Forumi Horizont (http://www.forumihorizont.com/index.php3)
- Shkrimtare te huaj (http://www.forumihorizont.com/forumdisplay.php3?forumid=296)
-- "Shqipëria një dhe njëmijë." Indro Montanelli (http://www.forumihorizont.com/showthread.php3?threadid=13596)

SKËNDERBEU

Në këtë çast sipëran, në të cilin shqiptarët e rraskapitur mend po i shtrohen mundjes, shfaqet heroi i Krishterimit, Skënderbeu, për të ndriçuar me një flakërim të mbramë lavdie perëndimin e Perëndimit në Shqipëri.
Gjergj Kastrioti ishte bir i një zoti të vogël të Matit: një familje jo nga më të famshmet dhe më të fuqishmet, por nga më të lidhurat dhe lufëtaret. Ati i tij Gjon, qytetar nderi i Venedikut, ishte zot i një territori që shtrihej mes Dibre dhe kepit Rodon, vasal i turqve tanimë zotër të krahinës, por vasal i pabindur, i pakthyeshëm në fenë e Muhametit dhe kryeneçësisht kundërshtar i sunduesve të rinj. Ndoshta edhe për ta pasur më mirë në dorë, turqit i morën peng të birin Gjergj, e shpunë në Stamboll, ia ndërruan emrin në Skënder dhe e detyruan të përqafonte besimin islam e të futej në ushtritë e Muhametit.
Ishin ato vitet në të cilat Ladislau Mbret i Hungarisë dhe mëkëmbësi i tij Jan Hunyadi prinin në kryengritje popullsitë e krishtera dhe në Nisë i prisnin udhën Gjysmëhënës duke ia ndjekur hordhitë deri në Bullgari. Kjo fitore kumboi si bori kryengitjeje mes banorëve së Shqipërisë së mesme ende në armë, të përkrahura nga Venediku, kundër turkut. Skënderbeu, që luftonte në ushtritë e Sulltanit, ndjeu thirrjen e atdheut të tij të vërtetë dhe të fesë së tij të vërtetë, iku mes të tijve dhe në Krujë organizoi qëndresën kombëtare kundër pushtuesit.
U mbajt për njëzetekatër vite. Dhe jo të gjitha sipërmarrjet e tij janë historikisht të vërtetueshme, ngase legjenda i ka bërë një pjesë të mirë syresh lëndë këngësh dhe fanatazish. Por është e vërtetueshme dhe e vërtetuar që më 1444 ia doli të formonte “Lidhjen e shqiptarëve” në Lezhë, duke kryer mrekullinë, deri asihere të pandodhur kurrë, e bashkimit në një front të përbashkët të atij vendi të copëzuar e të përçarë: dhe Dukagjinë dhe Dushmanë dhe Spanë dhe Topia dhe Muzakë harruan mosmarrëveshtjet dhe xhelozitë e tyre familjare, duke flijuar interesat e tyre të veçantë për interesat sipërorë të kombit. Dhe Venediku dhe Napoli dhe Papa i Romës njihnin tek ai Prijësin e madh të Perëndimit kundër Lindjes dhe me këtë cilësi i qenë aleatë.
Murati II erdhi ta rrethonte në Krujë dhe, i mundur, atij iu desh të tërhiqej. Gjithë Krishterimi përreth ishte në shpartallim e sipër, Shqipëria mbetej i vetmi ishull i krishterë në Gadishull. Kundër saj u kthye edhe mllefi i Mehmetit II, që nuk qe më fatlumë se i ati: dy rrethime të njëmbasnjëshme të Krujës dështuan, sulltanit iu desh të tërhiqej duke kërkuar paqe. Shpallja e Kryqëzatës nga ana e papës Piu II e gjeti Skënderbeun të gatshëm për t’iu përgjigjur thirrjes. Ai ishte i famshëm në Itali, ku kishte ardhur të luftonte për Ferranten e Napolit dhe i kishte lënë vetes zë të madh. Nga Napoli, nga Venediku, nga Papa, Skënderbeu pati ndihma. Ai e thyente paqen më 1463, vërvitej në Ohr�_ mbi ushtritë e Mehmetit dhe i shpartallonte ato përgjakshëm.
Qe i fundmi suksesi i tij, qe i fundmi sukses i madh i Krishterimit. Me vdekjen e Piut II, Kryqëzata dështoi: Venediku dhe Napoli, të rraskapitur prej krizash të brendshme, nuk mundën më ta mbështesnin në mënyrë të fuqishme orvatjen e Prijësit të madh shqiptar për ta shtrirë zotërimin e tij drejt lindjes. Turqit, që kishin nxjerrë mësime nga ai varg mundjesh, nuk ndoqën më taktikën e agresionit, por u vunë të fortifikonin pozicionet e tyre në Shkumbin të mesëm duke e sfilitur kundërshtarin me një veprim të ngadalshëm, gërryes, anësor, pa beteja vendimtare, pa zbritur në fushë të hapur. Me këtë taktikë e detyruan të dorëzohej Beratin dhe i bllokonin armikut çdo mësymje të mundshme duke ia zënë kalimin me fortesën e Elbasanit.
Vetëm Skënderbeu mbeti, i panënshtruar, në armë kundër Gjysmëhënës, deri në vdekjen e tij. Vdiq më Lezhë, më 1468, prej ethesh.