Petrit Kola
Mbushes topi.
Regjistruar: 09/06/2005
Vendbanimi: Ne autobuz
Mesazhe: 996
|
O Admorali...
Ajo (Diana) perseri eshte fajtore per pjesen e saj. K.P eshte Koci Petriti, apo jo?
NË VENDIN KU LETËRSIA KA VLERË SHTETNORE, TRADHTIA BAHET ME POEZI
Nga JAVA
Nov 9, 2006, 11:05
Email'o
Print'o
Diana Culi, gruaja qe 'te vret' me recension letrarMigjen Kelmendi
Aty ku shkrimtari përjetohet si burrështeti, ku letërsisë i mvishen tipare shtetformese, ku letërsia kuptohet si ushtri, natyrisht se dy vargje munden me qenë të kobshme. Dy vargje munden me u vlersue si - sabotazh dhe tradhti e me të çu nvdekje.
Në vendin ku shkrimtari si Kadare përjetohet e adhurohet si Mao e si Enver, tradhtia bahet me poezi. Me vargje. Mjaftojnë vetëm 2 vargje. Por, aty ku u vranë poetët vetëm për disa vargje, aty ku u burgosën shkrimtarët për aludime, si u ba që ma i madhi i shkrimtarëve nuk pësoi?
Pse nuk u vra Kadare, meqenëse na paska qenë, si thotë, disident e antitotalitar, por u pushkatuen Genci e Vilsoni. Si nuk gjetën asgja anmiqsore në tana ato qinda faqe letërsie të Kadaresë, e vetëm në dy-e-tri vargje të poetëve të ri gjetën kauzë për pushkatim të menjihershëm?
Edhe nëse e keni të zorshme me e gjetë gjegjen asokohe, shikoni sot si e presin dhe e adornojnë Kadarenë njisoj si Enverin. Sepse, po them, Kadare ka qenë dhe asht Enveri i letërsisë. Në vendin ku letërsia ka rol shtetnor, ku letërsia perceptohet si nji instrument shtetnor, si ushtria, , aty ku Kampi Ushatarak perpetuohet në Kamp Letrar, Gjyqi Ushtarak nuk asht fikcion, nuk asht imagjinatë. Në këte botën e çmendun të letërsisë shqiptare me Kadarenë si Enver, e me Diana Çulin prokurore, për dy vargje të pushkatojnë.
Aty ku shkrimtari asht Enver, Gjyqet Letrare sjanë fiksione!
Shqipnia asht nji tregim që a-thue-se ta ka rrfye naj i çmendun. Kur e punojsha dokumentarin Të shituem Utopie, në vitin 1992, më kishin tregue për rastin e shkrimtares Diana Çuli, dhe për mue ishte aq i pabesueshëm, sa nuk mujta pa e fut në përjetimet e mia të Shqipnisë Carere Patria - Mungesa e Atdheut (Çabej, Tiranë 1997). Por, tanë kohën sa e kisha shkrue librin, e kisha nji problem: a me i përmend a jo emnat?
Kisha vendos mos me i përmend emnat, por tregimi ishte shumë i dhimbshëm. Nuk mujta pa e fut në përjetimet e mia të nji tregimi që a-thue-se ta ka kallxue naj i trentë.
Si me besue se nji çikë budallicë, si Diana Çuli, shkruen nji recension për nja dy poetë të ri, njizetvjeçar poashtu, e dikush mandej shkon e i pushkaton ata!!! Si me i besue këtyne tregimeve shqiptare. Kam pas kërkue me e njoftë këte far gruje, me e pa si duket nji njeri që mundet me tvra me recension literar (sic!). Dukej krejt normale
Ndonji ndjenj faji nuk i shihej në veprime, në ftyrë, naparencë. Ajo kishte vazhdue me jetue
kishte krijue familje, emën, jetë publike
Se nanat e këtyne djemve e kanë thye rrethimin e Bllokut, ku ishte rahatue klika komuniste (shih fq. 18/19), e kishin piskatë deri nkupë të qiellit tue i lutë ata e tue i përgjërue për me jau falë jetën Gencit e Vilsonit, une nuk e kisha zor me e imagjinue këte tragjedi familiare, edhe pse nuk e kisha dijtë asokohe. E lexova vetëm sot dhe ju ftoj me e lexue. Nuk e ka pas zor as shkrimtarja me e imagjinue se si përthehet e jehon vendimi me vdekje për dy djem të ri në familjet e tyne. Duhesh vetëm pak njeri me qenë.
Po ndoshta nji çike budallicë asokohe, si e thotë vetë Diana Çuli, sja ka pre mendja se munden do mendime të saj me e shkaktue këte tragjedi. Por, sa vjet ju deshtën kësaj gruje me e pranue fajin. 30 vjet!?
E pata takue shkurt nShkodër në vitin 2003. Nuk isha i sigurt a e din kjo grue se asht personazh i librit tem? A e ka diktue veten te fragmenti për vrasjen e dy poetëve apo jo? I pata folë shkurt, sa me ja ndie zanin. Zani dukej normal
.pos krejt të kaluemes së saj.
Letërsia shqiptare si nji Reality TV: kush mbetet gjallë ka fitue. Kadare?!
Nuk mhiqej mendsh kjo çmendi e Shqipnisë. Kampi Letrar si Kamp Ushtarak, ku tradhtohet me poezi, por nuk të vrasin me shkronja si në filmat kosovarë, por me plumba përnime. Shqipnia asht utopia e realizueme letrare e Borghesit, ku metoda faction/fiction prodhon jo gjak literar, por gjak përnime. Letërsia shqiptare të bahet si nji Reality TV, ku protagonistat mbyllen për 45 vjet rresht mbrenda nji Kampi Letrar, si mbrenda Kampit Ushatarak, dhe kush mbetet gjallë ka fitue. E në mesin e këtyne gladiatorëve të letërsisë shqiptare, vdekja nuk asht fiktive, por e njimendtë. Por edhe shpërblimi asht i madh: ai që mbetet gjallë, ka me e u shpërblye tue u adhurue si Enver. (Kadare?)
Por, a-thue pse vetëm sot Diana Çuli vendosi me folë? Kjo asht nji histori qe e din krejt Shqipnia. Pse sot? Ndoshta gjegja ma mirë se a duhet me i hapë dosjet asht bash pranimi i fajit nga ana e Diana Çulit. Kur vendimi për hapjen e dosjeve u muer në Parlamentin shqiptar, shkrimtarja foli vetë, para se me dalë dosja ndritë. Si mundet kjo grue me vazhdue me qenë njeri publik, me randësi publike, kur ka nji kësi peshe që e randon, morale e njerëzore? Çfarë parlamenti asht ky ku anëtarë të tij janë njerëz që kanë marrë pjesë direkte e indirekt në vrasje njerëzish të pafajshëm?
Hapja e dosjeve nuk duhet kërkue si hakmarrje e goditje. Po si përpjekje e nji shoqnie që pretendon me u ba pjesë e popujve të civilizuem, mos me pasë si reprezentë njerëz të zhlyem me procese e dëshmi që patën si rezultat pushkatimet.
Po e sjell për lexuesit e kësaj dosje, fragmentin nga libri Carere Patria-Mungesa e Atdheut, i cili i dedikohej aktit të shëmtuem të shkrimtares Diana Çuli. Nuk po due me u zgjat, ju ftoj me lexue njashtu si e kam shkrue para dhetë vjetësh. Konstatoj se ka qenë ma mirë mos me jau thanë emnat asokohe. Qe erdhi koha ata vetë me kallxue. Me kallxue tregime që të bahen se po na i rrfen ndonji i çmendun.
Ballia e librit "Carere Patria -Mungesa e Atdheut", e autorit Migjen Kelmendi, botue ne Tirane nga shtepia botuese "Cabej", ne vitin 1997/8Carere Patria Mungesa e Atdheut
(fragment)
LEXOVA në gazetë reagimin e një shkrimtareje të njohur të Shqipërisë ndaj disa zbulimeve që bëheshin kohën e fundit, duke rrëmuar nëpër arkivat e shtetit. Mbrojtja e saj ishte plot arrogancë dhe ndjenjë superioriteti përballë atyre urithave të arkivave, që po gjurmonin në gjetje e sipër të ndonjë dokumenti apo, pale se çka tjetër, për ti denoncuar e diskredituar njerëzit e ndershëm, për tmë diskredituar mua, grua dhe nënë fëmijësh, shkrimtare e njohur, intelektuale dhe njeri publik. Sapo smë bëri për vete. Mendoja, ndonjë gjë e vockël së cilës ndoshta po i jepet rëndësi më e madhe se çduhet. Fundja, më dukej jogjentile diçka e tillë ndaj një gruaje, aq më tepër, me famë. Por, kur kuptova përmbajtjen e atyre dokumenteve dhe arsyet për të cilat e sulmonin në shtyp, u skandalizova. Si është e mundur që ajo të ishte aq arrogante dhe madje e qetë. Pa fije brejtjeje ndërgjegje e turpi. Biles, sapo skërkonte dëmshpërblim për guximin e paskrupullt të tyre që po prishin qetësinë krijuese e familjare të saj, me dofarë dokrrash. Unë skam ditur gjë. Nuk i pushkatova vetë. Pastaj ju e dini se çkohë ishte, nuk guxoje të thoshe jo.
Shkrimtarja e njohur, asokohe, diku nga të shtatëdhjetat, tok me dy të tjerë, i kishte bërë ekspertizën poezisë së dy poetëve të rinj, në çekspertizë në vende e vargje të caktuara ata dilnin armiq. Kaq. Asgjë më tepër. Nuk do të vonojë dhe diktatura do ti pushkatojë të dy poetët e rinj. U vranë. Kaq. Ku e dija unë se ata mund të vriteshin?! Pastaj, ku po e shihni ju lidhjen mes atyre pak fjalëve të mia në ekspertizë me pushkatimin e tyre. Unë se kërkova pushkatimin e tyre. Ju e dini se çkohë ishte. Është vërtet e dhimbshme por, ajo ngjarje tashmë është e shkuar. Përse u dashka të kujtohet në mos për të diskredituar një grua dhe nënë, një shkrimtare të njohur e një njeri publik të sotëm. Të shkuara, të harruara.
Shkrimtarja e njohur më duket paradigmatike për një dorë të tërë njerëzish sot në Shqipëri, njerëzish me gishtin kallëzues më të madh se gishtat tjerë, të cilët ashtu me ndërgjegje të fjetur, pa fije brejtje ndërgjegjeje e ndjenje faji, thonë e deklarojnë, po ku kemi ditur gjë, aman!
As Edipi, thotë shkrimtari çek Kundera, nuk e ka ditur se fjetë ka me të ëmën. Por kur e mori vesh, ai i nxori sytë vetes dhe ashtu i vetmallkuar u largua nga Teba. Ai nuk mund të jetonte me vërtetësinë e një ngjarjeje të tillë. U largua vetë.
Sa pak duhet për ta kaluar rrugën gjer te njerëzorja. Vetëm disa fjalë dhembjeje (shkrimtarja nuk e ka pasur të vështirë ti gjente) dhe pendim e kërkim publik faljeje nga familjet e atyre poetëve të pushkatuar pa faj.
SËRISH po më paraqitej sindromi i tunelit. Të thuash secili në Shqipëri sot ndryn diçka të errët e të zezë në tunelin e vet. Diçka që di vetëm ai për veten e për të tjerët, ose dinë të tjerët për të dhe e mbajnë të ndryrë. Sfida e përgjithshme sot në Shqipëri më bëhet se është - dalja nga tuneli. Të persekutuarit nga tuneli i torturave të kujtesës dhe hakmarrjes. Të lirët nga tuneli i ndërgjegjes së fjetur (po ku kemi ditur gjë, aman!). Nuk është turp të pendohesh e të kërkosh falje. Më duket njerëzore, kristiane. Fundja, ka të bëjë edhe me pastërtinë (mentale). Më duket më pastër të pendohesh sesa të fitosh vesin e larjes së duarve si hipohondër, apo të të rritet gishti kallëzues!
Fragment nga libri Carere Patria Mungesa e Atdheut, botue nga Çabej, Tiranë, 1997 (Pjesë të mëdha të këtij libri janë botue spari në revistën teorike-letrare MM në Prishtinë, në vitin 1996)
__________________
Kolonel Anastas Janullatosi, jashte nga Shqiperia!
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|