Regjistruar: 14/09/2004
Vendbanimi: mbi kete planet
Mesazhe: 4934

DASHURI?
Isuf Luzaj -- Pertej se mires dhe se liges

Vite te shkuar
Ne nje vend te harruar,
Si nga Zoti, dhe qyteterimi
Cudi! Pata njohur nje lloj xhikomale*
Te kuqe e te verdhe si nje portokalle,
Qe gjendet vetem dhe vetem ne ato male,
Me sqep te holle e te forte qe ha trungun e lisit,
Qe do ish shpirti i ndonje femre te madhe
Dashuronjese e ndonje poeti me fame.
Po te besosh ne Rimisherimin
Shpendi do ish nje lloj provimi,
Sigurisht, dikur pati qene nje zonje
E eger, e bute dhe e bukur
Si cdo krijese qe lindi e lumtur.
Kur kendonte, ngjante duke lutur
Atin e Qiellit per fatin e saj.

Une pac njohur nje lloj xhikomale,
Qe posi bilbili
Ne malet tona, nga marsi e nga prilli
Kendon pa u lodhur deri ne gushtovjeshte.
Dimrit zbret ne korie e fusha,
Clodhet fshehur, se i enjtet gusha
Si nje mungur, si fakir i thjeshte.
Kur vijne dallendyshet, zhduket pasketaj.
Rastesisht pata njohur nje lloj xhikomale
Me ze prej bilbili.
Ne cdo drite agimi
Vinte se largu qe nga perendimi,
Fluturonte e ndalej ne peme te asaj lagjeje
Ku banonte fakiri.
Veshtronte kujdesur rreth e perqark
Si nje e dashuruar qe i fshihet njerezise.
Vizatonte ne qiell aq bukur nje hark,
Unjej nje cickerr ne dege te selvise,
Pastaj, e pastaj, avash e ngadale
Zonja xhikomale
Afrohej e ulej ne ballkon te dhomes sime.
Kendonte sikur qante, si lutje, si dhembje
Me nje kadence, me nje harmoni
Duke 'mu afruar, duke me soditur
Si e deshperuar, si e merzitur,
Sikur njihte dhe qante hallet e mia.

Kur une celja ngadale nje kanate
Te dritares, qe perpiqej ne flete pishe,
Xhikomalja me afrohej ngadale.
Hynte ne dhome, ulej mbi tryeze
Posi nje nuse ne diten e trete
Kur e ve vjehrra te holloje bakllavane.
Veshtronte e druajtur, me afrohej menjane
Me nje veshtrim e dashuri foshnjerie.
Priste t'i beja ne pjate farfurie
Pershesh me therrime buke dhe sheqer
Me qumesht e ajke ne grk botileje.
I mberdhinin kembet, kur shkelte ne mermer;
Per t'u ulur i shtroja nje mandile.
Ajo me veshtronte si me nje lloj habie,
Hante kokunjur si nje murgeshe e re,
Merrte fluturim, humbiste neper re...
Keshtu vazhdoi pese vjet miqesie,
Pese vjet qe banova atje.

***

Kur ika pas fatit, lashe pune e shtepine,
Banonjesi i ri me tregoi historine
Qe eshte shume e zorshme ta besoje njeri.
"I dashur mik, shok dhe koleg,
Xhikomalja vjen e qendron ne ate dege,
Sodit nje kohe te gjate ne dritare,
Veshtron rreth e qark, ngjan se dic mendon,
Merr fluturimin, humbet ne hapesi.
Ky eshte trishtimi i saj. Cudi, o njeri
Qe xhikomalja zuri dashuri
Vetem me ty".

Keshtu me shkroi miku dhe kolegu
Nga malet e larte, nga rreza e atij bregu.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/09/2004
Vendbanimi: mbi kete planet
Mesazhe: 4934

KERKIMI
Isuf Luzaj -- Pertej se mires dhe se liges

-fragment-

........................................

Prandaj e verteta dhe e paverteta
Ikin sic erdhen, ngadale e te shpejta.
Jane te gjorat koncepte te denuar
Shkelqejne kur, vijne, erren me te shkuar,
Pesojne ndryshime paralel me kohen
Gjate kacafytjes se logjikes dhe dyshimit.

***

Veshtrojme prapa me ankth deshperimi,
Sa kot e beme gjith'ate fare udhetimi,
Sa kot ndertuam tempuj per besim.
Boshesi gjetem dhe e lame trashegim.
Boshesia eshte tmerr per njerine qe eshte njeri.

........................................

A me degjon, Zot, o Perendi?

........................................

Heshtje qe, heshtje mbeti.
Vazhdon udhen e tij Universi.
Historia e mendimit: shkendija ne erresi.

***

Njeriu per instinkt kerkon lumturine
Per t'i shpetuar tragjedise se jetes.
Fatkeqesisht, ai gjen roberine,
Udha e zgjehdur e shpie ne gremine...

***

Kur pyes ndergjegjen kryengritese, qetesisht,
Pa urrejtje, as cingerisje, pa hije dyshimi,
Perse urreu ate qe dashuroi,
Perse dashuroi po ate qe urreu?
C'qe dhembja padrejtesie qe e verboi, e genjeu,
C'qe arsyeja e vendimeve qe mori,
Qe e shpuri ne ndarje nga udha qe zgjodhi,
Nga ylli drejtonjes, nga zjarri qe e dogji,
Nga Vatet qe i ndezen kongjijt e kerkimit,
Kur ish aq e re, sa nuk njihte mashtrimin?

Ajo me pergjigjet si nje foshnje e sinqerte,
E paster vertet, e sigurt, e vendosur.
Dy drita tejpamese, pistile te blerte,
Duke me treguar sa rende qe plagosur
Nga miqte me besnike, qe up at dhene besim.
"Ndenja ime ish gjithnje po ajo ndjenje
Dy faqe te ndryshme te po nje monedhe,
Dy reaksione ne dy fenomene.
Pergjigjja eshte nje, kur shpirti eshte trim,
Dashuria, urrejtja, pelqimi, meria
Duken te ndryshme, jane nje qe te dyja,
Sipas prizmit dhe kendit qe syri t'i veshtron
Te po nje burimi: koncepte binjake
Te nje fenomeni, qe merre ngjyre pak nga pak,
Kur zhduken te dyja: jeta jote pushon.

***

Vetem jeta e pertej varrit, mbetet terr e pa vizione,
S'e shoh dot perjetesine as ne mesimet e Krishtit.
Ne gabofsha? Te me fale ai Zot qe une besoj,
Edhe Vatet, qe jane diej, s'pat asnje qe nuk gaboi.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/09/2004
Vendbanimi: mbi kete planet
Mesazhe: 4934

Autodafé

Isuf Luzaj
marre nga libri: Gloria e cmendjes

Te ligen dhe te miren, beji cift te dyja,
Si qete ne zgjedhe, ugaret t’I bejne vija,
Ndaloje kohen, lidhe me litar
Prapa parmendes, lendinen bej ugar,
Per te mbjelle faren qe kerkon Historia.

Te t’bindet ty koha ne te gjithe trazimet,
T’I drejtosh rrethanat dhe agimet,
Ta shtypesh me kembe si gjarprin cdo djall:
Demagogun qe te duket burre I mire,
Ethet e hakmarrjes lidhi me zinxhire,
Mendjen akull, po zemren zjarr,
Te gjesh drejtimin e udhes se lire.

* * *

Po te pati shpirti krahe shqiponje,
fluturo pesedhjete vite, prapa n’erresire,
carkun qe te mbertheu paditur, kerkoje,
gjeje, zbertheje, vervite ne ngjire,
me kandilin qe te japin shpirtrat vigane,
laje trurin shqiptar nga epok’ e nxire,
nis udhetimin qe deshmoret ta lane
gjysme pa mbaruar: kishen dhe xhamine,
simbole besimi, per udhe te mire,
ndjenjen bujare, virgjine, te delire.

Leri te gjitha pasionet menjane,
Kerko te verteten e kristalizuar,
Te gjesh shkaqet pse u rrukullise,
Te gjesh burimin e ujit te terbuar,
Ferrat e drizat e pyllit ku u nise.

