odet
Anetar i regjistruar
Regjistruar: 07/04/2005
Vendbanimi: diku
Mesazhe: 104
|
Nė emėr tė vajzave tė bukura
I nderuar zoti kryeministër!
Po ju shkruaj në një gazetë, të cilën ju nuk e lexoni, megjithatë më duhet t'ju them nja dy fjalë, pasi sensi tuaj i pakujdesshëm i humorit të premten preku njerëz që i kam shumë për zemër: "vajzat e bukura shqiptare". Ndërkohë që kryeministri i vendit nga jam unë, Sali Berisha, konfirmonte impenjimin e qeverisë së tij për të luftuar skafistët, ju saktësuat se "për ata që sjellin vajza të bukura, mund të bëjmë një përjashtim".
Unë i kam takuar ato "vajza të bukura", kam takuar dhjetëra syresh, ditën e natën, fshehurazi nga tutorët e tyre, i kam ndjekur që nga lagjet e Milanos deri në Siçili. Më kanë treguar pjesë nga jetët e tyre të dhunuara, të shkatërruara. "Stelës" padronët e saj i kishin gdhendur mbi bark një fjalë: kurvë. Ishte një vajzë e bukur, me një defekt: pasi e kishin grabitur në Shqipëri dhe e kishin sjellë në Itali, nuk pranonte të dilte në trotuar. Pas një muaji përdhunimesh kolektive, nga banditë shqiptarë dhe ortakët italianë të tyre, u detyrua të dorëzohet. Punoi në trotuaret e Piemontes, Lacios, Ligurias e kush e di se ku tjetër. Vetëm atëherë, pas tre vitesh, i gdhendën profesionin e saj mbi bark: kështu, si për lojë apo për zbavitje. Dikur ishte vajzë e bukur. Tanimë është vetëm një mbeturinë e shoqërisë, nuk do të dashurojë kurrë më, nuk do të bëhet ndonjëherë nënë apo gjyshe. Ajo fjalë "kurvë" mbi bark i ka hequr çdo fije shprese e besimi tek burrat, ndërkohë që masakra e kryer nga klientët dhe tutorët i ka shkatërruar mitrën.
Shkruajta një roman mbi "vajzat e bukura", që është botuar në Itali nën titullin "Diell i djegur". Vite më pas, xhirova një dokumentar për televizionin zviceran. Kërkova një tjetër vajzë, që quhej Brunilda, babai i së cilës më ishte lutur me lot në sy të gjeja se nga bëhej. Ishte një prind, si shumë prindër të tjerë shqiptarë, të cilëve iu ishin zhdukur, grabitur, sakatuar vajzat, madje edhe varur me kokëposhtë nëpër thertore, në se guxonin të rebeloheshin. Ishte një baba si ju, kryeministër, vetëm se me më pak fat. Sot e kësaj dite, babai i Brunildës nuk mund të pranojë se vajza e tij ka vdekur njëherë e përgjithmonë, mbytur në det apo ekzekutuar në ndonjë qoshe periferike. Ai vijon të shpresojë, ëndërron për një mrekulli. Është histori e gjatë, kryeministër... Në rast se do të mendoja që ju do të kushtonit vëmendje, do t'iu dërgoja një kopje të librit tim, ose do t'ju dërgoja dokumentarin, ose me gjithë qejf do të shkëmbeja dy fjalë me ju. Por, ju paralajmëroj, zoti kryeministër, batutave ju kthej përgjigje, ato nuk i gëlltit dot.
Në emër të çdo Stele, Bianke, Brunilde dhe të familjeve të tyre, duhet t'ua thosha këto pak radhë që shkruajta. Në njëzet vjet të vështira tranzicioni, Shqipëria, me vetë duart e saj, ka marrë shumë plagë e ka shkaktuar shumë dhimbje, por në gjirin e popullit shqiptar rritet edhe dëshira për të ecur përfundimisht me supet drejt e kokën lart. Shqipëria nuk ka më durim dhe as ofron mirëkuptim për përbuzje. Besoj se ju do të kishit vetëm fitim, në rast se do të hiqnit dorë nga trajtimi i dramave njerëzore si material për batuta bajate, nga ato që bëhen nëpër kafene orëve të vona.
"La Repubblica",14 shkurt 2010
Nga: ELVIRA DONES
Denonco kėtė mesazh tek moderatorėt | IP: e regjistruar
|