erious
.
Regjistruar: 27/09/2007
Vendbanimi: europe
Mesazhe: 2217
|
Preja e njė martese tė lodhur
Për ata që duhen: Me frikë se bëhen tre dhe ankth, mos mbeten një
E mban mend kur të shkrova se ai sapo më kishte lënë?
Mbase të kam thënë "e lashë", se ato kohë inati qe më i fortë se dhimbja, po c'rëndësi ka? lamë njëri-tjetrin, për të qenë brenda.
Erdhën ditë e net vetëm. Jo se netët i kishim kaluar bashkë, por ditët pa të nuk shtyheshin dot para. Sidomos nuk përballohej zgjimi fiks më 5:00, kur si nëpër ëndërr pyesja veten: "Ku gabova?"
"Gabimi qe qysh në nisje", -vetëpërgjigjesha, pastaj, në gjumë e sipër, kujtoja c'më kishte thënë në krye të lidhjes "Kur të ndahemi, nëse ndahemi, kujto grindjet tona (që s'ishin edhe aq pak), mendo vetëm keq për mua, do të jetë më e lehtë për ty".
Pastaj flija, pastaj zgjohesha, shkoja në punë, vija nga puna, flija përsëri, zgjohesha më 5:00, flija më 6:00, cohesha më 7:00, shkoja në punë më 8:00 dhe çdo ditë, çdo minutë e harroja nga pak dhe e doja më shumë.
Por atë doja e një tjetër kërkoja, një tjetër si ai, një të panjohur për ta njohur të gjithin për vete, ti nuk je e vetmja që di se ai ishte i martuar kur ne u lidhëm, por je e vetmja që e di se nuk ka një të ngjashme me mua në orvatjet e dështuara dëshpëruese të kërkimit në fjalë.
Por kësaj here kisha vendosur te kerkoja me gjithë dijet e perftuara nga humbjet ne vite (te cilat, te siguroj,vetëm humbje të reja pjellin) dhe nga leksionet e vjedhura nëpër dialoge me ato qe unë, ti dhe bota i quajmë kurva.
Kështu qe kërkova sa kohe mes te njohurish, kujtimesh, copash ditari te fshehura e te degjoja ish-ish te dashurin qe fliste në radio, ndërsa unë lexoja një vellim poetik te porsadale te ish-ish-se dashures se ish-te dashurit tim. I nderpreva me urdher radion, librin ddhe lotet.
Mengjesi me kapi me një ndjesi se me priste diçka e re, diçka ndryshe, e paardhur kurrë deri me pare.
E kam me te thënë se dashurinë e jetës njeriu e takon befas, kthen koken dhe shikon atë, atë qe ka dashur e pritur gjithemone. Sa me shumë ia perseritja vetes, aq me ngultazi i shikoja njerëzit nëpër rrugë.
I fiksoja ne mënyrën me te pacipe te mundshme, duke pritur një shkendije magnetike me një ankth edhe me të madh sesa ai qe provon kur pret të plotesohet viza e dytë e testit te shtatezenise.
Por hiç, asgjë, asgjekundi. Të gjithë ishin te martuar. I urreja gratë e tyre edhe pa i njohur.
Kur pashë se nuk kishte asgjë me te mirë për te bërë sesa te prisja e lashe kerkimin.
Nisja t'i denoja ditet ne pune. E ke vënë re edhe ti sapo ta duash punën tënde, nuk eshte asnjhere motiv i mjaftueshem, kur je vetëm. Një mikeshe e ime thotë se te gjithë ikin një ditë, vetëm pune nuk te le,ndaj p.s. saj ia vlen te kapesh fort, S'e di! E kam vrarë mendjen për këtë shpesh, sa here që zihesha me atë para lajmeve dhe futesha ne banjen e punës për të qare apo vjelle.
Ose, kur në zhegun e fushatave elektorale, nëse ai priste dy bileta për të ushetuar, mua me dukej se zgjedhjet kishin mbaruar dhe nisesha.
Ndoshta, ndaj femrat, edhe më të aftat e races, janë një hap pas meshkujve, ne rastin me te mirë. I tradhton zemra pikërisht atëherë kur nuk duhet.
Ne njërën prej ditëve qe i rendoja me këso persiatjesh,duke pritur gjumin ,me trembi zhurma qe bën celulari kur sjell një mesazh të ri.
Kështu nisi historia ime e sms-ve me një te panjohur një të diel shtatori, po t'i tregoj gjith c'shkrova e me shkroi, pa ndalur të shpjegoj.
Eja pas meje!
__________________
.
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|