Regjistruar: 02/08/2003
Vendbanimi: ^^__^^
Mesazhe: 1610

* Franklini protestoi kundër sistemit elektoral të zgjedhjeve me Cens nëpërmjet kësaj batute:
- Unë kam një gomar të mirë dhe për ta mbajtur atë paguaj një taksë, për pasojë jam zjedhës. Po të më ngordhë kafsha nuk paguaj dhe nuk jam më zgjedhës. Tani, pra, në fund të fundit, dua të di, zgjedhës jam unë apo gomari im?


* Krahas veprimtarive të tjera, Franklini hapi edhe një librari. Një ditë hyri në dyqan një blerës. Shegerti ia dha librin.
- Sa kushton?
- Një dollar, - u përgjigj shegerti.
Blerësi që donte të shpenzonte sa më pak, mendoi se pronari i dyqanit do të bënte ndonjë zbritje. Ai kërkoi të fliste vetë me të. Shegerti e thirri Franklinin, i cili erdhi shpejt. Kur iu kërkua një çmim më i ulët për librin, Franklini u përgjigj:
- Një dollar e gjysmë.
- Po shegerti juaj më kërkoi një dollar?
- E, po tashti më keni shqetësuar mua. Prandaj m'u duk e drejtë një ngritje.
Tjetri nguli këmbë për ta ulur çmimin.- E po atëherë, cili është çmimi më i ulët?
- Dy dollarë - u përgjigj Franklini.
- Po ti më parë the një dollar e gjysmë.- Po, por unë kam një copë herë që rri me ty këtu dhe ju e dini që koha është flori.
Ndërkaq blerësi shpejtoi të paguajë librin për dy dollarë, që të shpëtonte nga ndonjë ngritje tjetër e çmimit prej këtij librari të paparë e të padëgjuar.


* Beniamin Franklini shkoi për të vizituar një manifakturë stofrash, në Norvik të Anglisë. Pronari i tregoi me kënaqësi makineritë dhe prodhimet.- Këto, - i tha, janë stofra për Indinë. Këto të tjerat për Amerikën. Ato poshtë për kolonitë e Austrisë.
Ndërkohë Franklini vuri re se punëtorët ishin veshur si mos më keq. Iu drejtua fabrikantit dhe i tha:
- Po për njerëzit këtu çfarë stofi keni?

__________________
s...._d._m... says: for nothing that happened this time...!!

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 02/08/2003
Vendbanimi: ^^__^^
Mesazhe: 1610

* Atij, që e qortoi për një neologjizëm të përdorur në një nga shkrimet e tij, Gëtja iu përgjigj:
- Forca e gjuhës nuk është në të lëshuarit, por në të përmbajturit e fjalës.

* Në një periudhë kohe të jetës së tij, Gëtja u dha pas studimit të mineralogjisë. Shumë shpejt iu neverit, sepse në teoritë e studimeve të kohës gjeti veçse absurditete.
- Do të parapëlqeja, - thoshte atëherë Gëtja, - të mbetesha në gjykimin e një fëmije. Për të dalluar të vërtetën nga gënjeshtra fëmijët janë një gur prove, ata nuk kanë ende nevojë për të vjetrit që të gënjejnë vetveten.

* Gëten e vizitonin edhe kureshtarë. Një ditë, vetëm nga këmbëngulja e një anglezi të panjohur, që donte të hynte në shtëpinë e Gëtes, urdhëroi që ta lejonin të hynte. Gëtja u ndal në mes të dhomës: qëndroi në këmbë, me duar të kryqëzuara dhe me sytë në tavan, pa lëvizur si një statujë. Në fillim i panjohuri u befasua. Pastaj ai shpejt e kuptoi dhe pa e humbur qetësinë e tij olimpike, hoqi syzet dhe erdhi rrotull Gëtes. E vërejti mirë nga koka e deri te këmbët dhe doli pa e përshëndetur.
Vagneri, që ia tregoi këtë mesele një mikut të tij, nuk dinte të thoshte se kush ishte treguar më i madh në këtë mes.

* Gëtja i ftonte shpesh miqtë e tij për drekë. Biseda gjallërohej shumë gjatë ngrënies. Flitnin për shumë gjëra, veçanërisht për artin dhe për shkencën. E kishin të ndaluar të flisnin për ata që nuk ishin të pranishëm. Gëtja nxehej shumë me ata që flisnin keq për të tjerët dhe thërriste me zërin e tij të fortë:
- Këtë baltë hidheni në shtëpitë tuaja, dhe mos e sillni tek unë.

* Gëtja ishte drejtor i teatrit të oborrit. Një mbrëmje në këtë teatër u dha në praninë e dukës së madh një dramë shumë e mërzitshme. Edhe pse në teatër ndaloheshin fishkëllimat, shfaqja i mërziti aq shumë shikuesit, sa që disa prej tyre nuk duruan dhe nisën të fishkëllejnë.
- Kush guxon të fishkëllejë në praninë e madhërisë sime? Husarë çojeni në burg fajtorin, - thirri duka i madh, i cili më pas ia tregoi këtë ndodhi Gëtes. Poeti u përgjigj:
- Me të vërtetë ishte një komedi aq e mërzitshme sa që edhe unë kisha dëshirë të fishkëlleja.

* E pyetën Gëten sesi dallohej klasicizmi nga romantizmi. Poeti i madh gjerman u përgjigj:
- Romantizmi është krejt ajo pjesa që është e sëmurë.


* Fjalët e fundit, që shqiptoi Gëtja në shtratin e vdekjes, ishin.
- Dritë, më shumë dritë

__________________
s...._d._m... says: for nothing that happened this time...!!

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 02/08/2003
Vendbanimi: ^^__^^
Mesazhe: 1610

* Sokrati i tha miqve të tij:
- Unë në jetën time kam pasur tri të këqija të mëdha për të luftuar:
gramatikën, varfërinë dhe gruan. Duke studiuar të parën e hoqa qafe, fati më shpëtoi nga e dyta, kurse nga e treta, mjerisht, ende nuk kam shpëtuar.

* Për të mos dëgjuar ulurimat e gruas së vet, Sokrati doli me një kovë ujë dhe ia lëshoi në kokë. Atëherë ai tha:
- E mora më mënd se pas gjithë atyre bubullimave do të fillonte shiu.

* Alqiviadhi çuditej me Sokratin sesi i duronte britmat e së shoqes.
- Tashmë jam mësuar, - i tha Sokrati, - ato nuk më bëjnë më shumë përshtypje nga zhurma e rrotave të karrocës.

* Kur Sokrati ishte në mes të nxënësve të tij, Platoni i tha:- Mjeshtër, dje keni bërë shumë gabim që keni qortuar shërbëtorin në praninë e të gjithëve. A nuk do të ishte më mirë ta kishit qortuar vetëm për vetëm?
- Vërtetë, - i tha Sokrati, - por edhe ju më bëni mirë që më qortoni kur nuk ka njeri tjetër këtu pranë.

* Mbreti Arkelau i Maqedonisë i ofroi pasuri të madhe Sokratit që ta mbante në oborrin e tij. Sokrati iu përgjigj:
- Mielli është më i lirë në Athinë, ndërsa uji kudo nuk kushton asgjë.

* Nxënësit e Sokratit u zemëruan shumë me dikë që nuk iu përgjigj përshëndetjes së filozofit.
- Mos u shqetësoni, kur shikoni se mësuesi juaj është më i edukuar se një tjetër, - u tha Sokrati.

* E pyetën Sokratin se pse bënte çdo ditë shëtitje të gjata. - Përgatis shijen për drekën time, - u përgjigj Filozofi.

* Alqiviadhi i solli mësuesit të tij të shquar një dhuratë të çmueshme. Sokrati i tha së shoqes Ksanthipit që t'ia kthente dhuruesit. Për këtë veprim e shoqja u tërbua nga inati se donte ta mbante dhuratën. Por Sokrati i qetë i tha:
- Duke pranuar gjithnjë dhurata do ta bëjmë që të lodhet dhuruesi. Një mospranim i mençur nuk mund të shpjerë veçse te një bujari më e madhe. Po të mos e kthejmë sot një gjë për të cilën nuk kemi nevojë, nuk do të mund të kërkojmë me lehtësi nesër kur do të jemi të detyruar nga nevoja. Alqiviadhi i dërgoi si dhuratë Sokratit një tortë shumë të mirë. Ksanthipi, që ishte në humor të keq, për inat të të shoqit e hodhi përdhe tortën, e shtypi me këmbë dhe e përzjeu me baltë.
- Të lumtë Ksanthipi, - i tha Sokrati qetë-qetë, - po shoh me kënaqësi se ju duke hëdhur tej pangopësinë tënde.

* Kur Sokrati u dënua me vdekje, e shoqja Ksanthipi shkoi dhe e takoi në burg, kur nisi të qajë. Sokrati për ta ngushëlluar i tha:
- Mos qaj Ksanthipi. Gjyqtarët që më kanë dënuar me vdekje, janë vetë të dënuar me vdekje nga natyra.
- Po, - i tha gruaja, - por të kanë dënuar padrejtësisht dhe kjo është që më bën të vuaj kaq shumë.
A do të ishit më i kënaqur, - i tha filozofi i madh, - po të më kishin dënuar për ndonjë faj?

* Në çastin kur Sokrati ishte duke pirë kupën e helmit Apollodori i afroi mantelin e tij për ta mbuluar mirë.
- O? Manteli im më ka mjaftuar për të jetuar dhe do të më mjaftojë edhe kur të kem vdekur - i tha Sokrati.

__________________
s...._d._m... says: for nothing that happened this time...!!

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 02/08/2003
Vendbanimi: ^^__^^
Mesazhe: 1610

* Në fushën e anatomisë, Galilei i madh tregoi se vetëm një nerv shumë i hollë arrinte në zemërr. Atëherë besohej se zemra ishte qendra e sistemit nervor.
Njëri, që besonte shumë në teorinë e vjetër, i tha Galileit:
- Ju më bëtë që ta shoh aq qartë këtë gjë, saqë sikur Aristoteli të mos kishte thënë se zemra është qendra e sistemit nervor, gati-gati do të besoja se ju keni të drejtë.

* Galileu vuri në rrezik karrierën e tij universitare, sepse nuk iu bind urdhërit që të mbante togën gjatë leksioneve dhe në rrugë. Disa kolegë të tij, sqimatarë dhe fodullë, i jepnin shumë rëndësi uniformës së profesorit. Galilei u thoshte atyre me shaka:
- Po si doni ju, që unë t'i jap rëndësi formës së një manteli?

* Një ditë e pyetën Galilein: - Sa vjeç jeni zotëria juaj?
- Tetë ose dhjetë vjeç, - iu përgjigj Galilei me mjekrën e tij të gjatë dhe të bardhë. Pastaj shtoi:
Unë në të vërtetë jam aq vjeç sa shpresoj të më mbeten akoma nga jeta, vitet e kaluara nuk i llogaris, sepse nuk i kam më, ashtu sikurse nuk i vë në hesap paratë që kam shpenzuar dhe nuk i kam më në xhep.

__________________
s...._d._m... says: for nothing that happened this time...!!

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 02/08/2003
Vendbanimi: ^^__^^
Mesazhe: 1610

* Garibaldi dha prova vetëmohimi dhe guximi që kur ishte dhjetë vjeç. Një herë, duke vënë veten në rrezik, i shpëtoi jetën një gruaje që po mbytej në dallgët e furishme të detit.

* Për të ndihmuar lëvizjen republikane në Brazil, Garibaldi ankoroi anijen e tij në Montevideo për të ndihmuar kryengritësit. Në atë kohë, u ndesh me një anije armike. Në këtë betejë Garibaldi u plagos rëndë në njërin vesh. Shokët e tij arritën ta kuronin dhe ta shpëtonin. Më pas u kap nga armiku, u burgos dhe u torturua sa që njeri krah i mbeti i gjymtuar.

* Gjatë luftës së lavdishme në mbrojtje të republikës së Rio Grandes, Garibaldi ra rob në duart e barbarit Millan, komandanti armik, që e torturoi dhe e poshtëroi. Dhjetë vjet më vonë, kur luftonte për Uruguajin, rastisi që ky njeri mizor të bjerë në duart e njerëzve të Garibaldit. Atë e lajmëruan dhe i kërkuan se çfarë duhej të bënin me të. Atëherë, Garibaldi u përgjigj:
- Nuk dua ta shoh, lereni të ikë.

* Pasi shpëtoi nga ndjekja e austriakëve, Garibaldi u kthye në Amerikë. Një miku i tij pak kohë më vonë, e gjeti tek merrej me prodhimin e qirinjve. - Eh, ta marrë djalli, që ti më sheh këtu të kërrusur mbi këtë punë, - i tha Garibaldi, - por mos mendo kurrë se do të mbaroj këtu! Do të shihemi prap në det.

* Pas dështimit të ndërmarrjes fatkeqe të Romës, Garibaldi ishte në dëshpërim të madh. Gjatë qëndrimit në Nju Jork, për të hequr mërzinë, merrej me peshkim dhe nganjëherë shkonte edhe për gjah. Një herë, kur po gjuante në pyll, shkeli rregulloren e bashkisë për gjuetinë. Për këtë e arrestuan dhe e dërguan para gjyqit lokal. Emri i tij ishte aq i njohur, sa që gjyqtarët me ta marrë vesh se kush ishte e liruan menjëherë dhe e mbyllën procesin gjyqësor. Madje, me këtë rast, disa miq të gjeneralit u zemëruan kaq shumë sa që kërkuan të merreshin masa kundër rojave të bashkisë që kishin bërë shkelje. Garibaldi i qetësoi duke u thënë:
- Ata që mbajtën qëndrim ndaj meje nuk meritojnë asnjë qortim, madje duhen lavdëruar, sepse kanë kryer detyrën.

* Në vitin 1854, Garibaldi u kthye në Nisë, ku punonte si marinar i thjeshtë nëpër anijet tregtare. Një bashkëkohës tregonte se e kishte parë në një banket midis punëtorëve duke festuar ditëlindjen e një kolegu. Atëherë ishte kaq i thjeshtë dhe kokëulur sa askush nuk mund ta merrte me mend se ai ishte gjenerali i Montevideos, mbrojtësi i lavdishëm i Republikës Romake. Po ky bashkëkohës, thotë gjithashtu s e kishte parë Garibaldin disa herë gjatë ditëve të pushimit që luante me boçe me marinarët.
Ushtarët dhe oficerët austriakë tmerroheshin nga frika e Garibaldit dhe e garibaldinëve. Kur hynë në Biela më 1859, gjëja e parë që kërkuan të dinin ushtarët e shtatmadhërisë ishte në se Garibaldi ishte afër tyre. Ata besonin se Garibaldi nuk bënte asnjë lëshim dhe kishte frymën e djallit. Për t'i futur ushtarët në luftë, u thonin se Garibaldi kishte vdekur dhe ishte varrosur nga duart e një burri të fuqishëm.

* Kur ishte në Londër, më 1864, Garibaldi u dashurua me një vejushë mjaft të pasur. Dy vjet më vonë u kthye përsëri në Londër si mysair tek e fejuara, por luksi i shtëpisë i zuri frymën.
-Një muaj në këtë lloj jetese dhe unë vdes, - tha Garibaldi.
Idili i dashurisë së tyre u prish dhe ata ruajtën vetëm një migësi të thellë.

* Me rastin e vizitës së tij triumfale në Angli, më 1864, Garibaldi takoi edhe poetin e madh Tennyson. Takimi ishte mjaft emocionues. Pas ndarjes, poeti iu lut Garibaldit që të mbillte një pemë në kopshtin e tij. Disa ditë më vonë pemës i ranë të gjitha gjethet. Banorët e atjeshëm shpejtuan për të marrë nga një gjethe si kujtim prej heroit.

* Garibaldi kishte shumë vesh për muzikë. Kur ishte ende i ri përtej Varos, që ndan kufirin me Francën ra në duart e xhandarëve francezë. Gjatë kohës së arrestit këndoi me pasion një këngë të bukur të kohës, sa xhandarët u kënaqën shumë prej tij dhe e liruan. Në moshën pesëdhjetëvjeçare, në vitin 1859, kur po e ndiqnin nga afër trupat e Urbanit ai u ndal natën në mes të pyllit për të dëgjuar këngën e bilbilit.

* Garibaldi e punonte tokën vetë. Ishte bujk dhe këtë e punonte me krenari; kjo shënohet qartë edhe në regjistrin themeltar të gjendjes civile. - Në ditarin e Garibaldit, që mbante kur ishte në Kaprera veç të tjerave gjenden edhe këto shënime: "Lindi një viç", "Plehërova bathët", "Roisin bletët" etj.

* Garibaldi ishte mjeshtër si rrobaqepës. Kur ishte në Kaprera ai ushtronte këtë mjeshtëri dhe dëfrehej duke shkruar vjersha.
Një ditë Xhuzepe Nuvolari, një nga të njëmijët, ishte mysafir te Garibaldi. Nuvolari, meqenëse pantallonat e tij ishin bërë zhele, donte të shkonte në Magdalenë për të blerë një palë të reja.
- Mjafton të blesh stofin, - i tha djali i Garibaldit Menoti. Nuvolari hapi sytë nga ky pohim, por Menoti ia priti menjëherë:
- Babai do t'i presë dhe unë do t'i qep!...
Stofi u ble dhe mëngjesin e ditës tjetër, Nuvolari, kur shkoi te gjenerali për t'i uruar ditën e re, u habit, sepse e gjeti Garibaldin në këmbë përpara një tryeze duke prerë pantallonat e tij.
- Po, kështu, pa më marrë masën gjeneral?
- Me sy, alla marinarçe! Ju keni afërsisht shtatin tim. Nga prerësi, pantallonat kaluan pastaj në qepje dhe një ditë më vonë Nuvolari veshi pantallonat më të mira që kishte mbajtur deri atëherë. Ato ishin pa xhepa, pa kopsa dhe shtrëngoheshin me një rrip në mes.



* Gjatë luftës për mbrojtjen e Republikës së Romës, Garibaldit i shkoi mendja tek Anita, që e kishte lënë në Nicë. Mori penën dhe i shkroi këto rreshta:
"Anita ime e dashur... Ne luftojmë mbi Xhanikolo. Ky popull është i denjë për të kaluarën e tij të madhe. Këtu njeriu di të jetojë, di të vdesë, këtu njerëzit vriten me thirrjen "Rroftë Republika". Vetëm një orë nga jeta jonë në Romë vlen sa një shekull. E lumtura nëna ime që më lindi në një epokë kaq të bukur për Italinë!..."
E shoqja, që ishte grua guximtare, e gjeti rrugën për të hyrë në qytetin e rrethuar. Dy ditë më vonë, mbi Xhanikolo u duk një grua që u ndal dhe po fliste me ushtarët. Njeri prej tyre i tregoi se ku ndodhej Garibaldi. Ky në këtë çast, ktheu kokën dhe, si në një ëndërr gëzimi u turr drejt së shoqes së adhuruar dhe e shtrëngoi në gjoks. Pastaj e mori për dore dhe u kthye nga shokët;
- Ja Anita ime, këtej e tutje do të kemi një ushtar më shumë.

* Pas rënies së Republikës së Romës, Garibaldi me vullnetarët e tij filluan tërheqjen e tyre heroike. Ai me këtë rast iu tha ushtarëve:
- Luftëtarë, ja çfarë ju afroj atyre që duan të më ndjekin pas: uri, të ftohtë, mungesë strehe, mungesë municioni, por gjithnjë syhapur në beteja dhe pa gjumë, marshime të gjata dhe përleshje me bajoneta. Tani kush e do atdhenë le të më ndjekë pas. Kësaj thirrjeje iu drejtuan katër mijë vullnetarë, që ndoqën pas heroin e tyre.

* Në fushime, Garibaldi shtrihej për tokë si të gjithë ushtarët e thjeshtë. Një herë, ashtu i shtrirë, kur sapo e zuri gjumi filloi të bjerë shi. Për ta mbrojtur nga shiu disa ushtarë bënë me kapotat e tyre një tendë rreth tij. Ata ndenjën ashtu gjysmë të zhveshur të lagur dhe të heshtur, që të ruanin gjeneralin e tyre. Kur u zgjua, i pa, u buzëqeshi dhe pastaj u tha me ëmbëlsi: - Shkoni djema, vishni kapotat tuaja dhe shikoni se mos lageni. Nënave tuaja do t'u vinte keq po ta merrnim vesh dhe do të më mallkonin.

__________________
s...._d._m... says: for nothing that happened this time...!!

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 02/08/2003
Vendbanimi: ^^__^^
Mesazhe: 1610

* Në moshën nëntëmbëdhjetëvjeçare, Hajne i tregoi profesorit të tij të latinishtes një revistë me disa poezi, që mbanin si autor Frudhold Riesenharh. Hafne i tha se ky ishte miku i tij nga Hamburgu dhe se këto vargje sipas tij, vlenin shumë pak.
Këto poezi në të vërtetë ishin të Hajnes. Kur profesori e quajti autorin e këtyre vargjeve poet të madh, djaloshi iu hodh në qafë nga gëzimi.

* I vëllai e këshillonte Hajnen të shkruante me hekzametrin gjerman, që të imitonte elegjitë e famshme të Gëtes. Kur ia lexoi poezitë, i tha se prej hekzametrave të tij kishte vetëm pesë këmbë.
Hajne e grisi fletën dhe nuk tha asgjë. Disa ditë më vonë i tha të vëllait.
- Maks, sikur ta dije t'i se ç'ëndërr të tmerrshme kam parë mbrëmë. Ky hekzametri fatkeq me pesë këmbë m'u shfaq në ëndërr, duke çaluar dhe duke u ankuar. Nuk pranoi që të më falte, po të mos isha betuar që të mos shkruaja më në hekzametër për gjithë jetën.

* Një mik i vjetër i familjes e mërziste shumë poetin me biseda politike. Një ditë po shëtisnin të dy bashkë gjatë bregut të lumit. Miku nisi me bisedat e tij të zakonshme. Hajne i tregoi me gisht diçka që po lundronte përsipër ujit dhe i tha.
- Ju, që shikoni më mirë se unë, më thoni, ju lutem, se çfarë është ajo që po lundron atje poshtë?
- Një guralec, - u përgjigj rëndë tjetri.
- Idetë tuaja për politikën më janë dukur gjithnjë të reja dhe interesante, por do të më dukeshin edhe më të reja dhe interesante, po të mësoja prej jush se gurët lundrojnë.
Miku e mbylli gojën dhe nuk e bezdisi më me biseda politike.

* Një herë, Hajne po e pinte kafenë pranë një hoteli dhe po lexonte gazetën. Papritur plasi një shi i madh dhe lokali u mbush me disa anglezë, që nisën të bisedonin me zë të lartë dhe po bënin shumë zhurmë.
- Mbasi duroi një copë herë, Hajne u ngrit në këmbë, u afrua te grupi dhe pyeti me ton të druajtur dhe si i penduar:
- Më falni, ju lutem, mos i jap ndonjë çikë mërzi bisedës suaj, në qoftë se unë lexoj gazetën?

* Hajne ishte i zoti dhe me shpirt të madh sakrifice për të ndihmuar miqtë ose të afërmit. Po ta merrte vesh njeri atë që bënte për të tjerët, turpërohej sikur po bënte ndonjë të keqe.
- Kur në Paris plasi kolera. Hajneja, delikat dhe i druajtur siç ishte, pa menduar fare për rrezikun, shkonte nëpër lagjet më të fëlliqura dhe më të molepsura për t'i shërbyer njerzve.



* Kur e pyesnin se pse nuk ishte larguar edhe ai nga Parisi sikurse edhe shumë të tjerë, Hajneja përgjigjej:
- Nuk është për trimëri. Jua them me sinqeritet, kjo ka ndodhur më shumë nga përtacia.

* E pyetën Hajnen përse nuk ishte larguar nga Parisi që të kthehej në Gjermani. Ai u përgjigj:
- Me shumë kënaqësi do të kthehesha, por me kusht që më parë të më jenë dorëzuar të gjitha kështjellat gjermane.

* Hajne shoqërohej me njerëz demokratë, sensimonistë dhe republikanë dhe shpesh mbetej i zhgënjyer prej tyre.
- Më ka ndodhur si asaj pulës, që padashur ngrohu vezët e rosës dhe pastaj u habit, kur zogjtë e saj u lëshuan gjithë shend në ujë.

* Në një shtëpi ishin mbledhur disa miq. Një poet danez lexoi një tragjedi të tijën në gjermanisht, por me një theks të fortë danez.
Ishte i pranishëm edhe Hajneja dhe të gjithë prisnin me padurim mendimin e tij.
Ai tha:
- Nuk do të kisha, imagjinuar kurrë, se do ta kuptoja aq mirë gjuhën danze.

* Hajne ka lindur më 13 dhjetor 1799, por prindërit e regjistruan si të lindur më 1800 që ta shpëtonin nga shërbimi ushtarak, në kohën e mbretit të Prusisë. Prej këtij ndryshimi, përfitoi më vonë poeti për ta paraqitur veten një vit më të ri. Për këtë thoshte shpesh:
- Unë jam njeriu i parë i shekullit.

* Solomen Hajne e pyeti të nipin, Henrikun:
- Më thuaj pak se ti, një hiç, guxon të merresh me një mbret?
- Ke të drejtë, - iu përgjigj poeti me qetësi, - unë që nuk jam asgjë mund të bëj vargje, sepse ky është zanati im. Po ai që është mbret përse shkruan vargje? Eshtë një garë që bëhet në kushte të pabarabarta... dhe nuk mund ta duroj.

* Shpotitë e tij të ashpra i sollën Hajnes mjaft sfida dhe disa herë ai doli i mundur. Herë të tjera dilte nga situatat me zotësi të rrallë.
- Në qoftë se je i lodhur nga jeta, - i tha njërit prej këtyre provakatorëve, - nuk ke se ç`të bësh tjetër, veçse të varësh veten.

* Poezinë e tij të parë e shkroi në moshën dymbëdhjetë vjeç. Studionte gjithë ditën, madje edhe natën deri vonë. Dhoma, ku punonte, ishte shumë e ftohtë dhe djaloshi u sëmur. Pasi u shërua nisi prapë të punonte deri vonë dhe një plakë aty pranë i jepte qirinj për dritë.



* Hajne ishte ende i ri, kur u takua me Gëten për herë të parë. Edhe pse nuk ishte njeri i druajtur, u hutua aq shumë sa i tha vetëm këto fjalë:
- Në rrugën nga Jena për në Vajmar ka shumë kumbulla të mira.

* Një ditë, Maksi i tha të vëllait se donte edhe ai të shkruante vargje. Pastaj i lexoi disa prej tyre.
- Shkruaj në prozë i dashur Maks, - i tha poeti, kur i dëgjoi vargjet e të vëllait. - Vetëm një poet është fatkeqësi e mjaftueshme për një familje. Një ditë, një autor i kërkoi Hajnes mendimin për një libër që kishte shkruar.
- Dëgjo këtu, - i tha Hajne, - duke lexuar librin tuaj mua më zuri gjumi dhe duke fjetur, m'u bë në ëndërr sikur po lexoja prapë librin dhe mërzitja ishte kaq e madhe sa më bëri të zgjohem.
* Kur Hajnes i filloi sëmundja vdekjeprurëse, iu paralizuan gjymtyrët dhe disa muskuj të fytyrës.
- Nuk shkon më kështu, - thoshte pa hequr dorë nga shakatë.- Edhe buzët e mia janë paralizuar aq sa nuk jam në gjendje të jap një të puthur... Eshtë e pamundur të jetosh pa puthur.


* Edhe pse i sëmurë për vdekje,Hajne u thoshte miqve me shaka:-Po humbas shikimin, por si bilbili do të këndoj më mirë... Më vonë, kur iu keqësua gjendja dhe paraliza po nguroste muskujt e anës së djathtë të fytyrës, ai prapë nuk hiqte dorë nga humori: - Oh medet! Nuk mund të përtypem veçse nga një anë, nuk mund të qaj veçse me një sy. Nuk jam veçse një gjysmë njeriu. Nuk mund t'i pëlqej gratë veçse me anën e majtë. Tashmë, nuk do të kem më të drejtën të dua, vetëm se me gjysmën e zemrës. Kur u godit nga një paralizë e pjesshme, nuk i hapte dot sytë. Atëherë me gishta hapte qepallat dhe i thoshte të shoqes:
- Të lutem, hape pak perden e syve që të të admiroj.
Pastaj sëmundja e keqësoi më shumë dhe ai nuk mundi të ngrihej më nga shtrati deri sa vdiq. E shoqja, Matilda, e ndihmoi me vullnet të madh, por mjerisht nuk kishte lindur për infermiere.

* Njëherë, mjeku neurolog që e kuronte pasi e vizitoi tha se i sëmuri nuk ishte kuruar mirë. Matilda e zemëruar e nxori doktorin te porta dhe i këputi një pëllmbë turinjve.

* Për t'ia rregulluar shtratin, njëra nga infermieret e merrte në krah si fëmijë dhe e vendoste Hajnen në divan.
- Një ditë, kur ishte pranë tij edhe i vëllai, Maksi, ai i tha:
- Maks, kur të shkosh në Gjermani, mund t'u thuash bashkatdhetarëve tanë se në Paris më kanë mbajtur në pëllëmbë të dorës.

* I mbërthyer në shtrat prej vitesh dhe gjysmë i verbër, Hajne i shkruante shpesh nënës së tij plakë, në Hamburg, për ta siguruar për shëndetin e tij. Dhe kur gazetat gjermane shkruajtën se poeti ishte shumë
i sëmurë, ai e bëri nënën të besonte se lajmet për gjendjen e tij i përhapnin botuesit për spekulim.

* Hajne lëngoi në shtrat i sëmurë për disa vjet. Në mes të dhimbjeve u thoshte njerëzve:
- Gjendja ime ka edhe ndonjë përparësi. Ata që duan të më takojnë janë të sigurtë se më gjejnë në shtëpi.

* Mjeku i tij, kur po kontrollonte gjoksin, i tha: - Pa fshkëlleni. A mund të fishkëlleni?
- Oh, jo! - thirri poeti. - Nuk mund të fishkëllej, madje as edhe komeditë e Skribes.(Eugjen Skribe 1771-1816 komediograf i shquar francez).

__________________
s...._d._m... says: for nothing that happened this time...!!

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 02/08/2003
Vendbanimi: ^^__^^
Mesazhe: 1610

* Një mbrëmje vonë Hegeli priti për vizitë një prej nxënësve të tij. Ky ishte Henrik Hajne që studionte në Berlin.
Filozofi ishte i zënë dhe po shkruante. Atëherë Hajneja u afrua te dritarja dhe po sodiste yjet.U harrua krejt pas tyre kur ndjeu dorën mbi shpatulla.
- Djalosh, - i tha Hegeli, - të rëndësishme nuk janë yjet por kontributet e njeriut.

* Hegeli, tek ishte duke u menduar u shqetësua nga një pjestar i shtëpisë sepse kishte rënë zjarr. Hegeli e vështroi i hutuar shërbëtorin, tundi kokën dhe më së fundi tha:
- Shko e ia thuaj gruas sime! Ti e di mirë se unë me çështjet e shtëpisë nuk merrem.
Pastaj qetë qetë u ul në tryezë dhe u zhyt përsëri në mendime.

* Hegeli i ri jetoi në një pension. E zonja e shtëpisë, u skandalizua një të dielë kur filozofi studionte dhe punonte me ngulm, në vend që të merrte pjesë në shërbesat e shenjta fetare.
- Zonjë. - i tha Hegeli, - por edhe puna mendore është një shërbesë e shenjtë.

* Në vitet e fundit të jetës e pyetën Hegelin për diturinë e tij dhe në se kishte shumë dishepuj.
- Aime, - thirri ai, - prej shumë dishepujve, vetëm një më ka kuptuar dhe ai më ka kuptuar keq.

__________________
s...._d._m... says: for nothing that happened this time...!!

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 02/08/2003
Vendbanimi: ^^__^^
Mesazhe: 1610

* Që në rini babai e futi në karrierën financiare dhe shpejt u bë financier i përgjithshëm. Por ndërsa financierët e tjerë njiheshin si shtypës të pamëshirshëm të popullit që e ngarkonin me taksa, Helveci u tregua përkundrazi shumë i mëshirshëm dhe shpëtoi shumë njerëz të varfër nga persekutimet e zyrës financiare. I lodhur nga kjo karrierë, megjithëse me shumë përfitime, dha dorëheqjen për t'iu kushtuar tërësisht studimeve të tij.
Dorëheqja e tij bëri bujë të madhe.
- Si? - thirrën njerëzit që e njihnin, po ai nuk ishte i pangopur si kolegët e tij .

* Për ministrat dhe për ata persona që arrinin këto poste të larta Helveci thoshte:
Ky është një fat i madh sepse kështu janë të paktë njerëzit në botë që e dinë se sa e madhe është përdhosja e tyre.

* Duke shkuar një ditë me karrocë nëpër rrugët e Parisit, Helvecit iu desh të ndalej në një rrugicë për të pritur një qerrexhi që po ngarkonte drutë e rrëzuara nga qerrja. Filozofit iu duk se ai po vonohej me qëllim, prandaj e humbi durimin dhe i shpëtoi nga goja fjala: - Maskara!
Qerexhiu u përgjigj:
- E di që jam një maskara, sepse, unë eci në këmbë, kurse ju zotërinjtë ecni gjithnjë me karrocë.
Helveci u prek shumë nga fjalët e tij, zbriti nga karroca e kërkoi falje dhe nisi t'a ndihmonte në punën e tij. Në fund i tha:
- Sot më dhatë një mësim të mirë dhe nuk do ta harroj kurrë gjatë gjithë jetës sime..

* Helveci ishte baba, bashkëshort dhe mik shëmbullor. Një zonjë, që kishte qenë disa herë mysafire në shtëpinë e tij tha menjëherë:
- Në këtë shtëpi fjalët: baba, burrë, grua, fëmijë dhe miq kanë një kuptim krejt të veçantë nga ai që ne u japim në shtëpitë tona.

* Në bisedë po flitej një natë për djallin. Gjithësecili u lëshua kundër shpirtit të keq. Helveci, që po rrinte krejt i heshtur, më në fund i tha:
- Zotërinjtë e mi mos flisni kështu kaq keq për djallin Ai ndoshta është administratori i Zotit të mirë.

* Helveci i tha një ditë Napoleon Bonapartit, që e vizitoi në kopshtin e tij të vogël pasi u kthye nga fushata e Egjiptit.
- Në qoftë se do ta dinit se sa lumturi mund të gjejë njeriu në tre dynymë tokë, nuk do të kishit shkuar kurrë në Egjipt.
Napoleoni heshti dhe nuk foli më.

__________________
s...._d._m... says: for nothing that happened this time...!!

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 02/08/2003
Vendbanimi: ^^__^^
Mesazhe: 1610

* Emanuel Kanti shkonte rrugës i veshur shumë elegant. Një herë kur po shkonte në universitet për të dhënë leksione kaloi nën një dritare ku e zonja e shtëpisë po ujiste lulet. Kanti u fëlliq nga rrobat, dhe i zemëruar hyri në atë shtëpi duke protestuar me shumë zë dhe me pak filozofi . Zonja e shtëpisë ia pastroi rrobat dhe i kërkoi falje. Kur filozofi u qetësua pak, gruaja e pyeti se kush ishte. Me ta marrë vesh i tha:
- Kam kënaqësinë që u njoha me ju.
- Edhe unë i tha Kanti i qetë, por rasti përkundrazi nuk më pëlqen. - Ndërsa mua, - i tha gruaja e zgjuar më pëlqen pikërisht rasti. Kështu, kur dikush do të më qortojë se kujdesem shumë për veshjen time, do të mbrohem duke sjellë si shembull filozofin e madh të botës.

* Kanti kënaqej shumë kur vështronte qiellin me yje. Një ditë i tha një miku:
-Dy gjëra më detyrojnë më shumë se se çdo gjë tjetër: qielli me yje sipër meje dhe ndërgjegja morale brenda meje.

* Kanti kishte një shkrim tmerrësisht të keq, pothuajse të palexueshëm. Më 1770 kishte ngarkuar nxënësin e tij të kopjonte disa shënime që i duheshin. Nxënësi shkoi njëherë tek ai për t'i treguar një frazë që nuk arrinte te deshifronte.
Kanti e shikoi dhe e rishikoi shkrimin dhe pastaj, duke vënë duart në kokë, tha;
- Miku im, kur shkrova këto rreshta vetëm unë dhe zoti ishin në gjendje t'i deshifronim. Tashmë është vetëm dhe zoti që mund ta kryejë këtë punë.

__________________
s...._d._m... says: for nothing that happened this time...!!

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 02/08/2003
Vendbanimi: ^^__^^
Mesazhe: 1610

* Karduçi nuk donte që nxënësit e tij të shkruanin vargje. Shpesh ai thoshte.
- Në shkollën time poezia është njëlloj e ndaluar sikur të mbash pistoletë. Italia sot ka nevojë që të jepen gjëra të bukura në prozë.

* Karduçi doli një herë nga posta e Bolonjës së bashku me mikun edhe kolegun e tij, latinistin e shquar Gandino. Në derë hasën një fshatar, i cili mbante në dorë një copë letër.
- Më falni, a dini të lexoni? - pyeti fshatari duke iu drejtuar të dy profesorëve.
Gandinoja e mori letrën më parë. Shkrimi ishte shumë i keq dhe letra nuk mund të lexohej. Megjithatë, diçka me hamendje dhe diçka me të deshifruar, ai i shpjegoi plakut përmbajtjen e letrës. Plaku nuk u kënaq dhe i tha:
- Do të ishte më mirë të më thonit që edhe ju nuk doni të lexoni. Por nuk është edhe ndonjë turp i madh, more burra. Ja edhe unë nuk di të lexoj, por nuk më vjen turp që ta pohoj.


* Karduçi dhe miku i tij kaluan pranë një shtëpie. Te porta panë të lidhur një qen të madh që po lehte dhe mundohej të shpëtonte nga zinxhiri. Karduçi i kthye nga shoku dhe i tha:
- E vështron edhe qentë e duan lirinë.

__________________
s...._d._m... says: for nothing that happened this time...!!

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar