ingmetalboy
without a trace
Regjistruar: 06/12/2004
Vendbanimi: wherever I may room
Mesazhe: 1008
|
Ja pra ku jam perseri. Me koken midis duarve te mija dhe nje premtimi te zbehur qe me zhurit edhe ato pak grimca gjumi qe mund te grumbullohen ne syte e mi. Jam ne dileme. Kjo e eshte e verteta. Kam bere nje premtim qe nuk mund ta mbaj dot dhe fryma me ndalon kur e kujtoj. Turpi me skuq faqet dhe me rrezon shikimin perdhe. Ndihem keq dhe nuk mund te perqendrohem ne asgje. Fryma qe marr, djersa ne pune, zeri ne mikrofon, vargjet ne flete nuk jane me ato qe zemrat tona vendosen diku mes avujve te afshit te trupave tane te bashkuar dhe bashkebisedimit te syve tane ne heshtje. Ate nate u dehem me njeri-tjetrin dhe nuk deshem te leshonim veten ne krahet e gjumit.
Por tani ndihem keq. Ti je larg dhe ke nevoje per mua dhe une nuk jam atje. Nuk jam atje te degjoj te ankuarat e tua, nuk jam atje te mbaj doren tende, nuk jam atje te te mbuloj kur te ze gjumi nate.
Ti je larg, ne nje dhome te ftohte spitali dhe sheh me syte e dhimbjes dhe degjon me veshet e trishtimit. Une, qendroj si mumje para dritares duke pare shiun qe perton te bjere dhe kerkoj me kot bileta avjoni me pak se 300$.
Me vjen keq. Cfare po them dhe une. Zemra po me cahet nga inati qe jam ky qe jam. Qe nuk kam mundesi me shume, qe nuk kam nje pune me te mire apo qe vazhdoj te jetoj ne nje qytet te mbytur nga pluhuri, 15 ore me makine larg teje. nqs nisem neser ne darke mbas pune ne oren 11 te nates duhet te jem tek ti per te ngrene dreke bashke.
Me mungojne drekat tona, blie dhe ato kur ti grindeshe.
naten e mire. Je i vetmi person qe me ben te buzeqesh vetem duke menduar per ty.
__________________
"Just because some of us can read and write and do little math, that doesn't mean we deserve to conquer the Universe."- K. Vonnegut
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|