiu bëri një karierë të madhe gjatë regjimit të Enver
Hoxhës, duke arritur deri në zëvendës ministër i Mbrojtjes, në vitin 1981. Në vitet 1971-1981, Alfred Moisiu mbajti postin e Drejtorit të Përgjithshëm të armës së Xhenjos dhe Fortifikimeve në Ministrinë e Mbrojtjes dhe kjo qe periudha kur u realizua çmenduria e madhe e ndërtimit të 600 mijë bunkerëve në territorin e Shqipërisë prej 28 mijë kilometrash katror. Alfred Moisiu qe njeri nga kuadrot që e  planifikoi dhe e zbatoi idenë e çmendur të këtij bunkerizimi të vendit dhe atij nuk do ti besohej kjo detyrë nëse i ati i vet, Spiro Moisiu, do të kish patur guximin të kish kundërshtuar dikur njëriun më të fortë të sistemit komunist, Enver Hoxhën.


Si mund të nderohet Spiro Mojsiu?

Natyrisht fakti që Akademia Ushtarake nuk e meriton ti vihet emri Spiro Moisiu nuk do të thotë se ky i fundit nuk meriton të nderohet në një mënyrë tjetër. Kështu p.sh emri i tij mund t’i vihet bazës ushtarake të Bisht Pallës, që sot u është dhënë grekërve edhe nga firmosja e marrëveshjes prej birit të tij që është Komandant i Përgjithshëm i Forcave të Armatosura. Aq më tepër që në 1940, Spiro Moisiu u dha grekërve Korçën e Pogradecin.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 09/06/2005
Vendbanimi: Ne autobuz
Mesazhe: 996

Artikulli shume me vlere. Dua te shtoje se pothuaj te gjitha "figurat" e pase 1990-jane jane te kalibrave qe Kastriot Myftaraj ka pershkruar per Spiron dhe Alfredin.

 

__________________
Kolonel Anastas Janullatosi, jashte nga Shqiperia!

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 30/12/2004
Vendbanimi: rrugeve
Mesazhe: 892

E vertete eshte Petrit,dhe shumica e ketyre "pas 90-tarëve" i kane rrenjet e tyre edhe para 90-tes,jane pothuajse e njejta klase politike(ky fakt i marre me te mirat dhe te keqijat ).
Vetem nji diçka doja te dija: sa kredibiliteti ka Kastriot Myftaraj si gazetar,kush di me shume per te ,kujt spektri politik i perket.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 09/06/2005
Vendbanimi: Ne autobuz
Mesazhe: 996

Shic e gjykoje une nga shkrimet ai ne pergjithsi nuk ka krahe , te majte te djathte... ai me teper me duket, thjesht shqiptar. Une do te kishe shume deshire qe ai ta cukiste me shume edhe Sali Berishen, sepse Sala e meriton.

Nje gje duhet thene se Myftaraj paraqet fakte dhe faktet flasin vete, pamvarsisht se cilit krahe i perket ai...

__________________
Kolonel Anastas Janullatosi, jashte nga Shqiperia!

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 30/12/2004
Vendbanimi: rrugeve
Mesazhe: 892

Nga Kastriot Myftaraj – Bota Sot

Pse Edi Rama ka zgjedhur si imazhin e vet amerikan të fushatës një çifut pederast

Që Edi Rama edhe në këto zgjedhje do të paraqitej me konsulencë çifute për fushatën e vet elektorale kjo ishte një gjë që pritej, pasi Edi Rama kështu ka bërë që në fushatën e vet të parë për kryetar bashkie, në vitin 2000 dhe në vazhdim. Këtu nuk dua që të përsëris ato që kam thënë në shkrimet e tjera për lidhjet e Edi Ramës me një pjesë të lobit çifut në SHBA-të. Këtu dua të merrem me atë se përse Edi Rama këtë herë ka zgjedhur si imazhin e vet të fushatës hebreo-amerikanin Arthur J. Finkelstein, themeluesin dhe pronarin e kompanisë “Arthur J. Finkelstein and Associates” për ta asistuar Edi Ramën dhe PS-në në fushatën e tashme elektorale për zgjedhjet vendore, duke konsideruar se kush është Arthur J. Finkelstein. Arthur J. Finkelstein është një çifut nga New York City, i cili ka krijuar dhe drejton një kompani publiciteti me emrin “Arthur J. Finkelstein and Associates”. Finkelstein shihet si një njeri pranë republikanëve (ose më saktë shihej si i tillë deri në prill 2005 kur ai pranoi publikisht se ishte pederast dhe se para katër muajsh ishte martuar me mashkullin me të cilin bashkëjetonte), por ai është një kundërshtar Presidentit të tashëm republikan Bush, çka e bën atë që të jetë në të njëjtën linjë me hebreo-amerikanin tjetër kundërshtar të Bush-it, George Soros, i cili siç dihet është protektor i Edi Ramës. Në nëntor 2004, Finkelstein, ka bërë këtë koment, në gazetën në gjuhën hebreje «Maariv», për pasojat mbi Partinë Republikane Amerikane të rizgjedhjes së Bush si President i SHBA-ve: “Politika e qendrës është zhdukur dhe Partia Republikane është bërë një parti e së djathtës kristiane(protestante- K. M.) më tepër se në çdo periudhë tjetër në hisorinë moderne. Fitorja e Bush, jo vetëm krijoi pushtetin e së djathtës kristiane amerikane me këtë kandidaturë, por krijoi pushtetin për të zgjedhur Presidentin e ardhshëm republikan”. Nuk dihet nëse Edi Rama e ka zgjedhur Finkelstein-in si konsulent elektoral për të kënaqur Sorosin, ose ka qenë Soros ai që ia ka rekomanduar Edi Ramës Finkelstein-in. Sigurisht që Finkelstein është zgjedhur dhe për t’ u thënë shqiptarëve se Edi Rama është njeriu i lobit hebreo-amerikan. Zgjedhja e Finkelstein për konsulent është bërë me shumë djalllëzi: Nga njëra anë duket sikur Edi Rama dhe Partia Socialiste kanë zgjedhur një njeri të njohur si mbështetës i republikanëve, duke dashur që të miklojnë republikanët në pushtet në SHBa-të, ndërsa në anën tjetër i zgjedhuri prej tyre është një njeri që mban një pozitë ekstreme në frontin anti-Bush, duke e shprehur kundërshtimin e tij për Presidentin Bush në terma të fetaro-politike, siç citova më lart. Një manovër e mjerë e Edi Ramës, ku me njërën dorë i ve lakuriqësisë së vet sorosiane anti-Bush një “gjethe fiku” për ta mbuluar, ndërsa me dorën tjetër e çjerr këtë “gjethe fiku”. Dhe në rast se do ta analizosh Edi Ramën me kategorinë analitike që përdor më lart Finkelstein për Presidentin Bush, a nuk ke të drejtë të thuash se me Edi Ramën, duke konsideruar mbështetjen që ai ka në lobin hebre, Partia Socialist era në dorë të kriptohebrejve, që krijuan bazën për të marrë pushtetin në Shqipëri? Por në këtë artikull nuk është kjo çështja kryesore. Çështja kryesore në këtë artikull është tjetër. Arthur Finkelstein, shefi i kompanisë që asiston fushatën elektorale të Edi Ramës, është një homoseksual i deklaruar, i cili në prill 2005 e pranoi publikisht që, katër muaj më parë, në dhjetor 2004, ishte martuar me mashkullin me të cilin bashkëjetonte prej një kohe të gjatë, në një ceremoni martese të zhvilluar në Massachussets të SHBA-ve. Nuk dihet nëse në ceremoni morën pjesë dhe Edi Rama dhe Blendi Gonxhe. Pse Edi Rama zgjodhi një njeri të tillë për ta patur imazhin e vet amerikan të fushatës elektorale në Shqipëri? Për këtë ka disa arsye. Një nga ato motive që nuk duhen përjashtuar për këtë zgjedhje të Edi Ramës, është ajo që na sugjeron një shkrim i Edi Ramës i botuar në vitin 1997, në revistën “Përpjekja” të sponsorizuar nga Fondacioni “Soros”. Në kët shkrim Edi Rama thotë se gjatë një udhëtimi që kishte bërë jashtë vendit në fillim të viteve ’90, kishte takuar disa emigrantë shqiptarë që punonin si pederastë me pagesë në një stacion treni. Edi Rama thotë se u drejtoi pyetjen: “Po kryesisht bëni punën pasive apo aktive?”(Edi Rama, «Lule shqipo lule djalë», «Përpjekja», nr. 9, Tiranë 1997, f. 41) Njëri nga ata i përgjigjet: “E di si, ja mendoje vetë, a është më mirë ta lësh bythën aty e të fluturosh me mendje ku të të dojë bytha dhe të fusësh paratë në xhep apo të lodhesh duke shtyrë mut me loqe e në fund të fundit të marrësh po ato para?!” ?”(Edi Rama, «Lule shqipo lule djalë», «Përpjekja», nr. 9, Tiranë 1997, f. 41-42) Dhe Edi Rama pasi dëgjon këto fjalë tregon se edhe vetë hyri në dilemë: «Vërtet, si është më mirë?! Përsërisja si i dehur vetmëvete teksa kthhesha për të kushedisatën herë tek mullari». ?”(Edi Rama, «Lule shqipo lule djalë», «Përpjekja», nr. 9, Tiranë 1997, f. 42) Në parantezë, këtu veteranët, që sot e propozojnë Edi Ramën për titullin “Nderi i Kombit” të shohin sesi Edi Rama tallet me dëshmorët duke perifrazuar në titull vargjet e këngës së njohur partizane “Lule Sofo, lule djalë”. Edi Rama nuk e thotë nëse e ndau atë natë “tek mullari”, dilemën « ta lësh bythën aty e të fluturosh me mendje ku të të dojë bytha… apo të lodhesh duke shtyrë mut me loqe», por me siguri që kjo ka qenë e njëjta dilemë me atë që e ka torturuar mikun e vet Arthur J. Finkelstein. Për një marrëdhënie mes njerëzish që e shqyrtojnë së bashku këtë dilemë, dëshmon kjo letër sa mallëngjyese, aq edhe e dyshimtë, që Edi Rama i shkruan blendi Gonxhes kur ky ishte në Greqi, letër që Edi Rama ka pasur kurajën kompromentuese ta botojë në librin e vet “Refleksione”: “I nderuari Gonxhe, kriza e personalitetit tim besoj se është fare e lexueshme përderisa unë po merrem me një figurë kaq të hepuar si ti. Hepimi yt që mbi të gjitha është mungesë personaliteti, sidoqoftë nuk e balancon aspak zbrazëtinë time të plotë përpara jetës… Megjithatë zotrote mos kujto se erdhi dita të jetosh kryelartë në një kohë që unë emde marr frymë mbi të njëjtën botë ku zvarrisesh edhe ti”. (Edi Rama dhe Ardian Klosi, “Refleksione“, Shtëpia botuese “Albania“, Tiranë 1992, f. 163) Pas të gjitha gjasave, ky që i shkruan këto, duhet të jetë ai “që shtyn”. Por, shihet personale të Edi Ramës janë vetëm një nga arsyet e mundshme për të cilat ai e ka zgjedhur pederastin e martuar me një burrë, Finkelstein, si imazhin amerikan të fushatës së vet. Arsyeja kryesore është se Edi Rama zbaton urdhërat e George Soros për të promovuar në Shqipëri modelin e “shoqërisë së hapur” sorosiane, që bazohet në atë të përshkruan në librin e filozofit të dashur për Sorosin, Karl Popper “Shoqëria e hapur dhe armiqtë e saj” (1945). Në këtë libër, Popper, duke bërë një paralele historike na thotë se madhështia e Athinës së Lashtë arriti kulmin atëherë kur Sokrati dhe sofistët u deklaruan luftë të gjitha normave morale tradicionale dhe filluan të nxitin të rinjtë që të jepen pas veseve, duke përfshirë edhe homoseksualizmin, për të qenë të lirë. Dihet se Sokrati ishte homoseksual, që po të shprehem në termat e Edi Ramës, i pëlqente që ta shëtiste mendjen në sferat e filozofisë, në kohën që e linte bythën e vet të lirë, që nxënësit e vet të rinj të shtynin mut me loqe atje. Këtë model të shoqërisë që mohon moralin i propozon botës moderne Popper, që gjithashtu ishte një homoseksual. Me sa duket kjo shoqëri e Popper dhe Soros më tepër se “shoqëri e hapur” meriton të quhet “shoqëri e bythës së hapur”. Sigurisht që Soros nuk ka interesa filozofike kur admiron dhe sponsorizon këtë model të shoqërisë popperiane, por Soros e bën këtë gjë për pragmatizëm, pasi një shoqëri e skllavëruar nga vesi, është një shoqëri e paaftë për t’ u rezistuar manovrave të Soros për të shkatërruar ekonominë e këtij vendi dhe për ta grabitur atë. Dhe këtë model të “shoqërisë të hapur” (më saktë “bythës së hapur”)popperiane të promovon në Shqipëri Edi Rama, për llogari të Sorosit dhe duket edhe për kënaqësinë e vet, deri edhe me anë të gjesteve të tilla si bërja si imazhi amerikan i fushatës elektorale të së majtës i një çifuti pederast të martuar me një burrë. Me Finkelstein Edi Rama do të ndërtojë në Shqipëri “shoqërinë e bythës së hapur”. Kush nuk do të pranojë që ta hapë bythën, do të quhet njeri i “shoqërisë së mbyllur”, që në botën popperiano-sorosiane është mallkimi më i rëndë. Kështu, imazhi amerikan i Ramës është një imazh sodomian, pra i qytetit famëkeq biblik të Sodomës ku lulëzonin të gjitha veset duke përfshirë dhe pederastinë. Kujt i duken të ekzagjeruara këto që po i them unë le të më përgjigjet se përse mes gjithë atyre kompanive publicitare amerikane, Edi Rama zgjodhi këtë të drejtuar nga një pederast i martuar me një burrë. Ato që thotë Rama dhe PS se klientë të kësaj kompanie kanë qenë edhe shumë politikanë të tjerë të shquar amerikanë janë mashtrime, pasi kjo ka ndodhur para se Finkelstein të deklaronte se ishte pederast dhe të martohej me një burrë. Për të promovuar modelin në fjalë, të simbolizuar nga Finkelstein, Edi Ramën do ta ndihmojnë dhe krijesat e tjera sorosiane si Lëvizja “Mjaft”, që do të përpiqen që në aleancë me Edi Ramën të bëjnë në Shqipëri një revolucion sorosian që në Shqipëri nuk do të emërtohet si i trëndafilave (Gjeorgji), “portokalli” (Ukrainë), por Revolucioni i Bythës, për shkak të orgjive homoseksuale për të cilat u bë e famëkeqe Lëvizja “Mjaft” dhe që iu publikuan në media. Në kuadrin e këtij revolucioni sodomian kreu i Lëvizjes “Mjaft” Erion Veliaj, e çon kritikën për qeverinë deri në arrestimin e transvestitëve, siç bëri në një intervistë në TVA, në shtator të vitit 2006, kur i pyetur për punën njëvjeçare të qeverisë, doli në mbrojtje të transvestitëve homoseksualë që u arrestuan për shkak të orgjive që bënin në qendër të Tiranës, duke tmerruar familjarët që kalonin me fëmijë të vegjël. Veliaj tha se kjo sjellje e qeverisë do të shkaktojë protestat e organizatave ndërkombëtare. Për protestat e qytetarëve të Tiranës Erion Veliajt nuk i bëhet vonë. Nuk është e rastit që Lëvizja “Mjaft”financohet nga Holanda, e cila është vendi avanguardist në Bashkimin Europian sa i përket revolucionit sodomian, duke qenë se Holanda është vendi ku homoseksualët, lesbiket, të droguarit janë shndrruar në minoritete sociale të privilegjuara dhe tash së fundi kjo gjë po kërkohet të bëhet edhe me pedofilët. Nuk është koincidencë që edhe Mustafa Nano, që është analisti i medias më fanatik pro Edi Ramës e ka shpallur pederastinë si një vlerë të shoqërisë civile. Mustafa Nano, në artikullin "Intelektualët provincialë e fondamentalistë" botuar tek gazeta "Shekulli" më datë 1 qershor 2000 shkruan: “Është e tmerrshme kur mendon se nën ndikimin e këtyre kryqtarëve ("intelektualëve' provincialë e fondamentalistë-nacionalistë gërnjarë" -K. M.) shoqëria jonë është e gatshme të linçojë e t'i marrë erzin, në fillim p.sh. një gay-i të strukur në qoshkëzën e botës së preferuar nga ai vetë e pastaj një banditi apo krimineli të deklaruar". (“Shekulli“, 1 qershor 2000, f. 13). Por, derisa “gayt-t” e strukur në qoshkëza shoqëria edhe mund t’ i tolerojë e mund të tolerohen, gjërat bëhen alarmuese kur ata dalin si drejtues fushatash elektorale të një partie të madhe, siç ështëi i z. Finkelstein me PS-në, çka është guri i provës (apo mos duhet thëmë guri i b…) për të zbuluar të vërtetën e Edi Ramës në këtë pikë. Qytetarët e Tiranës duhet ta dijnë se nëse i japin sot votën Edi Ramës, nesër ky do t’ i nxitë fëmijët e tyre që të japin bythën, sipas filozofisë së Popperit. Për ta mbyllur këtë shkrim do të doja që të citoja ish-Presidentin Clinton, i cili u shpreh kur Finkelstein pranoi publikisht se ishte një homoseksual i martuar me një burrë: “Unë mendoj një nga këto dy gjëra: ose ky djalë beson që partia nuk është një gjë serioze dhe është totalisht makiavelik, ose ai ka një ndjenjë vetëposhtërimi. Unë ndjej trishtim për të”. Këto fjalë të Clinton i përshtaten si një epigram Edi Ramës, pasi ky ka zgjedhur si imazhin e vet amerikan në këtë fushatë një çifut pederast të martuar me një burrë, siç është Finkelstein. Në përfundim të këtij shkrimi i kërkoj falje lexuesit për termat që kam përdorur por ato janë termat e vetë kryetarit të PS-së, Edi Rama.
--------------------------------------------------------------------------------------------------




Qeka pak i lajthitur ky Kastrioti, po per realitetin shqiptar eshte tamam.

Une nuk shikoj asnji te keqe qe nji formacion politik ne Shqiperi kerkon konsulence te nji amerikano-çifuti ne zgjedhje.
- Politika e bythes se hapur ...... ,i forte eshte ,te shkruash ne gazete te tilla traplliqe,dhe te fusesh gjithe Europen ne kete politike te bythes se hapur duhet te jesh o shume i zgjuar(qe ne "budallenjte"s'arrijme ta kuptojme ) ose shume trap.....
- Shikoni se ç'shkruan: Qytetaret e Tiranes duhet te dine se po ja dhane voten Edit ai do ju kerkoje femijeve te tyre te japin bythen neser.............banalitete qe mund ti shkruaj nji rrugaç por jo nji njeri qe i thote vetes gazetar.Edi me duket se ka 6 vjet si kryetar bashkie dhe sikur se kemi degjuar akoma t'ju thote nji gje te tille femijeve te Tiranes.
- Gafa me e madhe e ketij "gazetari"eshte ajo kur thote qe Hollanda do te beje pedofilet minoritet social te privilegjuar....--->ska nevoje per koment.. Ku te çon mushka o Myftar.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar