Regjistruar: 19/11/2003
Vendbanimi: Moscow
Mesazhe: 4646

Saadi

Shoqeria e mire

Lehte dikur nje gjeth
Te kembet me qendroi;
Dhe ere e tij perreth
Ter' dheun embelsoi.

"Je trendafil?" - e pyeta
cuditur, dhe ai:
"Jo!
Po nder trendafila u gjeta
E perhere do t'kundermoj."

__________________
Poets were the first teachers of mankind. Horace

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/02/2006
Vendbanimi: x
Mesazhe: 214

RODORA

I pyetur, se nga erdhi lulja?

Ne Maj, kur vetmite tona trazohen nga puhizat e lehta,
Rodoren e fresket ne drure gjeta,
Te rrezatonte lulezimin pa gjethe ne nje qoshe te blerte,
Per te perkedhelur shkretetiren dhe perroin e qete.
Petalet e purpurta qe ne pellg kane rene,
Hijeshojne ujin e erret me bukurine e dlire;
Ku ndoshta gushkuqet krahet e tyre freskojne,
Dhe miklojne lulen, ngjyrat e se ciles, pendet ja sfidojne.
Rodora! nese i urti te pyet pse
Kjo magjepsje i perket vetem tokes dhe qiellit,
Thuaji atyre, e dashur, se nese syte jane bere per te shikuar,
Keshtu dhe Bukuria, ka veten e saj per t’u shfajesuar:
Si erdhe atje, o rival i trendafilit!
Kurre s'mendova te te pyes, kurre vesh s'e mora:
Por, me padijen time te cilter, them se
Po e njejta Fuqi qe me solli mua, te solli dhe ty Rodora.


BRAHMA

Nese vrasesi i kuq mendon se ai vret
Ose nese i vrari mendon se eshte i vdekur,
Ata nuk i dine aq mire rruget e persosura
Une kaloj dhe kthehem, qendroj i paepur.

Qofte larg ose i harruar, per mua eshte prane;
Hija dhe drita e diellit, te dyja njelloj;
Zotat e braktisur perpara me shfaqen;
Dhe famen nga turpi dot s'e dalloj.

Menduar mire s'e kane qe jashte me lane;
Krahet une jam, kur bashke fluturojme;
Une jam dyshuesi dhe dyshimi,
Dhe himnin e Brahmes te gjithe kendojme.

Zotat e fuqishme me deshirojne atje ku rrine,
Dhe digjen me kot per te shenjten Shtate;
Por ti, dashnor i urte i se mires!
Me gjej, dhe pastaj kthehu ne Qiellin e larte.

__________________
Bye

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 19/11/2003
Vendbanimi: Moscow
Mesazhe: 4646

Këtë ditë unë mbush tridhjetëgjashtë vjet
Lord Byron

Kjo zemër s’duhej të ndiej’ më,
Gjersa asnjë tjetër s’rreh për mua;
Por, unë dhe pse s’më do asnjë,
Prap le të dua!

Ditët e mia jan’ duke u vyshkur,
Lulet e dashurisë u thanë;
Hidhrim, mërzi, maraz të ndryshkur
Kam vetëm pranë

Zjarri që shpirtin ma përpi
Si nj’ ishull vullkanik rri ndarë;
Nuk ndizet pishë te flak’ e tij
Qiri mbi varr.

Van’ shpresat, frikës, xhelozirat,
Sukseset korrur me mundim,
Forca e dashnis, Vetëm zinxhirat
Janë risku im.

Por ky s’ësht vendi për të qarë
Halle të tillë, as kjo ësht ora,
Kur ndrit Lavdia heronjt e vrarë
Dhe u thurr kurora.

Rreth – shpata, flamuri, mejdani,
Lavdia, Greqia vështrojnë! I shtrirë
Dhe i bartur mbi mburojë, Spartani
S’ka qën’ më i lirë.

Zgjohu! (Jo Hellada – ajo është zgjuar!)
Zgjohu ti, o im shpirt! Gje-i gjakut ç’vijë
Dhe çaj pas tij!

Shtypi kto ngasje t’nostalgjisë,
Natyrë e dobët! Për ty më
Buzqeshjao vrënjtja e bukurisë
S’do vlenin gjë.

Në qan të rit e tu, pse rron?
Ja, sheshi i burrave ësht ky!
Dil në mejdan ku lufta vlon,
Dhe vdis aty!
Kërko dhe ti një var ushtari,
Më parë e gjen se ta kërkosh;
Pra zgjidh një vend, zër shtegun tënd,
Dhe bjer t’pushosh.

__________________
Poets were the first teachers of mankind. Horace

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 11/04/2006
Vendbanimi: NELL'ISOLA CHE NON Cč
Mesazhe: 16

VALAOROTIS

Enderrim

Sa here loti im
humneres ka pikuar
te vije te ti te prehet
jam lutur i malluar

 

__________________
Se s'dashuronim as une,as ti
Por dashuronte,dashuria

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 11/04/2006
Vendbanimi: NELL'ISOLA CHE NON Cč
Mesazhe: 16

SOLLOMOS

E farmakosura

O moj virgjereshe,loti
njeriut s'ia kthen me jeten:
qava per ty per se koti
qe dhe shpirt te jepja vete!


TILIQIDHIS

Plaga ime

Nuk u ngopa, sepse kishe uri.
Nuk u ngroha,sepse kishe ftohte.
Nuk qesha,sepse qaje.
Shqetesimi im i pare,
plage ne pagjumesite e mia,
vella...

__________________
Se s'dashuronim as une,as ti
Por dashuronte,dashuria

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 05/11/2006
Vendbanimi: universi eshte streha ime
Mesazhe: 90

Similitudine a due

 ....hai la belleza della farfalla che muore

sulla rovente lampada tenuta accesa

 da un uomo insonne fino al giorno:

bruciata impronta del confine

 fra il grande sogno  e la notte breve.

Bellezza, un senso del nulla,

il solo forse,

che percepisce il mondo

che si scruta dal fondo del suo specchio

dove riflette solo chi ci manca

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 17/11/2004
Vendbanimi: USA Arizona
Mesazhe: 1455

Në mundsh...

Në mundsh ta ruash arsyen, kur bota humbet fillin
e fajin ty ta hedh dhe vetes t’i besosh,
sa herë tek ti dyshojnë e s’të përfillin
por dhe dyshimet drejt t’i gjykosh...
Në mundsh të rrish në pritje, nga pritja pa u lodhur,
a, kur t’urrejnë, urrejtje mos t’ushqesh,
madje, ndaj shpifjeve të rrish pa folur,
me thjeshtësi, me ta pa rënë ndesh...

Në mundsh t’mendosh, por jo gjer në shkatrrim,
të ëndërrosh, por jo si rob ëndërrimesh,
dhe t’i trajtosh njëlloj e pa dallim
ngadhnjim e shpartallim burim mashtrimesh...
Në durofsh dot që thëniet e tua të drejta
në kurthe për trutharët, kopuket të t’i kthejnë,
t’i shohësh të thyera gjërat më të shtrenjta
e prapë t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë...

Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh
si në kumar, në një të vetme lojë,
të rrezikosh, të humbësh e prapë t’ia fillosh,
dhe humbjen kurrë të mos e zesh më gojë...
Në i detyrofsh dot muskul, nerv e puls e zemër
të të shërbejnë edhe kur gjithçka duket e kotë,
e të qëndrosh kur s’ke asgjë më veç vullnetit,
që vec nje fjale “Qëndro!” gjithnje të thotë...

Në mundsh të flasësh me maskarenj
por nderin tënd ta ruash
a t’ecësh përkrah mbretit pa krenari që të verbon...
Nëse armiku apo miku s’të bëjnë dot të vuash,
dhe gjithkënd e çmon, për veç sa meriton...
Në mundsh t’i mbushësh ti minutat aq të rënda
me vepra që peshojnë
dije dhe mos kij asnjë dyshim,
se jotja do të jetë Bota, me gjith ç’ka brenda,
dhe BURRË do të jesh, o biri im!



If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you
But make allowance for their doubting too,
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don't deal in lies,
Or being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise:
If you can dream--and not make dreams your master,
If you can think--and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build 'em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it all on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: "Hold on!"

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings--nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much,
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that's in it,
And--which is more--you'll be a Man, my son!


--Rudyard Kipling

__________________
The game of life is hard to play, I'm gonna win anyway....

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 21/06/2007
Vendbanimi: .....
Mesazhe: 3612

Citim:

---

Po citoj ato që tha durrsak
Në mundsh...

Në mundsh ta ruash arsyen, kur bota humbet fillin
e fajin ty ta hedh dhe vetes t’i besosh,
sa herë tek ti dyshojnë e s’të përfillin
por dhe dyshimet drejt t’i gjykosh...
Në mundsh të rrish në pritje, nga pritja pa u lodhur,
a, kur t’urrejnë, urrejtje mos t’ushqesh,
madje, ndaj shpifjeve të rrish pa folur,
me thjeshtësi, me ta pa rënë ndesh...

Në mundsh t’mendosh, por jo gjer në shkatrrim,
të ëndërrosh, por jo si rob ëndërrimesh,
dhe t’i trajtosh njëlloj e pa dallim
ngadhnjim e shpartallim burim mashtrimesh...
Në durofsh dot që thëniet e tua të drejta
në kurthe për trutharët, kopuket të t’i kthejnë,
t’i shohësh të thyera gjërat më të shtrenjta
e prapë t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë...

Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh
si në kumar, në një të vetme lojë,
të rrezikosh, të humbësh e prapë t’ia fillosh,
dhe humbjen kurrë të mos e zesh më gojë...
Në i detyrofsh dot muskul, nerv e puls e zemër
të të shërbejnë edhe kur gjithçka duket e kotë,
e të qëndrosh kur s’ke asgjë më veç vullnetit,
që vec nje fjale “Qëndro!” gjithnje të thotë...

Në mundsh të flasësh me maskarenj
por nderin tënd ta ruash
a t’ecësh përkrah mbretit pa krenari që të verbon...
Nëse armiku apo miku s’të bëjnë dot të vuash,
dhe gjithkënd e çmon, për veç sa meriton...
Në mundsh t’i mbushësh ti minutat aq të rënda
me vepra që peshojnë
dije dhe mos kij asnjë dyshim,
se jotja do të jetë Bota, me gjith ç’ka brenda,
dhe BURRË do të jesh, o biri im!



If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you
But make allowance for their doubting too,
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don't deal in lies,
Or being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise:
If you can dream--and not make dreams your master,
If you can think--and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build 'em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it all on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: "Hold on!"

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings--nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much,
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that's in it,
And--which is more--you'll be a Man, my son!


--Rudyard Kipling

---

__________________
Nuk mjafton te mendojme se duhet vepruar ndryshe...duhet te fillojme te mendojme ndryshe... dhe vetem atehere fillojme te veprojme ndryshe.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 02/05/2009
Vendbanimi:
Mesazhe: 14611

I

Nëse nën qiellin tim ju do të vdisni një ditë
papritur do të shpërthejë një zjarr gurësh,
këtu, qytet më qytet,
tendën palosa e mbështeta
tek karvani që ecën ngadalë e duke çaluar,
pritjen që ruaj tek enigma
përgatitet nga dita deri tek nata
çdo oaz i kthjellët që fillon e zbehet,
nuk do të vijë pas kësaj pike uji
e kotë gurgullima e burimit
- lira që askush s’dëgjon.

II

Nëse do ta dëgjoj një ditë, zgjohet e fëshfërin
mbi lëkurën time kam kujtimin e prekjes
ka zënë kore, fryma e mbajtur
drithëron gjatë sustën
e kthimit prapa dhe thyhen xhama brenda meje
sepse një dritare u hap ndër shumë të tjera,
kryeneçe më shfaqet përballë, e gatshme
për të shkrirë tek burimi im çdo kokrrizë
prej klepsidrës që përmbys kisha lënë:
një kohë përgjatë kohërave
ikët nga këto toka, të rraskapitur.

III

Nëse lajmi erdhi si një shuplakë, nëse nga ecja
prej plumbi e gjuhës është krijuar
ajo frazë plumbi: nga unë largohet
me shpejtësi një varkë me vela e heshtur, pezull
në qetësinë e pakufi drejt linjës
së horizontit e me t’u zhdukur,
nuk vjen më agimi sërish, nuk kthehet
të zbresë mbrëmja dhe as për netët
nuk mbetet vend në kraharorin tim, ndiej
zërin tuaj të fshehur
nën algat, më prehet e pastër kripa e detit.

IV

Kush mund të thotë ndonjëherë që u larguat,
kush mund të mblidhte tërë këtë guxim
përballë shqisave shqisa që kryqëzohen
tek fytyra ime? Nuk e di, në fund
të syrit tim, kërkoj me furi të fortin
ilaç që mund të më bëjë të humbas
pesë shqisat, nëse krisen të gjithë dhëmbët
sipas aradhës së rrëpirë të rrotave që besoja
do të mbanin çdo peshë, brenda meje paraliza,
më parë gufon limfa ime
nga toka prej të cilës iu kanë krijuar.

V

Them, nuk duhet të më thonë
se tani balona është e padukshme,
nëpër shtëpi duhet të mbulohen pasqyrat dhe drita ime
e sipërfaqet që e thithin: nëse për një çast
shoh sytë e mi, menjëherë tek unë
piklon stalaktiti, shuhen llampat e mia
e duke vështruar natës nga pas natës
kujtoj një erë të shpërndarë,
çatitë e një qyteti kujtoj,
fshihet se keni fluturuar nga uji që kisha fshehur -
unë në qiellin tim, dredhëza, një lëmsh.

VI

Shikoj që tani: në fytyrën e sarkofagut,
në basoreliev, e lidhur fytyra ime, e zbehtë,
vorbulla e mbyllur tek retë, e grumbulluara,
trupi im fillon të bjerë përgjatë
një zakoni mjeshtëror në mes
të një hapsire ndër dy skaje të harruara,
dhembja tani zhytet në qenien time
të mbuluara nga dora ime, tani tërhiqet, shkretëtirë
duke lënë, në trung, prushe brenda meje.
Do të qaj nga ana e veriut
për sarkofagun, tashmë emblemë e timonit të prishur.

VII

Thonë se jeni vdekje, tek unë ishin vite
dhe vite që ishit vdekje, besoja ndër vite
dhe vite që iu kam varrosur pa iu larë më parë,
kështu, më parë edhe të bëhej hiri hi.
Që kisha jetuar për ju e me ju
mendoja, e duke u ngritur pas shumë kohësh
që aty ku kisha mbetur i përcëlluar, besova,
tashmë gjithsesi nuk jetonit më,
do të bashkoj duart mbi sarkofag:
mbi fytyrë një perde, gjoksi fije plumbi, i ngurtësuar.

VIII

Do të ishit vdekje një ditë, e kam ditur,
është i fortë mermeri, një palë duar për ta punuar
do të kisha dashur aty, në fillim unë
nuk isha, një palë duar e gdhendën njësoj
sikur të qenë duart tuaja, kam dashur, aty
ende nuk isha, megjithëse kemi qenë prej kohësh.
Nëse nuk kishte qenë më parë, do të ishte një ditë,
e kam ditur, por kush më parë,
shpresova dhe u luta ndërsa qiriri që kisha ndezur
pikonte e shkrihej përballë meje, ndalova:
ecnit, të heshtura, megjithëse kishit vdekur prej kohësh.

IX

Më rikthehet në kujtesë dhembja e plagës,
ishte një shi kokëfortë ai që sillte koha
e mvrenjtur, tamam si vendi ku ecnim, lakuriq
e plot me të ngjethura, nga pema në pemë,
ishte një ishull që e gjenim duke parë
çfarëdo harte. Parfum qershish të egra.
Tym mëngjesi. I pafund copëtimi për mishin
përzier me dhč. Sërish mblidhen
retë, unë shoh një zog shtegtar
që me vonesë shikon për nga vjen shiu,
fluturon larg lajmëtari me rrënjë tek shikimi im i hekurt.

X

Nuk më ka mbetur keqardhje prej jush, e kam kuptuar,
as mëri, as keqardhje dhe as një shenjë prej shumë qelizave
qeliza xheloze, që më gërryenin thelbin: duke u rritur
në të tatëpjetë kemi jetuar, e kuptoj, duke rrjedhur
me të shpejtë gjatë të njëjtit shtrat. Nëse qarje ka në sytë e mi
nuk është pse jeni larguar: këtu qëndroj
kështu, e keni sjellë qëllimin
që megjithëse të largët, më keni dhuruar - duhej
të kishit pritur,
oh, sikur të kishit pritur, një shenjë të përbashkët
do ta kishim gjetur:
unë e kërkova, do ta kërkoj duke u kthyer
sërish, që të vijë zogu, të cilit i dallova fluturimin.

XI

Nga ana e jugut duhet të qëndroje, skulptura ime.
Të humburit ndër shumë gra jo të lumtura
të mërzitura me njëra-tjetrën dhe me vdekjen
është kjo ajo që më fyen? I mbyllur brenda kësaj pyetjeje,
kokën lart e trupin drejt, davaritet
feminiliteti im: vetëm shikimi është i shtrembër,
askush nuk beson, se diçka tjetër
mund të më pengojë. Tashmë nuk i lëshoj
flokët e mi të gjatë, nuk fryhem as kur ndërron
stina, nuk shpërthen sythi tek buza ime,
nëse mundeni, gdhendni në mermer, atë që tek unë ka humbur.

XII

Kështu paraqitem, do të jem
në të njëjtën lartësi me ta; hija
tuli që kërkoj për fytyrën time, trupin tim
që bëhet gjithnjë e më i ngushtë, nuk është për turp,
as për të dalë në pah, e megjithatë shtrembërohen.
Me t’u grisur mbështjellësja e të fshehtës
që së bashku kemi ndërtuar, ndoshta
nëse do të kishte qenë e dukshme zemra e tij
që punonte si një gjyryk në gjoks
kokëkrisur tek shpina ime e djersitur, i mbështetur
dhe ai gjarpër që tek unë ndërronte lëkurë,
makar të dilte nga toka e me mua të ngopej.

XIII

Do të kalojë, do të fluturojë Koha. Kohët
që do të kalojnë, që do të fluturojnë larg
do të helmojnë materien tonë të verbër: a do të mbetet
Bukuria ime?
Do të mbetet emri dhe fama e saj? Do të mbetet koka ime
mbështetur te dora dhe vështrimi im i përqendruar në boshllëk
në këtë gur, e pastaj sarkofagu i zbrazët, i fituar.
Thuhet se mbretëria është bukuri dhe megjithatë është
toka shkretë!
Në një muze tërë ditën vizitues kureshtarë
dhe specialistë me syze vijnë rrotull nesh.
Më pas bie mbrëmja dhe fik dritat
roja: çdo natë, e gjithë nata na mbetet neve.

XIV

Nuk besova se ishit shuar, më hyjnores
se tërë hyjnitë, më burrërore
se tërë burrat: tërmeti
që filloi kur më preket, bëri shesh qytete e fshatra,
puset e mia janë tashmë shumë më të thella, më të nxehta
shkretëtirat e mia prej diellit tuaj në zenit,
nëse kam jetuar duke humbur gjak në trupin tuaj
pres kthimin tuaj të tharë e të mbyllur,
askush nuk e ëndërron sa unë, kthimin tuaj
të papritur, zjarri që befas do të ndizni,
nuk ka çmim zjarri ndër ne.

XV

Ikët: imazhi i vetëm në mendjen time.
Farë udhëtimi ishte, në farë tokash
ndoshta e keni harruar, ama të huajin tek unë
a e keni kujtuar: fytyra ime është ajo që shihni
aty ku jeni të ulura mbi kalë? Jo, çdo rrokje e imja,
duke folur, ka shfaqur largësinë - të njëjtë me shkëndijën
që kalon në syrin tuaj dhe prek telin e gabuar
të lirës: tek unë ishte mbreti, që donte të largohej për një çast
vetja e tij, e keni mbrojtur, i zhveshur, kujtimi,
i pamposhtur, mbreti që thërrisni nga dhoma në horizont
duke parë: Ejani, mbretëreshë, përgatisni kalin tim.

XVI

Do të vazhdojnë të përsillen gratë të gdhendur përreth
sarkofagut dhe asnjë, asnjëherë nuk do të mësojë
se unë erdha i fundit: i lodhur prej kohësh,
prej shumë etjeje për t’u larguar, prej kthimit të shpeshtë
të frikës
për t’u harruar: ja shpirti në barkun tim!
Kjo ceremoni e përgatitur pa ndalesë, pa gjumë,
i riu që tani është ngurtësuar në zinë tonë të thellë
në vetminë tonë tashmë të papërshkueshme,
i rënë nga një pemë mbi një pjatë argjendi
i paprekshëm nga dora, i tillë i lëne të kalbet -
jam unë: çdo të bëhet me gjakun e çmendur që krijon shtjella brenda meje?

XVII

Keni heshtur dhe është përdredhur e palëvizur pyetja
gjarpëruese.
Kam qenë miku juaj në netët pa hënë?
Apo mos kemi mbetur vëllezër
ashtu siç jemi lindur? Tashmë vetëm unë e dija
se trupat tanë nuk do të bashkohen dhe edhe
shpirt’i fluturuar larg, e mbështetur mbi një spirancë të brishtë,
dua që për shekuj të mbijetojë kjo kureshti e keqe
që gërryen
dhe që ky dyshim i thellë të ushqejë -
unë pashë: me mua pranë në dremitje
keni qenë shpata, gati për të dalë nga mylli,
tek unë, një turmë e gatshme për t’u shpërndarë drejt jush.

XVIII

Do të vijë një ditë, do të vdesin të gjithë, edhe unë vetë,
dhe nëse do të largohet që këtej, tërë njerëzia që kam parë,
njohur: edhe nëse do të jetonin të tjerët
ja, kjo është dita ime e gjykimit: fytyra ime
e rrëzuar mbi mermer do të fshihet duke qarë - sepse
unë
jam tek të gjitha gratë dhe asnjëra prej tyre.
Nëse do të jem pa hire, tërësisht
pa gjak, e nëse jam e heshtur e pa jehonë,
e kuptoni se sa shpejt do të vijë radha,
askush nuk do të dallojë fjalën e fundit tek fytyra ime.
Jeni duke më parë: ai gjak, nuk ekziston ai gjak.

__________________
.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 27/10/2010
Vendbanimi: Dans tes rźves..
Mesazhe: 8269

Pablo Neruda

Me pelqen kur hesht

Me pelqen kur hesht, sikur te mos ishe, -
dhe me sheh nga larg e zeri im nuk t’arrin.
Thua sikur prej teje fluturuan syte,
dhe sikur nga nje puthje goja t’u vulos.

Si gjithe keto sende qe me rrethojne,
ti ngrihesh e mbushur me shpirtin tim.
Flutur e gjumit te trazuar,
ti je vete fjala trishtim.

Me pelqen kur ti hesht dhe rri si e larget.
Sikur une te shqetesoj, flutur qe fergellon
me veshtron nga larg dhe zeri im nuk t’arrin.
Lerme qe une te hesht tani ne qetesine tende.

Lerme qe une te flas me ty ne kete heshtje,
e shndritshme si nje llambe, si nje unaze.
E heshtur e plot yje, ti je si vete nata.
Ti hesht me nje heshtje yjesh, nga qetesite e largta.

Te dua kur ti hesht, sikur me zhdukesh fare.
E largme dhe e dhimbshme, sikur te jesh e vdekur.
Mjafton nje buzeqeshje – perse duhet nje fjale?
qe une te gezohem se s’eshte e vertete vdekja.

__________________
"Tmerrohem kur e mendoj boten pa mua!!"--Jean-Paul Sartre

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar