edzaloshnja
Anetar i regjistruar
Regjistruar: 30/09/2003
Vendbanimi: SHBA
Mesazhe: 83
|
Ekuacioni elektoral dhe parametrat Meta e Selami
Nga EDUARD ZALOSHNJA
(Botuar ne gazeten Panorama)
Me strategjinë e zgjedhur për ardhjen në pushtet, duket se opozita e ka lënë çerek hapur dritaren e bojkotimit të zgjedhjeve të ardhshme nga ana e saj. Por pavarsisht nga ekzistenca e probabilitetit të bojkotit, ia vlen të hamendësohet zgjidhja e ekuacionit elektoral, si dhe të analizohen parametrat që mund ta ndryshojnë atë. Për këtë, është e domosdoshme të fillohet me këto dy pyetje: Për kë do të votojë elektorati i lëkundur? dhe Me sa rreptësi komuniteti ndërkombëtar do ti mbrojë votat e të lëkundurve?. Pyetja e parë është esenciale, sepse harta elektorale sot paraqitet pak a shumë kështu: 25% e votuesve janë totalisht të dedikuar për të majtën; 25% janë totalisht të dedikuar për të djathtën; 30% janë të lëkundur; dhe 20% jetojnë jashtë Shqipërisë. Ndërsa pyetja e dytë është ndoshta edhe më esenciale, sepse është pikërisht vota e të lëkundurve ajo që mund të manipulohet e të vidhet më lehtë.
Duke patur parasysh experiencën politike të udhëheqësve të kampeve kundërshtare, është e arsyeshme të mendosh që ata e bëjnë analizën e mësipërme. Kështu, llogjika ta do që Nano, kur nuk ka pirë me tepri xhin tonik, e kupton se kampi politik që drejton ai e ka zhgënjyer elektoratin e lëkundur. Por, nga ana tjetër, Nano mund të ketë shpresë që diplomacia perëndimore të mos tregohet dhe aq e zellshme në mbrojtjen e votave të kampit të Berishës. Ai e di se kryeneçësia e ish-presidentit në vitet 1996-97, si dhe metodat e dhunshme të bërjes opozitë më vonë, kanë krijuar një skepticizëm të thellë ndaj tij në Perëndim. Me pak fjalë, Nano, duke qënë i ndërgjegjshëm se vetëm elektorati tradicional do ta hedhë votën për kampin e tij, llogarit që një fitore minimale e së majtës mund të shpallet si rezultat zyrtar me ndihmën e ndonje hileje të vogël, të cilën komuniteti ndërkombëtar edhe mund ta kapërdijë.
Në anën tjetër të ekuacionit, llogjika të thotë që Berisha, kur nuk është i mbërthyer nga optimizmi i tepruar, e kupton se sa vështirë është të fitohen të lëkundurit. Ai e di se, duke qënë të zhgënjyer nga të dyja palët, të lëkundurit thjesht mund të mos votojnë fare. Ndërkohë, ai është i ndërgjegjshëm se, pavarësisht nga ndryshimet e mundshme në kodin dhe infrastukturën elektorale, të djathtës i duhet një avantazh i ndjeshëm në shpërndarjen reale të votave për të siguruar fitoren zyrtare.
Në këtë pikë të analizës, duket sikur ekuacioni është zgjidhur - e majta arrin një fitore fare të ngushtë, ndërkohë që komuniteti ndërkombëtar e njeh atë. Por kjo fitore e së majtës mund të jetë një fitore pirrike, sepse Berisha, i lodhur nga humbjet e njëpasnjëshme, mund të vendosë ti kontestojë me dhunë rezultatet e zgjedhjeve. Kuptohet që ai e mban mend se një tentativë e ngjashme për të fituar pushtetin me dhunë i dështoi në shtator 1998, sadoqë kishte një justifikim të fortë për revoltë. Por nuk duhet harruar se, për fat të keq të Shqipërisë, ish-presidentin, ndonjëherë, qëllon ta mberthejë deliri i pushtetit.
Një parametër në dispozicion të Berishës, i cili, në fakt, mund të ndryshojë gjithçka në zgjidhjen e ekuacionit elektoral, është pakti i pajtimit të tij me Eduard Selamin. Në themel të këtij pakti, është ideja e caktimit të Selamit si kandidat për postin e Kryeministrit para fillimit të fushatës elektorale - një lëvizje që padyshim do të kishte më tepër gjasa të galvanizonte elektoratin e lëkundur se sa caktimi i një teknokrati të aftë të tipit Bode në atë rol. Kjo sepse Selami do të tërihqte shumë nga ata votues që në vitin 1992 votuan për PD-në e tani nuk votojnë më. Ngaqë për ta, ai mbetet një udhëheqës i ekuilibruar, i pakorruptuar, e karizmatik, i cili u silurua pa të drejtë nga Berisha.
Duke i hedhur sytë jashtë Shqipërisë, marrja e postit të Kryeministrit nga Selami do të bënte që shtetet perëndimore ta pranonin qeverisjen e Shqipërisë nga dyshja Selami-Berisha. Kjo sepse kontaktet e ngushta të Selamit me diplomatët më të lartë perëndimorë, e sidomos ata amerikanë, si dhe orientimi i tij thellësisht perëndimor, do të ishin një garanci për Perëndimin se qeverisja e PD-së nuk do të sillte çekuilibrime të reja në Ballkan. Ndërsa jetesa tepër modeste e Selamit gjatë viteve të ndëjtjes në SHBA do ti shërbente Perëndimit si një provë se në krye të qeverisë shqiptare do të vihej një njeri idealist e i papërzierë në llumin e korrupsionit ku janë zhytur shumica e politikanëve shqiptarë.
Një ndryshim tjetër rrënjësor i ekuacionit të ardhshëm elektoral mund të ndodhë edhe në rast se Nano bën një pakt me Ilir Metën, në bazë të të cilit do të ishte caktimi i Metës si kandidat për postin e Kryeministrit para fillimit të fushatës elektorale. Një lëvizje e tillë do të kishte potencialin e unifikimit të elektoratit të majtë dhe tërheqjes së një pjese të elektoratit të lëkundur, si edhe të zbutjes së kritikave të BE-së. Kjo sepse gjatë qeverisjes së tij, Meta demonstroi që e meriton të qënit anëtar i klubit ekskluziv të kryeministrave më rezultativë të shtetit 92 vjeçar shqiptar.
Siç kuptohet nga kjo analizë, Berisha dhe Nano kanë nën kontrollin e tyre parametrat më të rëndësishëm për ndryshimin e ekuacionit të ardhshëm elektoral. Ata mund të zgjedhin ruajtjen e status kousë deri në zgjedhje, gjë e cila do të krijonte kushtet për destabilizim serioz pas zgjedhjeve, ose, në qoftë se duan të mirën e kampeve politike që udhëheqin, e më tej, të Shqipërisë, mund të zgjedhin bashkqeverisjen me politikanët e brezit të ri.
Se ç'do të vendosin Berisha e Nano, vetëm Zoti e di. Ndërkohë, shqiptarëve të thjeshtë iu ngelet të shpresojnë se do të zgjedhin alternativën më racionale.
__________________
Mos i bej te tjereve ate qe nuk deshiron ta bejne te tjeret ty!
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|