Peshoji gabimet qe te shpune ne tronditje,
N’ate ndermarrje aq te koklavitur,
Shpirtra te deshperuar, shpirtra te merzitur,
Syri qe lind qorr nuk di c’esht’ e ndritur,
Zhambazi nuk njeh vec blerje dhe shitje,
Matrapazet mblidhen qe te gjithe tok,
Mediokriteti ben mure te forte,
Te lodhi, te mundi, te plasi per toke,
Nxirri bizhdollonet qe te hyne ne koke,
Nje mije e ca vite prapa ne Evrope.
Po e pate vertet shpirtin vigan,
Nga praptas, kufome ku ke rene,
Do ngrihesh prape, qikllop ne kembe,
Zinxhiret e utopise t’I zberthesh me dhembe,
Fillo me besim, o shqiptar, nj’uhdetim te ri,
Te ndiesh ne qiellez shije per liri.
Po qe thjesht prej gjaku iliro-trak,
Xhin I pandotur me racat barbare,
Serb, grek, latin a trukoshak,
Vullkan e termet ne mish e ne gjak,
Hero mendimi me vervitje shqiptare,
Kridhju pyllit plot me egersira,
Luftoji dhe mundi veset e shekullit,
Zhytju detit plot me diturira,
Zbatoje algjebren gjeometrike te qerthullit,
Diferencialet, integralet, kuantet me viza
Trigonometrike, te liga e te mira,
Zberthyer dhe situr me site te nxehtesise,
Te drites, te magnetit, te transformimit
Te elementeve zanafilles te krijimit,
Te hinges s’Einsteinit, strukturen e Universit,
Pastroje ndergjegjen nga ferrat dhe drizat,
Qe te shpojne trurin, si lemenjte qe shpon miza,
Zotero dyshimin e dobet te Dreqit.

Perqafo te drejten, te verteten, virtytin,
Filloje dialogun me vatet e njerezimit,
Engimes virane zbertheja ekuacionin,
Gjej veten, sic ishe me tradite dhe zakonin
Qe kishe, kur popujt e Europes t’adhuronin,
Me ligje te gatuar me gjak e me besim,
Gjeje formulen kimike europiane,
Ku gjith’ ata popuj e gjeten shpetimin
Me drite shpirterore n’ide perparimtare.
Te gjithe popujt kane nje fytyre,
E nesermja nga e sotmja te jete me e mire,
Ne laborator shih kohen ne pasqyre,
Mesoje mesimin e shekullit qe do vije,
Perpara se te zere sorpreza (11) barbare,
Veru ne radhe me popujt e qyteteruar,
Ec paralel me te perparuar,
Mos iu tremb kurre ndermarrjes se madhe.
Trete ne gjak gjithe c’pruri njerezimi,
Ngjishe per brezi trajektoren e qyteterimit,
Kurre s’e ka penguar imagjinaten trime
Frika as tortura me burgje me krime,
Koha as hapesira, as dreqi, as fati,
Vullneti, vella, vetem vullneti
Shoshit malet, ndan ujerat e detit,
Trimin e ndihmon hem koha, hem rasti,
Arriti njeriu pertej diellit dhe Martit,
Pershkoi ne qiej kufijt’ e Universit.

Me vullnet po arrite te zoterosh mendjen tende,
Me dore shtrengoji thirrjet e gjakut,
E ke ne kraharor te gjalle Iliro-Trakun.

Nisju bokerrimes se perpjete te malit,
Ngjitju pa frike udhes s’idealit,
Degjoje thirrjen e Zotit dhe te Zanes,
T’arrish ne sferen e harmonise se Nirvanes.
Veshtroje jeten qe se larti nga qielli,
Mblidhi yjet me rrjete rreth diellit
Te ballit fisnik qe ka emer nderi,
Ku zhvillohen ekuacionet e medhenj te jetes,
Hapi dritaret e kulles se misterit,
Thithe nektarin frymezues te eterit.

Behu moter-vella se Drejtes, se Vertetes,
Me vatet udheheqes, kerkimi per Hy
Do jete prane teje ose aty-aty.

Mesoje popullin per udhetim te ri,
Lakoji dimensionet me et per lumturine,
Atehere do zoterosh sigurisht Historine,
Do gjesh Misterin bashke me Perendine.

E gjithe ndermarrja varet vetem nga ti.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/09/2004
Vendbanimi: mbi kete planet
Mesazhe: 4934

Nirvana - I.L.

Nirvana

Isuf Luzaj
marre nga libri: Gloria e cmendjes

I.

I cliruar nga roberia e kujteses,
Korba, sorra, hardhicka dhe qyqe
Dhembecojne shtigje stinashte jetes,
Per te torturuar Fakirin ne gjyqe,
U avulluan, duk’ me shkarkuar
Si bari prej veses se renduar,
Kur e ngroh dielli i agimit te ri,
Behem mik i beses,
Ikin si dallandyshe: endrrat me shpresen,
Ne eter te Nirvanes gjej prehje e qetesi,

Vullnet, vendim, vendim me fuqi.

II.

Cliruar angushise qe bie vdekja,
Endet ne hapesire Perkatesi i Kohes
S’ardhshme, pa gjetur identitetin e tij,
I vdekuri nuk ka vdekur,
Se vdekja e Zotit te mistikeve
Eshte vetem mungese e perkohshme.
Vetem ketu gjeti kuptim Perpjekja.

III.

Ne naten e pakohe, universale,
Kundershtohen feneret e se shkuares,
Dritat e vogla perpiqen te ndricojne
Udhet qe erdhen, udhet nga do shkojne,
Drejtime te rinj si nje parandjenje e frikshme
Per nje agim te panjohur te tmerrshem.
Besa i thote shpirtit: pse je i kujdesshem?
Ti je i pavdekshem.

IV.

Erresira q’eshte gjithnje kureshtare,
Nga frika se po i afrohet agimi,
Fshihet ne intuitat e hidhura
Te Shopenhaurit, Sartrit, Heidegerit,
Q’afrohen e largohen ne kerkesa qorre,
Ulerijne: bota eshte nje aktivitet
Absurd i mendjes pa kuptim,
Enderr e etit te deshires se paperkufizuar,
Nje boshesi pa themel,
Hyn atje tek nuk del,
Pingul nje tunel,
Pa qellim, pa ligje, pa dimensione,
Si qenia dhe te qenet n’ekzistence te qorruar,
Nuk e kupton, kush nuk e ka provuar
Absurditetin e saj te denuar.

V.

Idete qe jane te pavdekshme,
Rrjedhin burimesh mendonjesish te panjohur,
Si ajri qe nga dielli nuk merr te ngrohur,
Po nuk ia ktheu nxehtesine planeti.
Idete, po nuk gjeten balle te pranueshem,
Rrjedhin kot, burimet qe lumi i shpie detit,
Pa nderlidhje ne mes te tyre,
Si nxehtesia irreversibile,
Si uji, magneti,
Elektriku dhe deti
Vazhdojne udhetimin jashte hapesires dhe kohes,
Pertej drites, pertej erresires,
Duke shpresuar nje dite te shkelqejne,
Atje ku s’pritet as pandehet,
Pertej se liges, pertej se mires.

Fatalisht nje dite,
Papandehur, paprite,
Shkeputet egersisht zinxhiri i tyre,
Kjo boshesi behet mungese
E nje kuptimi te sigurte,
Qe te shnderrohet magneti ne drite.
Kjo eshte tortura e te gjithe dramit,
E interpretoi Karvanxhiu i shkretise
Ne udhen qe i la Martiri i Kalvarit.

VI.

Jane te pakte e te rralle Enderronjesit,
Sa humbasin gjate udhetimit,
Prandaj kurre s’i kuptoi njerezimi,
I mungon BUSULLA per te gjetur drejtimet,
Ata qe s’mesojne, s’i gezojne dot kujtimet,
Qe jane lule te thjeshta
Te jetes mes gazit dhe lotit,
Te syrit te zjarrte qe sheh pertej kohes,
Ku fshihet misteriozisht e drejta,
Kuriozin e etuar e sulmojne dyshimet.
Eshte aq e tmerrshme sa e hidhur E VERTETA.

VII.

Ndoshta nje dite shume te larget
Bota do ta kuptoje veten,
Nga nisja ne perfundimet,
Nga eksperienca e ashper,
Nga agimet ne perendimet,
Do munde ta shpetoje veten,
Magneti misterioz do te zmadhohet,
Ne drite te kuptueshme
Do t’i zbertheje ekuacionet e qiellit,
Do t’i hape panxhat e dyerve te Misterit.
Duke gerrmuar, duke zbuluar, duke gjetur
Driten e fillimit, shkakun e mbarimit,
Njerezimi do gjeje udhen e vertete.
Ndoshta ai do te jete Rigjallerimi
Qe thane shenjtore e profete
T’imagjinates mistike.
Do te pagezohen, do te kuptohen,
Do te perqafohen
Shtegtaret e yjeve.

Fatkeqesisht per keta do te jete shume vone.

S’eshte me koh’e tyre, s’eshte me koha jone.

Ashtu lind, jeton, vuan dhe vdes
Ideja martire.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/09/2004
Vendbanimi: mbi kete planet
Mesazhe: 4934

KOHE TURPI
Rrefimet, 1938
Isuf Luzaj


Të gjorët vargjet e mi,
I dogji dor’ e kusarit,
Turpi i gjorë në histori,
Kohë polici, dhe xhandari…

* * *

Kohë e nëmur, kohë urie
Kohë turpi, kohë zie,
Që në kokë e gjer në thua;
Vdekur zana, vdekur ora,
Vdekur kombi, kur vdes Vlora,
Shurdhër, memecë dhe qorrë;
Burrat për trastë hauri
Kërrusur shpina, thyer gjuri,
Helm në kokë e në thua,
Shkarrëzyer nëpër llomi,
Popull, more lum e përrua-
Turpi i parë në Histori!

* * *

Të gjorët vargjet e mi
Zgjua ëndrrash Ideali,
Besoja si çilimi
Në Shtetin e bajraktarit,
Rreth e qark kone e gjarpërinj
Fati i kombit lodër zari,
Tiranë, Zvicër, Itali
Fluturojnë valixhe ari.
Populli vdiq në uri
Mbushur goja tërfil bari,
Tej e tej në Labëri
Vdisnin si mizat beharit,
Kur i zë furtunë e shi.

* * *

Të gjorët vargjet e mi
në stiva i dogji zjarri.

Në Lice ndodhi arrestimi
Në klasë tek jepja mësimin.

Decourville (1) bën cudi
“C’do të ketë bërë ky djalë i ri,
Shumë e rreptë qënka shtërngica-
Përse ndodhi arrestimi?
Për ca vargje fjalë trimi
Që i qau lalagjoni,
Përgjuan spiunët e rinj:
Libri flet me ironi
Figura alegori
Shumë të gjalla, aluzioni
Flet për Madhërinë e tij,
Në Gjarpërin e në Neronin (2)
Bincë e ngushtë në ministri
Nëntëdhjetë ditë në errësi,
Me dy tortura barbari
Që ka turp t’i thotë shqiptari.

* * *

Moj e mjerë Shqipëri
Kur do vësh mënd e lloi,
Të mësosh në histori
Si nderohet faqebardhi?
Kredhur shpirti në llomi,
Perëndi është bajraktari.
Në Korcë u hap gjyqi i zi
Prapë goxha ceremoni,
S’u lejua gazetari,
Protestoi Gjergj Bubani:
“Kjo nuk është drejtësi
Gjykohet një djalë i ri,
Përse shkruajti poezi
Të pa faj, pa ligësi
Posi një ëndërr behari!”
U ndodh gjykatës Shkodrani (3)
Fisnik gjaku, fisnik xhani,
Trim posi Selam Musai
Arbëror gjak Arbërori,
Rrefuzoi c’tha dëshmitari,
E lozi fatin e tij,
Shqipëroi “PAFAJSI”.
Libri që me lot u shkrua
Me halle, vobegësi,
U shkërrmoq dhe u dërrmua.
Shpirt labi, si t’u durua!
Rrëfimet u bënë hi.
Mjera ti, moj Shqipëri,
Kur do vijë një brez i ri:
Të bëhet koha me mua?!

________________________

(1) – Decourville – Drejtor frëng i Liceut të Korcës.
(2) – Gjarpri dhe Neroni, dy poezi ne Rrëfimet.
(3) – Ndoc Coba kryesoi gjyqin. Vasil Xhacka, Sotir Kozma, një profesor matematike nga Gjirokastra, një prokuror vlonjat, përbënin gjyqin.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/09/2004
Vendbanimi: mbi kete planet
Mesazhe: 4934

O ju poete te shekullit qe po troket ne dere!
I sheruar nga plaget e t'et i semure,
qe i mblodhi bocat per t'u hedhur ne ure
Ju qe do jini te lire e me ndere,
kendoni me mua Epopene e varrosur ne zemer plagosur.
Ne nete dimerore, mbi male me bore nje cyle dyjare varur mbi dafine fryn
era,
pra qan cyla e gjore
dic po thote per heronj e deshmore
te persekutuarit
qe lodhen urine.
mbajeni vesh, degjojeni mire
ajo do qaje te djeshmen e xhindosur:
U jipni deshmoreve kurora deshperimi,
u jipni heronjve kurora ethurimi ,
te persekutuarve kurora durimi.
shekulli i semure qe s'paska te sosur...
Foli nje ze i njohur po s'tha emer:
"fitorja eshte nje dhurate qe bie falli
s'e gjeti njeri as me mend e as me zemer
ashtu sic lind mendja dhe malli
A'skush se pandehu, s'e pati gjykuar
arsyet as shkaqet qe binin stuhine
qe perzuri njerezit, si fletet, mbi uje"
-As une tha PANI, se pandeha, as une,
neper gjith ate Babiloni si furtune,
ku do ta perplaste fati a djalli
fitoren qe erdhi si ulkonje e plagosur.
Me kurorezon ballin nje ylber gjaku qe rrjedh nga plage,
heronj e deshmore lotet e djalit, plakes e plakut
ne biruca burgjesh po i lepin tirani
me ata do te ushqehet sa te bien meteore,
ta shtrydhen gjaksorin, ne fund te oqeanit,
Kjo legjende eshte histori e pasosur..
Udhet qe merr ne shekuj Historia
nuk kane qene kurre vendimet e mija - tha PANI plak me veshtrim neverie.
Aresyeja e saj eshte ne fundin e qiellit
atje ku ze fill Koha dhe Historia
atje ku lind jeta dhe Universi
ku nuk egziston E liga as E mira
as fitimtare as te burgosur
Ne shtrashat, stuhirat qe vejne e vijne
qe ju, frymaret u kerkoni aresye me kandar tuaj peshoni drejtesine
meritat, nderimet, bukurite e dashurite jane lodra foshnjore,
keshtjella ne ere,
azgje rruzullimi nuk ka asnje vlere,
mjerimet tuaja jane ndeshkim i krimit qe u shtypen shekujt me gjak e tmerr,
denim per njerezimin qe harron Perendine,
histori e marre qe duket enigme,
do perseritet miliona mije e nje here.

Isuf Luzaj

ps. larguar nga Shqiperia para 56 vjetesh

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/09/2004
Vendbanimi: mbi kete planet
Mesazhe: 4934

Zhgënjimi

Shekulli hajdut me urë në dorë
I vuri zjarrin kryq e tërthor planetit.
Dogji male e fusha, lumin dhe detin.
Ia thau popullit zemrën me borë,
Me mëri gjaksori, me dredhitë e Dreqit.
.................................................. .........
Po mua fakirin, ku erdh' e më gjati
Me një kalidhe labi, buzë deti?

Erdhën dhe shirat me ujë të tërbuar,
E pinë popujt që ishin etuar.
Sa më shumë gjerbën, aq më shumë u harbuan.
Gjithsekush zgjodhi një udhë të tij
Shtigjesh të ujqve, që e shpinin në ngjirë.
Provoi i pafajshmi tragjikomedinë
Përtej cdo të lige, përtej cdo të mire
I cmendur endej nga e shpinte furia.

Po c'm'u desh mua, pa pirë e pa u dehur
Ta përqafoja mirazhin dhe magjinë,
Të cmendesha fantazmash si dashnori i thekur.
Pas fantazmës dhe unë duke thirrur e mbledhur
Të thjeshtët pa mend, që u futën në cmendinë.
U vërvita fakiri shkalluar nga dehja,
Zjarr më zjarr, betejë më betejë.
As shihja, as kuptoja ku më shpinte përpjekja,
Me thonj e me dhëmbë duke shpuar tunele.

Sa më i egër rreziku, më e këndshme ish dehja.
Sa më e bukur dehja, aq më i ëmbël rreziku.
Si vashëz e bukur, buzëqeshte përpjekja;
Aq më tërheqëse theroria dhe vdekja
Kur zu të përgjunjej, kolovitej armiku.
Me hov nëpër zjarre: ëndrra fitimtare,
Më shtynte më fort se tufani e stuhija,
Ylyvere flamurësh, Epopesë kombëtare:
Femra më e bukur më dukej liria.

Kur mbaroi muzika, kur mbaroi kremtimi
Lodhur, rraskapitur, u dorëzua armiku.
Fitorja u bë korb, rrahu krahët dhe iku...
Kur hapa grushtet - një tufë me miza.

Kur hapa sytë e pashë që Ideali
Paskej qenë ëndërr - mbasdite pranvere.
U zgjova prej magjisë në majë të një mali
E gjeta të ndarë zemrën nga balli;
E gjeta të ndarë mendjen nga shpirti.
Idhujt e djeshëm, më i vogli ish më i madhi;
Idhuj prej kashte, mullarë prej bari.
Mallkova mëmën që më lindi e më rriti...
Nuk gjej dot më prehje dëshperimi.
.................................................. ............
Dhembja më e hidhur qenka zhgënjimi!
Përtej së mirës dhe së ligës

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/09/2004
Vendbanimi: mbi kete planet
Mesazhe: 4934

Haseti

O shqiptar! Në do të dëgjosh,
Në pac mend dhe uri të mësosh,
Mos e urre kurrë armikun
Se pa dashur ti bëhesh rob i tija,
S'bie asgjë të vlefshme mërija
As ta pakëson, as ta largon rrezikun.

Të bren egër përbrenda gjarpër në mushkëri,
Pa të lejuar paqe e qetësi,
Aty i fillon njeriut poshtërsia
Që e tërheq në baltë, e zhyt në llomi.

Mendohu të jesh c'të lindi natyra
Nga dje dhe sot, nesër më i mirë,
Mos u verbo kurrë nga xhelozia.
Mos u nxito, se do biesh i penguar,
Brenda nesh është bishë-mynxyra,
Zien në sera ndjenja dhe fytyra,
Nuk vepron truri, vec nervat e tij,
Tërbohet ndërgjegjja në një mijë mënyra...

Urrejtja i burgos ndjenjat e lira,
Dobësia pengimet i bën të vështira.
Moskujdesja për të ligun e nxirë
Eshtë hakmarrja më e bukur, më e mirë.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 01/02/2006
Vendbanimi:
Mesazhe: 279

[QUOTE]Po citoj ato që tha kontinenti
[B]Haseti

O shqiptar! Në do të dëgjosh,
Në pac mend dhe uri të mësosh,
Mos e urre kurrë armikun
Se pa dashur ti bëhesh rob i tija,
S'bie asgjë të vlefshme mërija
As ta pakëson, as ta largon

te te pershendes kontinent duke te uruar suksese ne rrugen e poezise,

pershendetje nga spanja ”””””

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/09/2004
Vendbanimi: mbi kete planet
Mesazhe: 4934

Belga...qe te jemi te sakte, nuk jam une autori i asaj poezie,
por eshte profesori i madh Isuf Luzaj.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar