robert
Veteran ne forum
Regjistruar: 08/05/2010
Vendbanimi: Gjermani
Mesazhe: 871
|
Nese me lejohet, po hedh nje tregim te hershem, ketu e 15 vjet para; ndoshta ka aktualitet kudo e kurdo, me stil te thjeshte naiv:
I keqi
atje,
atje,
Ku?
Ja, atje!... Shtypjani kokën!... Bjeri maskarait!... Kush?... Ai?... Po, po, qeni!... Të gjithë vraponin.
Ku është pisi, pyesnin disa.
Mos e lë të iki, bërtisnin disa të tjerë.
Bjeri, bjeri,
lidhe,
largohu se kam unë punë me të
, dhe me mëngë të përveshura mbrrinin të rinj. Fap-fap, gup-gup, dëgjoheshin shqelmat dhe grushtat. Kujdes se po ju shpëton more, dëgjohej. Çështë? pyesnin disa, akoma më të rinj në këtë mesele. I keqi, i keqi !
Kush?
I keqi,
njeriu i keq!
Ku është?... Fap-gup,
ja ai i shtriri,
nuk duket mirë, po e rrahin,
Ku e kapën?
e zunë maskarain, e zunë më së fundi!
Oh, çpo ia bëjnë mirë!
Lermëni, lermëni se kam unë ca hesape me të, çirresh dikush. Largohu, shtynte tjetri, duke ia ngjeshur me grushta viktimës. Oh, ooo, dëgjohej përzier.
More, e pe sa mire e qëlloi!.. Ata që tashmë qenë lodhur i linin radhën më të rinjve. Këta të fundit, më me furi lëshonin energjitë e mbledhura orë më parë. Dhe po si të parët dilnin nga beteja me një pasthirrmë urrejtje, tashmë të konsu-muar: maskarai. I poshtri, u rezononte ndonjë trupimët, që nuk merrte guximin të futesh mes grumbullit të rrahësve. -E kishe njohur?... Ë?.. çu lodha!.. Oohh,
njohur the?!.. E kush nuk e njihte maskarain!
Oh, edhe mua mezi po më mbajnë këmbët
Dhe turma priste çdo fjalë të rrahësve, si fëmijët bonbonet e sheqerosura. -Kushedi çdo të ketë bërë ty, i poshtri?... I poshtri, vërtet!... Kureshtarët shtoheshin.
Bërë, the?!. Uuhh, çu lodhëm,
e çdo tmë bënte mua, flliqësira!?!
Trupimti ndiqte me sy e veshë çdo fjalë që thuhesh, për tua shpërndarë të tjerve më pas.
le ta provonte të më bënte mua dhe më të voglën vickël, paa
, dhe rrahësi merrte frymë duke i lënë kureshtarët me gojë hapur të prisnin çka ai nuk kish për të thënë më. Këtyre nuk u ngelesh veçse të mirrnin me mënd fjalët e fshehura në gurmazin e rrahësit-hero, e të ndiqnin vallzimin e gishtrinjve të tij në ajër, nën ritmin e ngulçimave. Mirpo dhe kaq mjaftonte që disa nga kureshtarët të inspiroheshin e të futeshin mes grumbullit të rrahësve, për ta dërmuar njeriun e keq. Gup-gupet dëgjoheshin qartë. Po ashtu dhe lëngimet e të rrahurit. Po rrahin të keqin, sqarohej kudo. E kanë bërë fërtele, ... mirë tia bëjnë!
Të keqin the?
Kush është ky?.. Ta zhdëpin fare, përplasnin duart disa. Ku e zunë?.. Çka bërë?.. Nuk e njeh?!..
Shihe, shihe mirë maskarain çfytyrë ka!
Ja ai që ka mbuluar kokën me duar,
ai fytyrë nxiri, tregohej me gisht. Mos more, po e paskan nxirë krejt të ziun!
Përse?.. Çpo ndodh këtu? Largoju more!.. Si, të keqin, the?.. Ah, në rregull!.. Spetakli i goditjeve sa vinte e shtohej. Nxirë, the?!.. Gup, gup, gup, fap-gup-gup,
aaahhhh, -dëgjohej më zbehtë klithma e viktimës. -E nxira është pak more!
Nuk e sheh që spo jep shpirt akoma!
Ngritje vetullash shoqëronin largimin e hapave. -E keqja nuk jep shpirt kollaj! -i elokuonte si filozof dikush tjetër xhaketës së re që kish veshur dhe kravatës shumëngjyrshe që i varej si spirancë në qafën e hollë. Pamja e tij prej profesori nuk e lejonte të futej në mes të turmës. Mor po e vdiqën fare të shkretin, hidhej ndonjë zemër gjynofqari. Mirpo shikimet me tërbim të rrethuesve, të udhëhequra nga shikimi ironik i kollarengjeshu-rit, e tulatnin gjynofqarin dhe e bënin më të vogël se zemr e tij. -Ore, çka bërë, pyeta, përse po e rrahin? -pyeste me ngulm një kokëshkret me mjekër të parruar, duke marrë si përgjigje vetëm ngritje supesh. Çështë kjo trahalli ore, hidhesh ndokush që donte ta ndihmonte sadopak viktimën me dipllomacinë e tij, -jepi një plumb dhe e gjitha mbaron për një minutë! Vërtet, vërtet, e ndihmonin ata të cilëve po u dhimbnin si veshët nga goditjet e rrahësve, ashtu edhe sytë nga gjaku i spërkatur mbi rrugë, -një plumb dhe ska nevojë për gjithë këtë zahalli!.. Këto fjalë, të interpretuara më pas sipas mënyrës së çdonjërit, inspironin disa që ti hidheshin viktimës përsipër me të dyja këmbët, sikur po e qëllonin me çifte. Aaahh-të dhe uuuhh-të dëgjoheshin tashmë më ulët, por prapë dukej që i godituri nuk shkëputej nga jeta. Më të zellshmit në ndëshkim po përdornin edhe shkopinj të trashë në skalpin e kokës dhe iknin më pas me vrap. Po vdes,
po vdes, thërrisnin të gëzuar disa. Po vdes i shkreti, dëgjohej ulët edhe nga disa kokrra që duket se ishin kundër këtij spetakli. Mjaft more, foli sërish i parruari dhe dy-tre të tjerë. Katila, shtoi dikush me zë të ulët:. Çdo të ketë bërë thuaj, i afrohesh atij një meso burrë me kapele. Gup
gup
gup
Më duket se vdiq,
edhe një!
Gap-gup
Do të ketë bërë shumë të këqia mavria,
lëre ore,
boll, boll, dukej se po merreshin vesh rrahsit. Çtë këqia ka bërë, hë më thuaj, ku e di ti çtë këqia ka bë
Shshshëtt, i foli të parruarit prapa veshit burri me kapele, ule zërin se do të dëgjojnë!.
Largohuni, largohuni, po bërtiste dikush
Turma po shtohej dhe më. Tashmë po mblidheshin edhe ata të cilëve gjurulldia e pak minutave më parë, nuk u kish tërhequr vëmëndjen. -Mor po le të më dëgjojnë!.. -dëgjohej tani në frekuencë më të lartë. -E ka shumë mirë ky zotëria! -pasonte një zë më i dobët, -asnjë nga këta kriminelë nuk e njeh atë të keqin. -Mor po çfarë i keqi! -vazhdonte gjith zemërim i parruarri, -nuk ka as të keq e as të mirë, këta janë të këqinjtë, por thuaj të lajmëroj dikush shpejt ambulancën
Mirpo askush nuk po e dëgjonte, sepse të gjithë ishin përqëndruar tek grahmat e fundit të viktimës. Vdiq?.. A vdiq?.., pyesnin turmëxhinjtë e rinj, duke kaluar përmes përshpëritjeve dhe duke ju shtuar sehirxhinjve të vjetër. Më duket se vdiq_!
E vdiqën të shkretin_!
Oh temporas mores, përjetsi makabre_!
Ndërkohë, sikur dikush të kish shtypur një sustë, turma u hodh përpjetë. Uurraaa, u drodh ajri përreth. Vdiq, vdiq, jepnin lajmin ata pranë kufomës. Vdiq, aprovonin të tjerë më pas. Vdiq i keqi,
i keqi vdiq, sqarohej gjithkund. Disa putheshin e përqafoheshin sikur të kishin fituar lloton, e disa bënin qepalla sikur të kishin fituar bastin e vënë. Një pjesë e madhe nga turma shikonin të habitur nga viktima, po aq dhe njëri-tjetrin, sikur nuk e kuptonin akoma çkishte ngjarë. Disa të tjerë bënin kryq. -Krim, krim! -dëgjohej herë-herë ndonjë zë i veçuar. Disa aprovonin me kokë. Të habiturit e rinj që i shtoheshin turmës, pa e kuptuar po i jepnin tone të reja atyre pak zërave protestues. Çka ndodhur more? -pyesnin ata. Krim në mes të ditës, dëgjohej. Mor po vërtet, si quhej xhanëm?
Ai trupimti mblidhte supet, duke shpënë më tej pyetjen e dëgjuar: si quhej? Nuk e dimë si quhej!
E përhapej më tej: nuk i dimë as emrin!
Nuk i dinë as emrin! E dëgjove!? Tani pyesin për emrin, po i thosh dikush me të qeshur sarkazme shokut në krah. Lëre, lëre, ia kthente me tundje koke i pikëlluar tjetri, pa ia ndarë sytë viktimës.
Çështë kjo kështu!? -dëgjohej përherë e më tepër. Paska vdekur vërtet!
Ee vraan!.. -oshëtiu diku. Mos e prek, i sulej një grua djalit të saj kureshtar, duke e tërhequr prej mënge. Disa me vulën e debilit në surrat, po zbardhnin dhëmbët. Të tjerë po përpiqeshin ta hiqnin të keqin nga rruga, duke e shtyrë me këmbë. Me lopatë, me lopatë u solli një këbëshpejtë dy lopata. Një burrë trupmadh i shtyu lopatxhinjtë që përpiqeshin ta hidhnin kufomën në kanal. Ndyrësira! -dhe ia pështolli me lopatë bythve njërit prej tyre. Këtu doni ta hidhni?!. Irritimi i të porsaardhurit ishte i justifikueshëm për turmën. Kanali ishte buzë gardhit të tij. Nuk kaluan veçse pak momente qetësimi për turmën dhe një karrocë e thirrur ndaloi pranë trupëmadhit. Kali hingëlliu njëherë i friksuar nga turma dhe uli kokën drejt barit të përfitonte diçka nga koha e pushimit. Ndërkohë, banori i atyshëm trupmadh, së bashku me një tjetër, e vendosën me kujdes kufomën mbi karrocë. Një grua e kaluar në moshë u afrua me nxitim dhe i ngriti kokën viktimës, duke i vënë nën të një triko të mbledhur. Karrocierri e shihte viktimën gjith i pezmatuar, sikur i vdekuri të ish një i njohuri i tij. Disave po u shpëtonin lotët. Këto skena të vonuara i shumuan dhe i ngritën më lart zërat e veçuar. E vranë të shkretin_!
E vdiqën me zor_!
Po, po, aprovonin koka të përgjumura. Mor po çkishin me të?!. -filloi të dëgjohej gjithkund. Allahu i vraftë!
Karrocieri tërhoqi kalin e tij, duke tërhequr kështu edhe turmën që vetëm rritej. Vetëm se kësaj radhe turma i përngjante një proçesioni varrimi. Urrejtja e pak çasteve më parë i kish lënë vendin habisë, një habie apatike. Gjithashtu, gjurulldia e pak përparshme ish ulur këmbkryq për pushim mbi rrugë. Mirpo, në atë lëvizje instiktive këmbësh një re e lehtë pluhuri dukej se po zgjonte dhe tahalliste çdo habi, përgjumje apo mëshirë. Ishte insikti i luftës. Sy flakërues, më të shumtit nga të sapoardhurit, filluan të kërcejnë kudo duke pyetur: çishte kjo kështu?!. Çfarë u kish bërë xhanëm?!. Nga e dinin që ishte i keqi?!
Një klithmë gruaje pranë të vdekurit ndezi fitilin e të qarit edhe ndër gra të tjera. Disa që mbanin shkopinj nëpër duar e që dukeshin sikur kishin lindur me to, filluan të bërtasin: pse e vranë të shkretin,
Çishte ai mashtrim në mes të ditës!?
Ku janë kriminelët, bërtitnin të tjerë. Unë e njoh shumë mirë, hidhej një i shëndoshë, të cilit nuk ia kish mbajtur të fliste më para, ai nuk është i keqi,
Ka qenë njeri shumë i mirë!
Mor po e njoh dhe me emër, pasonte dikush, por nuk po më kujtohet!
Po si vdiq, xhanëm?!
E kanë ngatërruar budallenjtë!
Çfarë?!?
Të jetë e vërtetë?... Kush?
Mos more!
Turma po lëvizte në vetvete dhe ia kishte varur fare karrocës, duke e lënë në fatin e kafshës që po e tërhiqte. Tashmë po kërkohej llogari se kush e kish bërë këtë krim. Kush i kishte nxitur.!? Akuza pa adresime konkrete fluturonin në ajër, e më pas situata u shtërngua. Dyshime konkrete filluan mbi këdo e cilindo, duke bërë që shumë prej tyre të djersinin mirë. Ishte fat të shpëtoje me ndonjë shqelm apo të shtyrë. Grushta të mbledhur po shtërngonin urrejtjen e re dhe shkopinj të tundur në ajër po nxitnin galopimin e ri të hakmarrjes. Po kërkohej shkaktari i atij krimi të ndodhur mu në mes të ditës. Po, po, krim, dëgjohej gjithkund, ky është krim!.. Ti hedhësh ata kundër një të pafajshmi, kundër një ... një të miri në punën e vet, ... kjo ishte krim! Po, po, ashtu është, aprovonin llëngpërveshurit, duke parë andej-këndej për mashtruesin, ... për atë të keqin që kishte nxiur dhe organizuar këtë krim. Ai do të gjëndej se sbën! Ky ishte ligj për ta. -I keqi nuk gjindet kollaj! -po mundohej ti ngushëllonte burri me xhaketën e re dhe me kollare. Mirpo, megjithë paraqitjen intelektuale, kësaj radhe elokuenca e tij nuk i rezonoi shumë drejtimit të ri, sepse u akuzua si dhe të tjerë për mashtrim. Paraqitësi me kollare u mundua po si të akuzuarit e tjerë tu shpëtonte irrituesve, por këta nuk po i ndaheshin kollaj. Kishte prova të mjaftueshme që ai e kish nxitur atë turmën e përparshme në krimin e llahtar-shëm. Po, po, e njohën edhe të tjerë. Edhe trupimti tundte kokën në shenjë pohimi, se e mbante mënd. Lermëni në punën time, u shkëput intelektuali i dyshimtë, duke ia dhënë vrapit. Turma kaq donte ta identifikonte paq mashtruesin, duke iu vënë nga mbrapa. Dhe pa i lënë mundësi këmbëshpejtit të kollarisur të fshihesh diku, e arritën duke ia mbyllur gojën që bërtiste për ndihmë, e filluan ti binin vënçe me çtë kishin e ku të mundnin. Prej teje mor qelbanik e hëngri tjetri kot më së koti!.. Dhe i binin me çtë kishin. Viktima e re shkëputej herë-herë disa metra sa për të përzier të bërtiturat për ndihmë me ngulçimat e dhimbjes, dhe binte përsëri për tokë, e arritur nga turma që po ia bënte kurrizin fërtele. Kjo skenë tërhiqte vëmëndjen e më të rinjve, të cilët i shtoheshin turmës nga të tëra anët. Shpejt bëhej e qartë se po rrihej një maskara i lig që kish bërë krim. Kaq duhesh që zhdëpja të vazhdohesh nën forca të reja dhe gjithë ky spektakël të mos ndërpritesh. Ai djaloshi i parruar që kish guxuar ta ngrinte zërin në turmën pararendëse, po bërtiste përsëri ta linin viktimen e re. Mirpo, kush e kish mëndjen ta dëgjonte!?! Përkundrazi, e shtynë duke e përplasur përdhe, tek vraponin dhe bërtisnin se i keqi ishte kapur,
ishte kapur i keqi, përhapej lajmi gjith andej, po zhdëpin një maskara të lig dhe po ia bëjnë paq! -Çi keqi!, u fliste nga mbrapa i shtriri, çi keqi!
, mezi i dilte zëri nga goja e mbushur me pluhur e dhč. Trupimti e pa dhe ndaloi. I erdhi keq për atë guximtar të çmendur. Donte ta ndihmonte, por kishte frikë. Turma nuk kish të sosur në vrapimin e saj. Mund ta shihnin dhe
kushedi çndodhte më vonë!.. Ky veprim regjistrohej në ato koka Marsiane dhe... ajd ta paguante pastaj! Mblodhi buzët e pamundësisë së ndihmës, e ia dha vrapit duke u përzier me turmën. E dinte se me atë trup të imët që kish, nuk do të mundte ti jepte ndonjë shqelm atij mashtruesit të ri, por të paktën do të ish aty ku ishte shumica dhe ata aktivët. Arriti po si të tjerët aty ku po dëgjoheshin gap-gupet e rrahësve dhe lëngimet e atij maskarait, duke iu përzier kështu entuziasmit të turmës që lëviste përreth e që sqaronte se ishte kapur i keqi e do ti bëheshin kockat fërtele. Pluhuri i ngrejtur mbi rrugë përziente spetaklin e urrejtjes me lëngimin e përjetshëm të viktimës, ndërsa zërat e dobët protestues kishin humbur në oshëtimën e largësisë së kohës.
__________________
Kush i ben qejfin vetes, eshte
budall!
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|
07 Shkurt 2013 17:37
Forumi Horizont > Tema Shoqėrore > Letėrsia > Bota e librit > vargje ,thenie apo fragmente letrare...?
