Indrit
I pandreqshem.
Regjistruar: 01/04/2004
Vendbanimi: I ulur ne zemren e nenes.
Mesazhe: 1814
|
Askush smund të vdesë në gjirin e saj
Suzana Zisi
Kish ëndërruar gjiithë jetën për një copë tokë. Por, duhej të vinte dita. Dhe dita erdhi. U bë pronar. Dilte që me natë dhe me sy të përlotur e vështronte. I shëmbëllente me një foshnjë të njomë, të ëmbël.
E punoi, e plehëroi. Vlaga e saj, e joshi aq sa e përfytyroi veten si një copëz të saj. Dhe ja, një ditë, bimët çelën. Ai u lumturua aq shumë, sa humbi ndjenjat. Kur u ngrit, ndjeu në trup ngrohtësinë e saj, ndjeu në ballë vesën e saj. Një drithërimë e përshkoi të tërin dhe mendoi se
dhe kuptoi se midis tij dhe tokës, ishte krijuar një lidhje e fuqishme. Prodhimi erdhi i mbarë. Vit pas viti, toka zbukurohej. Vit pas viti, ajo e shtonte prodhimin e saj. Ai u pasurua. Çdo ditë, shkonte atje, dhe i falej. Në jetë, ai, i ishte falur vetëm asaj. Por edhe ajo, ndrinte kur i zoti i afrohej. Bimët harliseshin. Aroma e këndshme e dheut, drithëronte shpirtin e tij. Por, një ditë, ai u lodh. Vendosi të mos e mbillte më. Shkonte tek ajo çdo ditë, e përshëndeste, e ledhatonte, dhe pastaj, argëtohej duke prishur nëpër kazino paratë e fituara prej saj. Në mesantë, i dehur, i falej, i falej
! Duke iu marrë këmbët, shkonte në shtëpi. Nuk e mbolli, por, si për çudi, ajo, çeli ca bimëza shumë të shëndetshme e dha një prodhim të mbarë. Ai u befasua dhe mendoi, se toka skish më nevojë për zot. Ajo, ish vetë zonjë. Ajo, toka e tij e pabindur. Kur u afrua sezoni i mbjelljeve, ai e spërkati me një helm të veçantë, sepse ajo e ruante farën brenda vetes nga prodhimi i një viti më parë. Por përsëri fara mbiu e shëndetshme. Ai u tërbua, megjithatë toka shkëlqente kur shihte të zotin e saj. Sa e paturpshme, mendoi ai. Mori një sopatë dhe i preu bimët. Ndezi me to një zjarr të madh. Një zjarr që nxirrte një tym të zi e ulërinte nga dhimbja e mijëra jetëve që smundën të lulëzonin. Por, për çudi, të nesërmen, nuk gjeti asnjë gjurmë të zjarrit. Toka, krenare, lëshoi një duhmë të ftohtë sapo pa të zotin. Është apo sështë imja kjo?- mendoi. Filloi të studionte literaturë dhe të rendte nga një magjistar tek tjetri. Por, mënyrat e sofistikuara dhe magjitë nuk mundën ta shprishnin natyrën. Toka, përsëri lëshoi ca bimëza të vogla të cilat hodhën shtat dhe u mbushën me lule të zeza. Pra, ajo mbajti zi për mohimin e pjellorisë, mohimin e jetës. Kur i pa, ai ulëriu si ujk i tërbuar e u mbyll në shtëpi. Tashmë, nuk e ngrohte më asgjë. Ftohtësia e saj, po e çonte drejt vdekjes. U mendua, u mendua gjatë. Dhe u bind se ishte fajtor. Ishte dhe sishte, sepse dhe ajo kish faj. Megjithatë, vendosi ti falej. U nis ashtu zbathur, nëpër natë. Iu përgjunj asaj, ashtu siç mund ti përgjunjej vetëm Krishtit po të zbriste në tokë. Por ajo se fali. Lulet e zeza, fëshfërinin nga era e ftohtë që buronte nga thellësitë e saj. Ai qau, iu lut, por toka e vetëndjerë për drejtësinë e saj, nuk e fali. Edhe sot e kësaj dite, ai vazhdon të qajë. Kur ndjen se po e lënë forcat, gëlltit disa lule të zeza sa për të mbajtur frymën gjallë dhe vazhdon të lutet. Megjithëse ajo është e ftohtë akull, ai ndjen, se brenda saj, diçka lëviz. Si statujë e qëndresës, ai i lutet tokës së tij të shtrenjtë, ledhaton të dashurën, puth shpirtin, urdhëron skllaven, godet armiken
! Sido që të jetë, ajo është prona e tij, e dashura, dhe, askush veç tij, ska të drejtë të vdesë në gjirin e saj
!
__________________
Duro, duro...
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|
30 Maj 2005 09:02
Forumi Horizont > Tema Shoqėrore > Letėrsia > Bota e librit > Shkrimtare shqiptare > E bardha eshte pak.
