i_lire
^^i_lire^^
Regjistruar: 02/08/2003
Vendbanimi: ^^__^^
Mesazhe: 1610
|
Lum' Kujtese...
Ankthshem, me duart qe i dridheshin mbante receptorin dhe pa e menduar me pare filloj te formonte numrin
0039(prefiksi Italise), 33(nje mangesi kujtese per kete kod), 843
.. dhe numri rrodhi vetijshem. Ky veprim i ishte kthyer ne instikt aq mijera here e kishte formuar dhe cdo here te njejten trysni gjaku i shkaktonte
i levizte nen lekure nxefshem. U degjua sinjali i pare, mendja shpejt krijoj vrullshem nje pamje teper te njohur, ajo qe vraponte te ngrinte telefonin, levizjet e saj capkene dhe plot finese, duke pritur sinjalin e dyte humbi ne hapat e saj te lehta nga ana tjeter e Adriatikut. Koka po i vlonte nga ajo trysni gjaku qe filloj ti shtohej me sinjalin e trete i cili tingelloj kaq i akullt dhe shurdhues sikur te deshte te cante pertej dhimbjes se tij. Po vonohej ti pergjigjej
, sinjali ju duk teper torturues, te jete keq? Cmund te bej? Zot, bej qe te jete mire dhe mos ma merr... krijoj nje lutje te shpejte duke peshperitur hutueshem. Ashtu i ngrire me telefonin prane veshit i ndaloj mendimet qe shtyheshin per te dal ne nje forme te pakuptimte dhe u mbush me fryme, qe me shume i ngjau nje psheretime te thelle trishtimi. Uli receptorin, hapat zvarritese e shoqeruan per ne dhome, pertueshem u shtri mbi krevat dhe ndjeu peshen e frikes ta mberthente. Nuk i la vetes kohe te mendonte gjate, u permend ne cast, neper rremujen e komedines gjeti nje foto... humbi neper syte e saj plot miresi, te cilat i qeshnin aq mallueshem dhe ne udhetimin e kujteses se tij filloj e milionta perhumbje. Ishte rritur me te, ishin pak a shume si trungu i nje peme me rrenjet, sa me thelle depertojne rrenjet ne toke aq me shume rritet dhe pema. Ajo nder keto vite i kishte depertuar embel ne cdo dege te shpirtit te tij ku kishte leshuar rrenjet e saj te dashurise dhe keshtu e kishte ndihmuar te rritej. Ne te njejten kohe ndjente se si i perkiste asaj, ndjehej shume mire qe i perkiste nje shpirti te tille, deri ne thithjen e ajrit ishte i saj... dashuronte faktin qe ishte i Perles. Kur kishin qene femije ne lulishten e kopeshtit, veshur te dy me perparese te bardha, i kishte bere nje kurore me lule dhe ja kishte vendosur ne koke, duke i qeshur vetem si dine femijet i pati thene: Perla, ti do behesh nuçja ime. Ne ato kohe skishin qene me shume se 6 vjec. Me vitet qe kalonin dhe nurin qe i shtohej cdo dite e me shume qene dashuruar marrezisht me njeri tjetrin. Qene bere nje bote e vetme, ishin dy qenie brenda nje bote shpirterore, ku ndjenja i fillonte diku ne nje ane te horizontit shpirteror te njerit deri ne anen e horizontit te shpirtit te tjetrit... pra nje pafundesi. Ajo qe kishin krijuar nder vite snjihte fund, skishte fund per ta, as ndarje. Kjo ishte hera e pare qe ishin larg, ne sekond ndjeu shtrengim ne kraharor, ashtu ne perhumbje foli me zotin Zot, te pergjerohem ndihmoje, dialogjet me Zotin i ishin bere shume te shpeshta. Pati frike te permendej sepse e dinte qe sdo e gjente prane, realiteti kishte kohe qe e friksonte. Kaloj gishterinjte neper foto dhe ndjeu mall perzier me dhimbje, trishtim, merak. Vitet kishin bere te veten, ato ishin rritur shume brenda njeri tjetrit, kuptoheshin ne bote shpirtrash. Dridhja e trupit shkaktuar nga mos prania e saj prane tij e permendi. Furishem u cua nga krevati, ishte i sigurte qe ngjante si nje i cmendur ne deshperim, edhe me te njejtin instikt filloj formimin e numrit, me te njejtin ankth priste te degjonte zerin me te bute, qe i kalonte neper trup per ti pushuar diku ne kraharor, qenia e Perles i jepte jete. Sinjali tingulloj shume mos-perfilles sa per ta zgjuar nga ato mori mendimesh.
-Alo, - u pergjigj nje ze burri ne italisht.
Ankthi dhe vlimi i kokes ne sekond filluan ti bucitnin nga veshet sikur kerkonin liri. Gjeti pak forca dhe arriti te shoshte vetem: - Perla
-Oh, ti je ai djali qe i shkruan letra perdite. Perla seshte dhe aq mire, do te lutesha ti flisje vetem per pak, - u pergjigj ne italisht i panjohuri me nje ze teper te sigurte.
U krijua nje pushim i shkurter, Jetoni perfitoj te mblidhte veten dhe ne cast i mblodhi bashke te gjitha deshperimet, ankthet, dhimbjet dhe i futi ne nje xhep te vogel te shpirtit. Me te duhet te tregoheshe i kujdesshem, e kuptonte qe ne frymemarrje.
-Alo, - tha Perla me nje ze te ulet dhe te lodhur.
Bota ne sekond mori ngjyra te dashura, vetem nje alo e saj i shtonte vite jete, jete qe donte ta jetonte me te.
-Perla ime, - foli Jetoni me zerin e gervishtur nga mallengjimi.
-Oh, Jeton... Jam mire, merakun qe ke mjaft u perpoqe ta ndrydhesh. Me mire qe sme sheh sepse sjam me ashtu sic u ndame. Duhet te dal shpejt nga ky vend, ndryshe do mbytem cdo dite, kupton?
-Duro dhe pak e do kaloj. Mbetesh Perla ime gjithmone. - dhe ai ndjeu si faqet ju lagen nga lotet e dhimbjes.
-Kam frike Jeton, jam e tmerruar
e tha kete teksa e kuptoj qe ai po qante, por edhe vete ndjente buzet ti dridheshin nga ngasherimi.
-Do behesh mire,duhet vetem te shpresosh dhe te besosh.Une kam besim tek ti ,dhe do te teqendroj gjithmone afer
-Me duhet te shkoj, doktori... i tha keto teksa doktori i beri shenje ta mbyllte telefonaten.
- Kujdes veten Perla, - ndjehu fytin ti digjte.
-Naten, eshte tmerr pa ty...
Sinjali rrenqethes e riçoj perseri ne boten e dhimbjes, hapi xhepin e shpirtit qe pat mbyllur pak me pare dhe dhimbjen, trishtimin, ankthin, merakun i ndjeu si thonje gerryes ne shpirt perseri. Renkoj...
Vazhdon...
__________________
s...._d._m... says: for nothing that happened this time...!!
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|