AngelDevil
Shejtone
Regjistruar: 02/05/2009
Vendbanimi:
Mesazhe: 14611
|
I
Nëse nën qiellin tim ju do të vdisni një ditë
papritur do të shpërthejë një zjarr gurësh,
këtu, qytet më qytet,
tendën palosa e mbështeta
tek karvani që ecën ngadalë e duke çaluar,
pritjen që ruaj tek enigma
përgatitet nga dita deri tek nata
çdo oaz i kthjellët që fillon e zbehet,
nuk do të vijë pas kësaj pike uji
e kotë gurgullima e burimit
- lira që askush sdëgjon.
II
Nëse do ta dëgjoj një ditë, zgjohet e fëshfërin
mbi lëkurën time kam kujtimin e prekjes
ka zënë kore, fryma e mbajtur
drithëron gjatë sustën
e kthimit prapa dhe thyhen xhama brenda meje
sepse një dritare u hap ndër shumë të tjera,
kryeneçe më shfaqet përballë, e gatshme
për të shkrirë tek burimi im çdo kokrrizë
prej klepsidrës që përmbys kisha lënë:
një kohë përgjatë kohërave
ikët nga këto toka, të rraskapitur.
III
Nëse lajmi erdhi si një shuplakë, nëse nga ecja
prej plumbi e gjuhës është krijuar
ajo frazë plumbi: nga unë largohet
me shpejtësi një varkë me vela e heshtur, pezull
në qetësinë e pakufi drejt linjës
së horizontit e me tu zhdukur,
nuk vjen më agimi sërish, nuk kthehet
të zbresë mbrëmja dhe as për netët
nuk mbetet vend në kraharorin tim, ndiej
zërin tuaj të fshehur
nën algat, më prehet e pastër kripa e detit.
IV
Kush mund të thotë ndonjëherë që u larguat,
kush mund të mblidhte tërë këtë guxim
përballë shqisave shqisa që kryqëzohen
tek fytyra ime? Nuk e di, në fund
të syrit tim, kërkoj me furi të fortin
ilaç që mund të më bëjë të humbas
pesë shqisat, nëse krisen të gjithë dhëmbët
sipas aradhës së rrëpirë të rrotave që besoja
do të mbanin çdo peshë, brenda meje paraliza,
më parë gufon limfa ime
nga toka prej të cilës iu kanë krijuar.
V
Them, nuk duhet të më thonë
se tani balona është e padukshme,
nëpër shtëpi duhet të mbulohen pasqyrat dhe drita ime
e sipërfaqet që e thithin: nëse për një çast
shoh sytë e mi, menjëherë tek unë
piklon stalaktiti, shuhen llampat e mia
e duke vështruar natës nga pas natës
kujtoj një erë të shpërndarë,
çatitë e një qyteti kujtoj,
fshihet se keni fluturuar nga uji që kisha fshehur -
unë në qiellin tim, dredhëza, një lëmsh.
VI
Shikoj që tani: në fytyrën e sarkofagut,
në basoreliev, e lidhur fytyra ime, e zbehtë,
vorbulla e mbyllur tek retë, e grumbulluara,
trupi im fillon të bjerë përgjatë
një zakoni mjeshtëror në mes
të një hapsire ndër dy skaje të harruara,
dhembja tani zhytet në qenien time
të mbuluara nga dora ime, tani tërhiqet, shkretëtirë
duke lënë, në trung, prushe brenda meje.
Do të qaj nga ana e veriut
për sarkofagun, tashmë emblemë e timonit të prishur.
VII
Thonë se jeni vdekje, tek unë ishin vite
dhe vite që ishit vdekje, besoja ndër vite
dhe vite që iu kam varrosur pa iu larë më parë,
kështu, më parë edhe të bëhej hiri hi.
Që kisha jetuar për ju e me ju
mendoja, e duke u ngritur pas shumë kohësh
që aty ku kisha mbetur i përcëlluar, besova,
tashmë gjithsesi nuk jetonit më,
do të bashkoj duart mbi sarkofag:
mbi fytyrë një perde, gjoksi fije plumbi, i ngurtësuar.
VIII
Do të ishit vdekje një ditë, e kam ditur,
është i fortë mermeri, një palë duar për ta punuar
do të kisha dashur aty, në fillim unë
nuk isha, një palë duar e gdhendën njësoj
sikur të qenë duart tuaja, kam dashur, aty
ende nuk isha, megjithëse kemi qenë prej kohësh.
Nëse nuk kishte qenë më parë, do të ishte një ditë,
e kam ditur, por kush më parë,
shpresova dhe u luta ndërsa qiriri që kisha ndezur
pikonte e shkrihej përballë meje, ndalova:
ecnit, të heshtura, megjithëse kishit vdekur prej kohësh.
IX
Më rikthehet në kujtesë dhembja e plagës,
ishte një shi kokëfortë ai që sillte koha
e mvrenjtur, tamam si vendi ku ecnim, lakuriq
e plot me të ngjethura, nga pema në pemë,
ishte një ishull që e gjenim duke parë
çfarëdo harte. Parfum qershish të egra.
Tym mëngjesi. I pafund copëtimi për mishin
përzier me dhč. Sërish mblidhen
retë, unë shoh një zog shtegtar
që me vonesë shikon për nga vjen shiu,
fluturon larg lajmëtari me rrënjë tek shikimi im i hekurt.
X
Nuk më ka mbetur keqardhje prej jush, e kam kuptuar,
as mëri, as keqardhje dhe as një shenjë prej shumë qelizave
qeliza xheloze, që më gërryenin thelbin: duke u rritur
në të tatëpjetë kemi jetuar, e kuptoj, duke rrjedhur
me të shpejtë gjatë të njëjtit shtrat. Nëse qarje ka në sytë e mi
nuk është pse jeni larguar: këtu qëndroj
kështu, e keni sjellë qëllimin
që megjithëse të largët, më keni dhuruar - duhej
të kishit pritur,
oh, sikur të kishit pritur, një shenjë të përbashkët
do ta kishim gjetur:
unë e kërkova, do ta kërkoj duke u kthyer
sërish, që të vijë zogu, të cilit i dallova fluturimin.
XI
Nga ana e jugut duhet të qëndroje, skulptura ime.
Të humburit ndër shumë gra jo të lumtura
të mërzitura me njëra-tjetrën dhe me vdekjen
është kjo ajo që më fyen? I mbyllur brenda kësaj pyetjeje,
kokën lart e trupin drejt, davaritet
feminiliteti im: vetëm shikimi është i shtrembër,
askush nuk beson, se diçka tjetër
mund të më pengojë. Tashmë nuk i lëshoj
flokët e mi të gjatë, nuk fryhem as kur ndërron
stina, nuk shpërthen sythi tek buza ime,
nëse mundeni, gdhendni në mermer, atë që tek unë ka humbur.
XII
Kështu paraqitem, do të jem
në të njëjtën lartësi me ta; hija
tuli që kërkoj për fytyrën time, trupin tim
që bëhet gjithnjë e më i ngushtë, nuk është për turp,
as për të dalë në pah, e megjithatë shtrembërohen.
Me tu grisur mbështjellësja e të fshehtës
që së bashku kemi ndërtuar, ndoshta
nëse do të kishte qenë e dukshme zemra e tij
që punonte si një gjyryk në gjoks
kokëkrisur tek shpina ime e djersitur, i mbështetur
dhe ai gjarpër që tek unë ndërronte lëkurë,
makar të dilte nga toka e me mua të ngopej.
XIII
Do të kalojë, do të fluturojë Koha. Kohët
që do të kalojnë, që do të fluturojnë larg
do të helmojnë materien tonë të verbër: a do të mbetet
Bukuria ime?
Do të mbetet emri dhe fama e saj? Do të mbetet koka ime
mbështetur te dora dhe vështrimi im i përqendruar në boshllëk
në këtë gur, e pastaj sarkofagu i zbrazët, i fituar.
Thuhet se mbretëria është bukuri dhe megjithatë është
toka shkretë!
Në një muze tërë ditën vizitues kureshtarë
dhe specialistë me syze vijnë rrotull nesh.
Më pas bie mbrëmja dhe fik dritat
roja: çdo natë, e gjithë nata na mbetet neve.
XIV
Nuk besova se ishit shuar, më hyjnores
se tërë hyjnitë, më burrërore
se tërë burrat: tërmeti
që filloi kur më preket, bëri shesh qytete e fshatra,
puset e mia janë tashmë shumë më të thella, më të nxehta
shkretëtirat e mia prej diellit tuaj në zenit,
nëse kam jetuar duke humbur gjak në trupin tuaj
pres kthimin tuaj të tharë e të mbyllur,
askush nuk e ëndërron sa unë, kthimin tuaj
të papritur, zjarri që befas do të ndizni,
nuk ka çmim zjarri ndër ne.
XV
Ikët: imazhi i vetëm në mendjen time.
Farë udhëtimi ishte, në farë tokash
ndoshta e keni harruar, ama të huajin tek unë
a e keni kujtuar: fytyra ime është ajo që shihni
aty ku jeni të ulura mbi kalë? Jo, çdo rrokje e imja,
duke folur, ka shfaqur largësinë - të njëjtë me shkëndijën
që kalon në syrin tuaj dhe prek telin e gabuar
të lirës: tek unë ishte mbreti, që donte të largohej për një çast
vetja e tij, e keni mbrojtur, i zhveshur, kujtimi,
i pamposhtur, mbreti që thërrisni nga dhoma në horizont
duke parë: Ejani, mbretëreshë, përgatisni kalin tim.
XVI
Do të vazhdojnë të përsillen gratë të gdhendur përreth
sarkofagut dhe asnjë, asnjëherë nuk do të mësojë
se unë erdha i fundit: i lodhur prej kohësh,
prej shumë etjeje për tu larguar, prej kthimit të shpeshtë
të frikës
për tu harruar: ja shpirti në barkun tim!
Kjo ceremoni e përgatitur pa ndalesë, pa gjumë,
i riu që tani është ngurtësuar në zinë tonë të thellë
në vetminë tonë tashmë të papërshkueshme,
i rënë nga një pemë mbi një pjatë argjendi
i paprekshëm nga dora, i tillë i lëne të kalbet -
jam unë: çdo të bëhet me gjakun e çmendur që krijon shtjella brenda meje?
XVII
Keni heshtur dhe është përdredhur e palëvizur pyetja
gjarpëruese.
Kam qenë miku juaj në netët pa hënë?
Apo mos kemi mbetur vëllezër
ashtu siç jemi lindur? Tashmë vetëm unë e dija
se trupat tanë nuk do të bashkohen dhe edhe
shpirti fluturuar larg, e mbështetur mbi një spirancë të brishtë,
dua që për shekuj të mbijetojë kjo kureshti e keqe
që gërryen
dhe që ky dyshim i thellë të ushqejë -
unë pashë: me mua pranë në dremitje
keni qenë shpata, gati për të dalë nga mylli,
tek unë, një turmë e gatshme për tu shpërndarë drejt jush.
XVIII
Do të vijë një ditë, do të vdesin të gjithë, edhe unë vetë,
dhe nëse do të largohet që këtej, tërë njerëzia që kam parë,
njohur: edhe nëse do të jetonin të tjerët
ja, kjo është dita ime e gjykimit: fytyra ime
e rrëzuar mbi mermer do të fshihet duke qarë - sepse
unë
jam tek të gjitha gratë dhe asnjëra prej tyre.
Nëse do të jem pa hire, tërësisht
pa gjak, e nëse jam e heshtur e pa jehonë,
e kuptoni se sa shpejt do të vijë radha,
askush nuk do të dallojë fjalën e fundit tek fytyra ime.
Jeni duke më parë: ai gjak, nuk ekziston ai gjak.
__________________
.
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|