Ami-
Anėtar Aktiv
Regjistruar: 18/12/2002
Vendbanimi: Venezia
Mesazhe: 569
|
Shkolla shqipe ne periudhen e Diktatures
Pavarësisht nga këndvështrimi I sotëm I mohimit radikal të periudhës 45 vjeçare, arritjet, po tI gjykojmë me paanësi janë tepër të mëdha. Pastaj mohimi I një rendi, I ideologjisë që përfaqëson dhe I praktikave që zbaton dhe rindërton, janë pjesë e historisë së një kombi. Asgjë nuk niset nga e para. Përndryshe, qeveria e I.Qemalit, me kujdesin e jashtëzakonshëm për hapjen e shkollave, do të mohonte punën e rilindasve që hapën dhe përparuan shkollën shqipe. As qeveria që u instalua në 1944 nuk mohoi çishte arritur, veçse nga 860 shkolla në 1938, hapi dhe shumëfishoi shkollat e kështu me rradhë gjithë reformat që kreu. Por mësuesi mbeti përsëri në qendër të vëmendjes. U hapën shkolla të shumta, nga kurset gjer në shkollat më të larta për përgatitjen e mësuesve. Mësuesia u bë profesioni më masiv dhe ndër më të pëlqyerit. Kërkesat themelore që përcaktonin personalitetin e tij, ishin kryesisht dy: a)statusi I tij si person me ngarkesën maksimale ideologjike, të partisë në pushtet; b)përgatitja dhe puna e përkushtuar profesionalisht. Personaliteti I mësuesit vihej në një morsë tepër të ashpër, shpesh pa rrugëdalje, gjë që do tëq thotë nënshtrim të politikave të kohës. Shumë mësues u denigruan si të papërshtatshëm ideoligjikisht. Kjo në aspektin profesional pati shpërfytyrime të dëmshme tek ata me përvojë. Është e panevojshme të zgjatemi me këtë pamje sepse ai realitet nuk mohohej. Mbeti e paluajtëshme kërkesa profesionale. Për këtë gjithashtu ushtrohej një kërkesë dhe kontroll I rreptë mbi përgatitjen, punën dhe produktin e mësuesit, nxënësin. U ngrit një sistem I tërë: shkolla, institucione kualifikuese, kontrolli, emërtesash, vlerësimesh etj. Paga në raport me profesionin dhe nëpunësit e tjerë, ishte relativisht e mirë. Mësuesit e përkushtuar dhe që dashuronin mësuesinë,e përballonin me lehtësi tërë ngarkesën. Ata bënë një punë shumë të madhe në përfaqësimin me dinjitet të profesionit dhe të dëshirës për arsimim. Prandaj, mësuesi, edhe pse përballej me vështirësi të ndryshme, pati një shtysë të dyfishtë, si për të mbijetuar, ashtu edhe për të shfaqur dinjitetin dhe idealizimin e vet. Atë të përkushtuarin, nuk e pengoi diktatura ose diktati ideologjik e politik për tu shfaqur në shoqëri, në veprimtaritë e shumta shkencore, kulturore-artistike, me atë dinjitet që gjithsesi I është vlerësuar. Vlerësimi natyralisht ishte nxitës, përkrahës, si nga strukturat zyrtare, por më tepër nga prindërit dhe nxënësi. Mbvi këeta të fundit u forcua një bashkëjetesë dhe një bashkëvlerësim I spikatur me gjithë aspektet e jetës shkencore dhe kulturore. Shkolla, si institucion, si dhe mësuesi si shëmbëlltyra e saj, kishte grumbulluar një autoritet të madh në komunitet. Këtu, edhe për këtë, kan ndikuar edhe një faktor, ose disa, që lidhen me faktin se arsimimi ishte strumbullari bazë ku niste synimi I çdo njeriu për të mbijetuar e për të shfaqur personalitetin e vet. Pa arsimim personaliteti I individit shtypej dhe nëpërkëmbej dyfish. Prandaj mësuesi, edhe kur për shkaqe ideologjike opse të programeve dhe lëvizjeve partiake, ishte vetë në mëdyshje, pra për nxënësit mbeti njeriu I vlerësuar më tepër se të tjerët. Ai me të drejtë përfaqson diturinë, iedalin, prespektivën e gjithësecilit, duek mbetur shëmbëlltyra e idealit, pavarësisht e prësërisim nga vlerësimi I dyshimtë I nomenklaturave. Është me vend të kuptojmë vijën e masave, llogaridhënie gati gjyqësore para nxënësve dhe prindërve, ose kontroll I quajtur punëtor, që synonte djallëzisht ta çmitizonte, dhe e depersonalizonte mësuesin. Ta kthente atë si një qënie, ose si një zanatçi të rëndomtë. Për gjithë atë periudhë kemi dy pamje: mësuesin me vlerat e padiskutueshme dhe detyrimet për të zbatuar shpesh programin dhe për të kryer punë që të dalin jashtë misionit fizik të tij.
__________________
Mendjet e mėdha diskutojnė ide, mesataret ngjarje, te voglat njerėz...
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|