Regjistruar: 10/01/2003
Vendbanimi: .
Mesazhe: 5233

Të nderuar

Unë jam ndoshta filozofi më i ri ketu në mesin tuaj por si do qoftë une jam shumë i gëzuar qe e gjeta nje vend ku do mundem me filozofue në gjuhen time. Dhe pa humbur dot kohë do te hapi këtë temë qe me intereson shum se askund nuk kam mundur me gjetur nje pergjigjje sado pakë saktë! "Vdekja eshte nje proces qe ndodh në kohet e fundit te jetës sonë ' ju lutem si e parashikoni juve këtë proces dhe qka mbas kesaj ndodhie kaq te rendesishme ne jetën tonë ? (dhe kerkoj ndjesë nje type gabim ne thenjen time (shpetipi= shpetimi) .

Ju përshendes!

__________________
It takes just as much courage to express your love when it's right, as it does to walk away when it's wrong.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 10/01/2003
Vendbanimi: .
Mesazhe: 5233

Kur ne jemi vdekja s'eshte kur vdekja eshte s'jemi ne ( arsye per te meo patur frike ) Epikuri.

__________________
It takes just as much courage to express your love when it's right, as it does to walk away when it's wrong.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 10/01/2003
Vendbanimi: .
Mesazhe: 5233

Njeriu mund te mbeshtetet vetem te mendimi i tij (sepse vetem per kete gje eshte 100% i sigurt), nuk eshte mire qe te besosh ne hava vetem pse te pelqen ta besosh ate gje, pa patur nje arsye ose te pakten nje intuite qe smund tua shpjegosh te tjereve me fjale.
Prandaj them se jeta e pasuar nga vdekja eshte dicka e natyrshme ndaj se ciles smund te besh asgje. Thene kete nuk mendoj se ia vlen te vrasim mendjen se cfare ka pas vdekjes sepse nuk eshte ne doren tone. E vetmja gje qe eshte ne doren tone eshte ta shtyjme sa me shume oren e vdekjes, por kete gje e bejme ne menyre instiktive, si rrjedhim prape nuk kemi nje arsyetim llogjik te pranueshem mbi vdekjen apo cfare ka pas saj.
Megjithate une kam nje arsyetim timin qe eshte me shume intuitiv se i argumentuar:
Shqyrtojme 2 fakte: 1-duke bere analogji me kafshet, kur nje kafshe vdes ajo mbaron se ndikuari ne bote, nuk eshte me e fuqishme per tu imponuar si me pare me ekzistencen e saj. 2-njeriu perpiqet te jetoje sa me shume
Keto dy fakte me bejne te mendoj se nga njera ana "natyra" do qe ne te jemi skllever te saj, nga ana tjeter njeriu e lufton kete gje duke u perpjekur ti ndryshoje gjerat ne favor te vet.(dmth vdekja del si dicka e keqe).
Po te vini re njeriu ndryshon nga kafsha sepse edhe pas vdekjes nje njeri mund te ndikoje te jeta ne Toke p.sh nje shkencetar le prapa nje shpikje te tij qe te tjeret ta perdorin te gatshme.
Duke qene se njeriu eshte sot per sot "gjeja" me e zhvilluar dhe inteligjente mbi toke tani pyes veten se sa terren do fitoje ai mbi "natyren", Cdo te ndodhe me vdekjen?
Per kete pyetje me te vertete qe skam asnje perfytyrim. Nuk e di sa qarte u shpreha, sepse edhe fjalori qe perdora ishte i tille qe te kuptonit intuiten time dhe te gjykonit me mendjen tuaj sa mund te qendroje ajo.
Pres mendime te tjera se me te vertete qe jam kurioz per kete teme cmendime keni...

__________________
It takes just as much courage to express your love when it's right, as it does to walk away when it's wrong.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 23/07/2003
Vendbanimi: in you
Mesazhe: 3137

Asnjehere s'kam menduar per vdekjen time.me duket se eshte larg akoma.Kam menduar per te si fenomen qe u perket te tjereve ne boten tjeter, kete jo sepse nuk jam e ndergjegjshme qe do vdes por sepse eshte ne natyren e njeriut ta shmang faktin dhe te mos e pranoje. Per mua ka rendesi fakti qe vdekja dhe vetja s'takohen asnjehere.
E kuptoj shume mire mendimin e mesiperm,dhe vertet s'kam asnje pergjigje qe mund te me mbushe mendjen se si mund te arrihet qe njeriu te kete epersi mbi natyren .Di vetem kete qe njerezit duan ta provojne qe kane ekzistuar duke lene gjurme pas ,si ato te shkretetires,gjurme te thella qe te mos fshihen,besoj se e kane armen me te madhe kundra vdekjes.

I wasn't sure if i ever existed and i thought the reason people pour themselves into the kind of work we do is that we all have this unspeakable doubt ,sth we hate to acknowledge,and so we are always producing things to smother that doubt-films,tapes,books-anything to prove we were there.Like leaving fingerprints.I began to feel that i would only be sure i existed if i could look at sth i had done and say:"Yes ,that's unique in the world, that would not die if i die"

c'ka pas vdekjes? s'ka ardhur asnje njeri nga ajo bote qe te na e thote dhe as qe dua ta di...

__________________
Philippians 4:8-Finally, brothers, whatever is true, whatever is noble, whatever is right, whatever is pure, whatever is lovely, whatever is admirable--if anything is excellent or praiseworthy--think about such things.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 24/08/2003
Vendbanimi: Tirane
Mesazhe: 694

Vetem njeriu e di qe do vdes dhe si kunderhelm per kete i kane dhene fantazine.....

Jane disa ligje ne natyre kunder te cilave nuk mund te bejme asgje vecse ti pranojme...sa me lehte ti pranojme ato aq me te lehte do ta kemi te jetojme pa komplekse,pa ndjenja tmerri,paniku ,pa ate ndjenje frike qe nuk do te dali kurre koha per ti bere te gjitha dhe gjithcka....,pa ate ndjenjen e temerrit per te humbur ate qe kemi ,trupin tone,``unin`` tone,pronen,identitetin,per te humbur vetveten ,per tu rrokullisur nga gremina...emri i se cile eshte mosqenie.....

Zhdukja e tmerrit te vdekjes nuk fillon nga pergatitja per vdekje por nga perpjekjet per te pakesuar ndjenjen e zoterimit dhe per te zmadhuar fillimin e qenies....Sepse sa me shume te ambjentohemi me gjerat qe kemi,me gjerat qe zoterojme,me te veshtire do ta kemi te pranojme te heqim dore prej tyre.....Sepse ne duhet te heqim dore prej tyre...Asgje nuk eshte e perjetshme ne kete Bote ,dhe as kjo qenie e persosur me emrin Njeri....
Por na eshte dhene ne dore nje privilegj ,nje dhurate Perjetesia.....
Gjithkush nga ne e ka ne dore te jetoj perjetesisht ne kete Bote dhe jo ne ato vatra iluzioni dhe enderre te krijuar nga njeriu me emrin Parajse ...ose Ferre...Kemi ne dore te mbetemi perjetesisht ketu ne kete Bote jo nepermjet asaj qe kemi por asaj qe jemi...Mund ti leme perjetesise Emrin tone,qenien tone,veprat tone.....

Por njerez ne jetojme akoma dhe perderisa jetojme asgje nuk eshte e humbur,madje as ne.....Ne jemi vetem te fituar pasi kemi privilegjin ta jetojme kete jete ,ta njohim,ta shijojme ,ta shfrytezojme dhe ne fund te leme gjurmet tona ne te...........

__________________
Armiku me i rrezikshem qe do takosh do te jet gjithmone vetvetja...

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 15/09/2003
Vendbanimi: amerike
Mesazhe: 225

mua me ka ndodhur dy here ....kam patur dy aksidente dhe per pak me hoqen nga kjo bot e bukur...
per disa seconda ...flasim mbase 2 ose as 2 po veten 1...dicka e tille...te vijne te gjithat ato qe ke ber, ke par, te kan thene, perpara,,,si tip filmi me caste,,,,dhe duken shume fytyra, me njehere njera pas tjetres, dhe sidomos ato qe te kan then te kesh kujdes.... eshte e pa shpjegueshme...po e mira eshte qe nuk ndihen dhimbje fare, edhe futesh ne ate vendin e atyre casteve te jetes.
eshte e cuditshme...vallahi..shume e cuditshme..

une besoj qe kur ndodh nje aksident i madh truri i njeriut e kupton qe do te ket rezultat te madh ne goditje e siper keshtu qe e stakon shikimin, mendimin, degjimin, dhe sidomos nervat e kuptimit...prandaj dhe nuk ndihen dhimbje.
kurse kur vdes (faleminderit o zot qe jam akoma ktu dhe shkruaj tani) besoj se futesh aty ku me pare ke patur frike te futesh, ose aty ku do te futesh......dua te them ne nje si tip endereje...
si mendoni ju anetar te tjer...

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 16/12/2004
Vendbanimi: ne boten time
Mesazhe: 525

Teme interesante urime. Mua jeta dhe vdekja jane dy gjera qe kane ndikuar shume tek une qe ne femijeri. Sidomos vdekja ka patur gjithmon nje efekt te madh sidomos meditiv. Gjithmon kam ndjere nje keqardhje apo nje dhimbje brenda meje rreth faktit qe njeriu vdes d.m.th do te harrohet brez pas brezi. Deshira ime per ta pare njeriun si te pavdekshem me con te mendoj se duhet te kete dicka me shume rreth te vertetes qe shohim po se cfare nuk e di. Eshte njeriu nje qenie si gjithe te tjerat, si nje mi, qe vetem jeton dhe vdes dhe i sherben ciklit ekologjik. Nese eshte keshtu atehere perse ndiejme dhimbje kur humbim dike? Perse jemi kaq te vecante si race qe e shikojme vdekjen drejt e ne sy deri ne momentin kur na perqafon. Eshte zoti ai qe na ka diktuar te tilla ligje apo eshte natyra?...
Tema te tilla te cojne gjithmon ne pyetje pa pergjigje.
pershendetje

__________________
Don't be afraid to show your true colors.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/08/2006
Vendbanimi: EARTH
Mesazhe: 8

Lindja dhe vdekja jane polet e ndryshme te asaj qe quajme JETE. Nuk jane te kunderta, nuk jane ne konflikt - jane thjesht skajet e se njejtes gje. Ko-ekzistojne njekohesisht se bashku.

Lindja nenkupton njekohesisht dhe vdekjen, dhe vdekja nenkupton njekohesisht lindjen ne nje dimension tjeter.

(Do te shkruaj dicka me teper rreth kesaj teme interesante sapo te gjej pak me shume kohe te lire)

Gjithe te mirat Kalamoja!

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 14/08/2006
Vendbanimi: EARTH
Mesazhe: 8

Vdekja eshte gjithmone afer. Eshte gjithmone si nje hije. Ti mund te jesh i vetedijshme ose jo,
por ajo te ndjek prej momentit te pare deri tek momenti i fundit i jetes.
Vdekja eshte nje proces sikurse jeta eshte nje proces, dhe jane pothuajse se bashku sikurse
dy rrotat e nje karroce. Jeta nuk mund te ekzistoj pa vdekjen, dhe as vdekja nuk mund te ekzistoj
pa jeten.

Mendja jone ka nje deshire te marre; ne duam vetem jete dhe jo vdekje. Ne nuk shohim tek e
verteta ekzistenciale por kacavirremi tek deshira jone cmendarake. Cilado deshire qe shkon
kunder natyres eshte e marre. Dhe kjo deshire eshte tek te gjitha krijesat jetesore jo vetem tek qenia
njerezore. Bile edhe pemet e kane frike vdekjen, por pemet mund te falen. Ato nuk jane qenie
te vetedijshme, jane te pavetedijshme - krejt ne gjume.

Por ne jemi paksa zgjuar; mund te ndjejme prezencen e vdekjes. Prej ketej rrjedh mundesia e nje
te kuptuari me te thelle qe jeta dhe vdekja jane se bashku, dy ekstremet e nje energjie. Jeta eshte
forca aktive dhe vdekja eshte forca jo-aktive. Jeta eshte elektriciteti pozitiv dhe vdekja eshte elektriciteti
negativ, por ato nuk mund te jene te ndara.

Ata qe jane koshiente, te vetedijshem, jane te vetedijshem qe vdekja eshte e mundur ne cdo moment
- - pikerisht momenti tjeter dhe je i ikur. Kjo vetedije te ndihmon te jetosh kete moment sa me thelle te
jete e mundur sepse vdekja mund ti presi rrenjet pa te informuar fare, pa asnje lloj intimiteti para-ardhes
qe: "po vij". Thjesht vjen. Ti e merr vesh vetem kur ndodh. Por nuk eshte vuajtja me e madhe.
Vuajtja me e madhe eshte qe atehere kur ishte rasti dhe mundesia, ti nuk e jetove -- ti thjesht e shtyje.

Jeta eshte mundesi, shans. Vdekja eshte fundi i litarit.

Nese arrijme te kuptojme vdekjen atehere jeta behet e gjalle, e thelle dhe totale.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar

Regjistruar: 16/12/2004
Vendbanimi: ne boten time
Mesazhe: 525

E di kurth pak a shume i dime te gjitha keto po se di pse kur i lexova prap u ndieva shume e trishtuar. Po ke te drejte per nje gje qe sa jemi gjalle kemi mundesi te jetojme jeten ashtu sic na vjen te marrim kenaqesi prej saj dhe aq me teper te vleresojme dhe duam njerezit qe na rrethojne.
perdhendeje

__________________
Don't be afraid to show your true colors.

Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar