NS-6
Mnemonic
Regjistruar: 16/01/2005
Vendbanimi: Raccon City
Mesazhe: 3634
|
Parlamenti apo Piramida?
Dikur, historiani Jacob Burckhardt, do të shkruante: Njerëzit nuk po besojnë më në parime, ndaj edhe ata ka shumë mundësi që në mënyrë periodike do të fillojnë të besojnë në Shpëtimtarë. Për këtë arsye Autoritarizmi do ta ngrejë sërish kokën e tij
. Në vijim të këtij arsyetimi na duhet të ndërhyjmë këtu, duke kthjelluar që në zanafillë se zymtësia dhe keqnaja që ka zaptuar ligjërimin dhe ambientin politik, social dhe kulturor në Shqipëri e ka zbritur qytetarin në normalitetin dhe natyrshmërinë e kokultësisë, dorëzimit, squlljes dhe bindjes kronike. Ndërsa i ka kandisur intelektualët, akademikët, mendimtarët, aktivistët politikë dhe civilë shqiptarë në skutat më të ngushta, më të pamerituara dhe më të padenja të pafuqisë dhe jogatishmërisë për të prodhuar të mira dhe vlerë publike. Këtu, nuk synojmë e nuk guxojmë kurrsesi të përgjithësojmë, porse po mëtojmë të heqim një vijë të trashë arsyetimi me mastar të vetëm perceptimin e përftuar nga debati mediatik, bisedat e thashethemnajat private apo publike, kronikat e zeza, opinionet e televizioneve dhe shtypit të përditshëm, dhe sidomos nga fjalimet, deklaratat, e reagim - kundër-reagimet e politikanëve të majtë dhe të djathtë shqiptarë. E pra, kjo zymtësi dhe keqnajë kaq shtypëse dhe shpresëvrasëse, po bën që njerëzit, qytetarët të zhvishen çdo ditë e më tepër nga frymëzimi, dëshira dhe përpjekjet për një jetë më të mirë, për një demokraci më cilësore e përfaqësuese dhe për një liri më të ndërgjegjshme e më të drejtë. Zymtësia dhe keqnaja e fjalëve dhe veprimeve të përditshme që kryhen, shpallen e mbrohen pa as më të voglën brerjeje ndërgjegjeje nga udhëheqësitë politike të majta dhe të djathta shqiptare, kanë bërë që për qytetarët të bëhet çdo ditë e më e pamundur mbështetja dhe besimi te parimet. Kur pushtetet e shtetit dhe partive, si dhe pushtet-ushtruesit qofshin këta të majtë apo të djathtë, në nivel qendror apo lokal, flasin vetëm me gjuhën e forcës, mashtrimit, joshjes, blerjes, intrigës, skemimit, mohimit, përbaltjes, zaptimit, kërcëllitjes së dhëmbëve, arbitraritetit, pasurimit të padrejtë, korrupsionit, shitblerjes së karaktereve, grabitjes së pronës së shtetit dhe privatit, dehumanizimit të kundërshtarit, apo mitingjeve, protestave, shfaqjeve dhe spektakleve me fatura marramendëse, i vetmi strehim për qytetarët është frika dhe zvetënimi. Frika dhe pafuqia bëhen kësisoj faktorë vendimtarë që vrasin lirinë e dinjitetin dhe ndërgjegjësojnë negativisht qytetarët me mosbesimin te parimet e si rrjedhojë edhe me largimin e detyruar nga ato. Le të themi se i gjithë ky arsyetim i mësipërm na lehtëson pandehmën se dorëzimi pa kushte i qytetarëve në duart e `Shpëtimtarëve`, Kryetar pas Kryetari, qeverisje pas qeverisjeje, zgjedhje pas zgjedhjesh, vit pas viti, muaj pas muaji, javë pas jave, ditë pas dite, e hapësirë pas hapësire, ka bërë që Autoritarizmi periodikisht të ngrejë kokë pareshtur e pa drojë, duke u shndërruar në karakteristikën bazale të këtyre 20 viteve tranzicion për në demokraci. Madje nën këtë frymë dëshirojmë të shestojmë shteg-vështrimin tonë për debatin e sapondezur për ndërtimin e Parlamentit të ri, që ka dalë në rend të dytë si çështje, pasi në fillim duhet të tokrendim me luftë balte, sharje e ligjërim bosh në debatet e pakuptimta për prishjen apo mosprishjen e Qendrës Ndërkombëtare të Kulturës, Pjetër Arbnori, apo të ndryshe-njohur si Piramida. Gjetja e sherrit të radhës ka qenë pa asnjë diskutim e bashkëshoqëruar edhe me zhdërvjelltësinë e admirueshme të gjetjes së marifeteve të radhës. Përsëri, shpërfaqet një sherr i ri, një marrëzi e re për të nxitur dhe ushqyer kujtesë-shkurtësinë e shqiptarëve, nëpërmjet mbulimit të skandaleve, krizave, çështjeve, debateve, zullumeve të së djeshmes dhe së sotmes, me një lum skandalesh, krizash, çështjesh, debatesh, dhe zullumesh të reja që herë janë më të vogla, e herë më të mëdha se pararendëset. Palët politike ndahen më dysh, shoqëria ndahet më dysh, mediat ndahen më dysh, opinionistët ndahen më dysh dhe të gjithë të strehuar në frëngjitë e kotësisë, rrejshmërisë dhe marrëzisë godasin pa pushim njëri-tjetrin me baltë, fyerje, akuza, gjuhëhidhtësi me sigurinë e plotë se qytetarët nuk marrin pjesë fare në gjithë këtë marramendje hileqarësh politikë që luajnë plot etje dhe babëzi vetëm për pushtet. Rreziku i lojës së pushtetit ka shumë gjasa që të na rikthejë në terrenin e politikës jokonkurruese nëpërmjet instalimit të një regjimi të gjymtë dhe të paqartë, mundësisht jo-demokratik, destinacion ky që mund të jetë zgjedhja më tërheqëse për elitat politike postkomuniste shqiptare. Të dhënat në terren përfigurohen fortësisht dyshimnxitëse se krizat ciklike të regjimit në Shqipërinë postkomuniste nuk çojnë drejt demokracisë, porse në të tjera rezultate dhe destinacione të tranzicionit. Në gjykimin tonë, shumica e hamendësimeve dhe vlerësimeve mbi demokratizimin në Shqipëri përgjithësisht përmblidhen në paradigmën e një filmi Hollywood-ian, sipas së cilës `good guys djemtë e mirë` (p.sh: demokratët) kanë vite që përplasen me bad guys djemtë e këqij (antidemokratët), por një film i tillë duhet patjetër që të ketë `happy end fund të lumtur` (p.sh., fitoren e `djemve të mirë`). Por realiteti shqiptar i këtyre 20 viteve është larg nga filmi Hollywood-ian dhe demokracia nuk mundet të lindë thjesht dhe vetëm nga vullneti i demokratëve, demokracidashësve (edhe pse ata kanë qëllime të mira). Në këtë pikë, është krejt e qartë se fundi i lumtur është vetëm një ëndërr, dhe se as djemtë e mirë e as djemtë e këqij nuk ekzistojnë fare, ndër aktorët aktivë në lojën reale. Prandaj edhe lind domosdoshmëria që intelektualët, akademikët, mendimtarët, aktivistët politikë dhe civilë shqiptarë (njëlloj si regjisorët dhe produktorët e filmave të Hollywood-it) të jenë të detyruar që për rastin e vendit tonë të kthehen nga filmi në një realizëm të ri. Realizëm të ri që kërkon patjetër kurajë për t`i thënë të vërtetat ballazi e jo heshturazi, zëmbyturazi, tërthorazi apo më keq akoma, me frymë partizane. Për t`u rikthyer në argumentin tonë, bën vlerë të konstatojmë se Molla e Sherrit kësaj radhe u bë Piramida e Sherrit. Nëse debati do të bëhej për prishjen apo mosprishjen e Qendrës Ndërkombëtare të Kulturës Pjetër Arbnori, i qasemi përshtypjes se nuk do të kishim dot fatin e madh për të përfituar nga retorika e Shpëtimtarëve kundër Autoritarëve, Demokratëve kundër Komunistëve apo Antidemokratëve, Çlirimtarëve kundër Nostalgjikëve të Diktatorit. Debati për Institucionin: QNK, Pjetër Arbnori, do të volitej të ushqehej dhe ekzaminohej mbështetur në parime ligjore, reflektim institucional, përgjegjshmëri profesionale dhe urtësi politike. Por zgjuarsisht dhe me hile, debati është zhvendosur tek Piramida, ngase Piramida lëshon kumtin politik të ndarjes, rreshtimit, lojës politike, strategjive elektorale dhe marifeteve për të mbytur kujtesën dhe vetëdijësimin qytetar. Piramida moleps emocione, kësisoj, shpërfill logjikën dhe arsyen, sepse i vendos ato përballë turmës dhe makinerisë politike, nëpërkëmb, tejanashkalon institucionet, ligjet, profesionalizmin, e shpërbën urtësinë politike, ndërsa ngre në këmbë të llahtarshmin militantizëm politik. Për të mos u përfshirë edhe ne, në debatin shterpë të arsyeve dhe arsyetimit pro dhe/apo kundër prishjes së Piramidës, dëshirojmë të sjellim në vëmendje e theksojmë me këmbëngulje, se rendi i parë, prioriteti i prioriteteve, dëshmia më e madhe liri dhe demokracidashëse do të ishte urtësia dhe legjitimiteti i një debati për ngritjen dhe ndërtimin e një godine të re për Kuvendin e Shqipërisë. Çdo debat me kahje prishjen, paradoksalisht na largon nga parimet dhe e nesërmja demokratike e perëndimore, duke na afruar me ngut ligështor me të shkuarën. Çdo debat me kahje ndërtimin, çliron energjitë tona pozitive kombëtare, ripërtërin shpresën e qytetarëve dhe i rikthen parimet si mekanizëm mbrojtës të qytetarëve për të synuar dhe përpjekur me kurajë për lirinë dhe demokracinë, në vend që të kërkojnë Shpëtimtarë. Ndërtimi i godinës së re të Kuvendit të Shqipërisë nuk mund të jetë rrjedhojë e arsyetimit revolucionar se: mbi gërmadhat e botës së vjetër, do të ngremë botën e re. Ndërtimi i godinës së re të Kuvendit të Shqipërisë volitet të burojë si frymëzim, dëshire dhe përpjekjeje kombëtare për të ndërtuar kahkohësisht edhe Dinjitetin e Qytetarit Shqiptar, Shtetit Shqiptar dhe Kombit Shqiptar. Në fund të fundit, Piramida do të na vlejë kahhera si kujtesë për Projeksionin e Fëlligësht të së shkuarës për të mos e lejuar të na ripërsëritet më, në asnjë lloj versioni. Ndërkohë që ndërtimi i godinës së re të Parlamentit volitet të udhërrëfejë Projeksionin tonë Liridashës dhe Demokracidashës për një të nesërme europiane, perëndimore ku qytetari njihet si Sovran, e politikani, parlamentari njihet si shërbëtor.
Ora News 13 Mars 2011
__________________
Kurre mos debato me nje idiot!Njerezit mund te mos e bejne dallimin! (Ligj i Marfit)
Think Different!Think Again! (National Geographic Channel)
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|